Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ᴅᴏꜱᴛᴏꜱᴏᴡᴀᴄ́ ꜱɪᴇ̨ ᴅᴏ ɴᴏʀᴍʏ, ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ꜱᴘʀᴏꜱᴛᴀᴄ́ ᴡʏᴍᴏɢᴏᴍ, ᴋᴛᴏ́ʀʏᴄʜ ɴɪᴋᴛ ᴍɪ ɴɪᴇ ꜱᴛᴀᴡɪᴀᴌ, ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ʙʏᴄ́ ᴄᴢʏᴍꜱ́ ʟᴜʙ ᴜᴅᴀᴡᴀᴄ́ ᴄᴏꜱ́, ᴄᴢʏᴍ ᴡᴄᴀʟᴇ ɴɪᴇ ᴊᴇꜱᴛᴇᴍ. ɪ ᴡ ᴛᴇɴ ꜱᴘᴏꜱᴏ́ʙ ʀᴀᴢ ᴊᴇꜱᴢᴄᴢᴇ ᴅᴏꜱᴢᴌᴏ ᴅᴏ ᴛᴇɢᴏ, ᴢ̇ᴇ ᴢᴀᴅᴀᴌᴇᴍ ɢᴡᴀᴌᴛ ꜱᴀᴍᴇᴍᴜ ꜱᴏʙɪᴇ ɪ ᴄᴀᴌᴇᴍᴜ ᴡ ᴏɢᴏ́ʟᴇ ᴢ̇ʏᴄɪᴜ."

👶🧒 Hermann Hesse po raz kolejny zdobył moje uznanie. "Demian" to fantastyczna opowieść o dojrzewaniu, o poszukiwaniu własnego miejsca w świecie, własnej tożsamości. To konfrontacja głupoty z rozwagą, fantazji z rzeczywistością. Być innym, nie znaczy być wyrzutkiem. Źródło wszystkich przemian siedzi głęboko w nas, wystarczy tylko konsekwentnie drążyć, a ukaże się ono czyste niczym górski kryształ. Będąc introwertykiem dobrze wiem jak postrzega się ludzi, którzy żyją wewnątrz siebie. Hesse już wtedy zdawał sobie z tego sprawę i swoją mistrzowską narracją utrwalił ten - tak bardzo niezrozumiany, obraz. Nie ma nic gorszego jak być niezrozumianym, jak żyć pośród ludzi a mimo to pozostawać samotnym.

👶🧒 Nie pamiętam kiedy ostatnio książka zadziałała na mnie tak mocno. Już w noc po rozpoczęciu lektury, nawiedził mnie koszmar minionych lat w którym to ja grałem rolę ofiary, a otoczenie, mojego oprawcy. "Demian" jest kolejnym dziełem, które pokazuje mi jak bardzo identyfikuje się z tym, co autor napisał. Mam także nieodparte wrażenie, że sam Hesse zawarł w tej historii cząstkę samego siebie. Wtedy to powróciły do mnie moje dawne lęki i to co wtedy czułem. Okres mojego życia, o którym zdążyłem zapomnieć, a który ponownie zapłonął żywym ogniem w mojej pamięci. To też uświadomiło mi jak cieńka jest granica między przeszłością a teraźniejszością. Oczywiście to nie jedyna rzecz, która wróciła do mnie, bo powróciły także te miłe wspomnienia z okresu mojego dzieciństwa, które autor tak żywo przywołał w powieści. Wtedy pomyślałem sobie, że w środku jestem nadal małym dzieckiem, tęskniącym za minionymi czasami, za beztroską i niewiedzą. Idealizowanie jest domeną dzieci, toteż jest w tym coś pięknego.

"ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ᴅᴏꜱᴛᴏꜱᴏᴡᴀᴄ́ ꜱɪᴇ̨ ᴅᴏ ɴᴏʀᴍʏ, ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ꜱᴘʀᴏꜱᴛᴀᴄ́ ᴡʏᴍᴏɢᴏᴍ, ᴋᴛᴏ́ʀʏᴄʜ ɴɪᴋᴛ ᴍɪ ɴɪᴇ ꜱᴛᴀᴡɪᴀᴌ, ᴄʜᴄɪᴀᴌᴇᴍ ʙʏᴄ́ ᴄᴢʏᴍꜱ́ ʟᴜʙ ᴜᴅᴀᴡᴀᴄ́ ᴄᴏꜱ́, ᴄᴢʏᴍ ᴡᴄᴀʟᴇ ɴɪᴇ ᴊᴇꜱᴛᴇᴍ. ɪ ᴡ ᴛᴇɴ ꜱᴘᴏꜱᴏ́ʙ ʀᴀᴢ ᴊᴇꜱᴢᴄᴢᴇ ᴅᴏꜱᴢᴌᴏ ᴅᴏ ᴛᴇɢᴏ, ᴢ̇ᴇ ᴢᴀᴅᴀᴌᴇᴍ ɢᴡᴀᴌᴛ ꜱᴀᴍᴇᴍᴜ ꜱᴏʙɪᴇ ɪ ᴄᴀᴌᴇᴍᴜ ᴡ ᴏɢᴏ́ʟᴇ ᴢ̇ʏᴄɪᴜ."

👶🧒 Hermann Hesse po ...

Rozwiń

Zwiń

"ᴢ̇ʏᴄɪᴇ ᴛᴏ ᴊᴇᴅɴᴀᴋ ᴄᴏꜱ́ ᴡɪᴇ̨ᴄᴇᴊ ɴɪᴢ̇ ᴛʏʟᴋᴏ ᴜᴄɪᴇᴄᴢᴋᴀ ᴘʀᴢᴇᴅ ʙᴏ́ʟᴇᴍ."

🏜️ Przetrwałem w Desperacji, choć czasami nie było to łatwe. Krwawa łaźnia, którą zaserwował mi Stephen King na długo pozostanie w mojej pamięci. Niezykle plastyczna opowieść, a im dalej w nią brnąłem, tym bardziej wciągała. Na przeszkodzie do pełni zadowolenia stanęło wodolejstwo, z którego autor jest znany i którego często nadużywa. Nie mniej brakowało mi właśnie takiej powieści gdzie ponownie pierwsze skrzypce zagrają zjawiska paranormalne i mroczne tajemnice z przeszłości. Takiego Kinga lubię, i mimo oczywistości jestem zadowolony z lektury. Nie mogę narzekać ani na postacie, ani na lokacje. Pierwsze z nich napisane zostały jak zawsze, z wielkim kunsztem i dbałością o głębie osobowości, tak by nie były to puste wydmuszki a prawdziwi ludzie z krwi i kości. Z kolei miasto duchów na środku pustyni, aż prosi się o historię rodem z klasycznych horrorów. Opustoszałe ulice i budynki, brak oznak życia, gęsta atmosfera napięcia i psychopatyczny olbrzym z zaburzeniami osobowości czynią tą powieść przerażającą.

🏜️ Wiele jest dróg, lecz jedna z nich jest wyjątkowa, bo prowadzi do Desperacji, dosłownie i w przenośni. W tym miejscu przecinają się i łączą losy kilku bohaterów, którzy stają w obliczu czegoś, z czym nigdy nie mieli do czynienia. Zło zamieszkujące tę pustynię nie daje o sobie zapomnieć. Wciąż depcze po piętach naszym bohaterom doprowadzając ich na skraj wytrzymałości. Pobyt w Desperacji doprowadza ich do starej i mrocznej tajemnicy miasteczka, która powoli odkrywana, ukazuje prawdziwość zdarzeń które mają teraz miejsce. Wtedy prawda okazuje się jeszcze bardziej przerażająca.

"ᴢ̇ʏᴄɪᴇ ᴛᴏ ᴊᴇᴅɴᴀᴋ ᴄᴏꜱ́ ᴡɪᴇ̨ᴄᴇᴊ ɴɪᴢ̇ ᴛʏʟᴋᴏ ᴜᴄɪᴇᴄᴢᴋᴀ ᴘʀᴢᴇᴅ ʙᴏ́ʟᴇᴍ."

🏜️ Przetrwałem w Desperacji, choć czasami nie było to łatwe. Krwawa łaźnia, którą zaserwował mi Stephen King na długo pozostanie w mojej pamięci. Niezykle plastyczna opowieść, a im dalej w nią brnąłem, tym bardzie...

Rozwiń

Zwiń

ᴀꜱᴛᴇʀɪᴋꜱ ᴛᴀʀᴄᴢᴀ ᴀʀᴡᴇʀɴᴏ́ᴡ. ᴛᴏᴍ 11 💭

💭 Po półrocznej przerwie wracam do czytania komiksów. Nie wiem jak to zrobiłem, ale jakoś ostatnimi czasy nie było ku temu okazji. W każdym razie jestem z powrotem i przychodzę do Was z kolejnymi przygodami niepokonanych Gallów!

💭 Asparanoiks, Galijski wódz, po pewnej biasiadzie podupada na zdrowiu. Po wnikliwej diagnozie Panoramiksa, zostaje mu zalecona kuracja w kurorcie wypoczynkowym. Asteriks i Obeliks zamierzają towarzyszyć wodzów, oczywiście dla jego bezpieczeństwa. Na miejscu jednak dwaj nasi bohaterzy przyprawiają Asparanoiksa o zawrót głowy, ten oddelegowuje ich, by w spokoju dokończyć leczenie. Asteriks i Obeliks trafiają do Gergowii gdzie podczas swojego pobytu natrafiają na spisek mający na celu osłabić Gallów, ma on związek z dawnymi dziejami gdy Wercyngetoryks poddał się Cezarowi.
Zaczyna się wyścig z czasem, ich śledztwo nabiera tempa, zastępy Rzymian są także na tropie i nie ułatwiają Asteriksowi i Obeliksowi zadania. Zaginiona Tarcza Arwernów jest od tej pory priorytetem dla wszystkich zainteresowanych. Czy naszym bohaterom uda się dociec prawdy nim będzie za późno? Przekonajcie się sami.

💭 Jestem wielce rad z tego powrotu. Tym bardziej że Asteriks i Obeliks zawsze dostarczają mi sporej dawki śmiechu, którego nigdy nie powinni być w życiu za mało.

ᴀꜱᴛᴇʀɪᴋꜱ ᴛᴀʀᴄᴢᴀ ᴀʀᴡᴇʀɴᴏ́ᴡ. ᴛᴏᴍ 11 💭

💭 Po półrocznej przerwie wracam do czytania komiksów. Nie wiem jak to zrobiłem, ale jakoś ostatnimi czasy nie było ku temu okazji. W każdym razie jestem z powrotem i przychodzę do Was z kolejnymi przygodami niepokonanych Gallów!

💭 Asparanoiks, Galijsk...

Rozwiń

Zwiń