Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu tej książki umęczona pomyślałam "o rany, ale to było słabe"...
To jest kolejna historia, która naprawdę miała potencjał i jestem przekonana, że można było lepiej to napisać. Jest to również kolejna historia o schemacie rodem z bajek Scooby Doo. Według mnie śmieszne budowanie napięcia na koniec rozdziałów, brak logiki, główna bohaterka irytująca, zakończenie przewidywalne, lektura ogólnie dla niewymagających czytelników. Naprawdę słabe. Nie mam nic więcej do dodania. Muszę zapamiętać, żeby nie sięgać po książki Claire Douglas.

Po przeczytaniu tej książki umęczona pomyślałam "o rany, ale to było słabe"...
To jest kolejna historia, która naprawdę miała potencjał i jestem przekonana, że można było lepiej to napisać. Jest to również kolejna historia o schemacie rodem z bajek Scooby Doo. Według mnie śmieszne budowani...

Rozwiń Zwiń

"Sprawa lorda Rosewortha" to według mnie przerost formy nad treścią. Nie rozumiem tak wielu pozytywnych opinii.
Zamysł powieści był dobry - miała to być powieść detektywistyczna w starym stylu. Schemat trochę skojarzył mi się z popularną grą, w której ktoś umiera, a wśród osób w pokoju skrywa się morderca i na podstawie zadawanych pytań, trzeba odkryć kto to jest. Gdyby autorka nie mieszała w głowach ciągłym "lady", "milady" i resztą konwenansów, mogłoby być nieco łatwiej połapać się w fabule. Niestety, historia jest tak zawiła, że było mi ciężko zorientować się, kto jest kim. W ogóle nie czuć było wyjątkowego klimatu lat 50 w Wielkiej Brytanii, a był potencjał. Masło maślane, niespójność, to cechy charakterystyczne historii. Nie warto tracić na nią czasu. Po inne pozycje autorki nie sięgnę.

"Sprawa lorda Rosewortha" to według mnie przerost formy nad treścią. Nie rozumiem tak wielu pozytywnych opinii.
Zamysł powieści był dobry - miała to być powieść detektywistyczna w starym stylu. Schemat trochę skojarzył mi się z popularną grą, w której ktoś umiera, a wśród osób w ...

Rozwiń Zwiń

"Robaki w ścianie" to naprawdę solidny kawałek dobrego, klasycznego kryminału. Świetny debiut, czekam na kolejne części serii z Bondysem.
Lektura jest klimatyczna, autorka bardzo dobrze oddała atmosferę lat 90. Duży plus za osadzenie akcji w Bydgoszczy - to moje rodzinne miasto.
Powieść zdecydowanie jest wielowątkowa, przez co często sprowadza czytelnika na manowce - kiedy wydaje nam się, że jesteśmy bliscy rozwikłania zagadki, okazuje się, że musimy cofnąć się do punktu wyjścia. Zupełnie jak prowadzący sprawę śledczy.
Postacie są naprawdę barwne, każdy wykazuje swoje indywidualne cechy. To dzięki ciekawej kreacji bohaterów ta książka jest tak absorbująca. Naprawdę dobrze się czyta. Według mnie dużą zaletą jest to, że autorka potrafi stworzyć scenę zbrodni i oddać klimat śledztwa bez zbędnego epatowania krwią i okrucieństwem samej zbrodni. Myślę, że jest to niełatwe i tym bardziej ukłony za tę umiejętność. Czasem odnoszę wrażenie, że pisarze poprzez te ociekające krwią i wypływające zewsząd wnęczności próbują sprawić, że czytelnik stwierdzi "no tak, jest dużo krwi, więc to musi być dobre". Według mnie, to jest droga na skróty, dużo trudniej jest stworzyć klimat scenerią, słowami, dialogiem i postaciami, aniżeli flakami i rozbitą czaszką...
Nie wiem, czy Hanna Szczukowska-Białys zna twórczość Krzysztofa Bochusa, ale momentami odnosiłam przyjemne wrażenie, że tak. Jakoś tak momentami robiło się bochusowo, co znowu jest dla mnie dużym plusem.
Sama zagadka bardzo ciekawa, finał - bardzo smutny. Myślę, że większość z nas miałaby podobne rozterki co Bondys. Warto chwilę zastanowić się nad zakończeniem, pomyśleć o moralności, o karze jako takiej. Cieszę się, że jest to jedna z tych książek, które zmuszają do przemyśleń. To jest również ogromna zaleta.
Zdecydowanie polecam.

"Robaki w ścianie" to naprawdę solidny kawałek dobrego, klasycznego kryminału. Świetny debiut, czekam na kolejne części serii z Bondysem.
Lektura jest klimatyczna, autorka bardzo dobrze oddała atmosferę lat 90. Duży plus za osadzenie akcji w Bydgoszczy - to moje rodzinne miasto.
...

Rozwiń Zwiń

Prawdopodobnie gdyby nie moja siostra, po "Sumienie" Nienackiego nigdy bym nie sięgnęła, choć poruszana w książce tematyka jest mi dość bliska.
Kara śmierci zawsze będzie wzbudzać ogromne emocje i zawsze będzie przedmiotem dyskusji - jestem tego pewna. "Sumienie" opowiada o pisarzu sztuk teatralnych, który pełni rolę ławnika. Jest członkiem składu orzekającego w sprawie morderstwa dwóch starszych kobiet. Okazuje się, że sprawa ta będzie przekleństwem głównego bohatera, którym zaczną targać poważne wątpliwości co do słuszności wyroku.
Uważam, że książka w bardzo dobry sposób obrazuje trudności wiążące się z orzekaniem o czyjejś winie. Uświadamiamy sobie tutaj, że wszyscy uczestniczący w procesie, inaczej widzą daną sprawę - mają inne przemyślenia co do domniemanego sprawcy, ofiary czy też inną wrażliwość. Myślę, że niektórym bardzo łatwo ocenić głównego bohatera jako osobę niedojrzałą z dziwnymi wydumanymi rozterkami, która nie wie czego chce. Ja jednak uważam, że dzięki jego rozterkom łatwiej można się z tą postacią utożsamić, a bohater książki staje się w odczuciu bardziej ludzki.
Książka oddaje ducha czasów, w których została napisana, zdecydowanie. Mimo bardzo prostego, przystępnego języka jest niewątpliwie warta uwagi. Historia wciąga, a "Sumienie" czyta się bardzo szybko - książka jest krótka, ale daje do myślenia.
Warto się dłużej nad nią zatrzymać, a jeśli kończy się ją czytać bez refleksji, polecam przeczytać jeszcze raz.

Prawdopodobnie gdyby nie moja siostra, po "Sumienie" Nienackiego nigdy bym nie sięgnęła, choć poruszana w książce tematyka jest mi dość bliska.
Kara śmierci zawsze będzie wzbudzać ogromne emocje i zawsze będzie przedmiotem dyskusji - jestem tego pewna. "Sumienie" opowiada o pisarzu sztuk t...

Rozwiń Zwiń

Spotkałam się z wieloma negatywnymi opiniami na temat "Przyjaciele, kochankowie i ta Wielka Straszna Rzecz" i po lekturze książki mogę śmiało nie zgodzić się z tymi recenzjami.
Przede wszystkim jest to autobiografia człowieka, który rozśmieszał widzów na całym świecie, a tak naprawdę zmagał się z problemami, które odbierały mu radość życia. Książka jest bardzo smutna. Matthew Perry nigdy nie poczuł się wystarczający, nigdy nie spełnił też swoich prawdziwych marzeń, które kiełkowały i dorastały w nim przez całe życie. To opowieść o człowieku, który teoretycznie miał wszystko, ale okazało się, że nie miał tak naprawdę nic. Cieszę się jednak, że na swojej drodze spotykał ludzi przychylnych sobie, którzy byli z nim w najtrudniejszych momentach i potrafili wesprzeć - to bardzo ważne i Perry na pewno to doceniał.
Wreszcie - jest to przerażająca opowieść o uzależnieniu. Uzależnianiu i lękach, które zjadały Perry'ego od środka. Momentami historia jest chaotyczna, ale być może dzięki temu również prawdziwa aż do bólu. Przeplatana specyficznym humorem autora. Na pewno warta przeczytania - nie tylko dla fanów Przyjaciół czy samego aktora, ale jako źródło informacji o nałogach, przedstawionych z tej "praktycznej" strony.

Spotkałam się z wieloma negatywnymi opiniami na temat "Przyjaciele, kochankowie i ta Wielka Straszna Rzecz" i po lekturze książki mogę śmiało nie zgodzić się z tymi recenzjami.
Przede wszystkim jest to autobiografia człowieka, który rozśmieszał widzów na całym świecie, a tak naprawdę zmaga...

Rozwiń Zwiń

Niewątpliwie "Milczenie owiec" to klasyk klasyków, ale (być może dlatego, że jestem przedstawicielką innego pokolenia) uważam, że jest zdecydowanie przeceniana i jest dużo więcej lepszych pozycji w gatunku od tej.
Książka jest dobra, przede wszystkim wciąga. Autor ma lekkie pióro. Historia wydaje mi się nieco naciągana, od początku miałam takie odczucia. Po pierwsze - dlaczego nowicjuszce przekazuje się tak odpowiedzialne zadania, jak wyciąganie informacji od groźnego seryjnego mordercy...? Pomijam fakt stopnia nieprawdopodobieństwa historii, gdyby przymknąć na to oko, pewnie moja ocena byłaby wyższa. Ale ja oka nie przymykam - jestem krytyczna w swojej ocenie.
Mogę też przyczepić się do wykreowanego słowami świata - dla mnie opisy miejsc, zdarzeń, scenerii były momentami nieczytelne, nie działały na wyobraźnię. Opisy zbrodni, scen przestępstw - bardziej obrzydliwe, niż przerażające. Więc czy według mnie powieść jest thrillerem... może mieści się w definicji, ale na pewno nie dobija do thrillera psychologicznego. Jakkolwiek to zabrzmi - nie oddziaływała na moją psychikę w żaden sposób. Chociaż... może to i lepiej.
Krótko mówiąc, spodziewałam się czegoś lepszego.

Niewątpliwie "Milczenie owiec" to klasyk klasyków, ale (być może dlatego, że jestem przedstawicielką innego pokolenia) uważam, że jest zdecydowanie przeceniana i jest dużo więcej lepszych pozycji w gatunku od tej.
Książka jest dobra, przede wszystkim wciąga. Autor ma lekkie pióro. Histori...

Rozwiń Zwiń

Z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę wszystkim tym, którzy interesują się tematyką seryjnych morderców w aspekcie psychologiczno-behawioralnym. Jest to solidna dawka wiedzy i ciekawostek, zaserwowana przez byłego agenta FBI, który miał ogromny wpływ na rozwój profilowania do celów ścigania przestępców. Tezy i opinie stawiane przez Resslera poparte są jego dużym doświadczeniem oraz - co stanowi wartość dodaną - rozmowami z niektórymi seryjnymi mordercami.
Niekiedy szokujące fakty związane ze zbrodniami, przeplatane są historiami odnośnie przebiegu kariery byłego agenta, ale bez zbędnych informacji. Autor serwuje nam bardzo dużo konkretów, dzięki czemu książka jest bardzo spójna.

Z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę wszystkim tym, którzy interesują się tematyką seryjnych morderców w aspekcie psychologiczno-behawioralnym. Jest to solidna dawka wiedzy i ciekawostek, zaserwowana przez byłego agenta FBI, który miał ogromny wpływ na rozwój profilowania do celów ś...

Rozwiń Zwiń

"Kruchy lód" oceniam na mocne 6, więcej niestety nie mogę dać. Jest to niewymagająca książka, którą można przeczytać w chłodniejsze deszczowe wieczory.
Tym razem autor zabiera czytelników i swoich bohaterów do Afryki i jest to na pewno duża zaleta tej powieści. Bochus świetnie zbudował klimat miejsca. Marek Smuga, zmagający się z wewnętrznymi demonami, musi tym razem rozwiązać zagadkę zaginięcia siostry swojej partnerki. Bohaterowie, z Markiem Smugą na czele, zdecydowanie ubarwiają akcję, co jest na duży plus. Poza tym nasz prywatny detektyw znacznie różni się od innych bohaterów Bochusa, dzięki czemu nie powiela schematów zachowań - to też zaleta.
Tak jak wspomniałam, lektura jest niewymagająca, czasami mało realna, trochę oderwana od rzeczywistości, zdarzają się nieścisłości, ale książka wyraźnie ma nam dostarczać rozrywki, a nie sztywno trzymać na ziemi. Jeśli taki był zamysł autora, to fajnie, bo udało się go zrealizować. Niestety rozwiązanie sprawy - końcówka dla mnie rozczarowująca. Liczyłam na coś ciekawszego niż kolejny sado-maso psychopata.
Dla mnie powieść dobra, ale spodziewałam się czegoś lepszego.

"Kruchy lód" oceniam na mocne 6, więcej niestety nie mogę dać. Jest to niewymagająca książka, którą można przeczytać w chłodniejsze deszczowe wieczory.
Tym razem autor zabiera czytelników i swoich bohaterów do Afryki i jest to na pewno duża zaleta tej powieści. Bochus świetnie z...

Rozwiń Zwiń