Jesteśmy społecznością, która kocha książki

🍞 Ta książka za mną chodziła niezwykle długo i żałuję, że przeczytałam ją tak późno. Może nie jest to typowy dla mnie podgatunek fantastyki, ale „Wypieki Defensywne” bardzo mi się podobały.

🍞 Nie jest to skomplikowana historia – mamy magiczną nastolatkę, która potrafi zaklinać chleb, spisek przeciwko magicznym i niebezpieczeństwo, któremu trzeba stawić czoła. Niezwykle podoba mi się motyw, że Mona, nasza główna bohaterka, ma taką, a nie inną moc. Nie jest wszechmogąca – nie panuje nad słońcem, czasem, ogniem, czy czymś, co kojarzy nam się zwykle z magicznymi postaciami pierwszoplanowymi. Dodatkowo Mona nie jest dorosła, jest dzieckiem, co jednak nie odbiera jej inteligencji, a historii sensu.

🍞 Oprócz niej dwie (albo cztery?) postacie najbardziej zapadły mi w pamięć – Patyk, Molly… Ciastek i Bob (tę ostatnią dwójkę wielbię, naprawdę!). T. Kingfisher stworzyła świetnych bohaterów, którzy mimo iż czasami nie są bardzo istotni, czy wygadani, ale samym swoim istnieniem nadają smaku historii.

🍞 Fabuła jest wartka, choć miewa niewielkie wzloty i podobnej mocy upadki – nie jest ani bardzo innowacyjna, ani bardzo sztampowa, zwyczajnie przyjemna. Mimo że w kątach piekarni czai się mrok i pewien mięsożerny zakwas, to całą książkę otacza aura fotela przy kominku w deszczowy, zimny dzień.

🍞 „Wypieki Defensywne” łączą w sobie wiele cech, stając się literaturą ciekawą dla młodszych i przyjemną dla starszych. Ma w sobie nieco mroku i cukierkowości, akcji i humoru. Osobiście mogę ją zaliczyć do bardzo komfortowych – pochłonęłam ją szybko i nawet nie zauważyłam kiedy mi minęła. Nie jest ona wymagająca, a wręcz odpręża, nie będąc przesadnie straszna czy przesłodzona – polecam jako czytelniczy urlopik fantastyczny. ^ ^

🍞 Ta książka za mną chodziła niezwykle długo i żałuję, że przeczytałam ją tak późno. Może nie jest to typowy dla mnie podgatunek fantastyki, ale „Wypieki Defensywne” bardzo mi się podobały.

🍞 Nie jest to skomplikowana historia – mamy magiczną nastolatkę, która potrafi zaklinać chleb, spis...

Rozwiń

Zwiń

🚩Gdybym nie otrzymała tej książki od autora, to prawdopodobnie czekałaby na mojej liście „do kupienia” dłużej, czego podobnie jak w przypadku „Bezmiłości” bym zapewne bardzo żałowała, bo po raz kolejny ma miejsce ta sama sytuacja – z pozoru zupełnie nie mój gatunek książki (jeśli określamy „Strychnicę” horrorem), ale pochłonęłam całość w dwa dni, mimo że obiecałam sobie pierwszego, że „tylko zerknę”. Uwielbiam tę książkę, choć potrafiłam mieć przez nią ciarki na plecach i dla niej poświęciłam kilka innych istotnych spraw, byle móc wiedzieć co dalej.

🚩Zaczynając może od postaci – mamy ich tutaj sporo, trójka pensjonariuszy ośrodka, koordynatorka, trójka wolontariuszy z najróżniejszych zakamarków świata i kilkoro innych bohaterów, których odkrywamy w swoim czasie, a którzy są mniej lub bardziej wyjątkowi. Uwielbiam to, jak różne osoby się przewijają na kartkach „Strychnicy” – Amy, Bartek, John, Sammy, Nino, Fiona, Michael… Wszyscy są łatwi do polubienia i niezwykle ciekawi. Mimo że pozornie może się wydawać iż wielu z nich jest „pobocznych”, tak przyjemnie się czyta o ich przeszłości oraz tym, co (lub kto?) ściągnęło ich do Irlandii, do pewnego konkretnego miejsca…

🚩Fabuła wywoływała we mnie sporo emocji – przy czytaniu o koszmarach Bartka, Sammy i Nino miałam gęsią skórkę, kiedy miałam do czynienia z Fioną, Michaelem oraz scenami z nimi zdarzało mi się parskać śmiechem, a od połowy nie mogłam się powstrzymywać od pochłaniania kolejnych rozdziałów. Akcja jest tu niezwykle przyjemna, nic się nie wlecze, wręcz wciąga i osobiście znajdowałam niewiele miejsc, w których mogłam przerwać na chwilę czytanie, żeby móc przetrawić co się wydarzyło bez wewnętrznego mola książkowego pragnącego wiedzieć „co dalej?!”.

🚩Jest też bardzo klimatycznie – irlandzkie, deszczowe i chłodne odludzie, które różnie wita obcokrajowców, a ci też mają skrajne podejście do swojego nowego otoczenia – niczym wiele książek, można je pokochać lub znienawidzić.

🚩Zwrot akcji był dla mnie zupełnie wręcz nieprzewidywalny – od początku do końca nie byłam pewna komu wierzyć i komu ufać, kto chce dobrze dla kogo, a kto chce źle. To też wpłynęło na to, jak wciągająca ta książka jest – nie da się ze stuprocentową pewnością przy pierwszym rozdziale stwierdzić, że już wszystko się o fabule wie.

🚩Zakończenie to jedyny dla mnie „minusik” w tej książce – albowiem ja chcę więcej! Ja mam pytania, na które potrzebuję odpowiedzi, a które zaprzątają mi głowę nawet po przeczytaniu już całej książki. Absolutnie nie mogę zaprzeczyć, że uwielbiam „Strychnicę” i podobnie do „Bezmiłości” jest dla mnie oznaką, że warto wychodzić ze swojej strefy komfortowych gatunków książkowych, bo nietypowa lektura również może się spodobać, nawet bardziej od tych, do których ma się pozytywne nastawienie.

🚩Gorąco polecam przeczytać „Strychnicę” wszystkim, którzy chcą i mają mocniejsze nerwy, bo książka jest cudowna, ale oprócz uśmiechu na twarzy i zaciekawienia może też wywołać ciarki przechodzące po plecach…

🚩Gdybym nie otrzymała tej książki od autora, to prawdopodobnie czekałaby na mojej liście „do kupienia” dłużej, czego podobnie jak w przypadku „Bezmiłości” bym zapewne bardzo żałowała, bo po raz kolejny ma miejsce ta sama sytuacja – z pozoru zupełnie nie mój gatunek książki (jeśli określamy...

Rozwiń

Zwiń

05.05
📔 Jeśli książka wam się podoba, ale ją przesłuchliście w audiobooku lub czytaliście w e-booku, to kupujecie ją w wersji papierowej?

❝Księga Azraela❞
by: Amber V. Nicole
gatunek: high fantasy
seria: „Bogowie i Potwory” tom 1
moja ocena: 49/50
- postacie; 10/10
- fabuła; 9/10
- świat; 10/10
- zwrot akcji; 10/10
- zakończenie; 10/10

📔Sięgając po tę książkę nie miałam wielkich oczekiwań (choć kiedy zobaczyłam długość audiobooka, to miałam obawy), choć słyszałam pozytywne słowa o „Księdze Azraela” i muszę przyznać szczerze, że po prostu przepadłam.

📔Nie zapowiadała się może zbyt zachęcająco – zaczynało się ciekawie co prawda, ale to, co nazwałabym budowaniem akcji, było niezwykle rozwleczone (mały minusik). Gdyby to skumulować w mniejszej ilości stron, to wielbiłabym tę książkę niemiłosiernie, ale początkowo niezbyt ochoczo do niej siadałam. Później na szczęście się wszystko rozwinęło, ale największym i pozytywnym zaskoczeniem był dla mnie wątek romantyczny oraz jak bardzo miał on sens!

📔Bałam się, że będzie to bardzo szablonowe – „nienawidzimy się, ale czujemy do siebie pociąg, więc pójdźmy do łóżka/wejdźmy w związek”, a jednak autorka spędziła trochę czasu (i bardzo dobrze!) opisując nam, jak Diana i Liam poznają się bliżej, czy to przez rozmowy, czy krwawe sny kobiety – dzięki zmianom perspektywy wiemy co siedzi im w głowie. Podoba mi się to, jak ich relacja się rozwija – jest to stopniowe, a nie nagłe, jednocześnie nie męczy nas to, bo wiele pomniejszych wydarzeń, które ich do siebie zbliżają jest pomijanych (na szczęście, bo inaczej ta książka objętościowo byłaby bardziej niż przytłaczająca).

📔Świat też nie zostaje w tyle – jest wielowymiarowy (dosłownie!), ciekawy i nieźle opisany, choć z wymową i zapamiętaniem niektórych nazw można mieć problem. Nie wszystkie elementy są też bardzo istotne (nie licząc tych dotyczących Diany i Liama). Właściwie początek i może nieco długość to największe minusy „Księgi Azraela”, bo nawet zwrot akcji (choć niezbyt wielki, przynajmniej pod względem wpływu na fabułę) połączony z zakończeniem wypadają niezwykle dobrze – po ostatniej scenie potrzebuję drugiego tomu natychmiast, bo jest to naprawdę dobra książka.

05.05
📔 Jeśli książka wam się podoba, ale ją przesłuchliście w audiobooku lub czytaliście w e-booku, to kupujecie ją w wersji papierowej?

❝Księga Azraela❞
by: Amber V. Nicole
gatunek: high fantasy
seria: „Bogowie i Potwory” tom 1
moja ocena: 49/50
- postacie; 10/10
- fabuła; 9/10
- świat;...

Rozwiń

Zwiń

🕸️ Pochłonęłam tę książkę w jeden dzień i była to bardzo przyjemna przygoda z barwnymi postaciami rodu Bies; małym (dużym-) problemem rodzinnym, aferą z eks-eksmężem babci, ludzkimi znajomymi nastolatki i czarodziejskim „chrztem” jej brata.

🕸️ Bohaterowie to najmocniejszy element historii, widzimy zdarzenia z perspektywy Sata, jego siostry - Dragi i Agreii - babki. To daje nam mieszankę różnych charakterów i punktów widzenia. Oczywiście rzeczy, które im się przytrafiają mają różną wagę, zważywszy na to, jak bardzo są sprzeczni ze sobą. Humor także jest ich mocną stroną - muszę przyznać, że często się uśmiechałam, czytając e-booka. Nawiązania do historii również stanowią przyjemny dodatek i mocny fundament pod historię, choć nie jest to ani trochę przytłaczające.


🕸️ Świat też jest ciekawy, choć na początku może nas przytłoczyć słownik pełen wyjaśnień pojęć, używanych przez całą książkę. Przy czytaniu e-booka jest to mniej przydatne niż kiedy ma się „Raz wiedźmie śmierć” w formie papierowej, ale fajnie wiedzieć, że w razie czego można poszukać danego wyrażenia na początku. O magii, której używa rodzina dowiadujemy się całkiem sporo, co jest dobrym początkiem.


🕸️ Minusikiem jedynie dla mnie było zakończenie - zostawia wiele niedopowiedzeń, których dla mnie było za dużo i zamiast zaciekawienia wprawiło mnie w konsternacji. Na pewno sięgnę po następne tomy sagi, bo jest to kolejna komfortowa książka, którą miałam okazję w ostatnim czasie poznać.

🕸️ Pochłonęłam tę książkę w jeden dzień i była to bardzo przyjemna przygoda z barwnymi postaciami rodu Bies; małym (dużym-) problemem rodzinnym, aferą z eks-eksmężem babci, ludzkimi znajomymi nastolatki i czarodziejskim „chrztem” jej brata.

🕸️ Bohaterowie to najmocniejszy element historii...

Rozwiń

Zwiń

🪄Sięgając po tę książkę zupełnie nie myślałam o tym, że aż tak mi się spodoba - musiałam przerzucić się z audiobooka na e-booka, żeby móc czytać „jeszcze bardziej”, bo to jest coś, co może potrwać, niezwykle komfortowa fantastyka z wyjątkowymi postaciami o zabawnym poczuciu humoru.

🪄Bohaterowie to dla mnie chyba najmocniejszy element „Instytutu Absurdu” - bardzo szybko potrafiłam ich rozróżnić, a jest ich całkiem sporo, nie mówiąc o tych drugoplanowych, czy epizodycznych. Relacje i przepychanki słowne między nimi są bardzo przyjemne do śledzenia i nie są jednowymiarowe.

🪄Jedynym moim zdaniem minusem tej książki jest słabe rozwinięcie wątków dotyczących świata i fabuły (nie mogłam nigdzie znaleźć informacji, czy jest to seria, czy nie...). Uniwersum ma spory potencjał i chętnie bym jeszcze poczytała o tym, bo sposób przedstawienia różnych istot zaciekawił mnie od samego początku.

🪄Zakończenie zostawia wiele niedopowiedzeń i osobiście bardzo chciałabym więcej. Jest to bardzo komfortowa fantastyka, podobna do książek moich ulubionych polskich autorek. Jeśli ktoś chce lekkiej i przyjemnej lektury, której największym atutem są wielobarwne postacie, zdecydowanie mogę polecić „Instytut Absurdu”.

🪄Sięgając po tę książkę zupełnie nie myślałam o tym, że aż tak mi się spodoba - musiałam przerzucić się z audiobooka na e-booka, żeby móc czytać „jeszcze bardziej”, bo to jest coś, co może potrwać, niezwykle komfortowa fantastyka z wyjątkowymi postaciami o zabawnym poczuciu humoru.

🪄Boha...

Rozwiń

Zwiń

⛪Jestem sporą fanką twórczości Marcina Mortki, choć nie wszystkie jego książki pokochałam. „Maleficjum” należy do tej grupy, - mimo że naprawdę była dobra, to przywykłam do innego typu twórczości autora i jednak wątki przewijające się na jej kartach nie należą ogółem do moich ulubionych.

⛪Podobają mi się wykreowane postacie - Hugo, Bruno, Claude, tworzą specyficzną, ale ciekawą grupę, której poczynania przyjemnie się śledzi. Są momentami skrajnie różni, momentami kierowani irracjonalną myślą, co potrafi prowadzić do różnych, czasami abstrakcyjnych wydarzeń.

⛪Fabuła porywa, choć nie od pierwszych stron - początkowo możemy być równie zdezorientowani co główny bohater w kwestii powodów, z których dzieje się w historii tak, a nie inaczej. Trzeba dać jej trochę czasu, żeby się rozkręciła i wyjaśniła nam co nieco.

⛪O świecie chętnie dowiedziałabym się więcej, podobnie o przeszłości Bruna, co też pomogłoby zrozumieć co kierowało jego niektórymi przeciwnikami. Bo zwrot akcji był jak najbardziej sensowny, jednak chętnie zagłębiła bym się w bardziej w to, co kierowało różnymi postaciami.

⛪Marcin Mortka nie tworzy książek identycznych, wobec czego pierwszy tom kolejnej trylogii w jego wydaniu nie przypomina moim zdaniem „Drużyny do zadań specjalnych”, „Straceńców Madsa Voortena”, czy „Mórz Wszetecznych”. Mimo wszystko powinna się podobać, jeśli twórczość autora lubi się w pojęciu ogólnym.

⛪Jestem sporą fanką twórczości Marcina Mortki, choć nie wszystkie jego książki pokochałam. „Maleficjum” należy do tej grupy, - mimo że naprawdę była dobra, to przywykłam do innego typu twórczości autora i jednak wątki przewijające się na jej kartach nie należą ogółem do moich ulubionych.

...

Rozwiń

Zwiń