Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ależ to było pogmatwane. I ten Forst w Hiszpanii... Przepraszam, że to napiszę, ale ten wątek skojarzył mi się tylko z filmami Patryka Vegi... Trochę zmieniamy ton, ale Bestia z Giewontu gdzieś tam się jeszcze przewija, żeby czytelnik nie zapomniał o monetach. Końcówka napawa mnie jednak optymizmem, bo może wrócimy do czegoś, co było w pierwszym tomie? Nie chcę dużo zdradzać. Był to również tom, który połknęłabym w jeden dzień, ale żyć trzeba też. Nie zraziłam się i z przyjemnością sięgnę po kolejny tom (zaznaczę, że za kilka dni będzie miała premiera dziewiątka, więc jeszcze lepiej, że się z Forstem tak szybko nie rozstanę).

Ależ to było pogmatwane. I ten Forst w Hiszpanii... Przepraszam, że to napiszę, ale ten wątek skojarzył mi się tylko z filmami Patryka Vegi... Trochę zmieniamy ton, ale Bestia z Giewontu gdzieś tam się jeszcze przewija, żeby czytelnik nie zapomniał o monetach. Końcówka napawa mnie jednak o...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli zaczniecie czytać tę książkę i tak jak ja nie będziecie czuli, że was wciąga, to dajcie jednak jeszcze jej szansę. Ja dałam i właśnie piszę swoje odczucia! To moja druga styczność z twórczością pani Bondy (pierwszą była Sprawa Niny Frank”, z którą się nie polubiłyśmy, niestety, nie wiem kiedy sięgnę po dalsze tomy...) i uważam, że było znacznie lepiej. Nie ma tu opisów zbrodni, nie leje się krew, ani nie latają kończyny ludzki. Nie ma tutaj również osobliwego śledczego, który badałby wszystko wzdłuż i wszerz. Jest amant, wodzący za nos dużo kobiet; są kobiety, dające się wodzić, a z upływem czasu coś im jednak zaczyna nie grać; jest młoda dziennikarka, próbująca zwrócić uwagę na tajemnicze zaginięcia i wciąga w to, z pozytywnym skutkiem, ciężarną policjantkę. Jak główny bohater nie gubił się w tych wszystkich matactwach i imionach, tylko on to wie. Ja osobiście spotkałam się z jego sylwetką po raz pierwszy, może kiedyś coś słyszałam, ale nie zgłębiałam tematu. Po tej lekturze myślę, że moje zainteresowanie wzrośnie i sprawdzę inne źródła mówiące o pierwowzorze Adama Szulca.

Jeśli zaczniecie czytać tę książkę i tak jak ja nie będziecie czuli, że was wciąga, to dajcie jednak jeszcze jej szansę. Ja dałam i właśnie piszę swoje odczucia! To moja druga styczność z twórczością pani Bondy (pierwszą była Sprawa Niny Frank”, z którą się nie polubiłyśmy, niestety, nie w...

Rozwiń

Zwiń

Cóż... pierwsza część podobała mi się o wiele bardziej, tutaj zawiłości i krążenia było za dużo. Samo zakończenie takie zbyt szybkie, podczas gdy cała reszta się mocno dłużyła i ciągnęła. Autor sobie zostawił furtkę na kolejny tom i pewnie tam będzie ukazany rozwój relacji Chyłki i Oryńskiego (nie pewnie, a na pewno). Mam nadzieję, że sprawa będzie ciekawa.

Cóż... pierwsza część podobała mi się o wiele bardziej, tutaj zawiłości i krążenia było za dużo. Samo zakończenie takie zbyt szybkie, podczas gdy cała reszta się mocno dłużyła i ciągnęła. Autor sobie zostawił furtkę na kolejny tom i pewnie tam będzie ukazany rozwój relacji Chyłki i Oryński...

Rozwiń

Zwiń

Moja pierwsza od niepamiętnych czasów książka historyczna i muszę przyznać, że przyciągnął mnie jej opis i sama okładka. Katarzyna nie miała lekko - zaraz po śmierci związała się z kolejnym królem, choć długo nie mogła uwierzyć plotkom dwórek, jakoby Henryk VIII Tudor się nią interesował. W międzyczasie pozwoliła się omamić żarliwemu uczuciu względem Tomasza Seymoura i z całych sił próbowała po sobie tego nie pokazać. Miłość jest naprawdę ślepa, ponieważ Katarzyna nie wiedziała jaki Tomasz jest (przekonała się o tym dopiero po ślubie, który wzięli potajemnie). Z samym Henrykiem przeżyła dużo, dlatego tytuł jest tutaj dobrze dobrany - rozgrywka. Wiele przeszkód musiała ominąć, czego nie ułatwiał jej obecny związek z osobą, której zdanie potrafiło zmienić się bardzo szybko. Intrygi i spiski, wieczne pilnowanie się i myślenie nad sensem swoich słów, by przypadkiem nie stracić głowy. Katarzyna Parr sprostała wszystkiemu, co zostało jej później wynagrodzone, po części. Na pewno duży plus ma ta książka za łączenie fikcji z historią, na pewno zachęca to do sięgnięcia samemu do tej tematyki, poznanie jej. Brak unowocześnienia, co pozwala wtopić się w historię (prawie czułam, jakbym ja ubrana była w taką wytworną suknię jak dwórki). Nie zrażajcie się, akcja czasami płynie wolniej, czasami szybciej, ale mimo to warto sięgnąć. Ja po kolejne tomy sięgnę na pewno. (*´∀`*)

Moja pierwsza od niepamiętnych czasów książka historyczna i muszę przyznać, że przyciągnął mnie jej opis i sama okładka. Katarzyna nie miała lekko - zaraz po śmierci związała się z kolejnym królem, choć długo nie mogła uwierzyć plotkom dwórek, jakoby Henryk VIII Tudor się nią interesował. ...

Rozwiń

Zwiń

Ostatnie kwietniowe dni spędzam na kończeniu wszystkiego. „Gusła” byłyby w sumie chyba najlepszą częścią z całej trójki. Tu komedii było o wiele mniej, za to było więcej mroku, tajemnicy i ogólnego pokrewieństwa między mieszkańcami podlaskiej wsi w zimowej odsłonie. Nie będę tu opowiadać kto z kim, gdzie i jak, bo musicie sami po to sięgnąć, zdecydowanie za dużo zawiłości, jeszcze bym coś pokręciła. W dodatku bohaterów jest tu od pewnego momentu jeszcze więcej, bo do Siedliska zjeżdżają się rodziny jego właścicielek, Boże Narodzenie też jest blisko. Od razu wykorzystam moment i coś powiem o całości serii, skoro ją skończyłam. Otóż: jak na moją pierwszą styczność z takimi książkami źle nie było, czasami się uśmiechnęłam przez jakąś sytuację, ale głównie czytałam w skupieniu, bo autorka wpakowała tu bohaterów od groma i jeszcze trochę. W miarę płynięcia fabuły poznajemy całą charakterystykę wsi razem w jej fantastyczną stroną (szeptuchy, zielarstwo), co pod sam koniec się w sumie fajnie łączy w całość i trochę wyjaśnia, historia zakończona. Ogólnie było w porządku. Czy są minusy? Może niektóre teksty były trochę... ale odbiłam sobie ostatnią częścią, wszystko się wyrównało. (˶◕‿◕˶✿)

Ostatnie kwietniowe dni spędzam na kończeniu wszystkiego. „Gusła” byłyby w sumie chyba najlepszą częścią z całej trójki. Tu komedii było o wiele mniej, za to było więcej mroku, tajemnicy i ogólnego pokrewieństwa między mieszkańcami podlaskiej wsi w zimowej odsłonie. Nie będę tu opowiadać k...

Rozwiń

Zwiń

To moje drugie podejście do książek pani Janiszewskiej i choć podobała mi się mniej niż „Ludzie z mgły” to nie mogę jej ocenić negatywnie. Bardzo lubię historie z motywem, że tak powiem żyją w tobie dwa wilki - jeden dobry, drugi zły - a ta jest tego fajnym przykładem. To, że Wiktor jest właśnie tym złym wilkiem widziałam już od połowy książki (czasami nie byłam pewna czy na pewno, autorka fajnie mnie zwodziła). Spodziewałam się też bardziej krwawej końcówki, niektórzy w opiniach swoich mieli rację, że akcja wtedy przyspiesza, wyjaśniają się wszystkie niewiadome, na przykład co tak naprawdę stało się z Niną (szkoda, że to co sobie myślałam, jednak nie miało miejsca), kim jest Wiktor, a co najważniejsze - kim jest sam Tomasz i do czego doszło kilkanaście lat temu. Na pewno fajnym twistem dla mnie było wyjaśnienie kim były niektóre osoby pracujące w hotelu, tego się w ogóle nie spodziewałam. I gdzie trafił główny bohater... w sumie należało mu się, chociaż z drugiej strony to jego ojca trzeba za to winić. Jeśli szukacie książki, w której czytelnik obserwuje jak bohater wpada powoli w obłęd i nie jest tym, kim myśli, że jest... albo po prostu chcecie fajnie czas spędzić to polecam.

To moje drugie podejście do książek pani Janiszewskiej i choć podobała mi się mniej niż „Ludzie z mgły” to nie mogę jej ocenić negatywnie. Bardzo lubię historie z motywem, że tak powiem żyją w tobie dwa wilki - jeden dobry, drugi zły - a ta jest tego fajnym przykładem. To, że Wiktor jest w...

Rozwiń

Zwiń