Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wersja papierowa oraz audio
Czytane kilka razy na przestrzeni życia

Dla mnie to najwybitniejsza, najgłębsza i pozostawiająca w największej zadumie powieść Steinbecka.

"Na wschód od Edenu" jest w moim odczuciu jednym z najważniejszych i najbardziej wielowymiarowych książek w historii literatury. Każdy z bohaterów utworu jest świadectwem innego zakończenia odwiecznej walki dobra ze złem jaka toczy się w każdym człowieku.

Jest to pozycja misterna, ale naznaczona lekkością narracyjną. Steinbeck udowadnia tu po krótszych formach, że z łatwością nadaje dowolny kształt swojemu warsztatowi w zależności od treści jaką chce uzyskać. To niezwykły talent. Mistrz ma właściwie kilka sposobów narracji i nadawania stylu tekstowi w zależności od książki i każdy jest tym najwyższym z możliwych.

Czytałam "Na wschód od Edenu" więcej niż raz i za każdym razem jestem pod wrażeniem tej książki.

Moim zdaniem mimo, że autor eksperymentuje i nie każda jego ksuążka była "równa", to w pełni zasłużył na bycie w panteonie z najwybitniejszymi pisarzami w historii, bo kiedy trafił, to tworzył rzeczy nieskończenie dobre, brawurowe, osiągające absolutną pełnie swoją formą.

Dla mnie to jest powieść wybitna. Nie wyobrażam sobie by coś można było w niej poprawić.

Wersja papierowa oraz audio
Czytane kilka razy na przestrzeni życia

Dla mnie to najwybitniejsza, najgłębsza i pozostawiająca w największej zadumie powieść Steinbecka.

"Na wschód od Edenu" jest w moim odczuciu jednym z najważniejszych i najbardziej wielowymiarowych książek w historii literatury. Każdy z bohaterów utworu jest świadectwem innego zakończenia odwiecznej walki...

Wersja papierowa (czytane w grupie)
Książka polecona mi przez @awita

To jest wielka umiejętność by pisać historie pełnego goryczy życia w taki sposób, że otulają, że niosą przyjemność i radość, a już wybitną umiejętnością jest pisać te historie tak, że pozostawiają czytelnika mimo tej goryczy w dobrym nastroju. Wybitnym jest też stworzyć balans, nie popaść w totalny banał, a także nie stworzyć z tego czegoś co spłaszczy przekaz i co zostanie tysięczną taką samą historyjką.

Pani Flagg zrobiła to znakomicie.

"Smażone, zielone pomidory" to bardzo prosta książka. Nie ma tu rozbudowanych, złożonych po wielokroć zdań, a kropkę bardzo łatwo odnaleźć. Autorka nie próbuje tu tworzyć wyzwania dla czytelnika. Nie udaje czegoś skomolikowanego, nie udaje, na nic się nie sili. Nie ma tu przeciągniętych na wiele stron przemyśleń egzystencjalnych bohaterów... Autorka nie uzasadnia wartości tych historii, które nam opowiada. Nie uzasadnia tego wywijasami stylistycznymi i nie uzasadnia przemyśleniami, które by miały nam powiedzieć dlaczego ta historia jest ważna. Tu życie, historia i dynamika tej historii mówią sama za siebie i niczym ozdabiać jej nie trzeba.
Mamywspaniałych bohaterów, ciekawe czasy, rewelacyjny poziom nareacji, która nie jest skomplikowana, ale ma znakomity rytm.

To, że autorka nie siliła się chcąc stwirzyč prostą, uniwersalną rzecz na wielkie słowa, na strony refleksji sprawia właśnie, że nie ma tu mimo całej prostoty cienia tandety!

Książka krzepi, bawi i jest wielką pochwałą życia.
Prosta, piękna w przekazie, słodka... Tego potrzebowałam.


Cudowna prosta i wartościowa pozycja.

kwiecień 2024

Wersja papierowa (czytane w grupie)
Książka polecona mi przez @awita

To jest wielka umiejętność by pisać historie pełnego goryczy życia w taki sposób, że otulają, że niosą przyjemność i radość, a już wybitną umiejętnością jest pisać te historie tak, że pozostawiają czytelnika mimo tej goryczy w dobrym nastroju. Wybitnym jest też stworzyć balans, nie popaść w totalny...

E book

Nie będzie dziś oceny..., bo mamy przed sobą z bardzo nieoczywiste , brawurowe, a jednak ciężkie w odbiorze dzieło (i nie ze względu na trudnośč ciężkie)...

Jest to książka wyjątkowa, bo taka, której nie napisano jednym stylem. Joyce zdaje się dojrzewać razem z bohaterem... Życie naszego głównego bohatera Stephena, go cykl, który przebył literacko Joyce pisząc "Portret..." I tak jak spotykamy Stephena jako niewinne, oglądające ze zdziwieniem chaotyczny świat dorosłych dziecko. Jak widzimy jego dziecięcy brak zrozumienia dla panujących w tym świecie zasad tak na koniec widzimy ukształtowanego człowieka, i tak też Joyce pisząc tę książkę 10 długich lat dojrzewa na jej katrach. Styl Joyca staje się z każdym rozdziałem bardziej przejrzysty, klarowny, a jego refleksje są z każdą stroną bardziej odważne. W trakcie gdy Stephen dorasta Joyce dopasowuje swój styl do etapów życia chłopca... Joyce wciela się tu w dziecko, w wykładowcę, w artystę (którym był), w teologa, w nienawistnika i człowieka nieskalanego... Każde kolejne wcielenie jest natomiast lepsze od poprzedniego.


Najbardziej spektakularną częścią tej książki, która też niejako dzieli to dzieło na dwie części jest wygłoszony na rekolekcjach w szkole Stephena opis piekła. Jest to tak skończenie dobre, tak sugestywne i przerażające, że czytając czułam autentyczny niepokój... Dla tej jednej sceny, tego jednego opisu już warto tę książkę przeczytać. Sam opis oraz akt i forma w jakiej został przedstawiony jest też świadectwem wychowania katolickiego (przełomu XIX i XX wieku)w jakim zostały wychowane kolejne pokolenia dzieci... Dzieci mających czuć strach, winę za swój los i wstyd nawet wobec swojej natury.

Na pewno arcydzieło, ale czy to arcydzieło mi się podobało? Nie potrafię jeszcze odpowiedzieć na to pytanie.

Ryga, kwiecień 2024

E book

Nie będzie dziś oceny..., bo mamy przed sobą z bardzo nieoczywiste , brawurowe, a jednak ciężkie w odbiorze dzieło (i nie ze względu na trudnośč ciężkie)...

Jest to książka wyjątkowa, bo taka, której nie napisano jednym stylem. Joyce zdaje się dojrzewać razem z bohaterem... Życie naszego głównego bohatera Stephena, go cykl, który przebył literacko Joyce pisząc...