Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Myszy i ludzie" Johna Steinbecka to króciuchna powieść opowiadająca o losie dwójki, znacznie odmiennych od siebie przyjaciół, którzy przemierzają Kalifornie w pogoni za zarobkiem i spełnieniem marzenia jakim jest posiadanie własnej ziemi. George Milton i Lennie Small, bo o nich mowa, to para znajomych, których nie łączy zwyczajna przyjacielska więź, lecz coś zupełnie innego, coś na kształt braterstwa, którego nie są w stanie rozwiązać nawet panujące między nimi przeciwności. George to dosyć, że się tak wyrażę, pospolity mężczyzna, a Lennie? To ogr w skórze człowieka! Wielki, niebywale silny i... niecodziennie głupi, a przez to i niebezpieczny. Jednakże między nimi zawiązana jest silna relacja zbudowana dawno temu, w przeszłości, która podtrzymuję jakby dogasający już ognik braterskiej więzi. George mogący z łatwością zarabiać pieniądze na siebie stale wpada w tarapaty przez swojego kompana, a jego cierpliwość powoli przestaję sobie z tym radzić. Mimo wszystko obaj docierają do nowego miejsca pracy, na farmę, w której wszystko miało być już tak jak powinno. Miało być, ale niestety nie wszystko wyszło zgodnie z planem. Marzenie o własnej farmie, istna utopia wykreowana w umysłach Georga i Lennie'go dociera również do nowo poznanego pracownika farmy Candy'ego, który wchodzi z nimi w układ. Dzięki temu nierealne wizje, przybliżają się jak nigdy i zapowiadało się, że nic już raczej nie będzie stało na ich przeszkodzie. Aczkolwiek na przeszkodzie w pewnym momencie stanął Lennie, który swoim brakiem wyobraźni i jakiegokolwiek pomyślunku doprowadza do tragedii...

"Myszy i ludzie" to bardzo krótkie dzieło, wydawać by się mogło, że w porównaniu do dłuższych powieści Steinbecka będzie ona tylko tłem względem wszystkich innych znakomitych książek tegoż autora. Okazuje się jednak, że ta niepozorna pół-powieść, pół-nowelka to coś bardzo głębokiego, a jednocześnie banalnie prostego, co sprawia, że każda strona jest rajem dla wyobraźni, a utwór, chociaż nie imponuje ilością kartek, potrafi wprawić w kontemplacje dłuższą jak po przeczytaniu niejednego grubszego dzieła. Polecam, 10/10.

"Myszy i ludzie" Johna Steinbecka to króciuchna powieść opowiadająca o losie dwójki, znacznie odmiennych od siebie przyjaciół, którzy przemierzają Kalifornie w pogoni za zarobkiem i spełnieniem marzenia jakim jest posiadanie własnej ziemi. George Milton i Lennie Small, bo o nich ...

Rozwiń

Zwiń

Niewątpliwie "Bracia Karamazow" to znakomita i ponadczasowa powieść. Jest to taka "Zbrodnia i kara" tyle tylko, że nawet lepsza; jest w niej więcej wątków, więcej rozważanych problemów i więcej wspaniałej treści, która czasem rozbawiała, czasem zaś wstrząsała, a na samym końcu wzruszyła mnie do łez. Polecam bardzo, jeśli ktoś tak jak ja ceni sobie długie, emocjonalne, a przede wszystkim mądre i intrygujące lektury, do których perypetię rodziny Karmazowów, jak i mieszkańców Spędobydlińska śmiem z najwyższym przekonaniem zaliczyć.

Niewątpliwie "Bracia Karamazow" to znakomita i ponadczasowa powieść. Jest to taka "Zbrodnia i kara" tyle tylko, że nawet lepsza; jest w niej więcej wątków, więcej rozważanych problemów i więcej wspaniałej treści, która czasem rozbawiała, czasem zaś wstrząsała, a na samy...

Rozwiń

Zwiń

Jest to już trzecia powieść Steinbecka na moim czytelniczym koncie i trzecia, która nie zawiodła moich czytelniczych oczekiwań. "Zima naszej goryczy" opowiadająca historię Ethana Allena Hawleya to książka, która klimatem przypomina poniekąd kultowe "Na wschód od Edenu", mimo iż obie powieści opowiadają zupełnie dwie inne historie toczące się na dwóch przeciwległych krańcach Ameryki. Tym spoiwem, które łączy ze sobą obie te książki jest na pewno styl w jakim pisał Steinbeck; przepełniony pewną urokliwą nostalgią i poddawaniem pod pióro wielu zasad moralnych, których łamanie w środowisku społecznym, odpowiednio przeprowadzone, staję się w pełni akceptowalne. Powieść w skrócie opowiada o rodzinie Hawley'ów - założycieli miasta New Baytown, którzy, mimo swoich arystokratyczno-marynarskich korzeni stracili wszelką władzę nad dobytkiem ich przodków. Sęk w tym, że pewnego dnia Ethan zauważa pewną szansę na odmianę swojego losu i dojścia do "szanowanych kręgów" lokalnej społeczności. Tym bardziej, że po jego stronie jest również pewna wróżba z kart, którą Margie Young-Hunt przepowiada jego żonie. Co za tym idzie, Ethan postanawia postawić wszystko na jedną kartę i przyjmuję jakże dobrą do osiągania sukcesu strategię; cwaniactwo i brak uczuć. To w jaki niepozorny sposób Steinbeck opisuje poczynania Hawleya naprawdę kilkukrotnie wzbudziło we mnie podziw. Małymi kroczkami, pojedyńczymi i cierpliwymi czynami Ethan zbliżał się do celu, który w zasadzie przyszedł mu na pewno o wiele łatwiej niż mógłby się tego domyśleć, jednak na tej ścieżce doprowadzającej go do zyskania powszechnego uznania poległo kilka trupów, a na samym końcu...
To zakończenie udowodniło mi tylko, że człowiek, chociaż czasami w to bardzo wątpimy, jest stworzony do dobrego postępowania, bowiem nawet w najbardziej zakorzenionej cząstce zła, jest promyczek dobra, którym są nasze uczucia. I właśnie te uczucia pokazał Ethan na samym końcu tej książki.
Może ta powieść to nie jakieś niewiarygodnej skali arcydzieło, bowiem do kilku rzeczy na pewno można byłoby się przyczepić, ale jeżeli ktoś, tak jak ja, polubił bardziej kultowe dzieła Steinbecka, którymi są "Na wschód od Edenu" czy "Grona gniewu" to również w tej lekturze znajdzie przyjemną formę spędzenia czasu. Polecam.

Jest to już trzecia powieść Steinbecka na moim czytelniczym koncie i trzecia, która nie zawiodła moich czytelniczych oczekiwań. "Zima naszej goryczy" opowiadająca historię Ethana Allena Hawleya to książka, która klimatem przypomina poniekąd kultowe "Na wschód od Edenu",...

Rozwiń

Zwiń

Co by nie było, Sienkiewicz to jest jednak klasa sama w sobie i mimo, iż tą powieść, której akcja toczy się po słynnej "Trylogii" zaliczyć do najlepszych nie mogę, tak jednak na pewno jestem w stanie ją polecić dla wszystkich entuzjastów zacnych powieści historyczno-romantycznych. "Na polu chwały" funduję to, czego, sugerując się innymi powieściami Sienkiewicza, możemy się po tym autorze spodziewać. Historyczne czasy, historyczne postacie, świetna proza i romantyczny wątek, który opiewa w różne zwroty akcji. Pięknie to brzmi, aczkolwiek nie wszystko jest w ów lekturze takie kolorowe. Moim zdaniem w tej powieści kłania się pewna powtarzalność i spore podobieństwo do "Potopu" tego samego autora. Dochodzi również zakończenie, które uważam, że posiadało spory potencjał na kontynuację, bowiem gdyby dalsze losy Jacka Taczewskiego oprawić w sentymentalne ramki przekoloryzowanego obrazu Polskiego, szlacheckiego męstwa, to kto wie, jak byśmy postrzegali teraz tą powieść, która mogłaby wiele zyskać, bądź stracić, co też trzeba mieć na uwadze. Idąc dalej na plus są bohaterowie; Pągowski, Bukojemscy, ksiądz Woynowski, Krzepecki, panna Sienińska czy też główny bohater pan Taczewski są bohaterami dobrze napisanymi, z dobrze nakreślonymi cechami charakteru, którzy na pewno na długo są w stanie zapaść w naszą pamięć przypominając nam uroki tej lektury. Wątek miłości między Taczewskim, a Sienińską, na którym to opierała się ta lektura niemal całkowicie, był ciekawy i czasami chwytał za serce, jednak za emocje na pewno chwytał również ten Sienkiewiczowski patriotyzm; może przeidealizowany, ale dodający otuchy i sprawiający, że jaka by ta książka nie była, tak jednak już za samo to w jaki sposób autor ukazuje nam Rzeczpospolitą znacznie pokrzepia serce, bynajmniej moje. Polecam.

Co by nie było, Sienkiewicz to jest jednak klasa sama w sobie i mimo, iż tą powieść, której akcja toczy się po słynnej "Trylogii" zaliczyć do najlepszych nie mogę, tak jednak na pewno jestem w stanie ją polecić dla wszystkich entuzjastów zacnych powieści historyczno-romantycznych...

Rozwiń

Zwiń