Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wypożyczyłam z biblioteki audiobooka, którego czyta Marta Grzywacz. To był mój pierwszy błąd, bo naprawdę nie lubię lektorek. Nie jestem w stanie słuchać czytających kobiet.

Książka była tak nudna, naiwna i męcząca, że podniosłam szybkość odtwarzania audiobooka na 2x, żeby jak najszybciej dobrnąć do końca. To był mój drugi błąd, bo dialogi czytane przez lektorkę w takim tempie były absurdalnie śmiesznie. Chyba jeszcze nigdy tak się nie uśmiałam przy książce z tego gatunku.

Po przeczytaniu dowiedziałam się, że "Samotna" to pierwsza część z serii 'Detektyw D.D. Warren'. Naprawdę? Przecież ona jest tutaj całkowicie drugoplanową, wręcz marginalną postacią.

Nie ma to jednak znaczenia, bo nie będę czytać tej serii.

Wypożyczyłam z biblioteki audiobooka, którego czyta Marta Grzywacz. To był mój pierwszy błąd, bo naprawdę nie lubię lektorek. Nie jestem w stanie słuchać czytających kobiet.

Książka była tak nudna, naiwna i męcząca, że podniosłam szybkość odtwarzania audiobooka na 2x, żeby jak najszybciej dobrnąć do końca. To był mój drugi błąd, bo dialogi czytane przez lektorkę w takim...

To pierwsza książka Lema, która w ogóle mi się nie podoba. Jest nudna, rozciągnięta a tematyka 'gwiazdowa' relacjonowana w ramach romansu, strasznie irytująca. Bardzo słabe dialogi. I tylko gdzieniegdzie widać geniusz mojego ulubionego Pisarza.

To pierwsza książka Lema, która w ogóle mi się nie podoba. Jest nudna, rozciągnięta a tematyka 'gwiazdowa' relacjonowana w ramach romansu, strasznie irytująca. Bardzo słabe dialogi. I tylko gdzieniegdzie widać geniusz mojego ulubionego Pisarza.

W 2024 roku to pierwsza pozycja z kategorii literatura faktu, której nie oceniam dobrze.

W posłowiu Autorka tłumaczy się, że książka powstawała w czasie covidowych obostrzeń, w związku z tym nie miała możliwości przeprowadzenia bezpośrednich rozmów z uczestnikami niektórych opisywanych wydarzeń. Nie wiem, czy gdyby tę możliwość miała, poziom książki byłby lepszy. Wątpię.

Słaby to reportaż. Czytając go czułam się tak jak wtedy, gdy wrzucam jakiś temat w wyszukiwarkę internetową i czytam po kolei dostępne wyniki. Nie po to czytam książki...

Nie podobały mi się również dość naiwne wrzutki z opisem stanów emocjonalnych przypisywanych uczestnikom wydarzeń. Bardzo to szkolno-zeszytowe... Słabe...

W 2024 roku to pierwsza pozycja z kategorii literatura faktu, której nie oceniam dobrze.

W posłowiu Autorka tłumaczy się, że książka powstawała w czasie covidowych obostrzeń, w związku z tym nie miała możliwości przeprowadzenia bezpośrednich rozmów z uczestnikami niektórych opisywanych wydarzeń. Nie wiem, czy gdyby tę możliwość miała, poziom książki byłby lepszy....