Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Urzekła mnie okładka, treść... już nieco mniej. Inaczej wyobrażałam sobie ten świat. Lubię osobliwe fantastyczne rzeczywistości, lecz ta była dla mnie... zbyt bajkowa, dziecięca. Na dodatek miałam skojarzenie z produkcjami Disneya, bo bohaterowie ciągle śpiewali. ;)
A teraz wymienię kilka kuriozalnych osobliwości: płucoptaki, sercoptaki, szkwałowalenie, sztormorekiny, nietopeżagle. Do tego oryginalne rośliny: warzywne owce, dynie karmione kroplami krwi. Dla mnie zbyt dziwne. Ale to fantastyka, tu podobno wszystkie chwyty dozwolone.
Autorce nie brakuje inteligencji, jednakże pomimo całej "nowatorskości" (pukam w klatkę piersiową i hop, pojawiają się tam drzwi i teraz w środku może zamieszkać ptaszek i uwić gniazdko) popadła w pewne schematy - z jednej strony inteligentny przyjaciel, który jest odludkiem, z drugiej nieziemski (i jakżeby inaczej przystojny!) obywatel Magonii...
Kto chce niech czyta, kto nie chce - niczego nie traci.

Urzekła mnie okładka, treść... już nieco mniej. Inaczej wyobrażałam sobie ten świat. Lubię osobliwe fantastyczne rzeczywistości, lecz ta była dla mnie... zbyt bajkowa, dziecięca. Na dodatek miałam skojarzenie z produkcjami Disneya, bo bohaterowie ciągle śpiewali. ;)
A teraz wymienię kilka kuriozalnych osobliwości: płucoptaki, sercoptaki, szkwałowalenie, sztormorekiny,...

Pomysł na fabułę doskonały, gorzej z wykonaniem... Rozumiem, że autorka chciała pokazać ciąg chaotycznych myśli głównej bohaterki, ale nie podołała. Ponadto przeskakiwanie z narracji Joanny na narratora trzecioosobowego, pod koniec (niby z oczywistych względów) na Michalinę, to kolejne nieporozumienie. Kilka wątków zupełnie niepotrzebnych. Denerwował mnie potoczny język. Nie mam pojęcia, co chciała osiągnąć autorka. Może testowała wytrzymałość czytelnika i chciała zniechęcić do swojej twórczości? To jej się udało.

Pomysł na fabułę doskonały, gorzej z wykonaniem... Rozumiem, że autorka chciała pokazać ciąg chaotycznych myśli głównej bohaterki, ale nie podołała. Ponadto przeskakiwanie z narracji Joanny na narratora trzecioosobowego, pod koniec (niby z oczywistych względów) na Michalinę, to kolejne nieporozumienie. Kilka wątków zupełnie niepotrzebnych. Denerwował mnie potoczny język....

To pierwsza książka autorstwa Charlotte Link, po którą sięgnęłam. Dość długo ,,męczyłam" tę powieść, bo niecałe dwa tygodnie, co zdarza mi się rzadko. Zwykle, jeśli chwytam za książkę, pochłaniam ją w kilka dni (lub jeden wieczór, bo i tak czasem bywa).
Mamy tu do czynienia niby z kryminałem, aczkolwiek chyba nie do końca. Raczej jest to powieść obyczajowa - każdy niemalże bohater jest antagonistą. Mamy osoby niestabilne emocjonalnie, uzależnione od alkoholu, środków farmakologicznych, seksu. Prócz tego dochodzą jeszcze retrospekcje, sięgające drugiej wojny światowej, gdzie obecna jest przemoc.
Z początku powieść mnie nie porwała. Choć autorka nieźle naszkicowała portrety psychologiczne postaci, irytowała mnie jej ,,łopatologia". Wszystko wykładała jak ,,krowie na rowie", jakby wątpiła w inteligencję czytelnika. Bohaterka panicznie bała się swojego męża? Może zamiast w kółko to powtarzać, można było inaczej to zasygnalizować? Drżące ręce, potliwe dłonie itp. itd.?
Gdy wreszcie nadchodzi wątek kryminalno-sensacyjny, akcja przyspiesza i nie sposób oderwać się od lektury, ALE jeżeli ktoś lubuje się w zagadkowych zbrodniach i kocha wcielać się w Sherlocka, tutaj raczej nie będzie miał wielkiego pola do popisu. Krąg podejrzanych jest niezwykle wąski i morderca, jak i motywy, nie są wielką niespodzianką.

To pierwsza książka autorstwa Charlotte Link, po którą sięgnęłam. Dość długo ,,męczyłam" tę powieść, bo niecałe dwa tygodnie, co zdarza mi się rzadko. Zwykle, jeśli chwytam za książkę, pochłaniam ją w kilka dni (lub jeden wieczór, bo i tak czasem bywa).
Mamy tu do czynienia niby z kryminałem, aczkolwiek chyba nie do końca. Raczej jest to powieść obyczajowa - każdy niemalże...