Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zgodnie z zasadą mistrza Hitchocka "Nie ma co" zaczyna się od trzęsienia ziemi – tyle, że nie tylko metaforycznie, ale i dosłownie. Pod Teheranem zatrzęsła się ziemia, zsyłając na mieszkańców chaos, strach i niepewność. Mahsa Mohebali pisze językiem jednocześnie prostym i finezyjnym, przepojonym slangiem, jakim faktycznie posługują się młodzi Irańczycy. Opowieść nasyca błyskotliwymi spostrzeżeniami, wystrzega się utartych schematów i dróg na skróty. Stosuje wyłącznie pierwszoosobową narrację, opowiadając historię wyłącznie z punktu widzenia Szadi. Narracja to praktycznie strumień świadomości, chaotyczny, momentami nieco surrealistyczny zapis obserwacji i odczuć dwudziestoparoletniej dziewczyny o artystycznej duszy – nie ułatwia to czytelnikowi lektury, dostarcza jednak wyjątkowych wrażeń literackich. To opowieść, która uderza do głowy niczym opium, palone przez jej bohaterów – jednocześnie mroczna i zabawna, subtelna drapieżna – z protagonistką, która nikogo nie pozostawia obojętnym.

Cała recenzja tutaj:
https://kulturazja.com/2024/06/12/teheranski-spleen-recenzja-powiesci-nie-ma-co-mahsy-mohebali/

Zgodnie z zasadą mistrza Hitchocka "Nie ma co" zaczyna się od trzęsienia ziemi – tyle, że nie tylko metaforycznie, ale i dosłownie. Pod Teheranem zatrzęsła się ziemia, zsyłając na mieszkańców chaos, strach i niepewność. Mahsa Mohebali pisze językiem jednocześnie prostym i finezyjnym, prze...

Rozwiń

Zwiń

Nanae Aoyama przedstawia rok z życia młodej kobiety, która próbuje odnaleźć własne miejsce w świecie, ale Idealny czas na smuteczek to coś więcej niż opowieść o jednej wchodzącej w dorosłe życie dziewczyny. To szersze spojrzenie na młode pokolenie Japończyków oraz ich relacje z seniorami, a także panaroma życia w dzisiejszej Japonii. To książka zwodnicza – na pierwszy rzut oka łatwa, lekka i przyjemna, a jednak kryjąca w sobie istotne przemyślenia na temat młodości, starzenia się, przemijania. Czytać ja należy powoli i uważnie, Nanae Aoyama nasyciła ją bowiem ukrytymi metaforami i symbolami, które łatwo przeoczyć przy pobieżnej lekturze, a które nadają powieści wyjątkowy smak.

Cała recenzja tutaj:

https://kulturazja.com/2024/06/06/bol-doroslosci-recenzja-ksiazki-idealny-czas-na-smuteczek-nanae-aoyamy/

Nanae Aoyama przedstawia rok z życia młodej kobiety, która próbuje odnaleźć własne miejsce w świecie, ale Idealny czas na smuteczek to coś więcej niż opowieść o jednej wchodzącej w dorosłe życie dziewczyny. To szersze spojrzenie na młode pokolenie Japończyków oraz ich relacje z seniorami, ...

Rozwiń

Zwiń

Azjatyckie comfort reading books na dobre już chyba rozgościły się na polskim rynku wydawniczym. I dobrze, wciąż brakuje na nim bowiem książek lekkich, łatwych i przyjemnych, ale jednocześnie nie obrażających inteligencji czytelnika. Takich, po które chętnie sięga się po ciężkim dniu, a jednocześnie nie ma się poczucia mordowania własnych szarych komórek. W czasch, w których żyjemy, przepełnionych niepewnością i obawą, literatura tego typu zdaje się więcej niż potrzebna. "Nietuzinkowy sklep całodobowy" to właśnie taka książka: lekka w lekturze, ale skłaniająca do refleksji. W dodatku podejmująca istotny problem społeczny, jakim jest sytuacja osób starszych oraz wykluczonych.




Cała recenzja tutaj: https://kulturazja.com/2024/05/18/druga-szansa-recenzja-ksiazki-nietuzinkowy-sklep-calodobowy-kim-ho-yeona/

Azjatyckie comfort reading books na dobre już chyba rozgościły się na polskim rynku wydawniczym. I dobrze, wciąż brakuje na nim bowiem książek lekkich, łatwych i przyjemnych, ale jednocześnie nie obrażających inteligencji czytelnika. Takich, po które chętnie sięga się po ciężkim dniu, a je...

Rozwiń

Zwiń

Starożytni mieli Ezopa, my mamy Talię Lakshmi Kolluri. On był wprawdzie autorem bajek, ona natomiast pisze opowiadania, ich dzieła mają jednak więcej wspólnego niż możnaby przypuszczać. Łączą je przede wszystkim zwierzęcy bohaterowie, którzy na bazie swoich doświadczeń i przemyśleń przekazują czytelnikom ważne życiowe przesłania. Co mogłyby więc powiedzieć zwierzęta, gdyby mówiły ludzkim głosem? Sporo mądrych rzeczy, niestety, patrząc na prozę Kolluri, raczej mało pochlebnych dla człowieka. "Czym nakarmiliśmy mantykorę" to mocny, intrygujący i bardzo potrzebny głos w światowej literaturze. Debiutancki zbiór opowiadań Talii Lakshmi Kolluri oddaje głos tym, którzy zazwyczaj są go pozbawiani.

Cała recenzja tutaj:
https://kulturazja.com/2024/05/14/zwierzeta-maja-glos-recenzja-ksiazki-czym-nakarmilismy-mantykore-talii-lakshmi-kolluri/

Starożytni mieli Ezopa, my mamy Talię Lakshmi Kolluri. On był wprawdzie autorem bajek, ona natomiast pisze opowiadania, ich dzieła mają jednak więcej wspólnego niż możnaby przypuszczać. Łączą je przede wszystkim zwierzęcy bohaterowie, którzy na bazie swoich doświadczeń i przemyśleń przekaz...

Rozwiń

Zwiń

Biała kobieta przyjeżdża do Japonii, aby odnaleźć samą siebie – brzmi strasznie? Na szczęście, tylko brzmi, Samotna róża nie ma bowiem nic wspólnego z powieścidłami o uduchowionej Azji, w której pogubieni emocjonalnie ludzie zachodu poszukują oświecenia. "Samotna róża" to piękna, subtelna opowieść o odnajdywaniu własnej tożsamości i duchowego dziedzictwa przodków. Melancholijna, a jednak przepełniona nadzieją.

Cała recenzja tutaj:
https://kulturazja.com/2024/04/10/kraj-drzew-i-kamieni-recenzja-powiesci-samotna-roza-muriel-barbery/

Biała kobieta przyjeżdża do Japonii, aby odnaleźć samą siebie – brzmi strasznie? Na szczęście, tylko brzmi, Samotna róża nie ma bowiem nic wspólnego z powieścidłami o uduchowionej Azji, w której pogubieni emocjonalnie ludzie zachodu poszukują oświecenia. "Samotna róża" to piękna, subtelna ...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsza myśl? Nie tego się spodziewałam! Druga: zupełnie mi to nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie – w świat snów sprzedawanych niczym gry RPG, po pierwszym zaskoczeniu, weszłam z łatwością i niekłamaną przyjemnością. A świat to przedziwny, funkcjonujący na granicy jawy i snu, rzeczywistości i wyobraźni. Świat podzielony na dwie, niejako równolegle funkcjonujące płaszczyzny: realną oraz istniejącą najprawdopodobniej w zbiorowej podświadomości. W pierwszej czytelnik odnajduje Azję, najprawdopodobniej Koreę Południową, z której pochodzi autor. W tym świecie żyją i śnią klienci sklepu DallerGuta, noszący koreańskie nazwiska, jedzący koreańskie potrawy i borykający się z typowymi dla ich społeczeństwa problemami, m.in. kłopotami na rynku mieszkaniowym, nierównością płci oraz wyzyskiem pracownika przez korporacje. Lee Miye nie poświęca tym kwestiom dużo uwagi – trzeba dobrze znać realia życia w Korei Południowej, by je dostrzec, stanowią bowiem raczej tło dla uniwersalnych, nie znających granic kulturowych i państwowych, ludzkich emocji.


Cała recenzja tutaj: https://kulturazja.com/2024/04/08/sprzedawcy-sennych-marzen-recenzja-ksiazki-galeria-snow-dallerguta-lee-miye/

Pierwsza myśl? Nie tego się spodziewałam! Druga: zupełnie mi to nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie – w świat snów sprzedawanych niczym gry RPG, po pierwszym zaskoczeniu, weszłam z łatwością i niekłamaną przyjemnością. A świat to przedziwny, funkcjonujący na granicy jawy i snu, rzeczywistośc...

Rozwiń

Zwiń