Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie dwa, a przynajmniej kilkanaście, grzybów w barszczu. Ale to nie największy problem tej książki. Najgorsze, że wszystkie są niejadalne...

Wiem mniej więcej czego mogę spodziewać się sięgając po książki Pana Remigiusza - w skrócie: szału nie ma, ale coś tam można z nich wyciągnąć. Zazwyczaj na początku jest jakiś ciekawy pomysł, który mniej więcej do połowy książki nawet się trzyma. Później historia zaczyna się rozmywać, pojawiają się bezsensowne plot twisty i na samym końcu zamiast delikatnych nici które łączą ze sobą wszystkie wydarzenia autor nieudolnie obwija fabułę zardzewiałym drutem byle by tylko zupełnie się nie rozpadła. Ogólnie mówiąc, jest przeciętnie, ale przymykając oczy (czasem dość często) na nielogiczności można wyciągnąć z książek Pana Mroza odrobinę przyjemności z czytania. Przy Ekspozycji najlepiej byłoby ich w ogóle nie otwierać...

Głupota goni głupotę.Teraz uwaga - zaspoileruje. Zaangażowanie głównych bohaterów w śledztwo z którym nie mają praktycznie nic wspólnego, ale niejednokrotnie poświęcają dla niego życie. Superbohater Forst z nadludzkimi możliwościami regeneracji organizmu, który niejednokrotnie zostaje niemal śmiertelnie pobity, tylko po to by w następnej scenie poruszać się z szybko i zwinnie jak kot. Nawet jego zęby wydają się odrastać w nieskończoność tylko po to by móc wypaść w kolejnej scenie pobicia. Rosyjskie więzienie z którego nie da się uciec - no chyba, że jest się Forstem. Polityka, monety, skrypty, sekty, UPA. Jedyne czego w tej książce brakuje to tak naprawdę góry. Myślę, że służyły one tylko po to żeby bezczelnie zainteresować tą pozycją fanów górskich wędrówek. Poza tytułem i w zasadzie nic nie znaczącym miejscem znalezienia pierwszych zwłok - nie występują.

Podsumowując. Nie oczekując na wiele dostałem jeszcze mniej. Za dalsze dania od tego szefa kuchni serdecznie podziękuję.

Nie dwa, a przynajmniej kilkanaście, grzybów w barszczu. Ale to nie największy problem tej książki. Najgorsze, że wszystkie są niejadalne...

Wiem mniej więcej czego mogę spodziewać się sięgając po książki Pana Remigiusza - w skrócie: szału nie ma, ale coś tam można z nich wyciągnąć. Zazwyczaj na początku jest jakiś ciekawy pomysł, który mniej więcej do połowy książki nawet...

Gdyby książka skategoryzowana była jako "przewodnik" to może ocena była by wyższa...
Pół biedy jakby ciekawostki i fakty historyczne pojawiały się tylko jako element ekspozycji - można by je wtedy jakoś ominąć. Tutaj niestety każdy z bohaterów jest "przewodnikiem": w niemal każdym dialogu ktoś wspomina jakieś wydarzenia z przed lat, podaje przy tym daty, nazwiska, wszystko to z taką dokładnością jakby miał przed sobą encyklopedie. Nie dość, że to męczące to, jeszcze sprawia, że bohaterowie stają się kukłami recytującymi swoje sztywne kwestie. Czytając dialogi miałem wrażenie, że mam przed sobą scenariusz jakiegoś patodokumentu typu "Trudne sprawy".
Kolejną rzeczą jaka strasznie mnie raziła w powieści to wrażenie, że autor ma swoich czytelników za nie do końca sprawnych intelektualnie. Wszystko musiało być napisane wprost, tak żeby przypadkiem głupi czytelnik nie przeoczył, że jak bohater unosi brwi, to na pewno robi to bo jest zdziwiony. Trzeba napisać "bohater uniósł brwi pokazując w ten sposób swoje zdziwienie", itp. (przykład wymyślony, żeby zobrazować problem - dla własnego dobra, nie szukajcie go w książce ;) )
Sama zagadka kryminalna, też nie przypadła mi do gustu. Wszystko to jakieś naciągane, dziurawe. Czytając monolog "antagonisty" który podszywał się po Ducha Gór i na koniec musiał oczywiście krok po kroku wyjaśnić swoje działanie, czekałem tylko na tekst "Wszystko by się udało, gdyby nie te wścibskie dzieciaki!"

Podsumowując: słaba książka, która w niezrozumiały dla mnie sposób została rozreklamowana jako objawianie w świecie kryminałów.

Gdyby książka skategoryzowana była jako "przewodnik" to może ocena była by wyższa...
Pół biedy jakby ciekawostki i fakty historyczne pojawiały się tylko jako element ekspozycji - można by je wtedy jakoś ominąć. Tutaj niestety każdy z bohaterów jest "przewodnikiem": w niemal każdym dialogu ktoś wspomina jakieś wydarzenia z przed lat, podaje przy tym daty, nazwiska, wszystko...

Podobno wszystko już zostało napisane i ciężko wymyślić coś nowego, ale ile jeszcze powstanie książek w której występuje wyimaginowana postać, która jest alter ego głównego bohatera. Temat tak wyeksploatowany, że od razu można wyłapać o co chodzi. Zawsze ta postać zbudowana jest według podobnego szablonu - pojawia się w momencie większych emocji bohatera, jest jego przeciwieństwem, podpowiada mu różne zachowania, nikt nie zwraca na nią uwagi. Przez to w Apartamencie, podobnie jak w jednej z książek Bartosza Szczygielskiego, rozpoznałem ten zabieg dosłownie w pierwszej scenie w której alter ego się pojawiają. Przez resztę książki tylko z niesmakiem kręciłem głową widząc kolejne kalki innych książek. Autorzy, wymyślcie w końcu coś nowego! Fight Club jest tylko jeden

Podobno wszystko już zostało napisane i ciężko wymyślić coś nowego, ale ile jeszcze powstanie książek w której występuje wyimaginowana postać, która jest alter ego głównego bohatera. Temat tak wyeksploatowany, że od razu można wyłapać o co chodzi. Zawsze ta postać zbudowana jest według podobnego szablonu - pojawia się w momencie większych emocji bohatera, jest jego...