Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z ujmującą czułością muskająca meandry relacji międzyludzkich. Z pozorną lekkością i iluzoryczną banalnością przenikająca uwierające na dnie duszy refleksje. Rozkosznie szczerze zgłębiająca dysonans poznawczy między dwoma etapami egzystencji – młodością i starością.

„Idealny czas na smuteczek” to niezwykła powieść niesiona prostą narracją, ale pod tą prozaiczną warstwą skrywająca bezkres głębokich emocji. Uczuć, które należy wyłuskać, których w tej skąpej i zauważalnie kameralnej prozie azjatyckiej należy się samodzielnie doszukać. To literacka kreacja, z którą bez wątpienia nie obcuje się zbyt długo, ale obnażane jej warstwy swoim wdzięcznym przekazem utrwalają się w pamięci bezterminowo. Fragmentarycznie liryczna i eteryczna, momentami boleśnie dosłowna w ekspozycji życiowych prawd, innym razem niestroniąca od humoru, zniuansowana zwyczajną codziennością czy otulona nieodgadnioną, wręcz enigmatyczną melodią przesłania – trudno odmówić temu finezyjnemu ujęciu wielowymiarowości, swoistej intymności, a finalnie niezaprzeczalnego kunsztu w skomponowaniu radości i smutków o tylu odcieniach.

Na tle wpisanych w istnienie świata, zmieniających się pór roku, które zarazem stają się symbolem nieuchronnego upływu czasu i przemijania, Nanae Aoyama kreśli swoim nietuzinkowym piórem ze słów portrety dwóch kobiet. Odmalowuje na ich płótnie nieuniknione dla każdego bolesne pożegnania, te całkiem świadome, ale i niezależne od własnych intencji, a przy traktuje o samotności osiadającej na dnie serca i tej zaskakująco kojącej, w końcu z optymizmem referuje o doświadczeniach, z których należy czerpać mądrość, które pozwolą na śmiałe dążenie do akceptacji rzeczywistości. Co najważniejsze, konfrontuje z wyraźnym kontrastem pełnię życia i afirmację codzienności w obliczu starości ze zrezygnowaniem, niepewnością i rozczarowaniem tkwiącymi w młodzieńczym umyśle – akcentuje, że nie wiek, a postrzeganie prozy dnia świadczy o szczęściu i jakości bytu, zarazem negliżuje międzypokoleniowe bariery, interpretacyjnie zestawiając życie i śmierć.

Wątłe rodzinne więzy, utracone miłości, wyobcowanie pośród tokijskiego tłumu – to panorama doznań, które stają się impulsem do nawiązania relacji niewątpliwie nieplanowanej, ekscentrycznej, powstającej ukradkowo, ale i mimowolnie. Snutej drobnymi gestami troski, a nawet urokliwą złośliwością, za którą skrywa się niewinna zazdrość. To eksploracja emocji, które należy dostrzec w krótkich scenach, w nieskomplikowanych, ulotnych dialogach, w nieświadomych wyborach starszej i młodszej kobiety. Obfita w symbolikę i metafory, treść zanurza odbiorcę w swojej kuriozalności, by zainspirować go do wnikliwego przedzierania się przez te efemeryczne kadry wspólnego życia dwóch bohaterek. To opowieść rozpisana z nietuzinkowością literatury pięknej, intencjonalnie chaotyczna w swoim fabularnym zarysie, ale przy tym sensorycznie oddziałująca na zmysły i sugestywnie podkreślająca piękno każdego człowieka. Będąca nośnikiem wyswobadzania się z oplatających pnączy młodości, ale i odnajdywania się w nadchodzących rozstaniach – pewnych dla każdego niczym wspomnienia zaklęte w przywłaszczonych przedmiotach, zakorzenionych w ludzkiej naturze jak zdjęcia kotów na półce, które wstawiono w ramki. To tytuł dla czytelników, którzy wymagają od literatury… więcej i głębiej. Których satysfakcjonuje przesiąknięcie melancholią, którzy całą duszą chłoną nostalgię, których fascynuje spędzony z książką czas na smuteczku. Powieść surowa, ale poruszająca, utkana z dwóch opowiadań niespieszna refleksja i zaduma nad życiem.

Z ujmującą czułością muskająca meandry relacji międzyludzkich. Z pozorną lekkością i iluzoryczną banalnością przenikająca uwierające na dnie duszy refleksje. Rozkosznie szczerze zgłębiająca dysonans poznawczy między dwoma etapami egzystencji – młodością i starością.

„Idealny czas na smute...

Rozwiń

Zwiń

Eksplorująca ludzkie doświadczenia opakowane w barwne, porywające i emocjonujące historie. Splatająca sąsiedzkie losy panoramą różnorodnych opowieści snutych pandemicznymi wieczorami. Stanowiąca niezapomnianą podróż w świat refleksyjnego przekazu niesionego gawędziarską narracją.

„Czternaście nocy” to nowatorskie, zauważalnie niekonwencjonalne ujęcie powieści szkatułkowej, którą wspólnie nakreśliło aż trzydziestu sześciu twórców. Trudno odmówić zatem tej kompozycji wielowarstwowości oraz oryginalnego wydźwięku, który wybrzmiewa w oddanej wyrazistym wielogłosem gatunkowej mozaice skrywającej całą paletę doznań. Od opowieści otulających nadzieją i wzniecających radość w sercu struchlałym w obliczu zatrważającej rzeczywistości, przez przejmujące i dogłębnie poruszające, po mrożące krew w żyłach i szokujące, ale też nieistotne, wręcz prozaiczne. Nie sposób nie odnaleźć w tej artystycznej konstrukcji opowiadania dla siebie, nie zachwycić się choćby jednym, nie wzruszyć choć raz, a finalnie nie pozostać z niemym pytaniem na ustach, które klaruje się po zrozumieniu końcowych wydarzeń. Nie ma możliwości nie dostrzec tym samym tkwiących w nich emocji dryfujących wokół życia i śmierci, miłości i nienawiści, a przede wszystkim wokół bezkresu wszystkiego, co lawiruje pomiędzy.

Klaustrofobiczna sceneria, której fundamentem ustanowiono dach nowojorskiego, podupadającego budynku, realia świata przymuszonego do bezwzględnej izolacji, a przy tym zanurzonego w permanentnym strachu i nieustannej niepewności co do wiarygodności informacji, grupa lokatorów oraz spajająca ich wizerunki postać zarządczyni. To fabularna przestrzeń pozornie nieskomplikowana, ale oferująca wiele pomniejszych historii, które stają się nośnikiem bogactwa wrażeń eksponujących solidność utkanych pod wieczornym niebem więzów oraz trwałość tych relacji w obliczu wspólnej utraty wolności i dzielonej traumy. To narracja fragmentarycznie humorystyczna, momentami z powagą traktująca o życiu, innym razem zwyczajnie obrazująca codzienność – niezaprzeczalnie ekscentryczna i osobliwa w swojej aranżacji, zarazem prosta do udaremnienia jej wyjątkowości, ryzykująca jawne przerysowanie. I właśnie w tym tkwi cały jej fenomen, wręcz swoista wyjątkowość! Tu bowiem z chaosu wyłania się sugestywna harmonia, a uporządkowany kunszt literacki tak okazałego grona pisarskiego wdzięcznie ze sobą koreluje, nie dając odczuć, że to książka utkana ze skrawków odrębnych dzieł literackich.

Istota tego oszałamiającego tytułu skrywa się w zdefiniowaniu opowieści – zgłębianiu jej estymy, kojącego wymiaru, ożywiającej natury, trudności w uchwyceniu wszystkich znaczeń i wpływu na emocjonalność człowieka. Zniuansowana historiami treść w kompleksowym kadrze intencjonalnie akcentuje ich znamienitość, wzniosłość i ważkość. Czułość, którą się niekiedy otulają, obnażającą otwartość, do której prowokują, przekazywaną mądrość, ale i afirmację chwilowego oderwania się od uwierających w duszy trosk – one stanowią początek i koniec każdej egzystencji, mimowolnie łączą wręcz magicznymi nićmi szczerości i zaufania opowiadającego i słuchającego, piszącego i czytającego. Nie ma bowiem nic bardziej fascynującego niż słowa, utrwalone na papierze czy niesione dźwiękiem. Słowa, które budują zdania, a te następnie opowieści wzbudzające emocje przechowywane na dnie serca. Jakby się nad tym zastanowić, to niezwykle magnetyzujące zjawisko, prawda? Tylko dwa tygodnie, tytułowe czternaście nocy, a tyle słodko-gorzkich refleksji o przemijaniu i samotności, które kształtują się w ulotny miraż wypowiadanych wśród kanonady odgłosów walki o życie wspomnień. To wnikliwa kontemplacja nad świadomością, że nieprzekazane dalej opowieści bezpowrotnie znikają.

Eksplorująca ludzkie doświadczenia opakowane w barwne, porywające i emocjonujące historie. Splatająca sąsiedzkie losy panoramą różnorodnych opowieści snutych pandemicznymi wieczorami. Stanowiąca niezapomnianą podróż w świat refleksyjnego przekazu niesionego gawędziarską narracją.

„Czterna...

Rozwiń

Zwiń

Spowita klaustrofobicznym niepokojem, który wyczuwalnie emanuje z dynamicznie zaaranżowanych zdarzeń. Dokonująca wiwisekcji obezwładnionych psychodelicznymi poglądami umysłów. Eksponująca nastoletnie, ale utkane z solidnych więzów uczucie.

„Skrzywdzona” to wznowienie w nowej szacie graficznej thrillera młodzieżowego spod pióra niezaprzeczalnej królowej tego gatunku, który tym razem zanurzono w otchłani intrygującego romansu. Mrok przenika w tym fabularnym ujęciu rodzinne tajemnice, które sukcesywnie obnażane coraz mocniej szokują i zatrważają. Trudna do pojęcia prawda skrywa się w utraconych wspomnieniach, które trauma wypiera z pamięci czterolatki. Ożywione impulsem zagrożenia życia, trudne do klarownego uchwycenia przebłyski z rozegranego przed laty płonącego dramatu stają się nagle znów ostre niczym fotografia i dostrzegalne, a powidoki tragicznego incydentu niespiesznie formują się w pozbawioną już enigmatyczności całość. I choć z wyraźną intencją, Natasha Preston zbyt długo nie utrzymuje mgły niedopowiedzeń, którą otulono newralgiczną oś fabularną, to zainscenizowany spektakl wydarzeń, emocji, i ekspresyjnej narracji bezsprzecznie wikła w scenerie klaustrofobicznych przestrzeni. Może fragmentarycznie nieco przekoloryzowany, momentami nawet infantylny czy nierzeczywisty w obliczu zbyt szybko zacieśniającej się miłosnej relacji, ale bez wątpienia porywający w odmęty wykreowanej zagadki.

Intensyfikujący się ze strony na stronę fetor ludzkiego szaleństwa, korelującego z obłędem tkwiącym w przeświadczeniu o swojej nieomylności, zuchwale przenika słodki aromat młodzieńczej miłości. Tej pierwszej, spowitej niepewnością, ale finalnie również nieokiełznaną zdolnością do największych poświęceń – tak odmalowany portret romantyzmu doskonale współgra z drugą odsłoną tej historii, tak szczelnie pomroczoną złem i bezwzględnością, na które nie ma usprawiedliwienia. Z właściwą swojej twórczości nieprzewidywalnością przebiegu zdarzeń, autorka kreśli panoramę oddziałujących na siebie elementów – zainicjowane dziecięcą amnezją sekrety, podstępny plan prowadzący do zdrady i utraty resztek zaufania, w końcu ucieczkę od utrwalonego w umyśle ludzkim iluzorycznego przeznaczenia. Strach i paraliżujący lęk przed nabierającym przerażającej wymowy odliczaniem do siedmiu staje się zarazem nośnikiem odwagi, brawury i zaryzykowania wszystkiego, by ocalić życie – nie należy odkrywać tu zbyt wiele, a przy tym odbierać innym poczucia zaskoczenia z nieprzewidzianego zwrotu narracji, skoro nawet zarys i okładka nie sugerują zbyt wiele. To kompozycja znacznie głębiej eksplorująca warstwę psychologiczną, niż mogłoby się wydawać, dotykająca opowieści o hermetycznym światopoglądzie, który zatruwa logikę i rozsądek. Może finał nie do końca elektryzuje spektakularnością konstrukcji, którą można zaobserwować w pozostałej twórczości Preston, ale niewątpliwie emocjonuje, pęcznieje od napięcia i magnetyzuje obliczem okrutnej manipulacji i kłamstw. Miłość i nienawiść – czy można pokusić się o bardziej solidny fundament do zaakcentowania słabości człowieka? Zdecydowanie nie – Natasha Preston doskonale wie, jak z prostotą i lekkością przywołać na karty powieści duszny i gęsty klimat obsesji.

Spowita klaustrofobicznym niepokojem, który wyczuwalnie emanuje z dynamicznie zaaranżowanych zdarzeń. Dokonująca wiwisekcji obezwładnionych psychodelicznymi poglądami umysłów. Eksponująca nastoletnie, ale utkane z solidnych więzów uczucie.

„Skrzywdzona” to wznowienie w nowej szacie grafic...

Rozwiń

Zwiń

Przenikająca dwoiste oblicze wciąż zakorzenionych pod skórą wojennych cierni – wzrastających z cichą nadzieją zakwitnięcia nowym życiem oraz boleśnie wbijających się świadomą rezygnacją z lepszego losu. Obnażająca nieśmiałe marzenia młodzieńczych dusz w rzeczywistości osnutej ograniczeniami. Z czułością wybrzmiewająca nutami wielkich miłości o różnych tonach.

„Odlecieć jak najdalej” to powieść, która emocjonująco splata literacką fikcję z barwnymi wizjami przeszłości – eksploruje warszawskie realia lat 60., przywołując na karty książki wielkie nazwiska, autentyczne wydarzenia oraz kulturowe i polityczne meandry, które w kompilacji ukazują fascynujące tło fabularne. Zbudowany z realizmu fundament to doskonały twór do sportretowania ludzkich emocji, społecznych nastrojów, ściśle korelujących ze sobą traumatycznej przeszłości i tak ulotnej teraźniejszości. Z właściwymi swojej twórczości prostotą i trafnością w eksponowaniu uczuć, ale również z uwikłanym w narracji głębokim liryzmem rezonującego w myślach przekazu, Ałbena Grabowska wnikliwie przedziera się przez tłamszone w sercu pragnienia starszych i młodszych, sensorycznie uchwycając wyczuwalnie rewolucyjny klimat tamtych lat. Z wrażliwością muska wciąż żywe strach, niepewność i niemożliwe do pokrycia kurzem zapomnienia wojenne cierpienie naocznych świadków okrutnej pożogi, ale i akcentuje potrzebę wolności kolejnych pokoleń, którą niczym całun powleka cień rodzinnych wspomnień i doświadczeń. Ale przecież tak bardzo chciałoby się odlecieć. Na przekór panującym nakazom i zakazom, mimo sprzeciwu bliskich, porzucając dotychczasową prozę dnia odlecieć jak najdalej.

Babcia i wnuczka, a między nimi otulona milczeniem postać matki – trzy kobiece portrety utkane z bezkresnych tajemnic i kłamstw w imię miłości, ale i zapewnienia tym drugim bezpieczeństwa, o które przecież wciąż tak trudno, bo wojna stała się mętnym powidokiem, ale swoboda życia to nadal tylko iluzja. I tak wiele w tej opowieści uskrzydlających młodą dziewczynę marzeń – o spełnionych ambicjach, o godnym bycie na Zachodzie, o romantycznych porywach i zarazem spokoju codzienności. Marzeń usilnie zagłuszanych, zanurzonych w ryzyku, przemilczanych, bo w obliczu władzy niebezpiecznie niewygodnych. Emocjonalnie i poruszająco, autorka odmalowuje obraz nastoletnich osób pełnych pasji, skorych do maturalnej nauki, ale też śmiało czerpiących z uroków swojej jeszcze nie do końca spowitej obowiązkami dorosłości egzystencji. Akcentuje piękną przyjaźń, porywczą miłość, zdradzone zaufanie, w końcu rozdzierające rozczarowanie. Z prozatorską dojrzałością, ale i swoistym artyzmem, autorka kreśli historię o ludziach w pewnym okresie czasowym, tak zwyczajnie i z podkreśleniem ich trudów każdego dnia. O społecznych różnicach, o aspiracjach i pogodzeniu się z tu i teraz, o szaleństwie oferowanym przez specyfikę lat 60. i ostrożności determinowanej przez nieustannie obserwujące każdy krok organy bezpieczeństwa. Operuje słowami przejmująco i delikatnie, ale zarazem z intencją intensyfikuje doznania wkomponowanymi w treść listami nieprzeznaczonymi dla postronnych spojrzeń oraz zatrważającymi notatkami, które posiadają znamiona donosu. I właśnie w tej kreacji tkwi ta największa tajemnica, która przez całą lekturę dogłębnie frapuje, a znegliżowana szokuje tak samo, jak finalnie ujęcie tej powieści – niebanalne, jakże wymowne, tak charakterystycznie nietuzinkowe w przypadku pióra pisarki. To kolejna odsłona, która autentyzmem oddanych emocji i wyrazistością scenerii mimowolnie utrwala się w pamięci, wzrusza i refleksyjnie koi, wręcz inspiruje do śmiało i odwagi, by odlecieć. By odlecieć jak najdalej.

Przenikająca dwoiste oblicze wciąż zakorzenionych pod skórą wojennych cierni – wzrastających z cichą nadzieją zakwitnięcia nowym życiem oraz boleśnie wbijających się świadomą rezygnacją z lepszego losu. Obnażająca nieśmiałe marzenia młodzieńczych dusz w rzeczywistości osnutej ograniczeniam...

Rozwiń

Zwiń

Z prozatorską wrażliwością przenikająca traumatyczne doznania, które dosłownie i w przenośni unieruchamiają w matni życia. Z ujmującą czułością eksplorująca zawiłe relacje międzyludzkie będące fundamentem każdej egzystencji. Z zauważalnym wyczuciem kompilująca humorystyczną narrację i bolesny realizm treści.

„Nie jesteś sama, Meredith” to słodko-gorzka powieść rozpisana samotnością, melancholią, niejednokrotnie rozdzierająca serce dramatyzmem przytoczonym zdarzeń, ale zarazem inspirująca, otulona wymownym ciepłem, kojąca empatycznym obrazem izolacji z wyboru, niosąca nadzieję na odnalezienie iskierki światła w pomroczonej smutkiem czeluści prozy dnia. To właśnie intencjonalne odseparowanie się od świata, podyktowane traumatycznym incydentem, który nieustannie pęcznieje w odmętach pamięci, staje się fabularnym fundamentem do wybrzmienia tej historii. Gdzie okno przybiera synonim wyczekiwanym zmian scenerii, gdzie koci przyjaciel oswaja uczucie paniki, gdzie układanie puzzli można przyrównać do znamiennej rozrywki, gdzie dom mimowolnie traci utartą definicję azylu, a nabiera znamion bezpiecznego, ale jednak więzienia. Zaskakujące relacje, odnowione rodzinne więzy, ale przede wszystkim tkane niespiesznie nici przyjaźni zaowocują impulsem do otworzenia drzwi, do postawienia kroku i finalnie emocjonalnego skonfrontowania się z teraźniejszością, ale i dojmującymi demonami z przeszłości. Do odnalezienia uzdrowienia w drugim człowieku.

To odmalowany barwami lęków, wspomnień, tęsknot i tkwiącego uwierająco pod skórą żalu portret czterdziestoletniej kobiety, zagubionej, iluzorycznie radzącej sobie z troskami za pomocą rutyny oraz odosobnienia. To również malunek skrytej na dnie jej duszy małej, nieszczęśliwej, pragnącej miłości i bliskości dziewczynki. To emocje dziecka i nastolatki, które ze wzruszającą subtelnością, Claire Alexander przywołuje w treści, snując poruszające retrospekcje, dokonując delikatnej wiwisekcji doświadczeń tworzących obecną mozaikę wielowarstwowej osobowości tytułowej Meredith. Muskając najgłębszą jej intymność, dotykając raniących ją doznań, ale i eksponując te wydarte przez nią życiu ulotne fragmenty radości, autorka tworzy opowieść niezaprzeczalnie uniwersalną, a przy tym współczesną, najprościej ujmując – na miarę naszych czasów. Dryfuje na falach zanurzających odbiorcę w nostalgii, ale i w esencji pokrzepienia, obnaża bowiem zakorzenione w społeczeństwie, a dla wielu wciąż wstydliwe, okryte nadal całunem tabu, obawy zmierzenia się z kryjącym się za drzwiami domu otoczeniem. To książka niewątpliwie wymagająca wyczucia i mądrości, by trafnie oddać jej istotę, by zbyt mocno nie przesycić tak ważkiej tematyki nutami humoru – Claire Alexander w swojej debiutanckiej odsłonie uczyniła to z niebanalną lekkością i łatwością. Operuje wyrafinowanie feerią doznań, mimo osadzenia fabuły w klaustrofobicznej przestrzeni, mimowolnie komponując prawdziwą, wiarygodną i przekonującą refleksję nad swoistością aktualnych realiów życia. Ułożyła literackie puzzle Meredith w zapierających dech obraz, który mocno utrwala się w pamięci!

Z prozatorską wrażliwością przenikająca traumatyczne doznania, które dosłownie i w przenośni unieruchamiają w matni życia. Z ujmującą czułością eksplorująca zawiłe relacje międzyludzkie będące fundamentem każdej egzystencji. Z zauważalnym wyczuciem kompilująca humorystyczną narrację i bole...

Rozwiń

Zwiń

Osnuta dławiącymi oparami emocjonalnie druzgocącej straty. Splątana nici tajemnic, które tkają poruszające płótno prawdy. Odmalowująca z czułością cztery barwne portrety skrzywdzonych kobiet.

„Miejsce cudów” to powieść obyczajowa rozpisana niespieszną, ale za to zachwycająco wnikliwą i intensywnie emocjonalną, a fragmentarycznie nawet nieco liryczną, wręcz wyrafinowaną narracją. Prozą z wrażliwością eksplorującą dojmującą utratę, która brutalnie wdziera się w codzienność, oraz towarzyszące jej widmo żałoby determinujące zanurzone w refleksjach pytania, pozostające jednak bez kojących zmysły odpowiedzi. Spowita skrzętnie skrywanymi sekretami dramatyczna przeszłość, rozdzierająca nieprzygotowane na pożegnanie serce teraźniejszość oraz tląca się nieśmiałą nadzieją na szczęście przyszłość – z melancholią, w eterycznym kadrze, Barbara O’Neal tworzy mozaikę uczuć, rozterek oraz emanujących między paniami żalu i tęsknoty za człowiekiem, który opuścił je już po raz ostatni. To iście kobieca panorama doznań, niezaprzeczalnie oddana z dojrzałością i realizmem życiowych trosk, która stanowi podróż w czeluść własnej, tłumionej tożsamości.

Cztery kreacje naszkicowane wieloma odcieniami, które wizualizują kompleksowe obrazy ich osobowości. W pełni pogłębione, ujęte z wyraźnie podkreśloną warstwą psychologiczną, opowiadające swoimi historiami o miłości i różnych obliczach nałogu – wszak od drugiej osoby też można się swoiście uzależnić. Godząca się na upokorzenia, bo wciąż kochająca, była żona, obok nieumiejąca otulić kurzem zapomnienia emocjonalnej krzywdy z lat dzieciństwa córka, naprzeciwko oddana i hołubiąca przybranego ojca pasierbica, a tuż za nimi kochanka, która zatraca swoje ambicje na rzecz kuszącej wizji luksusu. I on, mężczyzna, któremu ciężko się oprzeć, który magnetyzuje płeć piękną niezależnie od wieku – utalentowany kucharz, który po swojej śmieci pozostawia uczuciowe zgliszcza u czterech bliskich mu kobiet. Pęczniejący w nich gniew, eskalujący smutek i wzbierające traumy, które wciąż pulsują pod skórą, stają się finalnie impulsem do skonfrontowania się z tkwiącymi w duszy demonami, do wybaczenia, a w końcu do próby ułożenia sobie życia na nowo. Już w samotności, bez niego – by kolejny raz zdefiniować swoje miejsce cudów.

W wyeksponowanych impresjach tej literackiej uczy, tak wyczuwalnie owianej aromatycznymi zapachami potraw, których chce się zasmakować, można wręcz utonąć, w głębokim przekazie można wciąż i wciąż na nowo się nużyć, by jeszcze mocniej utrwalić w pamięci skomponowane tu egzystencjonalne doświadczenia. Nie sposób określić jej nietuzinkową, odkrywczą w swojej fabularnej formie czy niekonwencjonalną w przekroczeniu gatunkowych ram, ale w twórczości autorki doszukać się można trudnej do wyartykułowania wyjątkowości. Zauważalna niekiedy prostota i sensualność podbijają kontemplacyjne tony, a trafne pióro akcentuje istotę autentyzmu, którym tę opowieść podszyto. Choć także z łatwością dostrzec można wielowymiarowość w literackim malunku emocji – oscylujących przecież wokół jednej eksperiencji, a mianowicie niepewnego obcowania z utratą najważniejszej osoby, a oddanej w tak rozległy, przejmujący i rezonujący w odbiorcy sposób. To nie lada talent tak harmonijnie i zarazem esencjonalnie muskać struny wrażliwości czytelnika powłóczyście i czarująco niesioną treścią, a bez wątpienia Barbara O’Neal opanowała tę sztukę do perfekcji. We mnie ta powieść będzie wybrzmiewać jeszcze długo! Piękna i korelująca z rozczulającą intymnością, którą przesiąknięto subtelnymi nutami enigmatycznych zdarzeń.

Osnuta dławiącymi oparami emocjonalnie druzgocącej straty. Splątana nici tajemnic, które tkają poruszające płótno prawdy. Odmalowująca z czułością cztery barwne portrety skrzywdzonych kobiet.

„Miejsce cudów” to powieść obyczajowa rozpisana niespieszną, ale za to zachwycająco wnikliwą i in...

Rozwiń

Zwiń

Fabularnie umiejscowiona w bałkańskim kotle nieprzewidywalnych zdarzeń, osobliwych kreacji i szczerych emocji. Z żartobliwym wydźwiękiem przybliżająca męski światek na tle portretu jednej rodziny. Będąca swoistą podróżą w nieoczywiste chorwackie pejzaże, które stały się fundamentem dla inscenizacji tygla dynamicznych incydentów.

„Cud w Dolinie Poskoków” to powieść z pewnością niepozorna w obliczu swojej objętości, ale skrywająca na swoich kartach istną kanonadę elementów – wyczuwalnie satyryczną narrację, emocjonujące sensacyjne tony, błyskotliwą rozprawę o rzeczywistości pozostawionych samym sobie pięciu nieporadnych mężczyzn uwikłanych w matni stworzonego patriarchatu, a nawet ujmujące nuty romansu, relacje damsko-męskie i celną analizę społecznych zachowań. Tak skomponowaną mozaikę fabularną z wdziękiem i łatwością Ante Tomić osnuł na tle prowincjonalnej, a tym samym obcej dla większości osób Chorwacji, ale co najbardziej istotne dla tej kuriozalnej ekspozycji prozy – okrasił szczodrze esencją animuszu, ale i humoru. Niewątpliwie dla niektórych odbiorców zbyt prostego i banalnego, wybrzmiewającego z dosłownością i uszczypliwym sarkazmem, dla mnie jednak w pełni satysfakcjonującego, który niejednokrotnie podciągał kąciki moich ust ku górze. Trudno bowiem odmówić tej historii niekonwencjonalnego ujęcia, bo w tej absurdalnej aranżacji z intencją, ale pewnie też mimochodem, utkano opowieść o miłości, a zaczynając lekturę, zdecydowanie nie tego się czytelnik po niej spodziewa!

Tak, to właśnie to uczucie, choć niezaprzeczalnie podszyte pragmatycznym celem, staje się impulsem do opuszczenia przez jednego z braci osadzonej na górskim terenie Doliny Poskoków. Poszukiwanie wybranki serca, a przy tym żony, która zadba o utrzymanie tlącego się ogniska domowego całej męskiej części familii, zdeterminuje panoramę doświadczeń, których nie powstydziłoby się dobre kino akcji. Strzelaniny, wybuchy, ucieczki i porwania, pościgi i intrygi w nietypowym przebraniu oczywiście obfito spowito humorem, a nieustannie intensyfikowane emocje, pospiesznie zmieniające się fabularne przestrzenie oraz irracjonalne, ale bawiące dialogi nie pozwalają na głębsze złapanie oddechu. To nieustanna eksploracja czytelniczych wrażeń podyktowana niegasnącym przez kilkanaście lat uczuciem, które nieodwracalnie zmieni codzienność niepokornego, niosącego wśród społeczności strach męskiego rodu Poskoków, a obcującego z tą ekscentryczną treścią odbiorcę porwie w czeluść lawiny absorbującej, a nawet awanturniczej odsłony literackiej chryi. To bez wątpienia książka niesztampowa, incydentalnie żartobliwa, nieznająca świętości, groteskowo przenikająca naznaczone testosteronem sceny, dlatego też właśnie tak niezwykle intrygująca, wymykająca się utartym ramom gatunkowym, a tym samym wyróżniająca się na obecnym rynku literackim nie tylko farsową okładką, ale i szaloną zawartością tego wydania. Salwy śmiechu przez całe popołudnie z tą pozycją są wręcz zagwarantowane!

Fabularnie umiejscowiona w bałkańskim kotle nieprzewidywalnych zdarzeń, osobliwych kreacji i szczerych emocji. Z żartobliwym wydźwiękiem przybliżająca męski światek na tle portretu jednej rodziny. Będąca swoistą podróżą w nieoczywiste chorwackie pejzaże, które stały się fundamentem dla ins...

Rozwiń

Zwiń

Emanująca słodkim romantyzmem poruszających porywów serca, a zarazem rozdzierająca zmysły goryczą bolesnych doświadczeń. Przenikająca młodzieńcze pasje, ale też traumy, dramaty i przesiąknięte oparami tragizmu wydarzenia z przeszłości. Urzekająco i z wrażliwością obrazująca zawiłe meandry licealnej codzienności.

„Gra o serce” to powieść młodzieżowa osnuta iście miłosnymi tonami, które tak wdzięcznie i z szaleństwem wybrzmiewają w obliczu inicjacyjnej melodii uczuć – tego nieokiełznanego w wyborze nut na pięciolinii zakochania. Trudno o bardziej uroczą i lekką w nakreślonej narracji odsłonę tego gatunku, a jednocześnie tak głęboko zanurzoną w odmętach bolesnych doznań, które zakorzeniają się pod skórą dorastających osób. Nie sposób odmówić tej kompozycji błyskotliwości, ujmującej dozy ożywczego humoru czy wymownie pozytywnej infantylności, tkwiącej przecież w każdej małoletniej duszy, choć również nieco przewidywalności w newralgicznym kadrze fabularnym, który nabiera zaskakującego wymiaru dopiero w dalszej narracji. W treści można doszukać się też naiwności, którą niechybnie wraz z przekroczeniem granic dorosłości się bezpowrotnie traci, ale zarazem to odsłona dojrzałości w aranżacji przyszłości i konfrontowania się ze szkolną codziennością oraz delikatności w budowaniu relacji – wyczucia, którym nie każdy już potrafi się wykazać.

Ta historia to swoista wirtuozeria sensorycznych, otulających i ciepłych doznań! Przywołująca kojący aksamit, którego nastoletni chłopak doszukuje się w czekoladowym głosie pierwszy raz usłyszanej dziewczyny, w dotąd niezauważonym blasku świateł, który igra w jej lekkich jak dmuchawce lokach, w wyczuwalnym zapachu bzu roztaczanego przez jej skórę. I to zaledwie preludium barwnych, soczystych, wręcz kwiecistych porównań, które klarują się w głowie licealnej gwiazdy, tak zaskakująco rażonej sycylijskim piorunem miłości. Matematyczna pomyłka zapoczątkuje panoramę zabawnych, zwariowanych, ale i przejmujących incydentów, które wypełni ukradkowość gestów, niezrozumiałych odtrąceń, w końcu troski tak rozczulającej na tle niepewnych intencji. To spektakl przyciągania i odpychania swoich emocji, naznaczony ostrożnością determinowaną tajemniczymi przeżyciami, fragmentarycznie zajmująco zabawny, innym razem dogłębnie wzruszający. I mimowolnie eksponujący na fundamencie tytułowej gry o serce egzystencjalne wartości, ale i nie zawsze utrwalaną w tej gatunkowej przestrzeni dojrzałość.

To powieść niesiona wręcz poetyckim głosem chłopaka usychającego z tęsknoty i pragnącego skryć w ramionach bezpieczeństwa swoją ukochaną, Skylera Gardenera, oraz nakreślonymi w formie pamiętnika rozważaniami… Skylar Gardiner. Nie, to zdecydowanie nie pomyłka! Zbieżność prawie identycznych personaliów staje się bowiem na kartach książki przyczyną kilkutygodniowej walki o względy dziewczyny oraz usilnych starań, które zagadkowo naznacza dojmujący szelest motylich skrzydeł. Pięknie, czule, z prostotą i zarazem bogactwem bujnych metafor, Katarzyna Białkowska tworzy mozaikę solidnej przyjaźni, rodzinnej bliskości, bezwzględnej rzeczywistości w szkolnych murach, śmiałych marzeń i aspiracji. I być może kompleksowo nieco schematyczną, ale na swój sposób wyjątkową i nietuzinkową. Stroni bowiem od nieskrępowanej beztroski lat młodzieńczych, ale podszywa fabułę subtelną niefrasobliwością, która jednak nie staje się synonimem lekkomyślności – całość staje się fabularnie wyważona i przemyślana. Z łatwością balansuje między tkwiącą w młodych ludziach odpowiedzialnością a nieujarzmioną potrzebą elektryzujących uczuć. Podstępnie zaostrza apetyt na kolejne sensualne doznania prozatorskie, nie do końca rozwiewając mgłę sekretów i nie rozplątując wszystkich nici niedopowiedzeń, co więcej, spowija finalne ujęcie pierwszego tomu iście esencjonalnymi emocjami. W tej wizualizacji pierwszej miłości można zatracić się tak bardzo, jak… Sky w oczach Sky!

Emanująca słodkim romantyzmem poruszających porywów serca, a zarazem rozdzierająca zmysły goryczą bolesnych doświadczeń. Przenikająca młodzieńcze pasje, ale też traumy, dramaty i przesiąknięte oparami tragizmu wydarzenia z przeszłości. Urzekająco i z wrażliwością obrazująca zawiłe meandry ...

Rozwiń

Zwiń

Będąca fascynującą podróżą w otulone blichtrem i bogactwem scenerie z okresu Złotej Ery Hollywood. Portretująca wizerunek zapomnianej gwiazdy, która odcisnęła swój aktorski ślad na obliczu kina niemego. Z pasją i namiętnością oddająca gwałtowne, wyzwolone uczucia i skomplikowane relacje.

„Niepokorna dama” to powieść historyczna inspirowana barwnym, odwzorowanym w zbeletryzowanym wydaniu życiorysem kontrowersyjnej, ale z pewnością legendarnej aktorki, tak niewdzięcznie owianej kurzem zapomnienia – Ałły Nazimowej. Z finezją i wyraźną kreatywnością, Caroline Lamond opowiada o burzliwym, wypełnionym dramatyzmem i zaledwie ulotnym, wręcz powierzchownym szczęściem życiu kobiety, w to fabularne płótno autentyczności wplatając nici literackiej fikcji. Tym samym tworzy kompozycję osnutą na dwóch liniach czasowych, które się przenikają, zmyślnie ze sobą korelują i zapętlają. Tka historie o dwóch zagubionych duszach, w których w jednej Nazimowa stanowi fundament narracji, a w drugiej tło do wizualizacji losów wykreowanej wyobraźnią egzystencji dziewczyny z prowincjonalnego miasteczka, która tłamsi w sobie rodzinne sekrety, Maybelle. To panorama zakazanych miłosnych tonów, pragnienia sukcesu, poszukiwania swojej tożsamości i odkrywania seksualności, osobliwych znajomości i niegrzecznych spotkań – naszkicowana na filarze wielkich nazwisk z legendarnych i szalonych lat dwudziestych oraz wybrzmiewająca realiami ich splendoru.

Traumatyczne dzieciństwo, które kształtuje dorosłe, często nieprzemyślane wybory, odważne dążenie do spełniania marzeń w okresie dorastania, bogactwo romansów obciążających emocjonalnie serce, wątpliwa reputacja, śmiałe artykułowanie głośno swoich potrzeb oraz tak szokujących w obliczu tamtejszej epoki uczuć. Nakreślona z czułością i wrażliwością wizja Ałły Nazimowej, która mimowolnie stała się królową queerowej rzeczywistości, to mozaika iście porywających doznań czytelniczych. To mieszanina smutku, radości, tęsknoty, żalu, chwilowych uciech, prób wyzwolenia się spod jarzma konwenansów i spod potępiającego wzroku społecznego ostracyzmu. Niezaprzeczalnie to kobieta o duszy wizjonerki, która ze swoich bolesnych doświadczeń uczyniła siłę, także postać inspirująca do walki o swoje życie wbrew przyjętym powszechnie zasadom, wręcz ikona nie tylko kina, ale i brawury oraz charakterności. Choć z pewnością również ucieleśnienie zagubienia i samotności w tłumie ludzi, nie do końca zasmakowujący niczym nieskrępowanego szczęścia krzyk o bliskość i troskę. Ożywienie jej okrytego całunem tajemnic, niepokornego i fantazyjnego oblicza na kartach książki stanowi należny hołd za jej osiągnięcia – za nieugięcie się, za wytrwałość, za talent, za trwanie w blasku hedonistycznych czasów.

Jednak w te skandaliczne kadry, niestroniące od intencjonalnych prowokacji, które eksponowano nie tylko na teatralnej scenie, ale i za kulisami oraz za zamkniętymi drzwiami rezydencji, Caroline Lamond sugestywnie przemyca nieautentyczną, ale równie intrygującą i przekonującą historię niepewnej siebie dziewczyny. Spotkanie zainicjowane przypadkiem losu, a może przeznaczeniem, kto wie, staje się dla niej zaproszeniem do wkroczenia do świata dekadenckich zachowań, niebanalnego zgiełku buńczucznej i łamiącej zasady bohemy artystycznej, za nic mającej moralne wartości propagowane przez społeczeństwo. Jej postać również przesycono sekretami, które pozwalają jej przeniknąć ze śmiałością w miraż niekończącej się zabawy bez konsekwencji, w ten naznaczony pokusami wir doznań, nie tak odległych przecież od emocji skrywanych na dnie jej serca. To odsłona poruszająca, choć fragmentarycznie wywołująca ambiwalentne odczucia, eksplorująca wszystko to, co w tamtych czasach uchodziło za niegodne, odstręczające i bezbożne – a przecież żadna miłość to nie wstyd. I właśnie o tym traktuje ten tytuł, zarazem ujmująco i wnikliwie obrazuje awanturnicze, ale tym samym istotne i warte przypomnienia życie nie tylko Ałły Nazimowej, ale wielu osób tamtej epoki, które wyrażono w odmalowanym z pietyzmem obrazie Maybelle.

Będąca fascynującą podróżą w otulone blichtrem i bogactwem scenerie z okresu Złotej Ery Hollywood. Portretująca wizerunek zapomnianej gwiazdy, która odcisnęła swój aktorski ślad na obliczu kina niemego. Z pasją i namiętnością oddająca gwałtowne, wyzwolone uczucia i skomplikowane relacje.

...

Rozwiń

Zwiń

Rozpisana zagadkami i łamigłówkami, które tworzą iście fascynującą szaradę fabularną. Osnuta intrygującymi tajemnicami rodzinnymi, wyraźnie spowitymi fasadą bogactwa skrywającą zatrważającą prawdę. Obrazująca bezcenną przyjaźń, która staje się remedium na najbardziej dojmującą samotność dorastania.

„Polowanie na fortunę Rosewoodów” to powieść intencjonalnie skierowana do nastoletniego czytelnika, ale bez wątpienia będąca zarazem doskonałą, bezpretensjonalną rozrywką literacką i źródłem refleksji dla dorosłego odbiorcy – zainscenizowany spektakl dynamicznie nakreślonych zdarzeń przypomina bowiem podróż w otchłań egzystencjonalnych wartości. Nie sposób odmówić tej konstrukcji fabularnej wielowymiarowości, która akcentuje istotę relacji, wsparcia i zaufania oraz trwałości familijnych więzów. Ta pasjonująca, ekscytująca i intensywnie emocjonująca, ale też niezaprzeczalnie mroczna pogoń za znalezieniem tytułowej fortuny mimowolnie staje się tłem, na którego obliczu autorka afirmuje to, co najcenniejsze. To zarazem elektryzujące starcie między ożywczymi ambicjami a chciwością, między potrzebą rozwoju pasji a altruizmem, w końcu nieco schematycznie, ale ujmująco i poruszająco – zwyczajnie między dobrem a złem. Panorama sensacyjnych scen, charakternych kreacji i szczerych uczuć tworzy uzależniającą, wręcz wybuchową mieszankę doznań, która skrywa się w bujnej gatunkowo kompilacji.

Zanurzona w tęsknocie i uwierającym poczuciu opuszczenia, utkana z enigmatycznych zagadek nakreślonych w nietuzinkowy sposób na karteczkach, mapie i w listach, wreszcie wybrzmiewająca druzgocącą melodią zdrady – to proza pełna niewiadomych, które inspirują i pobudzają do pracy szare komórki, wdzięcznie portretująca przyjaźń i miłość o wielu odcieniach. Osadzająca porywającą kanonadę zdarzeń w barwnych sceneriach, niesiona nurtem niepokojącego ryzyka, z brawurą eksponująca przygodową wymowę, a finalnie zaskakująca kierunkiem narracji, ale i przy tym satysfakcjonująca takim niekonwencjonalnym rozwiązaniem. To historia przenikająca skomplikowane relacje, splatająca wysublimowaną i błyskotliwą zabawę słowami, niuansami oraz skojarzeniami z młodzieńczymi dramatami struchlałego serca. Niewątpliwie przejmująca z intymnością przybliżoną stratą, która zakorzenia się w czeluści kształtującej się tożsamości, która boleśnie zamyka dotąd niedokończone rozdziały życia, ale i podejmuje opowieść całkiem nowej historii, może nawet znacznie lepszej i obiecującej. Bo rodzina to definicja, która charakteryzuje się pojęciowym bogactwem, a sama fortuna też przecież wyróżnia się wielowarstwowością. Powieść nieoczywista w przebiegu zwizualizowanych incydentów, stosunków międzyludzkich i kontemplacji, która otula ciepłem, przyjemnie koi, zachwyca pomysłową aranżacją, klimatycznie nastraja subtelnym humorem, ale i swoim szaleństwem pobudza zmysły – nawiązanie do kwiatów nie nabiera tu przypadkowości, ona bowiem niczym bluszcz oplata mądrością swojego niebanalnego przekazu. I wręcz prosi się o odtworzenie jej na szklanym ekranie, to wręcz gotowy scenariusz filmowy w literackim wydaniu!

Rozpisana zagadkami i łamigłówkami, które tworzą iście fascynującą szaradę fabularną. Osnuta intrygującymi tajemnicami rodzinnymi, wyraźnie spowitymi fasadą bogactwa skrywającą zatrważającą prawdę. Obrazująca bezcenną przyjaźń, która staje się remedium na najbardziej dojmującą samotność do...

Rozwiń

Zwiń