Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie pisze najlepsze scenariusze, a w tym przypadku książki. Magdalena Majcher tym razem w swojej serii opartej na faktach wzięła pod lupę głośną sprawę z 2014 roku, które poraziły całą Polskę. „Rakowiska” mają okrutny, wstrząsający pierwowzór, ale autorce udało się stworzyć z tego jeszcze bardziej przejmującą i nawet zmuszającą do refleksji historię.

Spokojna wieś pod Białą Podlaską. Policjanci odbierają telefon zaniepokojonego sąsiada, który zauważył w domu obok otwarte drzwi i ślady wyglądające na krew. Po dostaniu się na posesję policjanci odkrywają, że to, co na początku wyglądało na włamanie, w rzeczywistości okazuje się brutalnym morderstwem małżeństwa. Gdzie podział się ich syn i czy zwykły nastolatek byłby w stanie z zimną krwią po prostu zamordować własnych rodziców?

Historię poznajemy w dwóch liniach czasowych, przed zabójstwem i po zabójstwie, które wzajemnie się przeplatają. I w moim odczuciu, ta warstwa wydarzeń dziejących się przed tragicznymi zdarzeniami jest nie tyle ciekawsza, ile bardziej przejmująca, a nawet momentami bardziej przerażająca, niż wszystko to, co działo się wokół tej sprawy później. Bo chociaż sam akt brutalnego morderstwa jest niepodważalny, a sprawcy odsiadują swoje wyroki w więzieniach, tak wszystko to, co popchnęło ich do tego czynu, co doprowadziło ich do takiego stanu emocjonalnego, tworzy naprawdę tragiczne tło.

Oczywiście, nie można zapominać o tym, że „Rakowiska” to książka fabularyzowana, oparta na prawdziwych wydarzeniach, ale jednak nie są spisane wspomnienia głównych bohaterów, a wiele sytuacji autorka musiała w jakiś sposób sobie dopowiedzieć. Niemniej, opierając się na wszystkich dostępnych materiałach, na przesłuchaniach nauczycieli czy historii opowiedzianej jej przez Zuzannę M., jedną z oskarżonych za tę zbrodnię, autorce udało się odtworzyć zgrabną historię, która przeprowadza czytelnika przez problemy młodych ludzi, którzy nierozumiani, bez żadnego wsparcia ze strony dorosłych, zostali złamani i dopuścili się czegoś naprawdę okrutnego.

„Rakowiska” to opowieść, która pokazuje, jak trudno jest dbać o swoją indywidualność w systemie, w jakim przyszło nam żyć. Brak podporządkowania, niezgadzanie się z różnego rodzaju „prawdami” czy teoriami głoszonymi przez nauczycieli, odmienny wygląd czy inna orientacja seksualna sprawiają, że młody człowiek wyrzucany jest na margines. Tego typu osobie nie próbuje się pomóc, nie próbuje się rozmawiać z rówieśnikami i dbać, aby uczniowie mogli swobodnie się wypowiadać, przynależeć do grupy mimo swoich innych poglądów, a próbuje się w możliwie jak najmniej inwazyjny sposób „pozbyć problemu”, jakim jest niepokorna uczennica.

Ta historia pokazuje także, po raz kolejny, że to, jaki obraz prezentują różnorakie rodzina na zewnątrz, może być zupełnym przeciwieństwem tego, co dzieje się w środku. Często słyszy się, że młody człowiek nie może narzekać, skoro ma z pozoru kochających rodziców, którzy zarabiają dobre pieniądze, nie szczędzą mu ich i mieszkają w pięknym domu. Mało kiedy jednak myśli się o tym, że nawet największa suma pieniędzy nie zastąpi bliskości, zrozumienia czy zwykłej rozmowy o czymś więcej, niż oceny i frekwencja w szkole. „Rakowiska” pokazują, jak brak zrozumienia, pozostawienie dziecka samemu sobie, nagromadzające się drobne problemy, są naprawdę krótką drogą do popadnięcia w uzależnienia, a stąd już naprawdę krótka droga do samozniszczenia.

I oczywiście nie jest to historia, która miałaby na celu w jakiś sposób usprawiedliwiać tak okrutną zbrodnię, niemniej na pewno historia opisana przez Magdalenę Majcher potrafi jednocześnie zszokować i zmusić do pewnych refleksji. Autorka w naprawdę świetny sposób potrafi pisać historię na podstawie prawdziwych wydarzeń, operując słowem w taki sposób, że naprawdę trudno się od jej historii oderwać. W „Rakowiskach” przedstawia fakty, posługuje się dostępnymi materiałami, ale nie jest to czysto reporterskie sprawozdanie, a opowieść nabierająca pełnych barw, wzbudzająca wiele emocji, które ostatecznie zostają z czytelnikiem.

„Rakowiska” to kawał naprawdę dobrej książki z gatunku true crime, chociaż znając pióro Magdaleny Majcher i jej dotychczasowe historie oparte na prawdziwych wydarzeniach, można się było tego spodziewać. Nieustannie, z całego serca, polecam książki tej autorki!

Życie pisze najlepsze scenariusze, a w tym przypadku książki. Magdalena Majcher tym razem w swojej serii opartej na faktach wzięła pod lupę głośną sprawę z 2014 roku, które poraziły całą Polskę. „Rakowiska” mają okrutny, wstrząsający pierwowzór, ale autorce udało się stworzyć z tego jeszcz...

Rozwiń

Zwiń

Lata osiemdziesiąte, życie w ubóstwie, pierwsze miłości i odkrywanie świata poza małą wsią, a jednocześnie powolne życie i wszystkie zapachy, które przywodzą na myśl najlepsze wakacje spędzone u dziadków na wsi. To wszystko, i dużo więcej, wręcz wylewa się z „Tajnych dyrygentów chmur”, których pochłania się i zupełnie z nimi stapia.

Lola przeprowadza czytelnika przez życie swojej, swojej rodziny i po trosze całego społeczeństwa zamieszkującego małą wieś na Jurze. Przede wszystkim dostajemy obraz życia w biedzie w latach osiemdziesiątych, poznajemy ludzkie problemy i sposoby na radzenie sobie z nimi. Przedstawione są losy jednej rodziny, które prawdopodobnie odpowiadają losom wielu innych mieszkańców małych wsi. Uniwersalna historia, która w swojej prostocie urzeka, a momentami nawet chwyta za serce.

Przyciągnęła mnie ta książka do siebie już od pierwszych stron. Ma w sobie coś tak hipnotyzującego, że mimo swojej powolności, potrafi bardzo mocno zawładnąć myślami czytelnika. Fantastycznie napisana powieść, skupiająca uwagę na z pozoru małostkowe sprawy, nieważne problemy, które jednak przy głębszej refleksji nabierają znaczenia.

Szczególnie przyjemnie czytało mi się tę historię, mieszkając na Jurze, znając miejscowość, w której Wioletta Grzegorzewska osadziła swoją powieść. Obserwując zachowania czy przyzwyczajenia, które do tej pory mogę zaobserwować w swoim bliskim otoczeniu. Na pewno będzie to więc ciekawa opowieść dla tych, którzy również mieszkają w okolicach, ale także dla tych, którzy z pewną nostalgią przypominają sobie życie w latach osiemdziesiątych czy wakacje spędzone u rodziny w małej wsi.

Grzegorzewska potrafi zaczarować słowem. Na pierwszy rzut oka „Tajni dyrygenci chmur” wydają się zwyczajną historią, swego rodzaju wspomnieniem życia z przeszłości, o którym być może wielu z nas w tym momencie już nieco zapomina. Niemniej sposób, w jaki poprowadzona jest ta historia, jak barwnie opisane są niektóre sytuacje i jak wiele emocji jest w stanie wywołać w czytelniku, sprawia, że właściwie nie chce się odrywać od tej powieści, a tym bardziej jej kończyć.

Sentymentalna podróż do przeszłości, zwykłe sprawy zwykłych ludzi, życie, które mogłoby się teraz wydawać zupełnie odrealnione, a wszystko to opisane w przystępny sposób, z dbałością o szczegóły. Będzie to na pewno świetna historia na zbliżające się lato, na odprężenie się i przeniesienie myśli te kilkadziesiąt lat wstecz, kiedy mimo trudnego życia, wszystko wydawało się jakieś prostsze.

Uwielbiam tego typu powieści, w których proste historie okazują się najbardziej angażujące, wywołujące emocje i sprawiające, że można dosłownie przenieść się do miejsca, o którym czytamy. Świetnie napisana, ciekawie poprowadzona, delikatna. „Tajni dyrygenci chmur” to naprawdę cudowna lektura.

Lata osiemdziesiąte, życie w ubóstwie, pierwsze miłości i odkrywanie świata poza małą wsią, a jednocześnie powolne życie i wszystkie zapachy, które przywodzą na myśl najlepsze wakacje spędzone u dziadków na wsi. To wszystko, i dużo więcej, wręcz wylewa się z „Tajnych dyrygentów chmur”, któ...

Rozwiń

Zwiń

Górskie, ośnieżone szczyty potrafią zapierać dech w piersiach i być pięknym krajobrazem, który nieskończenie chciałoby się podziwiać. Kiedy jednak osnuć je mgłą i zawrzeć w nich tajemnice, mogą okazać się prawdziwym utrapieniem, wzbudzając tym samym niepokój i najszczerszy smutek.

W górskiej chacie zostają odnalezione cztery ciała, w tym jedno okazuje się ciałem matki znanej polskiej himalaistki. Alicja zdruzgotana wiadomością o śmierci rodzicielki postanawia rozpocząć swoje prywatne śledztwo i dociec, co tak naprawdę stało się w przysypanej śniegiem chacie. Nie wszyscy jednak chcą, aby skrywane tajemnice wyszły na jaw.

Bardzo często powtarzam, że osadzenie akcji kryminału w górskich szczytach, jest dla mnie strzałem w dziesiątkę i chętnie sięgam po tego typu książki. „Za szczytem” rozpatrywałabym jednak w kategorii thrillera, ze względu na to, że w głównej mierze ta opowieść skupia się na emocjach bohaterów, na poszukiwaniu odpowiedzi i na próbie zrozumienia postępowania i myślenia innych.

Alicja, podejmując swoje śledztwo, pragnie rozwikłać zagadkę śmierci swojej matki – trudno jej bowiem uwierzyć, że Jadwiga mogłaby popełnić samobójstwo. Z każdym jednak odkrytym elementem układanki, z każdym wspomnieniem i stopniowym analizowaniem życia swojej matki, kobieta zaczyna rozumieć, że tak na dobrą sprawę widziała kobietę, która ją urodziła w zupełnie innym świetle, niż faktycznie się prezentowała.

„Za szczytem” jest historią poprowadzoną dwutorowo, gdzie przeszłość i wydarzenia sprzed kilku dni w chacie, mieszają się z teraźniejszością, w której Alicja musi się odnaleźć i zmierzyć z prawdą na temat śmierci jej matki. Myślę że ten zabieg dodaje tej historii tajemniczości i wzmaga ciekawość w związku z oczekiwaniem na rozwój sytuacji i poznanie ostatecznego rozwiązania.

Autorowi na pewno w ciekawy sposób udało się oddać klimat gór, śnieżycy i przysłonić to wszytko aurą tajemniczości. W moim odczuciu nie zawodzi też kreacja bohaterów, na mnie najlepsze wrażenie zrobiła oczywiście Alicja i jej nieustępliwość. „Za szczytem” na pewno będzie ciekawą przygodą dla czytelników lubiących literaturę górską czy czytanie o przygodach himalaistów. Chociaż opisana historia jest fikcją, to wypada ona pod tym względem naprawdę dobrze.

Moim problemem z tą książką jest jednak fakt, że nie wywołała we mnie ona takich emocji, jakich bym oczekiwała. I chociaż towarzyszymy Alicji w jej odkrywaniu prawdy, a Jadwidze w jej wewnętrznych rozterkach, tak w moim odczuciu wypada to wszystko nieco płasko. Górska sceneria, zagadkowa śmierć i rozważania o ambicji wydają się wręcz idealne do wzbudzenia różnorakich, silnych emocji w czytelniku. Na mnie niestety to nie podziałało.

Absolutnie jednak nie uważam tej historii za złą. Mam poczucie, że wielu czytelników w tego typu książce może się odnaleźć. Sama byłam ciekawa rozwiązania całej sprawy, przyjemnie odczytywało się kolejne drobne wskazówki, niemniej właśnie zabrakło mi tego przysłowiowego „wow”, po prostu większego zabawienia się z moimi emocjami. Nie jest to książka, którą będę z wielkim entuzjazmem polecać dalej, ale oczywiście nie będę jej też kategorycznie odradzała – będziecie musieli sami sprawdzić, czy tego typu opowieść Wam się spodoba.

Górskie, ośnieżone szczyty potrafią zapierać dech w piersiach i być pięknym krajobrazem, który nieskończenie chciałoby się podziwiać. Kiedy jednak osnuć je mgłą i zawrzeć w nich tajemnice, mogą okazać się prawdziwym utrapieniem, wzbudzając tym samym niepokój i najszczerszy smutek.

W górsk...

Rozwiń

Zwiń

„Nie jesteś sama, Meredith” to książka poruszająca naprawdę trudne tematy, ale jednocześnie jest dobrze napisaną historią, przez którą się płynie i nie chce się od niej odrywać.

Meredith od trzech lat nie wychodzi z domu. Jest kobietą pogrążoną w depresji, która mimo wszystko prowadzi całkiem poukładane, dające jej poczucie stabilności życie. Wkraczają do niego jednak osoby, które być może pomogą Meredith przezwyciężyć swoje demony i otworzyć się na nowo na świat.

Przede wszystkim autorce udało się wykreować taką główną postać, do której praktycznie od pierwszych stron, pała się przeogromną sympatią. Bije od tej postaci, mimo jej trudnych przeżyć, mnóstwo ciepła, co daje poczucie, jakby czytało się historię o bliskiej znajomej. Jednocześnie też z całego serca kibicuje się Meredith, żeby udało jej się wygrać z chorobą, przezwyciężyć swoje demony i na nowo otworzyć się na świat i otaczających ją ludzi.

A tych ludzi ma wokół siebie paradoksalnie całkiem sporo, a na pewno są to osoby, które życzą jej naprawdę jak najlepiej i wspierają w każdym najmniejszym kroku. Ta książka jest właśnie takim obrazem pokazującym, że mając wokół siebie życzliwych, dobrych ludzi, możemy osiągnąć wiele.

„Nie jesteś sama, Meredith” zawiera w sobie dużo przykrych, traumatycznych wydarzeń, na które rodzi się w czytelniku niezgoda. Opowieść prowadzona jest dwutorowo, śledzimy oczywiście rzeczywiste poczynania głównej bohaterki, ale dostajemy też epizodyczne wspominania z przeszłości. I właśnie ta przeszłość bohaterki okazuje się naprawdę trudna, dostarcza czytelnikowi wiele mocnych emocji, a jednocześnie stopniowo objaśnia, skąd u Meredith wzięła się ta chęć odcięcia od wszystkiego.

I chociaż rozdziały z przeszłości są epizodyczne i przedstawiane niechronologicznie, to nie przeszkadza to w odbiorze, w połączeniu faktów i nie gubimy się w fabule. Jednocześnie autorka ma naprawdę przyjemny styl i, pomimo trudności podejmowanego tematu, książkę czyta się z lekkością i bardzo szybko się przez nią przechodzi.

Meredith przeszła naprawdę dużo, odczuwa się względem niej współczucie i brak zgody na wszystko to, co musiała znosić, jako dziecko. Niemniej jednak z tej opowieści bije też dużo ciepła, wsparcia i sama historia pozostawia w czytelniku nadzieję. Pokazuje, że zachowania innych nie są naszą winą, że nie ponosimy odpowiedzialności za to, że ktoś jest po prostu złym, skrzywdzonym człowiekiem. I przede wszystkim potwierdza, że z najgłębszego „doła” da się wyjść, że można porazić sobie z najciemniejszymi demonami i zakamarkami własnej psychiki.

Mam poczucie, że sam tytuł, „Nie jesteś sama, Meredith”, można potraktować dwojako. Zarówno potwierdzenie tego, że przy naszej głównej bohaterce zebrało się kilka naprawdę wspaniałych osób, które chciały jej pomóc poradzić sobie z życiem, które ją przytłoczyło, jak i podbicie uniwersalności powieści. Wydaje mi się, że wiele z zachowań głównej bohaterki, wiele z jej lęków i wyobrażeń na swój temat, może podzielać naprawdę spore grono czytelników.

Historia z trudnymi emocjami, z wielkim bólem, żalem i traumą, ale jednocześnie płynie z niej dużo ciepła, pozytywnych emocji, wsparcia i nadziei na lepsze jutro. Trzeba się przygotować na emocjonalną bombę, ale jeżeli w tym momencie w swoim życiu macie przestrzeń na tego typu książkę, to naprawdę z całego serca polecam po nią sięgnąć!

„Nie jesteś sama, Meredith” to książka poruszająca naprawdę trudne tematy, ale jednocześnie jest dobrze napisaną historią, przez którą się płynie i nie chce się od niej odrywać.

Meredith od trzech lat nie wychodzi z domu. Jest kobietą pogrążoną w depresji, która mimo wszystko prowadzi cał...

Rozwiń

Zwiń

„Westwell” to opowieść, która rozwija się powoli i równie powoli zdobywała moje zainteresowanie i sympatię. Udało się jej jednak zaangażować mnie do tego stopnia, że samą końcówkę czytałam już w pełnych emocjach i nie chciałam, aby ta historia się kończyła. Pokładam więc ogromną nadzieję, że Wydawnictwo Otwarte nie będzie kazało nam zbyt długo czekać i kolejne książki z tej serii ukarzą się dość szybko.

„Piękno i chaos” to opowieść o Helenie i Jessie, którzy pochodzą z dwóch różnych rodzin, które od lat ze sobą konkurują. Ich wzajemna nienawiść została spotęgowana, kiedy siostra Heleny, Valerie związała się z bratem Jessa, Adamem, a ich przyjęcie zaręczynowe zakończyło się śmiercią obojgu, za którą wszyscy obwiniali Valerie. Po trzech latach po tych wydarzeniach Helena wraca do Nowego Jorku z Anglii, gdzie została „zesłana” przez rodziców. Nie zdradza jednak nikomu, że jej głównym celem stało się oczyszczenie imienia Valerie i podejmuje prywatne śledztwo, żeby dowiedzieć się, co tak naprawdę stało się trzy lata temu. Nie przewidziała jednak, że przypadkowe spotkanie z Jessem tak bardzo namiesza jej w głowie. Coldwellowie i Westonowie nie mogą się znów połączyć, tylko jak poradzić sobie z rodzącym się między tą dwójką uczuciem?

Przyznam, że nie spodziewałam się, że ta historia tak bardzo mi się spodoba, ale im dalej w fabułę, tym bardziej przywiązywałam się do bohaterów i byłam ciekawa, w jaki sposób poradzą sobie z tym ciążącym nad nimi swego rodzaju zakazem związania się. Przede wszystkim jednak moje emocje wzbudzało poszukiwanie przez Heleny prawdy i jej prywatne śledztwo. Chociaż miałam nadzieję na więcej odkrytych wątków, tak rozumiem, że przed nami jeszcze dwie książki z tej serii, a więc i ta sprawa na pewno się rozwinie. Niemniej, odkrywanie przeszłości na pewno dodaje tej historii tego dreszczu niepokoju i wzbudza ciekawość.

Na pewno jestem też fanką rozwijającej się relacji między Heleną i Jessem, bo mam poczucie, że ich wzajemna ciekawość siebie nie wzięła się znikąd, a tych spotkań i interakcji między nimi dostajemy całkiem sporo. I chociaż porządnie odgrywa tutaj dużą rolę, bardzo się cieszę, że autorka zdecydowała się na zaaranżowanie między nimi kilku głębszych rozmów, które faktycznie miały szanse pozwolić im otworzyć się na siebie w nieco inny sposób, a nie tylko postawienie na fizyczność między bohaterami.

„Westwell” to na pewno historia, która mimo swojej powolności, może rozkochać niejedno czytelnicze serce i niesie za sobą cały przekrój emocji. Mimo że mamy tutaj wiele radosnych czy zabawnych chwil, nie brakuje tych przykrych sytuacji. Przede wszystkim obserwujemy bohaterów, którzy nawet po trzech latach nie pogodzili się ze śmiercią bliskich i nadal próbują poradzić sobie z ich stratą. Przechodzenie przez żałobę i uczucie pustki jest tutaj właściwie głównym tematem. Dostajemy jednak jeszcze wiele skrajności jak próba podporządkowania sobie swoich dzieci, poczucie odpowiedzialności za rodzinę i obowiązku w odpowiednim prezentowaniu się na spotkaniach biznesowych i różnorodnych bankietach.

Helena i Jess pochodzą z rodzin, które walczą o „panowanie” nad Nowym Jorkiem, obserwujemy więc różnorodne bankiety w wyższych sferach, zawieranie znajomości korzystnych wizerunkowo, obecność na spotkaniach biznesowych czy wymuszanie na Helenie randek z mężczyznami, których pochodzenie może pomóc w odbudowaniu reputacji Westonów. Zarówno Helena, jak i Jess, pragną swojego szczęścia, ale jednocześnie wpajane im od lat zasady nie pozwalają całkowicie odrzucić wymagań ze strony rodziców i starają się zachować reputację własnych nazwisk.

Jest jedna rzecz, do której chciałabym się przyczepić, chociaż nie jest to kwestia związana z samą historią, a z tłumaczeniem tekstu bądź korektą. Pojawiają się w tej książce zwroty, których, mam poczucie, mało kto w tym momencie używa, a też wiele osób może ich w ogólnie nie kojarzyć, przez co zdania wydają się niepełne lub urwane (w głównej mierze chodzi o kilkukrotne pojawienie się wyrażenia „fajnie że”). Czasami też szyk zdania jest trochę toporny, przez co momentami nie płynie się przez tę historię tak gładko, jakby się tego chciało. Mam nadzieję, że kolejne tomy pozbawione będą tego typu wyrażeń, żeby niepotrzebnie nie wybijały z rytmu.

Niemniej jednak można się w tej opowieści zatracić, z zapałem śledzić rozwijającą się relację Heleny i Jess, kibicować Helenie w odkrywaniu prawdy, a jednocześnie złościć się na próbę ustawiania tej dwójce życia. Po prostu jest to historia, z którą naprawdę można spędzić dobre chwile. Naprawdę nie mogę doczekać się kontynuacji tej serii i mam nadzieję, że sami też się na nią skusicie!

„Westwell” to opowieść, która rozwija się powoli i równie powoli zdobywała moje zainteresowanie i sympatię. Udało się jej jednak zaangażować mnie do tego stopnia, że samą końcówkę czytałam już w pełnych emocjach i nie chciałam, aby ta historia się kończyła. Pokładam więc ogromną nadzieję, ...

Rozwiń

Zwiń

Sławek Gortych utrzymuje formę i kolejną książką ze swojej karkonoskiej serii, przebija poprzednie! Fantastyczna historia z ciekawą zagadką kryminalną, z wieloma nawiązaniami do prawdziwych wydarzeń i ze świetnie wykreowanymi postaciami. Czego chcieć więcej?

Akcja książki dzieje się w kolejnym z karkonoskich schronisk. Do Strzechy Akademickiej postanawia wybrać się Tomasz Wilczur, który – za namową swojego przyjaciela – postanawia napisać kryminał na podstawie wydarzeń, które w przeszłości miały miejsce w tym schronisku. Szybko jednak okazuje się, że próbując dotrzeć do większej ilości szczegółów tamtej sprawy, pisarz mógł nadepnąć komuś na odcisk. Te wydarzenia przeplatane są opowieściami z przeszłości – zarówno tymi, o których Tomek chciał napisać książkę, jak i tymi, które miały miejsce jeszcze podczas wojny. Jak te sprawy się łączą? I co stało się z pisarzem?

Muszę przyznać, że nie mogę wyjść z podziwu nad książkami, które dostarcza nam Sławek Gortych. Już sam jego debiut dosłownie mnie zachwycił, ale każda kolejna jego książka jest tylko lepsza. Po raz kolejny autor dostarcza nam wiele wydarzeń z historii, na podstawie których buduje opowieść, ale daje nam także wiele ciekawostek i przelewa na papier swoją miłość do gór. Naprawdę da się wyczuć fascynację autora miejscami, które opisuje i to dodaje tylko dodatkowego uroku jego historiom.

„Schronisko, które spowijał mrok” to opowieść naprawdę fantastycznie napisana, z dbałością o najmniejszy szczegół. Trudno tutaj szukać elementów, które by się ze sobą nie zgrywały, do których można byłoby się przyczepić. Do tego Gortych ma coś w swoim piórze, że bardzo trudno oderwać się od opisywanej historii. Dosłownie można się w niej zatracić i chcieć wracać do niej jak najczęściej. Sposób, w jaki jest napisana, sprawia, że chłoniemy całą atmosferę gór, ale także łatwo odnajdujemy się w opisywanych wydarzeniach. Chociaż pojawia się wiele postaci i miejsc, to naprawdę trudno się w tym wszystkim pogubić. Każda sytuacja wynika z kolejnej, tworząc razem spójną całość.

Mieszanie historycznych wydarzeń z fikcyjną zagadką, wyszło autorowi naprawdę genialnie. Niedokończone sprawy zawsze stanowią ciekawy element, a osadzenie w nich fikcyjnego pisarza – którym mógłby być sam autor – sprawdziło się tutaj świetnie. Dosłownie chłonie się każdą, nawet najmniejszą wskazówkę, jaką może stanowić bohater czy konkretne miejsce z przeszłości. Rozwiązanie całej zagadki przynosi niemałą satysfakcję.

Sławek Gortych, ze „Schroniskiem, które przestało istnieć” wszedł z przytupem do literackiego świata i każdą swoją kolejną książką udowadnia, że nie znalazł się tutaj przypadkiem. Śmiało mogę przyznać, że jego seria jest jedną z moich ulubionych i w tym momencie w ciemno mogę sięgnąć po wszystko, co wyjdzie spod jego klawiatury. I niesamowicie się cieszę, że na okładce „Schroniska, które spowijał mrok” widnieje informacja o czwartym tomie. Nie mogę się go już doczekać i mam nadzieję, że pojawi się on najszybciej, jak to możliwe.

To, co jeszcze warto wspomnieć, to fakt, że książki z tej serii śmiało możecie czytać bez znajomości poprzednich. Niemniej, gorąco zachęcam do sięgnięcia po wszystkie z nich. Nie zawiedziecie się. Sławek Gortych wykonuje naprawdę kawał dobrej roboty i z całego serca rekomenduję jego fantastyczną serię!

Sławek Gortych utrzymuje formę i kolejną książką ze swojej karkonoskiej serii, przebija poprzednie! Fantastyczna historia z ciekawą zagadką kryminalną, z wieloma nawiązaniami do prawdziwych wydarzeń i ze świetnie wykreowanymi postaciami. Czego chcieć więcej?

Akcja książki dzieje się w kol...

Rozwiń

Zwiń

Wydawca zapowiadał „pełną inteligentnego humoru i zawiłych intryg” powieść i nie będę ukrywać, że samo to stwierdzenie bardzo mnie kupiło. I cieszę się bardzo, że zdecydowałam się sięgnąć po tę książkę, ze względu na to, że bawiłam się na niej naprawdę dobrze, a prowadzenie historii i rozwiązanie zagadki wypadło naprawdę genialnie.

Rodzina Cunninghamów nie jest zwyczajną rodziną, każdy z nich bowiem... kogoś zabił. Poznajemy ich w momencie, kiedy wszyscy stawiają się na swoistym zjeździe rodzinnym. Zatrzymują się w ośrodku położonym w górach, w którym zastaje ich śnieżyca. To jednak nie dlatego nie będą chcieli się stamtąd ewakuować. Wydarzenia poznajemy z perspektywy Ernesta, który bardzo często zwraca się do czytelnika w bezpośredni sposób, prowadząc go przez całą historię. W niektórych rozdziałach wracamy do przeszłości, a wszystkie opisywane wydarzenia mają dać czytelnikowi odpowiedź na pytanie, kto, kogo i dlaczego zabił.

Muszę przyznać, że to było 432 strony fantastycznego czytania, świetnej przygody okraszonej naprawdę dobrym, subtelnym humorem. Przede wszystkim ten humor pojawia się w momentach bezpośredniego zwrotu do czytelnika i jest to naprawdę wyważone – nie ma tu miejsca na kpinę czy żartowanie z trupów. Niemniej, humor w połączeniu z osobą Erna, który przekazuje nam historię i całą gamą barw Cunninghamów, daje nam naprawdę świetną zabawę.

Narrator-bohater już na samym początku zaznacza, że każde zdanie, każdy rozdział jest w tej opowieści wskazówką. I faktycznie tak jest! Właściwie wszystkie elementy zagadki dostajemy podane na tacy, żadna z informacji nie jest przed czytelnikiem zatajana. Niemniej, trudno to wszystko połączyć w zgrabną całość. Pojawiają się kolejne wskazówki, znajdujemy kolejne zamordowane osoby, ale nadal nie jesteśmy w stanie zrozumieć, o co w tym wszystkim może chodzić. Dopiero na samym końcu, przez kilka, lub nawet kilkanaście stron, Ern wyjaśnia nam każdy najmniejszy szczegół, podając rozwiązanie wszystkich zagadek.

„W mojej rodzinie każdy kogoś zabił” to na pewno powiew świeżości na rynku wydawniczym. Jest to zdecydowanie nietypowa historia, nie można jej nazwać typowym kryminałem, ale też nie pokusiłabym się o nazwanie tej historii komedią kryminalną. Jest to swego rodzaju wariacja, którą czyta się fanatycznie, którą dosłownie się chłonie i chociaż czasem pojawiają się poważne tematy, odczuwa się w niej tę lekkość.

Ja jestem zupełnie kupiona! Dostajemy ciekawą zagadkę, motyw swoistego locked room (chociaż Cunninghamowie nie do końca są tam locked), świetnie wykreowanych bohaterów, których moralność możemy poddać analizie, a wszystko to napisane w niecodziennej formie, utrzymane w zabawnym tonie. Naprawdę wszystko się zgrywa w tej historii, nic nie jest przesadzone i razem tworzą bardzo ciekawą całość. „W mojej rodzinie każdy kogoś zabił” to historia, którą warto poznać!

Wydawca zapowiadał „pełną inteligentnego humoru i zawiłych intryg” powieść i nie będę ukrywać, że samo to stwierdzenie bardzo mnie kupiło. I cieszę się bardzo, że zdecydowałam się sięgnąć po tę książkę, ze względu na to, że bawiłam się na niej naprawdę dobrze, a prowadzenie historii i rozw...

Rozwiń

Zwiń

Podeszłam do tej książki zupełnie bez większych oczekiwań, a naprawdę bardzo pozytywnie zostałam zaskoczona. Na pewno z chęcią będę teraz sięgać po inne książki Diany Brzezińskiej i z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy historii bohaterów, których poznajemy w „Wizjonerze”.

W Szczecinie dochodzi do serii zabójstw, a sprawca wydaje się rzucać wyzwanie śledczym, mordując swoje ofiary w zatłoczonych miejscach, w środku dnia. Zostawia też na ich przedramionach charakterystyczny znak, stanowiący swoisty podpis. Tymczasem do miasta przyjeżdża profiler Aleksander Lewis, który wraz z komisarzami Agatą Skibińską i Łukaszem Prochotem, będzie starał się odkryć personalia zabójcy.

Dosłownie pochłonęłam tę książkę w dwa dni, tak przyjemnie się ją czytało i tak trudno było się od niej oderwać. Na pewno pomagają w tym krótkie rozdziały, które dają poczucie tej szybkości, ale nie można też odmówić autorce lekkiego pióra. W interesującą sprawę kryminalną Brzezińska wplotła ciekawie zapowiadający się romans i zagadkę, jaką skrywa Lewis, a którą próbuje rozwikłać Skibińska. To połączenie daje naprawdę przyjemną, interesującą historię wzbudzającą emocje.

Świetnie udało się autorce także wykreować postacie, które pojawiają się w tej historii, zarówno te na pierwszym planie, jak i te pojawiające się w tle. Bardzo lubię duety prowadzące śledztwo, tym bardziej polubiłam się z Prochotem i Skibińską i ich relacją, przez co jestem ciekawa, co czeka ich w kolejnych historiach. I oczywiście uwaga czytelnika skupia się także na postaci Lewisa, jednocześnie tajemniczego i wzbudzającego ciekawość, ale też dwuznaczności, w jakiej został przedstawiony.

Wypośrodkowanie kryminału i romansu sprawdziło się tutaj naprawdę dobrze. Żaden z wątków nie zostaje pominięty, a dodatkowo prowadzone nieoficjalne „śledztwo” w sprawie nowego profilera, co do którego Skibińska ma pewne obawy, dodaje kolejnych emocji i sprawia, że chce się jak najszybciej poznać więcej szczegółów.

Sam wątek kryminalny to naprawdę ciekawa sprawa, która właściwie już od samego początku jest dla czytelnika, przynajmniej w części, rozwiązana. A to ze względu na rozdziały pojawiające się z perspektywy ściganego mordercy. Sama bardzo lubię tego typu rozdziały, które pozwalają zajrzeć, przynajmniej w jakimś stopniu, w umysł zabójcy i dowiedzenia się, jakimi powodami się kieruje. I chociaż właściwie już na samym początku czytelnik poznaje personalia zabójcy, nie pozbawia to całej historii emocji i uczucia napięcia.

Bawiłam się naprawdę dobrze. Delikatny romans, ciekawa sprawa kryminalna i wciąż wiele zagadek krążących wokół głównych bohaterów – ja jestem zupełnie na tak i z niecierpliwością będę czekała na dalsze części i losy naszych bohaterów. Jeśli szukacie książki, w której zupełnie się zatracicie, to właśnie ją znaleźliście!

Podeszłam do tej książki zupełnie bez większych oczekiwań, a naprawdę bardzo pozytywnie zostałam zaskoczona. Na pewno z chęcią będę teraz sięgać po inne książki Diany Brzezińskiej i z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy historii bohaterów, których poznajemy w „Wizjonerze”.

W Szczecinie...

Rozwiń

Zwiń

Życzyłabym sobie i wszystkim innym czytelnikom, żeby wszystkie debiuty były dokładnie takie, jak „Walentynka”. Świetnie napisana, porywająca, pełna emocji i do bólu szczera. Nie można było oczekiwać niczego więcej.

Opowieść poprowadzona jest z perspektyw kilku kobiet, chociaż mogłoby się wydawać, że jest to głos wspólny nie tylko tych pierwszoplanowych bohaterek, ale także tych wszystkich, które nie są w stanie głośno mówić o swoich prawach, nadziejach i marzeniach. „Walentynka” rozpoczyna się od czternastoletniej Glorii, która zostaje skrzywdzona, a jej oprawca przez wszystkich jest wybielany. Wina zostaje zrzucona na bezbronną młodą dziewczynę, w której obronie staje jedynie Mary Rose, pragnąca sprawiedliwości nie tylko dla tej młodej kobiety, ale dla wszystkich innych.

Autorka w świetny sposób przedstawia realia mieszkanie w 1976 roku w Odessie, pomiędzy niekończonymi się polami naftowymi, oddając problemy i codzienne funkcjonowanie mieszkańców. W ciekawy sposób wykreowała także bohaterów, którzy, niezależnie od tego, jaką rolę odgrywają, wydają się charakterami mocnymi, osobami z krwi i kości. Nietrudno też zapałać sympatią do tych czterech kobiet, których historię w głównej mierze poznajemy, jednocześnie zrozumieć ich problemy i kibicować we wszystkich podejmowanych działaniach.

„Walentynka” to opowieść nieśpieszna, która jednak obfituje w cały wachlarz emocji. Zmieniająca się perspektywa dorosłych, doświadczonych przez życie kobiet, pomieszana ze spojrzeniem na świat ledwie kilkunastoletnich dziewczynek dodaje tej powieści charakteru i dodatkowo podkreśla odczuwanie i rozumienie niektórych wydarzeń. Historia zaczyna się od mocnego uderzenia, od bulwersującego wydarzenia, które dojrzewa i zostawia piętno na wielu osobach.

Książka przedstawia realia, w jakich musiały żyć kobiety w tamtym momencie. Jednocześnie pokazuje jednak, że nie wszyscy dawali zgodę na brutalne zachowania, na wykorzystywanie, na sprowadzanie kobiety do roli służącej i oddanej swojemu mężowi, na usprawiedliwianiu winnych i zrzucaniu winy na dorastającą dziewczynkę. Nie wszyscy godzili się na takie traktowanie, na taki los. W wielu kobietach rósł bunt, chęć wymierzenia sprawiedliwości, otworzenia oczu społeczeństwu.

Dostajemy jedno wydarzenie, wokół którego kręci się ta historia, ale dzięki niemu poznajemy losy kilku zupełnie różnych kobiet, które w jakiś sposób odróżniają się od społeczeństwa. To opowieść o marzeniach, ukrytych pragnieniach i złości na cały system, na zamykające oczy społeczeństwo, na przyzwolenie na brutalną przemoc. Dużo w tej książce bólu i cierpienia, ale także płynie z niej ogrom nadziei i optymizmu.

„Walentynka” to jedna z tych opowieści, którą się chłonie całym sobą. Świetnie poprowadzona, pochłaniająca czytelnika, przenosząca do zupełnie innego miejsca, które wydaje się mimo wszystko bardzo znajome. Świetny debiut, dojrzała proza uderzająca ogromem emocji. Warto ją poznać!

Życzyłabym sobie i wszystkim innym czytelnikom, żeby wszystkie debiuty były dokładnie takie, jak „Walentynka”. Świetnie napisana, porywająca, pełna emocji i do bólu szczera. Nie można było oczekiwać niczego więcej.

Opowieść poprowadzona jest z perspektyw kilku kobiet, chociaż mogłoby się...

Rozwiń

Zwiń