Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę już byłem zmęczony tym cyklem. To była bardzo wymagająca literatura, zwłaszcza ten ostatni tom. Przedziwne zabiegi z przeskokami czasowymi, bardzo często miałem w głowie chaos. Fani s.f. będą zachwyceni, ja jednak byłem lekko rozczarowany. Ten cykl należy do gatunku książek, do których można wracać i odkrywać w nich coraz to nowe treści.
Oczywiście warto sięgnąć po tę pozycję i przekonać się, jak bogatą autor miał wyobraźnię.

Trochę już byłem zmęczony tym cyklem. To była bardzo wymagająca literatura, zwłaszcza ten ostatni tom. Przedziwne zabiegi z przeskokami czasowymi, bardzo często miałem w głowie chaos. Fani s.f. będą zachwyceni, ja jednak byłem lekko rozczarowany. Ten cykl należy do gatunku książek, do któr...

Rozwiń

Zwiń

W trzecim tomie autor przybliża nam swoje dzieciństwo, swoje szkolne doświadczenia z rówieśnikami, opisuje więź z bratem o imieniu Yngve, oraz kreśli początki trudnej relacji z ojcem.
Niezmiennie jest to szalenie wciągająca lektura, która pomimo braku spójnej akcji nie pozwala czytelnikowi nawet na chwilę się oderwać.

W trzecim tomie autor przybliża nam swoje dzieciństwo, swoje szkolne doświadczenia z rówieśnikami, opisuje więź z bratem o imieniu Yngve, oraz kreśli początki trudnej relacji z ojcem.
Niezmiennie jest to szalenie wciągająca lektura, która pomimo braku spójnej akcji nie pozwala czytelniko...

Rozwiń

Zwiń

Powieścią „Żar” Weronika Mathia zadebiutowała i od razu zdobyła serca czytelników. I nie ma się co dziwić, bo to bardzo udany debiut. Jest to kryminał, którego akcja rozgrywa się dwutorowo, część akcji dzieje się współcześnie a część w przeszłości. Oczywiście wszystko zgrabnie się ze sobą zazębia i zagadka rozwiązuje się w dynamicznym finale. Choć niektórych zwrotów akcji łatwo można się domyślić, to całość czyta się bardzo dobrze.
Na pewno sięgnę po następne książki autorki.

Powieścią „Żar” Weronika Mathia zadebiutowała i od razu zdobyła serca czytelników. I nie ma się co dziwić, bo to bardzo udany debiut. Jest to kryminał, którego akcja rozgrywa się dwutorowo, część akcji dzieje się współcześnie a część w przeszłości. Oczywiście wszystko zgrabnie się ze sobą ...

Rozwiń

Zwiń

Pierre Lemaitre wyrobił sobie w moim małym czytelniczym świecie bardzo mocną pozycję trylogią Dzieci Katastrofy. Dlatego jego kolejny cykl biorę w ciemno bez zastanowienia. Pierwszy tom pokazuje rozmach, który go cechuje. To nie są kameralne historie jak u Kurosawy, tu rzecz dzieje się na kilku kontynentach, w tak egzotycznych miejscach jak Sajgon czy Bejrut. Jest bardzo wiele ciekawych postaci, a fabuła ma tak wiele wątków, że nie sposób się nudzić.
Historia dopiero się zawiązuje, więc na razie nie wiadomo gdzie autor zaprowadzi swoich bohaterów, ale znając go, na pewno nie raz nas zaskoczy.
Puścił też oczko do fanów poprzedniego cyklu, co świadczy o tym, że niejedno ma jeszcze w zanadrzu.
Polecam.

Pierre Lemaitre wyrobił sobie w moim małym czytelniczym świecie bardzo mocną pozycję trylogią Dzieci Katastrofy. Dlatego jego kolejny cykl biorę w ciemno bez zastanowienia. Pierwszy tom pokazuje rozmach, który go cechuje. To nie są kameralne historie jak u Kurosawy, tu rzecz dzieje się na ...

Rozwiń

Zwiń

„Miecz i cytadela” kolejno trzeci i czwarty tom cyklu Księgi Nowego Słońca zamyka formułę powieści w formie pamiętnika. Fabuła tego cyklu jest tak rozbudowana i mocno pokręcona, że nie ma sensu jej opisywać. Jest to dzieło wizjonerskie, trudne w odbiorze i nie każdemu czytelnikowi się spodoba. To nie tylko fantastyka, znajdziemy tutaj dużo rozważań filozoficznych, problemów moralnych i etycznych, a jego niejednoznaczna wymowa stwarza bardzo duże pole do interpretacji.

„Miecz i cytadela” kolejno trzeci i czwarty tom cyklu Księgi Nowego Słońca zamyka formułę powieści w formie pamiętnika. Fabuła tego cyklu jest tak rozbudowana i mocno pokręcona, że nie ma sensu jej opisywać. Jest to dzieło wizjonerskie, trudne w odbiorze i nie każdemu czytelnikowi się spod...

Rozwiń

Zwiń

Karl Ove Knausgard jak nikt inny potrafi opisywać zwykłe życie z takim polotem, że nie sposób się od tej literatury uwolnić. W tym tomie pokazał obraz chorobliwie ambitnego literata w zderzeniu z brutalną monotonią codzienności, która w końcu stała się głównym tematem jego, jak dotąd, dzieła życia. Opisał swoje doświadczenia po tym, jak wyjechał do Szwecji, chcąc rozpocząć wszystko od nowa. Jak odciął się od korzeni praktycznie z dnia na dzień, po to by stać się w końcu pisarzem.
W tej części poznajemy jego rodzinę. Prawie cały tom jest poświęcony jego burzliwemu związkowi z żoną Lindą, którą bardzo polubiłem. W przeciwieństwie do osoby samego autora, który w moich oczach jest zwykłym cynicznym dupkiem i samolubnym draniem, trawionym przez obsesję zostania wielkim pisarzem.
Jego walka i determinacja, żeby tego dokonać jest naprawdę godna podziwu. Stanowi ona doskonały przykład , jak ważne w życiu jest to, żeby się nie poddawać i cały czas dążyć do osiągnięcia celu. Pytanie tylko: Czy za wszelką cenę?

Karl Ove Knausgard jak nikt inny potrafi opisywać zwykłe życie z takim polotem, że nie sposób się od tej literatury uwolnić. W tym tomie pokazał obraz chorobliwie ambitnego literata w zderzeniu z brutalną monotonią codzienności, która w końcu stała się głównym tematem jego, jak dotąd, dzie...

Rozwiń

Zwiń