Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Większość książki przesłuchałam w audiobooku i to był potężny błąd. Nie mogłam się wciągnąć,nie czułam żadnych emocji, po prostu się nudziłam przy tej książce i sprawdzałam co chwilę czy daleko jeszcze do końca. Zastanawiałam się czym ludzie byli tak zachwyceni, bo swojego czasu ta książka była wszędzie.
Ostatnie 200 stron przeczytałam i miałam wrażenie, że to zupełnie inna historia. Odczuwałam napięcie, odczuwałam emocje siostry Laury i rodziców dziewczyn. Nagle podejrzany był dla mnie każdy.
Brawo dla Klaudii za postacie jakie stworzyła. Są one bardzo autentyczne i w Leurze widziałam siebie sprzed lat. Trochę nie rozumiałam zachowania pokrzywdzonej, ale pewnie jakiś psycholog by to na swój mądry sposób wytłumaczył.
Zwróciłam uwagę również na to jak autentycznie Autorka opisała pracę policji.
Podsumowując to polecam tę książkę czytać nie słuchać, a na pewno wyjdzie Wam to na lepsze

Większość książki przesłuchałam w audiobooku i to był potężny błąd. Nie mogłam się wciągnąć,nie czułam żadnych emocji, po prostu się nudziłam przy tej książce i sprawdzałam co chwilę czy daleko jeszcze do końca. Zastanawiałam się czym ludzie byli tak zachwyceni, bo swojego czasu ta książka...

Rozwiń

Zwiń

W szkole pojawia się chłopak w białej szacie, który strzela do innych, a na końcu do siebie.
Na jego klatce jest wypalony napis "OGAR".
Proste śledztwo polegające na odkryciu danych młodzieńca zmienia się w poszukiwania seryjniaka i wiele traum.
Od tej pory pojawiają się nowe dzieci, które są w bazie zaginionych sprzed lat. Każde z nich ma białą szatę, jest bose, ma liczne blizny na ciele oraz napis na klatce piersiowej. Każde z nich usiłuje odebrać sobie życie mówiąc "zbawca pragnie sprawiedliwości".
Kim jest zbawca?
Dlaczego w działa w taki sposób?

Kryminalni Julia i Marcin prowadzą tę sprawę jednak czy to będzie dla nich proste śledztwo, dzięki któremu osiągną awans?
On tego pragnie jednak jest tak negatywnie nastawiony do życia, że nie potrafi dostrzec nikogo dookoła. Ona jednak każdego dnia mierzy się ze swoimi demonami z poprzednich lat służby.
Niby pracują razem, ale tak naprawdę każde ściga Zbawcę sam. Czy komuś się uda?

Pierwszy raz miałam tak, że chciało mi się płakać przy książce tego gatunku. Od pierwszych stron dostałam bombę, której zegar nieustannie pikał i pobudzał bicie serca by na koniec czuć jak by ona wybuchła tylko nie tak do końca, bo jednak licznik wciąż odmierza czas.
Czuję się jak by mnie ktoś wyjął z betoniarki to serii pełnych obrotów.
Dawno nie czytałam książki, która wywołałaby na raz tyle emocji we mnie. I tu nie chodzi tylko o samą akcję.
Choć wiecie, że nie przepadam za książkami gdzie dzieciom dzieje się krzywda to tę przeczytałam i nie żałuję jednak zostanie ona ze mną na długo.

Emocje też towarzyszyły mi przy "poznawaniu" bohaterów. Napisałam to w cudzysłowie, bo Autor tak autentycznie ich wszystkich przedstawił, że miałam wrażenie iż znamy się od lat, a to są moi dawni przyjaciele. Każdy z nich ma swoje demony. Jeden związane z pracą, inny związane z życiem prywatnym, ale każdy je ma. Krystian nie ukrywa, że bohaterzy sobie z nimi nie radzą i szukają pomocy. Autor przedstawia też jak akcje policyjne odbijają się na psychice, a z życia wiem że często walczą z tym sami w ukryciu.

Zaczęłam wierzyć w magię, bo to nie jest możliwe by człowiek napisał coś tak dobrego (delikatnie powiedziane) już na początku swojej drogi kariery pisarskiej.

W szkole pojawia się chłopak w białej szacie, który strzela do innych, a na końcu do siebie.
Na jego klatce jest wypalony napis "OGAR".
Proste śledztwo polegające na odkryciu danych młodzieńca zmienia się w poszukiwania seryjniaka i wiele traum.
Od tej pory pojawiają się nowe d...

Rozwiń

Zwiń

Zaczęłam czytać tą książkę i tak się zastanawiam skąd te zachwyty nad nią. Przeczytałam ją na raz i przez połowę książki nie czułam żadnych emocji przez co uznałam, że to będzie kolejna nic nie wnosząca w moje życie lektura.
Też tak czasem macie?
W tym momencie dziękuję sobie, że nie mam w zwyczaju rezygnować z książki po 100 stronach, bo straciłabym piękna, wartościową historię.
Historię nie tylko dwójki, ale powiedziałabym 3 ludzi, a nawet więcej, bo całej rodziny.

Bohaterka okazała się silną kobietą, która walczy do końca i wiecie co? Sądziłam, że przecież podjęcie decyzji w takiej sytuacji jest niesamowicie proste, ale po tej lekturze wiem, że tak nie jest.
Dojrzałość bohaterów nie tylko tych głównych, ale i tych pobocznych bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła.
To moja pierwsza książka od Autorki, ale myślę, że nie ostatnia. Dawno żadna książka nie wywołała we mnie takich skrajnych emocji. Długo teraz będę o niej myślała.

Zaczęłam czytać tą książkę i tak się zastanawiam skąd te zachwyty nad nią. Przeczytałam ją na raz i przez połowę książki nie czułam żadnych emocji przez co uznałam, że to będzie kolejna nic nie wnosząca w moje życie lektura.
Też tak czasem macie?
W tym momencie dziękuję sobie, że nie mam...

Rozwiń

Zwiń

Zakończenie poprzedniej części rozerwało mi serce. Jak to już koniec serii?
Oczywiście, że nie. Katarzyna by nas tak nie rozstawiła i stworzyła kolejna część serii, która jest jeszcze lepsza niż poprzednia.
Książki Autorki czytam w jeden dzień, bo nie potrafię ich odłożyć i tak było też z tą.
Ledwo zaczęłam czytać i już wiedziałam, że jak Balicka wraca do służby to rozwali system. I tak było. Co raz więcej podejrzeń, co raz więcej niewidomych, zespół w czarnej d*pie z dochodzeniem, ale wciąga. Oj wciąga.
Czytałam pełna napięcia i wyczekiwania co będzie dalej, jak to się rozwinie. Oczywiście zakończenie nie było proste i się go nie domyśliłam co się rzadko zdarza.
Dla mnie Kasia jest mistrzem w pisaniu kryminałów

Zakończenie poprzedniej części rozerwało mi serce. Jak to już koniec serii?
Oczywiście, że nie. Katarzyna by nas tak nie rozstawiła i stworzyła kolejna część serii, która jest jeszcze lepsza niż poprzednia.
Książki Autorki czytam w jeden dzień, bo nie potrafię ich odłożyć i tak było też z...

Rozwiń

Zwiń

Książka dość cienka, dość lekka, z gatunku romans. Opisuje ona życie 2 młodych osób, które muszą podjąć decyzję dotyczącą ich dalszej studenckiej edukacji.
Za dzieciaka byli najlepszymi przyjaciółmi jednak chłopak odsunął się od przyjaciółki by być w elicie popularnych dzieciaków. Tak myśli Celine, a jak jest naprawdę?
Fajnie się czytało o odwadze bohaterów choćby podejmujących decyzję wstąpienia do projektu i realizujących jego zadania. Miło się czytało o ich relacji i dojrzałości kiedy potrafili ze sobą szczerze porozmawiać w przeciwieństwie do wielu dorosłych, którzy tego nie potrafią.
Miło spędziłam czas z tą książką jednak dobrze, że niczego od niej nie oczekiwałam, bo niczego nie wniosła do mojego życia i nie zostanie ze mną na długo.
Mimo wszystko polecam na odprężający wieczór przy herbatce bądź ciepły dzień na hamaczku.

Książka dość cienka, dość lekka, z gatunku romans. Opisuje ona życie 2 młodych osób, które muszą podjąć decyzję dotyczącą ich dalszej studenckiej edukacji.
Za dzieciaka byli najlepszymi przyjaciółmi jednak chłopak odsunął się od przyjaciółki by być w elicie popularnych dzieciaków. Tak myś...

Rozwiń

Zwiń

Możecie mnie uznać za psychiczną, ale ja się świetnie bawiłam przy tej książce.
Humor i odzywki Szklarza niesamowicie przypadły mi do gustu i proszę więcej takich.😁
W każdej opinii jaką widziałam o tej książce było napisane, że zakończenie zaskoczyło czytelnika. Mnie jednak nie zaskoczyło. Nie wiem dlaczego, ale od pewnego momentu czułam, że to może być "to" jednak takie zakończenie jest mi znane już z innej książki. Mimo to bardzo polecam.
Fabuła jest prowadzona w narracji dwóch osób. Adama i Szklarza.
Jednego i drugiego bardzo polubiłam choć Szklarz był trochę zaburzony i nieprzewidywalny, a Adam raczej stonowany i oddany swojej pasji to oboje coś w sobie mieli.
Autorze - jeżeli wydasz jeszcze kryminały to bądź pewny, że je przeczytam.

Możecie mnie uznać za psychiczną, ale ja się świetnie bawiłam przy tej książce.
Humor i odzywki Szklarza niesamowicie przypadły mi do gustu i proszę więcej takich.😁
W każdej opinii jaką widziałam o tej książce było napisane, że zakończenie zaskoczyło czytelnika. Mnie jednak nie zaskoczył...

Rozwiń

Zwiń

Czytając tę książkę zauważyłam, że czasy niewiele się zmieniły. Nadal dzieciaki są prześladowane w szkole, zastraszane, a nawet krzywdzone fizycznie jednak nikt na to nie reaguje i nie wyciąga konsekwencji. Nadal młodzież z bezsilności się okalecza czy odbiera życie.
Nadal w naszym narodzie jest brak tolerancji do innej narodowości czy orientacji.
Nadal wiele osób przymyka oko udając, że nic nie widzą.
Jest to małomiasteczkowa powieść o krzywdzie nie tylko nastolatków, ale i dorosłych, którzy nadal żyją w lęku dawnych lat.
Jest to powieść o pięknej przyjaźni i oddaniu oraz o karmie.
Szczerze mówiąc dość długo męczyłam tę książkę, bo nie potrafiłam się wciągnąć jednak jedno wiem na pewno - chciałabym mieć takich przyjaciół jak wataha i każdemu takich życzę.

Czytając tę książkę zauważyłam, że czasy niewiele się zmieniły. Nadal dzieciaki są prześladowane w szkole, zastraszane, a nawet krzywdzone fizycznie jednak nikt na to nie reaguje i nie wyciąga konsekwencji. Nadal młodzież z bezsilności się okalecza czy odbiera życie.
Nadal w naszym narodzi...

Rozwiń

Zwiń

Spodziewałam się, że będzie to kryminał na zasadzie : zaginęło dziecko więc policja go szuka i albo znajduje albo nie, a w międzyczasie poznajemy ich narzekania, że nie mają tropu.
Otrzymałam jednak coś zupełnie innego i nie bardzo wiem co o tym myśleć.

Czuje niechęć i obrzydzenie do bohaterów tej książki. Nikt mi nie powie, że zachowanie bohaterki wynikało ze strachu, a zachowanie męża ze zmęczenia.
Dla mnie to jest nie do przyjęcia jednak jestem świadoma, że toksyczne i w pewnym sensie patologiczne relacje rodzinne zdarzają się częściej niż nam się wydaje.
Nie mam pojęcia co napisać o zakończeniu tej historii, ponieważ prawda wyrwała mi serce i je zdeptała.
Nie jest to łatwa książka, ale nie jest to też książka która zostanie ze mną na zawsze, bo nie czułam przy niej żadnych pozytywnych emocji, wręcz przeciwnie.

Spodziewałam się, że będzie to kryminał na zasadzie : zaginęło dziecko więc policja go szuka i albo znajduje albo nie, a w międzyczasie poznajemy ich narzekania, że nie mają tropu.
Otrzymałam jednak coś zupełnie innego i nie bardzo wiem co o tym myśleć.

Czuje niechęć i obrzydzenie do boh...

Rozwiń

Zwiń

Powrót do przeszłości.
Nie mogę tutaj tak naprawdę zbyt wiele napisać by nie robić spoilerów poprzednich części.
"Miasto gasnących świateł. RÓWNONOC" to historia poznania się Konrada z Antkiem, który pojawił się w Burzy trochę jak Filip z konopii oraz ukazanie tego co działo się podczas nieobecności Konrada we Wrocławiu.

Poznajemy tutaj głównie historię Antka, która jest bolesna i rozrywa serce. Jest on osobą, którą chce się przytulić by choć na chwilę wywołać uśmiech na jego twarzy.
Nic dziwnego, że pierwotny plan Konrada idzie na boczny tor by najpierw ochronić chłopaka.
I tu pojawiają się u mnie schody.
Seria jest podpięta pod kryminał jednak po pierwsze:
🔥 RÓWNONOC powinna być dla mnie osobną historią nie będącą kontynuacją MGŁY i BURZY,
🔥 RÓWNONOC moim zdaniem jest z gatunku akcji nie kryminału. Chyba, że byłby to kryminał połączony z fantasy.

Autorka na koniec zaznacza, że te wręcz nierealne akcje były zamierzone, bo jest fanką James'a Bond'a jednak dla mnie to było "dziwne" i niepasujące do całej historii oraz poprzednich części.

Cieszę się, że dane mi było poznać ważną historię Antka i ciepłą stronę Konrada jednak nadal jestem największą fanką Adama.😁
Ta seria nie wywarła we mnie aż takich emocji jak poprzednie części, ale to z wyżej wymienionych powodów.
Mimo to uwielbiam całą serię i polecam każdemu kto jeszcze jej nie zna.

Powrót do przeszłości.
Nie mogę tutaj tak naprawdę zbyt wiele napisać by nie robić spoilerów poprzednich części.
"Miasto gasnących świateł. RÓWNONOC" to historia poznania się Konrada z Antkiem, który pojawił się w Burzy trochę jak Filip z konopii oraz ukazanie tego co działo się...

Rozwiń

Zwiń

Czytałam poprzednie części tej serii i nie tylko było w nich sporo ciężkich emocji, ale też śmiechu. Autor zwraca uwagę na problemy nastolatków nie tylko w kwestii rodzinnej, ale również uczuciowej, społecznej i szkolej.
W tej części bohaterami są przyjaciele "głównodowodzących" z poprzednich tomów. Oczywiście inne osoby poboczne również mają tutaj swój czynny udział jednak skupiamy się tu na emocjach dwójki nastolatków.
Każdy ma jakieś problemy, każdy ma jakieś tajemnice, każdy ocenia z góry, każdy kogoś nie lubi i życzy komuś źle. Jednak każdy też potrzebuje wsparcia, wysłuchania, potrzymania za rękę bądź poklepania po plecach...
Ta historia uczy nas tego by się nie poddawać. By walczyć o swoje i wybaczać innym, by nie oceniać póki nie poznamy czyjejś historii, by rozmawiać i nie ukrywać swoich demonów.
Gdybym pisała po książkach i zaznaczała cytaty, to ta byłaby najbardziej gęstym jeżem jakiego byście mieli okazję zobaczyć. Jest tutaj tyle mądrych i wartościowych zwrotów, że co chwilę się łapałam na tym iż zamiast czytać dalej to się zawieszałam i myślałam o danej kwestii.
Ta część ze wszystkich trzech jest najbardziej przepełniona emocjami. Tymi ciężkimi emocjami co rozrywają serce, ale też jest w niej dużo nadziei.
Życzę każdemu by znalazł takie cudowne osóbki dookoła siebie jakie mieli nasi bohaterowie.

Czytałam poprzednie części tej serii i nie tylko było w nich sporo ciężkich emocji, ale też śmiechu. Autor zwraca uwagę na problemy nastolatków nie tylko w kwestii rodzinnej, ale również uczuciowej, społecznej i szkolej.
W tej części bohaterami są przyjaciele "głównodowodzących"...

Rozwiń

Zwiń