Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbiór opowiadań rodem ze świata Pierwszego Prawa.
Nawet gdy dotyczy postaci drugoplanowych. Nawet jeżeli wymaga, albo przynajmniej wskazana jest, znajomości uniwersum. Nawet jeśli nie wszystkie są dowiezione skutecznie do końca… To i tak, czytając ten zbiór zrozumiałem jak stęskniłem się za starym, dobrym dark fantasy i jak słodziutkie i lukrowane jest popularne ostatnio romantasy. Kojarzy mi się komentowany cytat z tekstu Sokoła: „nowy hip-hop to pluszowy człowiek z blizną”.
Sympatycznie było zanurzyć się w świat Północnych i świat Unii, dotknąć rąbka stylu, który zapoczątkowany został przez Conana Howarda (zresztą pięknie wydanego teraz w nowej szacie graficznej).
Całkiem dobre opowiadania i jeżeli pasuje mi klimat, pasuje mi smak to nawet nie chce mi się marudzić i szukać dziury w całym. Ba! Nawet jej nie widzę. Dobrze było zanurzyć się z powrotem w znane klimaty. Syn marnotrawny wrócił XD

Zbiór opowiadań rodem ze świata Pierwszego Prawa.
Nawet gdy dotyczy postaci drugoplanowych. Nawet jeżeli wymaga, albo przynajmniej wskazana jest, znajomości uniwersum. Nawet jeśli nie wszystkie są dowiezione skutecznie do końca… To i tak, czytając ten zbiór zrozumiałem jak stęskniłem się z...

Rozwiń

Zwiń

Chyba najwyższa pora rozważyć autodiagnozę albo w kierunku choroby afektywneJ dwubiegunowej, albo skłonić się ku bardziej tajemniczej i fascynującej osobowości wielorakiej.
Po co żem ja kupił trzeci tom cyklu Eweliny Ślotały?
Chociaż bezwstydnie się przyznam, że wiem po co. Właśnie po to, by następnie w pełni wydrwić to, co reprezentuje swoimi dziełami celebrytka z tylnych rzędów znana z tego, że jest znana bo była w relacji z kimś kto jest znany. Chyba coś takiego definiuje pojęcie „patożycie” tak samo jak czytany wcześniej reportaż (bardziej sensowny w moim odczuciu) spod pióra Piotra Matysiaka. Chyba brakuje jeszcze by Pani Ślotała zaczęła walczyć w freak-mma, najlepiej w parze z pseudogwiazdą Kaźmierską przeciwko zapowiadanemu ostatnio innemu patocelebrycie Masie (znanemu z tego, że jest bandytą). Kurczę, za obejrzenie tego „trójkąta” jestem nawet gotów sypnąć kolejną garścią groszy XD
Ku lekturze wracając. Ojejku, nie dorastam do kolan pisarce, gdyż jej dojrzała dorosłość z pełną świadomością swoich potrzeb i gotowością do walki o swoje, jakże zrządzeniem siły wyższej należne jej zasoby jest gotowa zaakceptować wszystko, przy czym na potrzebę kamer będzie posypywała głowę popiołem i bawiła się z dziećmi pluszakami z najnowszej kolekcji Cavalli (gdyby co to nie o plebejskie Just Cavalli mi chodzi, tylko o Roberto).
Ogólnie mi się nie podobało. Użyłbym odnośnie tej lektury wielu niepochlebnych zwrotów i szydziłbym co nie miara cytując kolejne „perełki”. Natomiast czuję się zniesmaczony tym odorem fekaliów i po prostu mi się nawet nie chce.
Jedyne co powiem, że styl „old money” do Ślotały pasuje jak kiszony ogórek do mleka. A Pani radzę niech pisze dalej – kupię i jeśli mi się spodoba chętnie dam więcej gwiazdek i napiszę opinię bez szydery.
Wyrażam także zgodę na pozwanie mnie z powództwa cywilnego. Już widzę te nagłówki bulwarowe „Ślotała pozwała ZaaQazanego. Drama na LC” albo nawet poważniejsze „Co wolno rozwódce Konstancina nie wolno użytkownikowi LC”.

Chyba najwyższa pora rozważyć autodiagnozę albo w kierunku choroby afektywneJ dwubiegunowej, albo skłonić się ku bardziej tajemniczej i fascynującej osobowości wielorakiej.
Po co żem ja kupił trzeci tom cyklu Eweliny Ślotały?
Chociaż bezwstydnie się przyznam, że wiem po co. Właśnie po to,...

Rozwiń

Zwiń

Fantastyka w wydaniu „całkiem nieodległa przyszłość”.
Polska zastępuje wszelakie źródła energii energią atomową. Zmienia się gospodarka, zmienia się świat. Chociaż… Świat zaczął się zmieniać wcześniej, prze czym bliższym niż „progres” jest słowo „regres”. Przyszłość wydaje się być żywcem ściągnięta z okresu PRL-u. Nie tylko przedmioty, ale też cechy ludzkie bądź relacje międzyludzkie z akcentem na te karykaturalne, jakby ściągnięte z reportaży o tamtych latach.
Szokalski próbuje ambitnie podejść do tematu, poruszając wątki i socjologiczne, i dając nam sensacyjną zagadkę z tajemniczymi wątkami. Starał się. Jednak w moim odczuciu nie doniósł tego do końca i nie udźwignął tematu od połowy książki bo zapowiadało się całkiem nieźle.
Za dużo szablonów i za dużo prób, a w efekcie misz-masz na typowy time killer. Tylko czy mam aż tyle czasu, który potrzebuję „zużyć”?

Fantastyka w wydaniu „całkiem nieodległa przyszłość”.
Polska zastępuje wszelakie źródła energii energią atomową. Zmienia się gospodarka, zmienia się świat. Chociaż… Świat zaczął się zmieniać wcześniej, prze czym bliższym niż „progres” jest słowo „regres”. Przyszłość wydaje się być żywcem ś...

Rozwiń

Zwiń

Najnowsza książka Mroza – wyświechtany slogan, który szybko się dezaktualizuje i już nikogo nie bawi.
Czyżby? Pisarz na poważnie zabrał się za rozwijanie opowieści o postaciach drugoplanowych głównego cyklu? Już widzę tytuł kolejnego tomu: Szczerbiński. Pasuje mi bardziej niż Żelazny XD Dobre, dynamiczne czytadło w którym grunt to nie szukać dziur. Fajnie opowiedziana historia, wyraźnie widać jak Mróz wyrabia wreszcie pióro po tych kilku wydanych książkach (kolejny suchar, jakby kto nie zauważył).
Opowiedziana historia ma swój początek, rozwinięcie i, nawet, zakończenie. Mamy do czynienia z historią, w której główną postacią jest Pader (oczywiste, Watson!), ale nie działa w pojedynkę oraz ma swojego antagonistę w postaci Langera. Do tego Mróz na stronach książki próbuje pióro w gatunku literatury romansowej oraz… zaczyna parać się astrologią. Na szczęście (sic!) jedna z bohaterek jak na zawołanie ma obszerną wiedzę w tym zakresie, czym zaskakuje mnie jako czytelnika, i dzięki temu sprawa sprawnie postępuje do przodu.

Najnowsza książka Mroza – wyświechtany slogan, który szybko się dezaktualizuje i już nikogo nie bawi.
Czyżby? Pisarz na poważnie zabrał się za rozwijanie opowieści o postaciach drugoplanowych głównego cyklu? Już widzę tytuł kolejnego tomu: Szczerbiński. Pasuje mi bardziej niż Żelazny XD Do...

Rozwiń

Zwiń

Względnie prosta fabuła z dawką krwawego dramatyzmu.
Okrutny i agresywny świat rosyjskiej mafii z okresu po rozpadzie ZSRR. Historia kryminalna z wątkiem romantycznym. Bandyckie zasady, klasyczny bad boy, niewinna dziewczyna i wszystko wiadomo (albo i nie, gdyż Jurga trochę łamie zasady).
Czytadło, w którym trzeba czytać, ale nie myśleć o tym czy się zgadza i czy się klei. Ale całkiem sprawne i wystarczająco ciekawe by przy okazji wrzucić na słuchawki kolejną część i dowiedzieć się o kontynuacji losów. Przy czym nawet jestem ciekaw jak połączą się losy Rzeźnika i Wilka. Seria jest prequelem do wydanej wcześniej „Rosyjskiej mafii”, a stylistycznie są do siebie okrutnie podobne.
Bonus za lekkość pióra. Ocena z perspektywy "gatunku".
PS od jakiegoś czasu funkcjonuje gatunek „romantasy”. Teraz chyba pora na nowa nazwę dla książek łączących wątek romantyczny (względnie erotyczny) z książkami z gatunku kryminału, sensacji czy thrillera. Szczególnie w sytuacji, gdy mamy całkiem sporo tego typu pozycji na księgarnianych półkach.

Względnie prosta fabuła z dawką krwawego dramatyzmu.
Okrutny i agresywny świat rosyjskiej mafii z okresu po rozpadzie ZSRR. Historia kryminalna z wątkiem romantycznym. Bandyckie zasady, klasyczny bad boy, niewinna dziewczyna i wszystko wiadomo (albo i nie, gdyż Jurga trochę łamie zasady)....

Rozwiń

Zwiń

John Blackthorne, angielski nawigator jako członek załogi holenderskiego statku, trafia do XVII-wiecznej Japonii. Wyspa w tym czasie znajdowała się pod patronatem Portugalczyków, którzy zażarcie bronili tego terenu przed innymi Europejczykami. Znajdując się początkowo w bardzo trudnej sytuacji jako więzień i cudem unikając śmierci, stopniowo poznaje kulturę Krainy Wschodzącego Słońca przeżywa, a nawet osiąga znacznie więcej. Posiadając cenną wiedzę o świecie, niedostępną dla ówczesnych mieszkańców Japonii, odizolowanych od świata zewnętrznego, jak też bystry umysł, nawigator nieuchronnie zostaje wciągnięty w walkę o władzę pomiędzy potężnymi japońskimi panami feudalnymi. No i wiadomo – musi się zakochać i to nie byle w kim (co wyraźnie podkreśla serial)
Z czym kojarzy się mi współczesna Japonia? Sushi, ramen, Toyota, anime... Automaty z używaną bielizną… Tak wygląda teraźniejszość, ale Clavell zaprosił lata temu (a teraz ponownie wydobyto dzięki ekranizacji) do zanurzenia się w historyczną przeszłość tego kraju, gdy rządzili tam potężni samurajowie, a koncepcja honoru nie była pustym frazesem. W istocie Shogun jest syntezą encyklopedii życia w średniowiecznej Japonii z klasyczną powieścią przygodową. Objętość dzieła jest naprawdę imponująca – aż 1200 stron tekstu i niejednokrotnie podczas lektury nasuwało się skojarzenie z „Grą o tron” J. Martina, jeśli oczywiście usunąć z niej elementy fantasy oraz dodać orientalny smak. Główną cechą wyróżniającą „Shoguna” jest obfitość i zawiłość intryg, każdy bohater ma swoje zainteresowania, plany i cele - miłość, obowiązek, zdrada i śmierć splatają się jak kłębowisko węży, rozplatanie którego zajmie czytelnikowi sporo czasu. To nie jest pozycja na pobieżne przekartkowanie, wymaga przemyślanego podejścia, dbałości o szczegóły. a w zamian czytelnik otrzyma cząstkę poczucia poznania zen, a także fascynującą, czasem szokującą, prawdę o życiu i zwyczajach mieszkańców Kraju Kwitnącej Wiśni w tamtej epoce historycznej. Skrupulatna dbałość o szczegóły jest naprawdę niesamowita – autor poruszył niemal wszystkie interesujące aspekty japońskiego życia i kultury – od ceremonii parzenia herbaty i sokolnictwa po powstanie instytucji gejszy. Nawet tak „wstydliwe” pytanie, jak dbanie o swoje naturalne potrzeby, jak się okazuje, może wiele powiedzieć o gospodarce i mentalności narodu. Kwestie seksu również nie pozostały poza zakresem opowieści – w ogóle Japończycy nie mają nawet takiego pojęcia jak „perwersja seksualna” – jeśli chcesz chłopca, kaczkę, kozę lub barana, to proszę, i nie wpływa to w żaden sposób na demografię; pod względem populacji Japonia z łatwością dorównywała wówczas wielkością całej Europie.
Struktura powieści podzielona jest na 6 części, z których każda zawiera co najmniej kilkanaście obszernych rozdziałów. Fabuła równoległa daje czytelnikowi możliwość spojrzenia na wydarzenia oczami nie tylko kluczowych bohaterów, ale także przypadkowych statystów – bezimiennego samuraja, chłopa czy służącej. Obszerne wycieczki w przeszłość zawierają wiele ciekawych informacji o głównych bohaterach powieści. Stylistycznie książka również zasługuje na pochwałę – zawsze da się odróżnić myśli Japończyka od rozumowania Europejczyka; jeśli dialog prowadzą holenderscy marynarze, to z pewnością nie zabraknie wulgarnych słów i żargonu morskiego. Razem z Blackthorne będziemy stopniowo opanowywać podstawy gramatyki i słownictwa języka japońskiego – wszystko to umiejętnie wkomponowane w fabułę i nie powoduje odrzucenia.
Serial, który niedawno się ukazał, miał sporą kampanię marketingową ze strony Disneya i kształtował się na flagową produkcję. Jest rzeczywiście dobry i zrobiony z rozmachem. Przy czym akcenty w serialu rozstawiono zgodnie ze współczesnymi standardami więc zmienia się trochę kolejność postaci pierwszoplanowych. No cóż, serial bardzo dobry, ale książka – wybitna!

John Blackthorne, angielski nawigator jako członek załogi holenderskiego statku, trafia do XVII-wiecznej Japonii. Wyspa w tym czasie znajdowała się pod patronatem Portugalczyków, którzy zażarcie bronili tego terenu przed innymi Europejczykami. Znajdując się początkowo w bardzo trudnej sytu...

Rozwiń

Zwiń

Refleksja ogólna – zbyt często ostatnio zdarzają mi się książki, które oceniam względnie nisko i mam poczucie straconego czasu. „Pożegnanie dobrej zmiany” kwalifikuje się do tej kategorii.
Napisana przez rozpoznawalną osobę książka, mająca być swoistym pastiszem i karykaturą odnośnie środowiska PiS (poglądy polityczne autora są powszechnie znane i, ewentualnie, szeroko dostępne) stała się marnym zbiorem felietonów, który nie każdy miesięcznik by wydrukował.
Początkowo zabawna i wywołująca uśmiech z każdą kolejna minutą podobała się co raz mniej. Bohaterowi zamiast być „śmieszni” stawali się co raz bardziej „żałośni” i zbyt szablonowi. W konsekwencji traciłem kontakt z rzeczywistymi postaciami, do których miało się odnosić.
Bardziej jakaś wprawka mocno sfrustrowanej osoby, która w tej frustracji tak się zatraca, że bardziej szkodzi sobie niż tym, którzy ja frustrują.
Dobra, tyle. Bo jeszcze ten negatywny wymiar frustracji i mnie dosięgnie.

Refleksja ogólna – zbyt często ostatnio zdarzają mi się książki, które oceniam względnie nisko i mam poczucie straconego czasu. „Pożegnanie dobrej zmiany” kwalifikuje się do tej kategorii.
Napisana przez rozpoznawalną osobę książka, mająca być swoistym pastiszem i karykaturą odnośnie środo...

Rozwiń

Zwiń

Przewinęło mi się w którejś z księgarni „za grosiki”, więc sięgnąłem z sympatii do autora i pamiętając łatwość i dostępność innych jego pozycji czytanych kilka lat temu. Przy czym był to zakup spontaniczny oraz, jak teraz patrzę, nieprzemyślany oraz zbędny.
Po lekturze poczyniłem istotny wniosek – zmienił się mój odbiór, co wynika z zmiany nastawienia, jak też wzbogacenia się w wiedzę i doświadczenie. W konsekwencji nie czułem już tak dużej satysfakcji jak kiedyś, a wręcz czasami czułem się poirytowany.
Wypowiedzi Lwa-Starowicza, z którymi się spotkałem, co raz częściej wydawały mi się stereotypowe i charakterystyczne dla początkowych okresów wprowadzania terapii w Polsce. Szczególnie uderzała mnie stereotypowość podziału cech „męskich” i „żeńskich”. Aktualny stan wiedzy wszystko znacznie bardziej urozmaica i bycie w relacjach to jest mega skomplikowana wartość wykraczająca poza sumę dwóch składowych.
Do tego mam spore odczucie powtarzalności, gdyż pewne cytaty, ba! rozdziały, są żywcem zdarte z poprzednich książek. Więc nie wiem czy lektura wniosła cokolwiek poza odczuciem zmian, które zaszły we mnie.
Niedosyt i rozczarowanie, ale też satysfakcja (z siebie :p ) że „podważam autorytety”.

Przewinęło mi się w którejś z księgarni „za grosiki”, więc sięgnąłem z sympatii do autora i pamiętając łatwość i dostępność innych jego pozycji czytanych kilka lat temu. Przy czym był to zakup spontaniczny oraz, jak teraz patrzę, nieprzemyślany oraz zbędny.
Po lekturze poczyniłem istotny w...

Rozwiń

Zwiń

Wartościowa i poważna pozycja dla każdego szachisty aspirującego do grania w turniejach, czy profesjonalnych czy też amatorskich bądź "kurnikowych" rozgrywkach. Za często skupiamy się na debiutach i wypracowaniu przewagi, a potem mamy trudność z tym, żeby ją wykorzystać i doprowadzić do wygranej partii. „Końcówki szachowe” Keresa są odpowiedzią na tą niedogodność.

„Końcówki szachowe” Paula Keresa, estońskiego (radzieckiego?) arcymistrza szachowego zwanego „Księciem Szachów” jest książką napisaną w 1974 roku (rok przed śmiercią Keresa), a więc opiera się na całym jego olbrzymim doświadczeniu i wiedzy o tym, czym są szachy i jak je ugryźć, by nie połamać sobie zębów o szachownicę.
Nie jest tylko i wyłącznie dla graczy zawodowych, gdyż amatorzy też mogą w pełni z niej korzystać. Lektura jednak wyraźnie nie dla każdego. Typowo ukierunkowana na szachistów z uwzględnieniem wyższego poziomu zaawansowania w sztuce wojny szachowej, niż grających zgodnie ze stwierdzeniem „znam się na szachach bo wiem jak chodzą figury”. Skupia się na omówieniu strategii w końcowym etapie partii szachowej, przy czym (logiczne, Watson!) analizuje najważniejsze rodzaje, a nie przedstawia gotowych rozwiązań (co jest, na przykład, charakterystyczne dla debiutów) chociaż przedstawia przykłady na podstawie analizy partii.
Pisząc o książce wypada wspomnieć o autorze, by nadać wagę zaletom pozycji. Więc za wikipedią wybrane i istotne z perspektywy szachowej informacje:
„Pierwszy tytuł mistrza Estonii zdobył w 1935 roku, kolejne w latach 1942, 1943, 1945 i 1953. W okresie międzywojennym grał na I szachownicy reprezentacji Estonii na szachowych olimpiadach w Warszawie (1935), Monachium (nieoficjalna, 1936), Sztokholmie (1937) i Buenos Aires (1939). Pomiędzy 1952 a 1964 siedmiokrotnie reprezentował Związek Radziecki na turniejach olimpijskich. Łącznie rozegrał 141 partii, w których zdobył 107 pkt. W swoim dorobku posiadał 15 medali: osiem drużynowych (7 złotych i brązowy) oraz siedem indywidualnych (5 złotych, srebrny i brązowy)”.
Dodam jeszcze na marginesie, że Keres należy(-ał?) do grupy ”trójek” w liczbie Morphy’ego.

PS Książka zagościła na mojej półce dzięki uprzejmości Wydawnictwa RM

Wartościowa i poważna pozycja dla każdego szachisty aspirującego do grania w turniejach, czy profesjonalnych czy też amatorskich bądź "kurnikowych" rozgrywkach. Za często skupiamy się na debiutach i wypracowaniu przewagi, a potem mamy trudność z tym, żeby ją wykorzystać i doprowa...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom cyklu Empireum za mną i pozostaję zmieszany, ale nie wstrząśnięty.

Nadal podoba mi się kierunek przygody, w którym Autorka prowadzi swoich bohaterów. Wątek „fantasy” jest naprawdę fantastyczny i odzwierciedla moje dziecięce marzenia o smokach. Historia nabiera barw, a nasi bohaterowie kanonicznie toczą wielką bitwę i ratują swój świat. Przy czym z góry wiadomo kto jest dobry, a kto zły. Sympatie Czytelnika staną po właściwej stronie, świat jest zero-jedynkowy. Żywo kibicowałem bohaterom i chociaż z góry wiedziałem, że raczej na drugim tomie się nie skończy wiec musza przetrwać, szczerze się o nich martwiłem. Do tego wciąż czułem podwójne dno w podwójnych smokach i zastanawiałem się kiedy wyjdzie szydło z worka i dowiem się o co w tym wszystkim chodzi. Można tez dodać, że Yarros umiejętnie włada magia i dba o porządek magiczny swojego świata. Dynamika scen również była zachowana i wszystko działo się w logicznej sekwencji. Ba! Yarros nawet wzięła pod uwagę czas potrzebny na przemieszczanie się z punktu A do B, co wbrew pozorom nie jest tak oczywiste. Ten element romanTASY jest na duży plus i życzę sobie kontynuacji.

Znacznie trudniej przychodziło mi z akceptacją tego, co stanowiło człon ROMANtasy. Przebrniecie przez te wątki powodowało, że gdzieś w pierwszej połowie chciałem skończyć i odłożyć książkę (wtedy ominęłoby mnie to co mi się najbardziej spodobało). Rozwleczone relacje, pogaduszki, jak najbardziej pasujące do wątków charakterystycznych dla YA i odpowiednie dla, hmmmm, wieku z mojej perspektywy jawiły się jako niedojrzałe i infantylne. Uderzał mnie baalizm tego wszystkiego, co stanowiło sedno wewnętrznych rozterek Violet opierających się na istotnym błędzie w rozumowaniu i pojmowaniu istoty poufności, tajemnicy i… wzajemności. Zarzucając Xadenowi brak pełnej szczerości wypowiada zdanie: „I ufam ci bezgranicznie, ale nie każdy sekret mogę wyjawić”. Brawo! Nie każdy, jak tez nie każdy sekret który znam jest wyłącznie moim sekretem. Do tego nużyła mnie „erotyczna” eufemizacja oraz karykaturalność scen. Chociażby „wsuwam dłoń do jego spodni i owijam palce wokół grubej długości” – o czym autorka myśli, gdyz żaden słownik nie podpowiada synonimów do określenia czym że jest ta gruba długość. Albo „spójrz, jaka jesteś piękna, Violet, gdy dochodzisz dla mnie na tronie tyrreńskim” – pomijając całą pozę tego cytatu to zakrawa o jakiś tronowy fetyszyzm, bądź o sugestię że w każdej innej sytuacji Violet przeżywająca orgazm nie jest piękna, ale to jednak nadal fetyszyzm.

Czyli… ROMAN(nie)TASY(tak).

Drugi tom cyklu Empireum za mną i pozostaję zmieszany, ale nie wstrząśnięty.

Nadal podoba mi się kierunek przygody, w którym Autorka prowadzi swoich bohaterów. Wątek „fantasy” jest naprawdę fantastyczny i odzwierciedla moje dziecięce marzenia o smokach. Historia nabiera barw, a nasi bohat...

Rozwiń

Zwiń