Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Romantyzm - niby traci myszką, ale czerpiemy z niego do dziś.

Romantyzm - niby traci myszką, ale czerpiemy z niego do dziś.

Momentami zabawna, nawet bardzo, ale drażni mnie, że autor uporczywie używa liczby mnogiej, kiedy pisze we własnym imieniu.

Momentami zabawna, nawet bardzo, ale drażni mnie, że autor uporczywie używa liczby mnogiej, kiedy pisze we własnym imieniu.

Jeszcze lepsza niż pierwsza część. Fascynująca i wciągająca - żywa historia. Żeby tak opowiadano historię Polski to przedmiot ten byłby wyczekiwany jak.kiedyś kolejny odcinek "Gry o tron*. Coś czuję, że Elżbieta Cherezińska dołączy do grona moich ulubionych pisarzy i pisarek. Mały minus za momentami potoczny język ("gadać", ""kiecka"),

Jeszcze lepsza niż pierwsza część. Fascynująca i wciągająca - żywa historia. Żeby tak opowiadano historię Polski to przedmiot ten byłby wyczekiwany jak.kiedyś kolejny odcinek "Gry o tron*. Coś czuję, że Elżbieta Cherezińska dołączy do grona moich ulubionych pisarzy i pisarek. Mały mi...

Rozwiń

Zwiń

Nieoczywista, niejednoznaczna i smutna

Nieoczywista, niejednoznaczna i smutna

Ta książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Autorka wykonała ogrom pracy i opowiedziała w ciekawy sposób o Mickiewiczu. Zawsze było dla mnie coś smutnego w tym, że życie ludzkie w przypadku pisarzy i innych znanych osobistości ogranicza się zawsze do krótkiej biograficznej notki. Dzięki tej pozycji poznajemy Mickiewicza z krwi i kości. I nawet to powtarzanie jak mantra " bohater naszej opowieści",przestało mi przeszkadzać. :)

Ta książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Autorka wykonała ogrom pracy i opowiedziała w ciekawy sposób o Mickiewiczu. Zawsze było dla mnie coś smutnego w tym, że życie ludzkie w przypadku pisarzy i innych znanych osobistości ogranicza się zawsze do krótkiej biograficznej notki. Dzięki tej p...

Rozwiń

Zwiń

Momentami przejmująca, ale ta tematyka jest mi znana, więc spodziewałam się jednak czegoś więcej. Jakoś mnie emocjonalnie nie wciągnęła. To nie jest zła książka, ale nie jest też wybitna. Plus za wierny obraz lat 90.

Momentami przejmująca, ale ta tematyka jest mi znana, więc spodziewałam się jednak czegoś więcej. Jakoś mnie emocjonalnie nie wciągnęła. To nie jest zła książka, ale nie jest też wybitna. Plus za wierny obraz lat 90.

Świetny pomysł z podwójną narracją - matki i córki. Smutna i boleśnie realna. Momentami wydawało mi się jednak, że postać matki jest zero-jedynkowa i nieco tendencyjna (faworyzowanie jednej z córek). Wolę tak myśleć, niż zastanawiać się, jak wiele jest takich matek i rodzin w ogóle. Rodzin, w których, pozornie, nic złego się nie dzieje, a dzieci sądzą, że przemoc wobec nich jest uzasadniona.

Świetny pomysł z podwójną narracją - matki i córki. Smutna i boleśnie realna. Momentami wydawało mi się jednak, że postać matki jest zero-jedynkowa i nieco tendencyjna (faworyzowanie jednej z córek). Wolę tak myśleć, niż zastanawiać się, jak wiele jest takich matek i rodzin w ogóle. Rodzi...

Rozwiń

Zwiń

Zastosowanie pojęć związanych z liryką do interpretacji piosenek disco-polo czy serialowych samo w sobie jest zabawne i faktycznie parę razy się uśmiałam. Szczególnie gdy autor obnażał absurdy niektórych tekstów. Nie lubię jednak gdy narrator/autor w książce mówi o sobie w liczbie mnogiej podczas gdy wiemy, że ma na myśli jedynie siebie. Wydaje mi się, że to jednak lepszy materiał na felieton, niż na książkę.

Zastosowanie pojęć związanych z liryką do interpretacji piosenek disco-polo czy serialowych samo w sobie jest zabawne i faktycznie parę razy się uśmiałam. Szczególnie gdy autor obnażał absurdy niektórych tekstów. Nie lubię jednak gdy narrator/autor w książce mówi o sobie w liczbie mnogiej ...

Rozwiń

Zwiń