Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdyby nie świetne ilustracje Michała Rzecznika, którego twórczość po prostu lubię i szanuję, byłaby jedynka (bo, dziwnym trafem, nie można dawać zer). Stracone pieniądze - to w największym skrócie.

Początek książki jeszcze wydawał się obiecujący, były momenty śmieszne. Tak śmieszne, że chwilami leciały łzy, ale to tylko mignięcie komicznego motyla, bo im dalej w treść, tym gorzej, bardziej żenująco, nieśmiesznie. Sztuczne żarty skumulowane w większe kombo niż wypowiedzi Sasina i Suskiego razem wzięte. Więcej czerstwoty niż w sztucznych i sztywnych wypowiedziach Hołowni. Nieudolne, rzucane mimochodem teksty (w nawiasach), którym blisko do rzetelności PO, a nadmiernie eksploatowany luz pachnie mi politycznym Razem. Może za dużo polityki, ale skoro temat rodzicielstwa jest ważny (sam jestem ojcem niespełna trzylatka i są elementy styczne), to i odniesienia do istotnego elementu życia (polityka) mogą mieć tu rację bytu.

Poziom Tata nie ma siły jest memiczny. To literacka gimbo-korpo-rozlana kaszka. Bardzo, bardzo złe. Chyba że lubimy spędzać czas przy jutubie i to nas śmieszy. Wtedy cofamy się w rozwoju i bawią nas typy ojców, opowieści o wróżce zębuszce i rady, jak wybrać przedszkole.

(nie, to nie jest śmieszne)

Gdyby nie świetne ilustracje Michała Rzecznika, którego twórczość po prostu lubię i szanuję, byłaby jedynka (bo, dziwnym trafem, nie można dawać zer). Stracone pieniądze - to w największym skrócie.

Początek książki jeszcze wydawał się obiecujący, były momenty śmieszne. Tak śmieszne, że chwilami leciały łzy, ale to tylko mignięcie komicznego motyla, bo im dalej w treść,...

Pierwszy raz od xxxx czasu pięćdziesiąt razy chciałem zakończyć książkę przed czasem. Już mniej infantylna jest Lackberg z tymi tysiącami dzieci w każdej książce. Milewski pisze nudno, ckliwie, nieciekawie, grafomańsko i paraintelektualnie. Jego przemyślenia są płytkie, na każdym kroku chce go zabić deszcz, woda, meszki, noc, gwiazdy, samotność, chmury, piasek, kamienie, droga, cokolwiek. Jak ten gość uchował się na świecie ponad czterdzieści lat pozostanie słodką tajemnicą. Wielki zawód z książki, stracone tygodnie życia. Co się przeczytało, tego się nie odczyta. Jedynka i tak jest mocno naciąganą oceną.

Pierwszy raz od xxxx czasu pięćdziesiąt razy chciałem zakończyć książkę przed czasem. Już mniej infantylna jest Lackberg z tymi tysiącami dzieci w każdej książce. Milewski pisze nudno, ckliwie, nieciekawie, grafomańsko i paraintelektualnie. Jego przemyślenia są płytkie, na każdym kroku chce go zabić deszcz, woda, meszki, noc, gwiazdy, samotność, chmury, piasek, kamienie,...

Wszyscy w ciąży. Bardzo ładnie, o to przecież chodzi. Infantylnością Syrenka nie przebija wcześniejszych książek Läckberg, ale nadal trzyma poziom ckliwej family-tail. Fabuła, jak zawsze, nudna, postaci barwne jak czołówka Wiadomości na TVP. A ja cały czas się zastanawiam, gdzie znaleźć w taki sposób myślących ludzi (jak bohaterowie książek). Dialogi? Też nie potrafię sobie wyobrazić dwóch osób rozmawiających według przedstawianych w fjällbackowych opowieściach.

Interesujące, że chociaż jest to po prostu bardzo, naprawdę bardzo zła literatura, wyczekując w pocztowych kolejkach, czytam kolejne części. Ale może po prostu są to idealne do odmóżdżenia pozycje na 80 minut w letargu.

Wszyscy w ciąży. Bardzo ładnie, o to przecież chodzi. Infantylnością Syrenka nie przebija wcześniejszych książek Läckberg, ale nadal trzyma poziom ckliwej family-tail. Fabuła, jak zawsze, nudna, postaci barwne jak czołówka Wiadomości na TVP. A ja cały czas się zastanawiam, gdzie znaleźć w taki sposób myślących ludzi (jak bohaterowie książek). Dialogi? Też nie potrafię sobie...