To nie jest kraj dla słabych magów

Katarzyna Wierzbicka @kasia_wierzbicka_autorka
"To nie jest kraj dla słabych magów" tom 2
@wydawnictwospisekpisarzy

* "Przez chwilę leżałam nieruchomo, usiłując opanować gonitwę myśli. A potem jedna z nich przebiła się przez mgle otulający mój rozdygotany, przypominający szarą breję wspomnień mózg."

Agata Filipiak po turbulencjach z tomu pierwszego, teraz musi ogarnąć się w nowej rzeczywistości. Niestety jedynie co nią kieruję to zemsta. I to, że nie chcę być po żadnej ze stron.

Fabuła jest jak niebo, niby piękne niebieskie, ale zaraz to pojawi się jakaś chmura, która go zasłoni, czasem na długo czasem na krótko, ale zawsze przybierze ona kształt, który intryguje i sprawia, że to niebo staje się bardziej ciekawsze, a czasem przerażające.

Akcja jest niczym wiatr, który układa chmury, robi z nimi co chce, i kieruję ich tak jak jemu się podoba, a my podążamy za nim. Czasem staramy się go wyprzedzić, ale nie jest to łatwe, bo wtedy on zaczyna skręcać i wszystko się zmienia.

Bohaterów poznamy jeszcze bliżej, jeszcze bardziej odkryjemy ich mroczne strony, bądź te, których nie potrafiliśmy zrozumieć w tomie pierwszym. Ale nadal stawali się mi jeszcze bliżsi niż byli w tomie pierwszym.
Agata główna bohaterka to dziewczyna, która uwielbiam za jej roztrzepanie emocjonalne, bo ma tak jak ja. Chociaż zdarzało mi się, że miałam ochotę ją wziąć i kopnąć, poważnie nie rozumiałam jej czasem, ale luzik siebie też czasem nie ogarniam. No i Dawid ah on jest idealny, jakkolwiek to brzmi! Uwielbiam go jeszcze bardziej!

Opisy są rewelacyjne, wyobraźnia sobie pracuje, czasem aż za bardzo, wierzcie mi lub nie, ale czuć ból kogoś innego jest przerażające. Aczkolwiek fascynujące i kocham to bardzo, kiedy potrafię to poczuć.
Autorka potrafi w krwiste opisy, a ja tą krwistość pochłaniam!

Do tego dochodzi warstwa psychologiczna bohaterów, dzięki czemu łatwiej, albo i trudniej jest nam ich zrozumieć. Zrozumieć to dlaczego postępują tak, a nie inaczej, i że czują to co czują do siebie i otaczającego ich świata.

Emocje w tej części są bardziej prze ze mnie przeżywane, jest ich więcej, bardziej się mieszają, kumulują by w pewnym momencie wybuchnąć.

Autorka już w pierwszym tomie skradła moje serce, za lekkość z jaką przyszło mi czytać książkę. Za delikatność w słowach, które opisują ból nie tylko ten fizyczny. Za wykreowanie postaci tak prawdziwych, że to aż przeraża. A w tym tomie dostałam tego więcej i bardziej.

Podsumowując książka "To nie jest kraj dla słabych magów" to historia, która w tym tomie nabiera rozpędu! Także jeśli lubicie magię, wierzenia, drugie dno, to ta seria jest dla Was!

Perun uważa, że ta część była zbyt emocjonalna, stwierdził nawet, że nie wiedziałam iż on potrafi tyle naraz poczuć! I dlatego uwielbia tą serię!

Katarzyna Wierzbicka @kasia_wierzbicka_autorka
"To nie jest kraj dla słabych magów" tom 2
@wydawnictwospisekpisarzy

* "Przez chwilę leżałam nieruchomo, usiłując opanować gonitwę myśli. A potem jedna z nich przebiła się przez mgle otulający mój rozdygotany, przypominający szarą breję wspomnień mózg."

Agata Filipiak po turbulencjach z tomu pierwszego, teraz musi ogarnąć się...

Niedawno podzieliłam się z Wami moja opinią o pieszym tomie serii Między światami autorstwa Katarzyny Wierzbickiej, a dziś nadszedł czas by opowiedzieć o drugim tomie przygód Agaty Filipiak czyli "To nie jest kraj dla słabych magów". Bardzo się ucieszyłam gdy autorka zaproponowała mi możliwość zrecenzowania kolejnych tomów, bo przy pierwszym świetnie się bawiłam. Kibicowałam Agacie i pierwszy tom pozostawił lekki niedosyt dlatego z miłą chęcią przystąpiłam do czytania kolejnych części.

"Gdyby wszyscy, którzy dużo mówią o ocaleniu światowego pokoju, po prostu przestali go zakłócać, to może nie wymagałby on ciągłego ratowania."

Agacie po poprzednich przeżyciach została tylko blizna i wściekłość. Rozgoryczenie, żal i wściekłość na demona, który próbując ją zabić, zabił jej ojca. Do tego musi nauczyć się żyć ze świadomością, że magia istnieje i świat zamieszkują osoby nią obdarzone zwane iskrami. Niestety ten nowy świat jest pogrążony w chaosie i wojnie między iskami a ludźmi, którzy boją się tajemniczych osób. Agata pragnąć zemsty wplątuje się znów w kolejne kłopoty. Pomaga nieznajomemu odnaleźć broń zdolną zabić demony. Jednak czy ostatecznie zdecyduje się zemścić na Dawidzie ? Co tym razem podpowie jej serce ? Co tym razem kombinuje jej matka ? Tego musicie się koniecznie dowiedzieć !

"W polityce trzeba umieć korzystać ze wszystkich dostępnych środków i czekać na właściwy moment, by zaatakować."

Pierwszy tom był wprost świetny i bardzo w nim kibicowałam Agacie i Dawidowi, bo czuło się między nimi iskrę. Jednak ostatecznie demon skrzywdził dziewczynę, co wywołało moje zdziwienie i nie powiem, ale wielki smutek. Bo jak to tak można kiedy czuć, że coś iskrzy ? Nie zdziwiłam się wcale obecnych Agacie uczuć, też chciałabym zemsty gdyby ktoś w tak brutalny sposób zabił najbliższą mi osobę. Gdy poznaje Krzysztofa szybko postanawia odnaleźć broń, dzięki której pozbędzie się Dawida. Jednak gdy do tego dochodzi, wcale nie jest pewna swojej decyzji. Wielki plus dla autorki za wymyślenie świetnej fabuły, która nie nudzi, a wręcz zaciekawia czytelnika do tego stopnia, że nie można się oderwać od książki. Od tego tomu bohaterka zaczęła mnie irytować, niektóre jej decyzje są dla mnie dziwne i nielogiczne. Niby wie, że robi źle albo powinna się domyślić, jednak i tak to robi. A może tylko ja mam takie odczucie, bo z poziomu czytelnika jest po prostu łatwiej. Jednak wcale nie przekreśla to moich odczuć co do książki czy serii, wręcz przeciwnie, dzięki temu, że bohaterka postępuje w nierozważny sposób mamy co czytać, prawda ? Gdyby bohaterka była nudna, a jej zachowanie przewidywalne, to czy chciałoby się śledzić fabułę ? Oczywiście, że nie ! Dlatego polecam tą serię fanom fantastyki, demonów, wampirów i magów.

Niedawno podzieliłam się z Wami moja opinią o pieszym tomie serii Między światami autorstwa Katarzyny Wierzbickiej, a dziś nadszedł czas by opowiedzieć o drugim tomie przygód Agaty Filipiak czyli "To nie jest kraj dla słabych magów". Bardzo się ucieszyłam gdy autorka zaproponowała mi możliwość zrecenzowania kolejnych tomów, bo przy pierwszym świetnie się bawiłam....

Świetna książka.

Świetna książka.

Kasia jest jedną z moich ulubionych polskich pisarek fantasy i chętnie sięgnąłem po drugą część.

Nie zrozum mnie źle, (Ty, czytelniku tej oto recenzji). Ta książka to nie jest mój vibe. Tu ludzie zamiast rozwiązywać problemy daniem sobie w mordę mówią do siebie protekcjonalnie, a co najwyżej się ze sobą "rozprawiają".

I pomimo tego, że Agata wydaje mi się nieco głupsza niż w poprzedniej części (co z jednej strony jest irytujące, z drugiej strony emocjonujące, na pewno lepsze niż gdyby była mądrzejsza) i chyba na złość stara się być tajemnicza (zresztą tu każdy jest tajemniczy, wszystkie dialogi są na niedopowiedzeniach i obrzucaniu się pasywnymi agresjami).

Jedyną w sumie rzeczą, którą mogę zarzuć tak obiektywnie tej książce jest to, że Agata zdaje się być ofiarą absolutnie całego świata. I Rada, i Matka, i ten, och, przystojny Dawid, i Perun. Wszyscy traktują Agatę trochę jak nieco upośledzoną z jednej strony, z drugiej strony jako kompetentną do zniszczenia świata (co jest faktem, ale zamiast się mądrzyć ktoś mógłby ustalić z nią jakikolwiek plan).

Ogólnie wszyscy to debile z pretensjami. No może oprócz Dawida, do jego zachowania nie mam za bardzo pretensji, choć mógłby wyjechać dalej niż na Suwalszczyznę)

Drugą rzeczą, której mógłbym się przyczepić jest nieco życzeniowa fabuła, bardzo dynamiczna, więc nie przeszkadza, ale czasem mam wrażenie, że wszyscy ustawiają się w kolejce, żeby przypieprzyć się do Agaty. Finalnie Agata jednak zawsze kończy z asem w skarpecie, a sporo tu przypadków.

Poza tym znowu Kasia łamie schematy jak Dawid kręgosłupy, który nadal jest morderczym sku****wysynem. Nie zrobił się nagle cute i kawaii i nie mówi Agacie "zawsze chciałem utonąć w tak pięknych oczach jak Twoje". W ogóle tu się ginie często i mało spektakularnie, co mi się bardzo podoba. Nie ma patosu, po prostu się pada i już, ciemność. Walki nawet nie było, po prostu umierasz. To jest właśnie najlepsze u Kasi, że książka jest przez to zaskakująca na tyle, że sam miałem "ej, no ale jak to". Jest w tych kasiowych śmierciach coś nedowskiego (w sensie jak Ned Stark, w którego śmierć nikt nie mógł uwierzyć).

A no i plus za moje rodzinne Suwałki, odwiedzę może Cisową Górę w te wakacje, poszukam ostrzy do mordowania demonów.

A, nieco przydługie zakończenie. Wszystkie wątki muszą się przecież wyjaśnić, trzeba wszystko obgadać, ale po co, przecież zaraz nadchodzi różowy kogut, po którego zaraz sięgam.

Kasia jest jedną z moich ulubionych polskich pisarek fantasy i chętnie sięgnąłem po drugą część.

Nie zrozum mnie źle, (Ty, czytelniku tej oto recenzji). Ta książka to nie jest mój vibe. Tu ludzie zamiast rozwiązywać problemy daniem sobie w mordę mówią do siebie protekcjonalnie, a co najwyżej się ze sobą "rozprawiają".

I pomimo tego, że Agata wydaje mi się nieco głupsza...

Drugi tom jest o wiele bardziej mroczny, bardziej zaskakujący, naprawde wiele się tu dzieje. Właściwie nic nie jest takim jakim się wydaje. Agata natomiast bez zmian nadal pakuje się w kłopoty. Książkę właściwie pochłonęłam. Lekki język pozostał, choć żartów jest znacznie mniej. Uwielbiam nawiązanie do Harrego Pottera i kocham zakończenie tej książki.

Drugi tom jest o wiele bardziej mroczny, bardziej zaskakujący, naprawde wiele się tu dzieje. Właściwie nic nie jest takim jakim się wydaje. Agata natomiast bez zmian nadal pakuje się w kłopoty. Książkę właściwie pochłonęłam. Lekki język pozostał, choć żartów jest znacznie mniej. Uwielbiam nawiązanie do Harrego Pottera i kocham zakończenie tej książki.

Lepsza niż 1 część, więc skoro jest progres, to spodziewam się, że trzecia część będzie jeszcze lepsza! Nie kupiły mnie wątki romantyczne, bohaterka dosyć szybko zmienia obiekty zainteresowań, tak jakby nikim tak naprawdę nie była zainteresowana, ale potrzebowała faceta. Nie kupiło mnie to. Ale cała reszta była mega ciekawa, akcja leciała szybko, wątek za wątkiem, siostra głównej bohaterki bardzo ciekawa i czekam na jej rozwinięcie.

Lepsza niż 1 część, więc skoro jest progres, to spodziewam się, że trzecia część będzie jeszcze lepsza! Nie kupiły mnie wątki romantyczne, bohaterka dosyć szybko zmienia obiekty zainteresowań, tak jakby nikim tak naprawdę nie była zainteresowana, ale potrzebowała faceta. Nie kupiło mnie to. Ale cała reszta była mega ciekawa, akcja leciała szybko, wątek za wątkiem, siostra...

Druga część przygód Agaty Filipiak. Historia rozpoczyna się cztery miesiące po wydarzeniach w przedszkolu.

„(…) W pokoju było ciemno. Grube, granatowe zasłony nie przepuszczały pierwszych promieni wiosennego słońca. I dobrze. Nie miałam ochoty gapić się na kwiatki, ptaszki i pszczółki. Światła też szczególnie nie lubiłam, co otwierało pole do rozważań, czy przypadkiem nie jestem wampirem….”.

I tak oto Agata powraca do świata żywych. I jakże głęboko tego żałuje. Świat dowiedział się o istnieniu Iskier, rozpoczęły się samosądy. Ludzie czują zagrożenie z ich strony dlatego odbierają im prawa, dorobek, a nawet życie. Nikt na tej planecie nie jest już bezpieczny. Pewnego dnia Agata poznaje Krzysztofa, który jak się okazuje dobrze znał jej ojca. Opowiada dziewczynie historię o tajemniczych artefaktach, które jako jedyne mogą dać szansę ludzkości w walce z demonami. Tak więc wspólnie wyruszają w długą podróż w poszukiwanie zaginionej broni, jednak z różnym pomysłem na jej wykorzystanie. Sprawy niestety komplikują się, gdy na ich drodze staje półdemon Dawid oraz wampir Ksawery. A na domiar złego matka mianuje się Królową Iskier oraz powraca Weles. A to jeszcze nie koniec niefortunnych zdarzeń.

Myślałam, że w pierwszej części dużo się dzieje, ale w drugiej dzieje się jeszcze więcej. Mimo nagromadzonej ilości wątków autorka świetnie doprowadziła je do końca. Jeżeli chodzi o minusy to moją uwagę najbardziej zwróciło irracjonalne zachowanie głównej bohaterki. Nie rozumiem dlaczego pojechała z Krzysztofem szukać tajemniczej broni, to znaczy z jednej strony rozumiem co nią kierowało, ale z drugiej przecież ona go nie znała. Mimo tego pojechała w obce miejsce z obcym mężczyzną szukać wiatru w polu. Atutem książki jest również ponowne nawiązanie do mitologii słowiańskiej, choć w małym stopniu. W książce znajdziemy również dużo zwrotów akcji, niespodziewanych i zaskakujących wydarzeń, interesujące relacje między bohaterami, tajemnice oraz powiązania, które ich łączą, ukryte motywy ich działań. Wszystko to idealnie tworzy jedną całość.

Serdecznie polecam.

Druga część przygód Agaty Filipiak. Historia rozpoczyna się cztery miesiące po wydarzeniach w przedszkolu.

„(…) W pokoju było ciemno. Grube, granatowe zasłony nie przepuszczały pierwszych promieni wiosennego słońca. I dobrze. Nie miałam ochoty gapić się na kwiatki, ptaszki i pszczółki. Światła też szczególnie nie lubiłam, co otwierało pole do rozważań, czy przypadkiem nie...

To nie jest kraj dla słabych magów… i przy okazji również zbyt dobra powieść.

Moje wrażenia po przeczytaniu pierwszej części cyklu były dość mieszane. Po całkiem lekkim i zabawnym początku w przedszkolu autorka postanowiła uczynić swoją powieść dużo mroczniejszą. W drugim tomie cyklu konsekwentnie podążyła tą ścieżką, w powieści nie brak scen tortur czy śmierci. Niestety wydaje mi się, że momenty ukazania wyjątkowego okrucieństwa były dość tanim zagraniem, obliczonym na zaszokowanie czytelnika. Wiele z nich było niepotrzebnych i nie wnosiły one zbyt wiele do historii (a piszę to jako osoba, która np. czyta i chwali Berserka).

Jeśli chodzi o samą fabułę to jest ona dość poprawna, niestety dwa elementy mocno psuły mi frajdę z czytania. Po pierwsze wordbuilding jest dosyć słaby, nie jestem w stanie uwierzyć w świat (odpowiednik naszego),w którym nagle ujawniają się tysiące Iskier (bo wcześniej oczywiście przez dziesięciolecia nikt ich obecności nie zauważył) i dosłownie wszędzie rozpoczynają się pogromy, prześladowania i morderstwa, z którymi nikt nic nie robi. O drugim problemie muszę się rozpisać bardziej szczegółowo.

Przeczytałem w swoim życiu kilkaset książek z szeroko pojętej fantastyki. Postacie, które pojawiają się na kartach powieści są napisane raz lepiej raz gorzej. Niestety, i muszę to wyraźnie podkreślić, Agata Filipiak to jedna z najgorzej wykreowanych kobiecych protagonistek, z jakimi miałem do czynienia. Już w poprzednim tomie specjalnie jej nie polubiłem, tutaj niestety jej wady są spotęgowane. Agata to taka anty Mary Sue. Zachowuje się lekkomyślnie, impulsywnie i głupio, przez co cierpi nie tylko ona sama, ale także inni wokół. Cały czas panikuje lub użala się na sobą. Nie uczy się na swoich błędach. Jest wyjątkowo niedomyślna, inni bohaterowie co chwilą muszą jej w łopatologiczny sposób wyjaśniać co się wokół dzieje. Cały czas mdleje lub traci przytomność (8 razy w trakcie powieści, wiem bo liczyłem). Jest przez prawie wszystkich pomiatana i mało kto ją szanuje. Jak słusznie zauważył Dawid: „Agata, zamknij się! Nikt Cię nie pytał o zdanie.”. Zresztą ten element powieści dosyć mnie bawił (choć pewnie nie w ten sposób co by autorka chciała). Dawid bardzo często wytykał naszej bohaterce jak bardzo jest głupia lub nieporadna. Absolutnie zgadzałem się z każdym jego zdaniem.

W powieści występuje 5-letnia siostra głównej bohaterki i powiem szczerze, ma ona więcej siły charakteru niż Agata. Problemem z naszą bohaterką jest też to, że jako że nie ma ona siły magicznej, w większości sytuacji jest bezużyteczna i musi zdać się na pomoc innych osób. Agata jest tak słaba, że nawet kiedy ma możliwość zemsty na osobie, która zabiła dwójkę ważnych dla niej ludzi, to nie jest w stanie tego dokonać. Potem zaś właściwie zapomina o tym fakcie i życzy mordercy, aby znalazł trochę szczęścia w życiu. Nosz kur…

Jak ja jako czytelnik mam kibicować takiej postaci? Postaci momentami wręcz żałosnej. Dobry protagonista nie musi być supermenem, jeśli Agata nie ma mocy, to powinna swoim sprytem pokonywać wszelkie przeciwności. I na pewno powinna mieć więcej zdecydowania i pewności siebie. Jedyne co trochę ratuje postać Agaty to jej trauma (w powieści przydarzają się jej naprawdę okropne rzeczy) i fakt, że generalnie większość postaci w książce zachowuje się niezbyt mądrze.

Dotychczas cały czas narzekam, warto więc wspomnieć o kilku zaletach. Powieść jest całkiem nieźle napisana, przeczytałem ją dość szybko. Mamy tu sporo akcji, nuda Wam raczej nie grozi. Kilka kwestii fabularnych z pierwszej części się wyjaśniło (niestety rozwiązania zaproponowane przez autorkę są nieco naciągane). Mimo, że humoru było tutaj znacznie mniej niż w poprzednim tomie, to kilka żartów się udało. Jeden plot twist związany z postacią Dawida okazał się całkiem ciekawy. Sporym plusem jest zamknięte zakończenie, jeśli w tym miejscu skończycie przygodę z cyklem nie będziecie rozczarowani. Ogólnie też ostatnie 100 stron wydaje mi się najciekawszą częścią książki.

Podsumowując, raczej nie polecam tej pozycji. Szkoda, że autorka zdecydowała się wprowadzić do swojego cyklu tyle przemocy i okrucieństw, moim zdaniem ta seria lepiej by się sprawdziła w formie lżejszej i bardziej humorystycznej. Co prawda niedawno pojawił się finałowy tom, ale chyba sobie odpuszczę, zbyt mnie wymęczyła postać Agaty. Ode mnie naciągane 3,5/10.

To nie jest kraj dla słabych magów… i przy okazji również zbyt dobra powieść.

Moje wrażenia po przeczytaniu pierwszej części cyklu były dość mieszane. Po całkiem lekkim i zabawnym początku w przedszkolu autorka postanowiła uczynić swoją powieść dużo mroczniejszą. W drugim tomie cyklu konsekwentnie podążyła tą ścieżką, w powieści nie brak scen tortur czy śmierci. Niestety...

Pierwsza część bardziej mi się podobała. Tutaj jest za dużo polityki, opisów brutalnych scen (serio, wrażliwe osoby mogą czuć się niekomfortowo) i niezrozumiałych treści.
Przedszkole miało o dziwo ciekawszy klimat :(

Pierwsza część bardziej mi się podobała. Tutaj jest za dużo polityki, opisów brutalnych scen (serio, wrażliwe osoby mogą czuć się niekomfortowo) i niezrozumiałych treści.
Przedszkole miało o dziwo ciekawszy klimat :(

Drugi tom serii „Między światami” zdecydowanie trzyma wysoki poziom tomu pierwszego.

Konflikt pomiędzy ludźmi, a istotami władającymi magią? Jest! I to z dnia na dzień coraz większy. Agata nadal ma charakterek, przystojny półdemon wciąż nie chce dać jej spokoju (w dodatku bez przerwy łączy się z nią telepatycznie),a do tego pojawia się pewien czarownik, który chce wspólnie poszukać broni przeciwko nadprzyrodzonym...

Bawiłam się przy niej doskonale, chociaż zdarzały się też smutne czy nieco straszne momenty. Ale fakt, że wywołała we mnie taką gamę emocji, jest chyba najlepszą polecajką! Humor, akcja, magia, przedszkole pełne małych magicznych i wiele, wiele więcej – to idealna książka na luźny wieczór przy herbacie.

Drugi tom serii „Między światami” zdecydowanie trzyma wysoki poziom tomu pierwszego.

Konflikt pomiędzy ludźmi, a istotami władającymi magią? Jest! I to z dnia na dzień coraz większy. Agata nadal ma charakterek, przystojny półdemon wciąż nie chce dać jej spokoju (w dodatku bez przerwy łączy się z nią telepatycznie),a do tego pojawia się pewien czarownik, który chce...