Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno nie czytałam tak dobrej, pasjonującej i wciągającej historycznej książki. "Dobra pani" Sylwii Winnik, to oparta na faktach niezwykła powieść, której główną bohaterką jest Marianna Orańska, królewna niderlandzka z dynastii Oranje-Nassau, budowniczka pałacu w Kamieńcu Ząbkowickim i jedna z bardziej niekonwencjonalnych postaci kobiecych w XIX w.
👑 Marianna była piękna. I nie tylko o wygląd tutaj chodzi. Miała piękne wnętrze, dobrą duszę i ponad wszystko kochała drugiego człowieka. Niestety urodziła się w takich czasach, że niekiedy musiała podporządkować się woli innych i sztywnej dworskiej etykiecie. Jej poślubiony, wybrany przez rodziców małżonek, Albrecht Hohenzollern był jej drugą miłością i jednocześnie zdradzał ją kiedy tylko mógł. Nieszczęśliwa królewna szukała pocieszenia w różnych zajęciach, z których niektóre były jej pasją. Nie chcę tutaj zdradzać szczegółów treści, szczególnie tym czytelnikom, którym owa postać nie jest zbyt znana lub jedynie słyszeli o kilku faktach. Pozwolę sobie zatem nie pisać już więcej o treści.
👑A teraz wyobraźcie sobie XIX wiek, a w nim kobietę, która wierzyła w miłość, chciała wyjść za mąż z miłości, uważała że tak postępować powinny wszystkie kobiety. Kochała ludzi, twierdziła, że każdy zasługuje na szacunek. Była przeciwniczką wyzysku ludzi, złego traktowania służby, surowego wychowania i sztywnej etykiety. Marianna to kobieta oczytana, kochająca architekturę i znająca się na niej, uwielbiająca malarstwo i piękno przyrody. I gdyby już tutaj wyciągnąć wnioski, byłby chyba jeden: ktoś taki niestety niezbyt pasował do pruskiej etykiety dworskiej. Wiązało się to z tym, że niestety życie Orańskiej nie było usłane różami, była natomiast na językach i nawet znienawidzona przez niektórych. Ale... przeczytajcie tę piękną historię sami!
👑 Autorka z iście reporterską zaciętością przedstawiła losy niderlandzkiej królewny. Już od pierwszej strony widać bogaty i dopracowany warsztat, o którym świadczy znajomość wielu faktów i umiejętność przedstawienia ich w taki sposób, by w ów świat wciągnąć czytelnika. A czytelnik wpada w te sidła i zostaje, bo od książki nie można się oderwać. Fakty historyczne, a jest ich sporo, ujęte zostały w bardzo wysublimowany sposób, nie są nachalne, nie zniechecają, a zdecydowanie przybliżają kreowaną rzeczywistość i pozwalają zrozumieć metody postępowania wszystkich stron.
👑 Ciekawie literacko przedstawiono również tutaj chronologię wydarzeń. Trzy części - trzy domy. W każdej z nich stykamy się z innym etapem i innym miejscem życia bohaterki. Książka nie jest do końca reportażem, tutaj dopisano pewne elementy, jednak stanowią one nie tyle fikcję literacką, co jedynie prawdopodobne wydarzenia, sytuacje, jakie mogły mieć miejsce.
👑 Jestem zauroczona historią Marianny. Mam ochotę zobaczyć Kamieniec Ząbkowicki, w którym jeszcze nie byłam. Jestem również zaskoczona umiejętnością ubierania w słowa rzeczywistości, co doskonale potrafi Sylwia Winnik. I daję duży plus wydawnictwu za tak piekną oprawę książki.
Zostaje mi tylko szczerze polecić, co niniejszym czynię.

Dawno nie czytałam tak dobrej, pasjonującej i wciągającej historycznej książki. "Dobra pani" Sylwii Winnik, to oparta na faktach niezwykła powieść, której główną bohaterką jest Marianna Orańska, królewna niderlandzka z dynastii Oranje-Nassau, budowniczka pałacu w Kamieńcu Ząbkowi...

Rozwiń

Zwiń

Gdyby ktoś, właśnie teraz, zapytał mnie jak ma wyglądać książka na wakacje, bez wahania wskazałabym "Lato o smaku miłości" Edyty Świętek.
🌤️Wika i Marcel właśnie stoją przed ołtarzem. Kiedy pada pytanie o chęć zawarcia związku małżeńskiego, dziewczyna milczy. A kiedy ksiądz je ponawia, słychać wyraźne "nie". Wika ucieka sprzed ołtarza.
Jaki był powód? Po trosze taki, że dzień przed ślubem, po wielu latach milczenia, napisał do niej jej pierwszy chłopak Sebastian. W miarę upływu czasu oczywiście okazuje się, że to nie jedyny powód. W każdym razie Wika wypowiada umowę najmu mieszkania i z Wrocławia trafia pod skrzydła babci do Lutomierza. To powrót na "stare śmieci", bo tam dziewczyna mieszkała do czasu wyjazdu na studia. Wika po cichu liczy, że szybko spotka Sebastiana.
Czy stara miłość nie rdzewieje? Jak myślicie?
🌤️"Lato o smaku miłości" to niewymagająca lektura, a zarazem niezwykle piękna w swej prostocie. Znajdziemy tutaj dużo miłości, tej utraconej, znalezionej, pierwszej i ostatniej, szczerej i nieszczerej. I chciałoby się rzec "cóż więcej jeszcze potrzeba?".
To opowieść o trzech pokoleniach kobiet, które żyjąc w jednym czasie, prezentują różne postawy wobec życia i uczuć. Wszystko jednak zmierza ku jednemu.
To również opowieść o młodej dziewczynie, która próbuje szukać swojego miejsca na ziemi i bezpiecznego azylu. Znajduje go i chociaż nie czuje tego szybkiego bicia serca, wydaje jej się że jest bezpieczna i dokonuje niezbyt trafnego wyboru. Okazuje się jednak, że czasami szukając czegoś nie widzimy tego, co jest najbliżej.
Oprócz bohaterów, ciekawie skreowanych, czytelnik otrzymuje przepiękne słowa piosenek jako tło i nieziemskie i anielskie krajobrazy okolic Lutomierza. Wszystko oddane nader realistycznie, do tego stopnia, że chciałby się wsiąść na stary rower Wiki i skąpać się w pełnym słońcu podczas przejażdżki po okolicznych łąkach.
🌤️ Tylko sielsko?
Ależ skąd! Są momenty tragiczne, na moment chwytające czytelników w szpony niepewności. Ale nawet w nich widać hart ducha i nadzieję bohaterów. Bo przecież człowiek ma siłę i potrafi się dźwignąć!
🌤️"Lato o smaku miłości" to przepiękna opowieść z wieloma emocjami. Wybrzmiewająca piosenkami Janusza Radka i pachnąca słonecznym latem. To odskocznia od własnych problemów i codzienności. A czegóż można chcieć bardziej na lato?
Polecam!

Gdyby ktoś, właśnie teraz, zapytał mnie jak ma wyglądać książka na wakacje, bez wahania wskazałabym "Lato o smaku miłości" Edyty Świętek.
🌤️Wika i Marcel właśnie stoją przed ołtarzem. Kiedy pada pytanie o chęć zawarcia związku małżeńskiego, dziewczyna milczy. A kiedy ksiądz je po...

Rozwiń

Zwiń

Za mną kolejne przygody Marcelinki, dziewczynki o wielkim serduszku i niezwykle wrażliwej. Tak. Niektóre dzieci tak mają, dorośli też. I o ile dorośli jakoś potrafią sobie z tym poradzić to za dzieci odpowiedzialni jesteśmy my. Od naszej mądrości i podejścia zależy jak będą odbierać świat i jak się w nim odnajdą.
🏖️Rok szkolny się szybko skończył i pora na wakacje. Marcelinka zaprzyjaźniła się z Tosią i trochę jej smutno, że na tyle dni musi rozstać się z koleżanką. Część wakacji spędzi z mamą i bratem u dziadka na Mazurach. Dziadek to ojciec mamy Marcelinki. Mieszka sam z białym psem. Dziewczynka bardzo nie lubi kiedy psy liżą ją po twarzy. Czy przekona się do Tajfuna? A jakie tajemnice i przyjemności skrywa najbliższe otoczenie, w którym na co dzień mieszka jej dziadek?
🏖️W tym tomie o Marcelince stykamy się z wieloma problemami, na które trafiają wrażliwe dzieci. Pierwszym są wakacje. Bo przecież w ciągu roku szkolnego każdy dzień był uporządkowany. A teraz czeka ją coś nowego i to z dala od domu. Na Mazurach narażona będzie na stały kontakt z przyrodą. Z wodą, roślinami i zwierzętami. Jak sobie poradzi? Okazuje się, że Marcelinka ma bardzo mądrą mamę, która na wszystko umie znaleźć sposób. Umie też wytłumaczyć dziecku, że czasami dorośli wolą być singlami, a czasami wiązać się w pary. Opowie też, że w życiu każdy z nas pełni nie jedną a kilka ról np. mamy, żony, córki, przyjaciółki czy fryzjerki i wszystkie można pełnić jednocześnie. Marcelinka ma bowiem mądrą mamę, która jednocześnie jest jej przewodnikiem po życiu.
🏖️ Książka nie tylko zaciekawi najmłodszego czytelnika, ale i pomoże na pewno niejednemu dorosłemu, pod skrzydłami którego lub w najbliższym otoczeniu znajduje się wrażliwe dziecko. Milusińskiego zainteresuje też ilustracjami, a dorosłemu udzieli konkretnych przykładów z życia.
Zostaje mi tylko polecić. Jest ciekawie i mądrze. Polecam zatem i dla dzieci, i dla dorosłych, i do wspólnego czytania przede wszystkim.

Za mną kolejne przygody Marcelinki, dziewczynki o wielkim serduszku i niezwykle wrażliwej. Tak. Niektóre dzieci tak mają, dorośli też. I o ile dorośli jakoś potrafią sobie z tym poradzić to za dzieci odpowiedzialni jesteśmy my. Od naszej mądrości i podejścia zależy jak będą odbierać świat ...

Rozwiń

Zwiń

"Genialni odkrywcy" to nowa seria książek dla dzieci (i nie tylko!), w której będziemy mogli poznać, jak sama nazwa serii podpowiada, odkrywców, ale także wielkich podróżników, niesamowitych uczonych, naukowców i wynalazców. Wszyscy w jakiś sposób zmienili otaczający nas świat, zapisali się na kartach historii i mieli wpływ na nasze życie.
Niedawno (w marcu tego roku) prezentowałam Wam tom pierwszy o Krzysztofie Kolumbie, a teraz przed Wami jawi się Mikołaj Kopernik.
🔭Podeszłam do tego tomu trochę sentymentalnie. Wiele lat spędziłam w gimnazjum noszącym jego imię i wspominam to bardzo sentymentalnie. Chociaż wydawać by się mogło, że o Koperniku wiem wiele, tym niemniej z nieukrywaną ciekawością zabrałam się za lekturę.
Jak wspomniałam przy okazji poprzedniego tomu, znane postaci przedstawiają nam się tutaj i opowiadają o sobie w pierwszej osobie. Wprowadzenie takiej, pierwszoosobowej narracji pozwala czytelnikowi wspólnie i bardziej obrazowo odtworzyć życie bohatera.
Razem z Kopernikiem zwiedzamy Toruń, jako miejsce jego urodzenia, i oczyma wyobraźni widzimy jego psoty i dziecięce harce. Towarzyszymy mu w Lidzbarku, Olsztynie i Fromborku oraz podczas zagranicznych wojaży na studia, chociażby we Włoszech. Pomagamy w obronie przed Krzyżakami i leczeniu chorych. By zawsze na koniec trafiać do jego obserwatorium i podziwiać, i badać to co na niebie.
🔭Książka napisana jest językiem dostosowanym do czytelnika. Ciekawe ilustracje pozwalają bardziej wyobrazić sobie życie za czasów bohatera i przybliżają nam tytułową postać.
🔭 Cieszę się, że kolejna książka tej serii trzyma poziom i literacki, i wizualny, potrafi tym samym zaciekawić przedstawiając sporo faktów historycznych i dając młodemu czytelnikowi podwaliny pod rozszerzanie wiedzy.

"Genialni odkrywcy" to nowa seria książek dla dzieci (i nie tylko!), w której będziemy mogli poznać, jak sama nazwa serii podpowiada, odkrywców, ale także wielkich podróżników, niesamowitych uczonych, naukowców i wynalazców. Wszyscy w jakiś sposób zmienili otaczający nas świat, z...

Rozwiń

Zwiń

Są w życiu trudne chwile. Są i trudne tematy. Kto chociaż raz opiekował się chorym, najbliższym, i nie ma tu mowy o grypie czy zapaleniu oskrzeli, ten wie, że to praca niekiedy dwadzieścia cztery godziny na dobę. Bardzo ciężka praca. Ten też wie, że inni współczują... ale choremu. Rzadko kto zapyta jak czuje się opiekun, jak sobie radzi, jak daje radę...
Często bywa tak, że nagle znikają przyjaciele, koledzy, najbliżsi. Jesteś sam z chorym. Zdany na siebie. A myśli kłębią się i zdają rozsadzać głowę.
💔Natasza miała trudne dzieciństwo. Trudne psychicznie. W momencie, kiedy już mogła, szybko wyrwała się z domu i rozpoczęła swoje nowe życie. Wydawać by się mogło, że wszystko poukładało się po jej myśli. Zdobyła zawód, ma w miarę dobrze płatną pracę, narzeczonego. Kiedy wraz z Patrykiem decydują się na kupno mieszkania, dziewczyna jest wniebowzięta i rozpoczyna urządzanie własnego gniazda. Nie planują ślubu, uważają, że papier nie jest do niczego potrzebny. Pewnego dnia Natasza dostaje informację, że będzie musiała zająć się chorą matką. Chorą na alzheimera. Dziewczyna zabiera mamę do nowego mieszkania. Szybko okazuje się, że Patryk ma w tej kwestii odmienne zdanie i wycofuje się.
Natasza zostaje sama z opieką. Żyje wspomnieniami, nie ma nadziei i nie widzi sensu. Wraca do niej wszystko to od czego uciekła. Czy uda się dziewczynie ogarnąć tak ciężki temat. Czy wyjdzie na prostą i odnajdzie ów sens? Czy naprawią się relacje między narzeczonymi? O tym wszystkim przeczytacie w książce Anny Sakowicz "Moja matka pestka", która ukaże się na początku czerwca i którą już dzisiaj, tutaj, szczerze polecam.
💔Autorka jest mistrzynią kreowania emocji i również tutaj mamy ich bardzo dużo. Wszechobecne są dylematy i rozterki. Co zrobić? Jak zachować twarz? Pięknie pokazano niemoc, której, nie czarujmy się, doświadczył chyba każdy z nas. Niemoc tak wielka, że człowiek czasami jest w stanie posunąć się do najgorszego szukając wyjścia z sytuacji. Brutalnie pokazano też niemoc i zagubienie dziecka. Wielkie spustoszenie bowiem w psychice może zrobić przemoc, i to wcale nie ta fizyczna a psychiczna. Jednak zawsze, gdzieś głęboko, tkwi w każdym nadzieja. Trzeba w to wierzyć.
Bohaterka, mimo młodego wieku, przeszła niesamowicie długą drogę. Była to droga pełna nierówności, wybojów i niepewności.
💔Widać równie wyraźnie jak w tak trudnych momentach pokazują się prawdziwe oblicza najbliższych. Kiedy pojawia się problem tracimy niekiedy przyjaciół i zostajemy sami. Sami niesiemy ciężar swojego życia. Jednak z drugiej strony to właśnie te momenty pokazują nam właściwą drogę. Przecież nic nie dzieje się bez przyczyny.
💔Tytułowa "pestka"?
„Zalegała we mnie przez lata mojej pozornej wolności, a teraz znów się rozrosła, znów uwiera i znów znajduje się w samym środku mnie. Na powrót jest twarda, czasami uciska od wewnątrz, lecz już wiem, że nigdy się jej nie pozbędę, że to daremny trud.”
Pestka. Ma ją każdy. Czasami wypadnie. Czasami trzeba zadać siebie wiele trudu by się jej pozbyć. A niekiedy trzeba pozwolić zostać jej i wykiełkować. Nie ma złotego środka. Nie szukajcie.
💔 Jestem pod wrażeniem. Z wielkim wyczuciem za każdym razem, i tutaj również, potrafi autorka pokazać najmroczniejsze zakątki ludzkiej duszy. Ubiera problemy w przepiękne słowa, nie po to by pokazać jednoznaczne rozwiązanie, ale by uzmysłowić czytelnikowi, że jest wyjście, że wszystko jest po coś, że życie takie jest. I że tak wiele zależy od nas.
Polecam!!!

Są w życiu trudne chwile. Są i trudne tematy. Kto chociaż raz opiekował się chorym, najbliższym, i nie ma tu mowy o grypie czy zapaleniu oskrzeli, ten wie, że to praca niekiedy dwadzieścia cztery godziny na dobę. Bardzo ciężka praca. Ten też wie, że inni współczują... ale choremu. Rzadko k...

Rozwiń

Zwiń

W moje ręce trafiła książka Caro Bukowski "Rozkosz", reklamowana jak pozycja do czytania jedną ręką. Trafiła, bo górę wzięła moja ciekawość. Tylko tyle.
Jest w moim przekonaniu pewna strefa, której nie że nie można przekraczać, ale jest ona zarezerwowana dla "naszej małej intymności". Nie też, że stanowi temat tabu, bo uważam że powinniśmy rozmawiać o tym co nas boli, co cieszy i sprawia radość, i rozkosz. I nie chodzi też o to, że jestem starą, pruderyjną babą, bo erotyzm, rozkosz, miłość, intymność to jedno i wiem, że trzeba być mistrzem słowa i wysublimowania by pisać o tym. Mało jest takich, ale są (na przykład J. Wiśniewski - "polski znawca kobiecego ciała i duszy"). A tutaj ...
🤔 Książka "Rozkosz" to zbiór opowiadań. Miało być intymnie, miało być rozkosznie. Na to liczyłam. Niestety zrobiło się niesmacznie. Pozycja do mnie zdecydowanie nie trafiła. Tak jak wzbraniam się przed pewnymi niesmacznymi opisami w literaturze, tak tutaj dostałam ich kumulację. Próbowałam (i udało mi się przebrnąć) przez całość, licząc na to, że doczekam choćby rozkoszy słowa pisanego. Niestety i na tej płaszczyźnie czekało mnie rozczarowanie. Myślę, że nasz język jest tak piękny i bogaty, że nie trzeba go wspomagać zapożyczeniami i wstawkami z innych języków (angielskiego i francuskiego) i to w takiej ilości. Wszak "Polacy nie gęsi i swój język mają", i nawet intymne miejsca w mowie rodzimej nazywają. A to, że komuś mogą się one nie podobać to już inny problem.
🤔 Podsumowując. Oprócz ładnego wydania, bo to trzeba przyznać, nie urzekło mnie w tej książce chyba nic. Nawet w literaturze trzeba umieć wyciągać średnią i to, co być może podoba się jednemu, za czym tęskni, o czym marzy, czy co ma, niekoniecznie może oznaczać zapotrzebowanie innych osób.
Taka właśnie jest moja opinia. Mam bardzo mieszane zdanie co do tej książki. Z jednej strony cenię otwartość (chociaż i tutaj ciężko o niej mówić, bo przecież "Caro Bukowski" to pseudonim?), z drugiej zastanawiam się czemu to ma służyć?
Do czytania jedną ręką? Drugą trzeba trzymać, by nią nie walnąć. Ja musiałam.
Nic gorszego, tematycznie i literacko, i żenującego dawno nie czytałam.

W moje ręce trafiła książka Caro Bukowski "Rozkosz", reklamowana jak pozycja do czytania jedną ręką. Trafiła, bo górę wzięła moja ciekawość. Tylko tyle.
Jest w moim przekonaniu pewna strefa, której nie że nie można przekraczać, ale jest ona zarezerwowana dla "naszej małej in...

Rozwiń

Zwiń

💙
Drugi tom "Walerka i bohaterki Jastry" to kolejne przygody dzieciaków. W szkole, do której chodzą, uczą się oprócz podstawowych ogólnych przedmiotów również tych w języku kaszubskim, no i oczywiście samego języka kaszubskiego. Tuż po rozpoczęciu nowego roku szkolnego szybko okazuje się, że coś dziwnego stało się z dyrektorką. Zlikwidowała nauczanie języka kaszubskiego, zakazała kolorowych strojów, a wystrój szkoły każdego dnia robi się coraz bardziej przygnębiający. Na coś takiego nie może być przyzwolenia. Dzieciaki, a zwłaszcza Walerka, biorą sprawy w swoje ręce. Czy uda się przywrócić to, co było przed złymi zmianami? Co się takiego stało z dyrektorką?
💙Już na wstępie zaznaczę, że mimo iż książki są dla starszych dzieci również dorosły znajdzie tu sporo ciekawostek i przede wszystkim zabawy. Pierwsza rzecz jaka mi przyszła do głowy po przeczytaniu, i w trakcie też, że będę musiała (i zrobię to z pewnością) pogłębić swoją wiedzę o tym rejonie. Wydało mi się to niezwykle ciekawe. Tym bardziej, że może niedługo i moje dziecko będzie Kaszubką (z wyboru).
Obydwa tomy to pochwała Kaszub, ich walorów, folkloru, fauny, flory, historii i tradycji. To przypomnienie wartości pielęgnowania rdzennego języka i wierzeń.
💙Chociaż sama książka jest fikcją literacką dla dzieciaków, nie pomija istotnych wartości i informacji na temat rejonu. Duży nacisk położono na dawne wierzenia i język. Sporo jest wstawek z tego języka, przytoczonych wierszyków w języku kaszubskim. Wszystko wyśrodkowano tak, by żaden czytelnik nie miał problemów ze zrozumieniem treści. Bardzo mi to się podobało i odpowiadało. Mało jest bowiem dzisiaj książek w tak ciekawy sposób promujących małe ojczyzny, historię i tradycje.
💙Cała seria, oprócz opisanych wyżej wartości i zawartych informacji, to niesamowite przygody czwórki dzieciaków i ich przyjaciół. Mamy tu również sporo magii i dawnych wierzeń. Wszystko powoduje, że czytelnik ma ochotę i zgłębić temat o czym wspomniałam, ale i poznać stare wierzenia, wniknąć w świat baboków, krośniąt i mumoczy. Odnoszę wrażenie, że kiedy będę przemierzała, być może, kaszubskie tereny baczniej będę patrzyła pod nogi i przyglądała się zbiornikom wodnym.
💙 Myślę, że książka jest bardzo wartościowa i spodoba się czytelnikom nie tylko tym młodszym. Ja już czekam na kolejny tom.
Dodam, że oprócz walorów literackich cechuje je piękno wydania. Twarda oprawa, większa czcionka i przepiękne ilustracje oddające klimat treści to kolejne ich atuty.
Bez wahania polecam! Jo! Jo! Jo!

💙
Drugi tom "Walerka i bohaterki Jastry" to kolejne przygody dzieciaków. W szkole, do której chodzą, uczą się oprócz podstawowych ogólnych przedmiotów również tych w języku kaszubskim, no i oczywiście samego języka kaszubskiego. Tuż po rozpoczęciu nowego roku szkolnego szybko oka...

Rozwiń

Zwiń

💙W pierwszym tomie "Franc i tajemnica Jantaru" poznajemy rodzinę Borków. Małżeństwo ma czwórkę dzieci i znowu szykuje się do przeprowadzki. Tak, taki ich los i w sumie nie wiadomo dlaczego. Do pewnego momentu oczywiście. Szybko okazuje się, że ich ród wywodzi się z Kaszub i kolejna przeprowadzka podyktowana jest problemami w jakie wpada ten rejon. Okazuje się też, że skradziono cenny jantar, a posądzeni o kradzież zostają właśnie Borkowie. Ich dzieci muszą udowodnić jaka jest prawda, by rodzice wyszli z więzienia. Czy im się uda?
💙Już na wstępie zaznaczę, że mimo iż książki są dla starszych dzieci również dorosły znajdzie tu sporo ciekawostek i przede wszystkim zabawy. Pierwsza rzecz jaka mi przyszła do głowy po przeczytaniu, i w trakcie też, że będę musiała (i zrobię to z pewnością) pogłębić swoją wiedzę o tym rejonie. Wydało mi się to niezwykle ciekawe. Tym bardziej, że może niedługo i moje dziecko będzie Kaszubką (z wyboru).
Obydwa tomy to pochwała Kaszub, ich walorów, folkloru, fauny, flory, historii i tradycji. To przypomnienie wartości pielęgnowania rdzennego języka i wierzeń.
💙Chociaż sama książka jest fikcją literacką dla dzieciaków, nie pomija istotnych wartości i informacji na temat rejonu. Duży nacisk położono na dawne wierzenia i język. Sporo jest wstawek z tego języka, przytoczonych wierszyków w języku kaszubskim. Wszystko wyśrodkowano tak, by żaden czytelnik nie miał problemów ze zrozumieniem treści. Bardzo mi to się podobało i odpowiadało. Mało jest bowiem dzisiaj książek w tak ciekawy sposób promujących małe ojczyzny, historię i tradycje.
💙Cała seria, oprócz opisanych wyżej wartości i zawartych informacji, to niesamowite przygody czwórki dzieciaków i ich przyjaciół. Mamy tu również sporo magii i dawnych wierzeń. Wszystko powoduje, że czytelnik ma ochotę i zgłębić temat o czym wspomniałam, ale i poznać stare wierzenia, wniknąć w świat baboków, krośniąt i mumoczy. Odnoszę wrażenie, że kiedy będę przemierzała, być może, kaszubskie tereny baczniej będę patrzyła pod nogi i przyglądała się zbiornikom wodnym.
💙 Myślę, że obie książki są bardzo wartościowe i spodobają się czytelnikom nie tylko tym młodszym. Ja już czekam na kolejny tom.
Dodam, że oprócz walorów literackich cechuje je piękno wydania. Twarda oprawa, większa czcionka i przepiękne ilustracje oddające klimat treści to kolejne ich atuty.
Bez wahania polecam! Jo! Jo! Jo!

💙W pierwszym tomie "Franc i tajemnica Jantaru" poznajemy rodzinę Borków. Małżeństwo ma czwórkę dzieci i znowu szykuje się do przeprowadzki. Tak, taki ich los i w sumie nie wiadomo dlaczego. Do pewnego momentu oczywiście. Szybko okazuje się, że ich ród wywodzi się z Kaszub i kolej...

Rozwiń

Zwiń

Za mną drugi i trzeci tom sagi łużyckiej autorstwa Agnieszki Olejnik. Dopiero teraz zabieram się za recenzję i to obu naraz. Po lekturze uważam, że super byłoby przeczytać je wszystkie trzy, tak od razu, jedna po drugiej. Tak najlepiej, by nie przegapić choćby krótkiego wątku czy małej sceny, tej przepięknej, literackiej opowieści wojennej.
🌾W drugim tomie poznajemy koleje losów piątki młodych ludzi, których druga wojna zastaje w momencie dla każdego zgoła innym. Niestety wraz z okupacją kończy się ich młodość, a zaczyna brutalna dorosłość. Peter za odmowę walki trafia do Dachau, tam też trafia Rudi, ale gnany zgoła innymi pobudkami, jako nadzorca. Marlene i Anna gonią za miłością i to nie zawsze w odpowiednim kierunku. Katrin wraz z babcią decyduje się na ucieczkę na Kaszuby. Niestety muszą się rozstać i młodą dziewczynę wojna zastaje w Prusach Wschodnich. Nie samą. Katrin spodziewa się dziecka.
Trzeci tom natomiast to lata 1940-1945. Katrin musi sprostać wielu nowym dla niej sytuacjom. W pewnym sensie ma odrobinę szczęścia, ponieważ przez jej życie przewija się wielu dobrych ludzi. A może to jej dobroć przyciąga takie osoby? Pamięta o obietnicy złożonej Peterowi i próbuje na miarę możliwości odszukać go. To samo robi on. Jednak los tak dziwnie się układa, że bardzo często młodzi wręcz ocierają się o siebie, niestety nie spotykając się. To tutaj również poznamy koleje losów Anny, Rudiego i Marlene. Razem z bohaterami dotrwamy w ciągłej wędrówce, dosłownie i w przenośni, do końca wojny. Ilu przeżyje? A ilu uda się spotkać?
🌾Uwielbiam sagi i tematykę wojenną. Uwierzcie mi na słowo, ale dawno nie zżyłam się tak mocno z bohaterami i dawno nie przeżywałam tak mocno czyiś losów.
Całą wędrówkę rozpoczynamy w Łużycach Dolnych, przemierzając nie tylko tereny Polski ale i całej Europy.
🌾Wśród zawieruchy wojennej nie tylko poznajemy losy bohaterow, ale i wiele faktów historycznych, tych bardziej i mniej znanych. Wszystko zostało przez autorkę pięknie skumulowane, by nie przytłaczać zbytnią ilością faktów, a jednocześnie pokazać czytelnikowi realizm tamtych czasów. Nie ma tutaj spłycania, wybielania, nikt nie jest czystą kartą. Obrazy chwytają za serce, rażą brutalizmem, by jednak z każdego ich fragmentu zawsze brać nadzieję. To naprawdę było piękne i krzepiące.
🌾Bohaterowie skrojeni zostali na miarę swoich czasów. Każdy inny, każdy pałający innymi pobudkami, które można tłumaczyć sobie na różne sposoby albo i od początku krytykować.
Wszystko to sprawia, że czujemy realizm tamtych czasów i chowamy się w sobie przed nalotem czy też świstem kuli.
🌾Cała akcja i fabuła potrafi oczarować. Jestem pod wielkim wrażeniem kunsztu literackiego autorki, umiejętności budowania napięcia i trzymania w ryzach czytelnika tworzącą się i przeplatająca akcją. Bo właśnie akcja dotycząca kilku osób misternie się przeplata, tworząc jedną płaszczyznę czasową świata przedstawionego. Urzekające!
Wojna u Agnieszki Olejnik pokazana została bardzo obrazowo, z całym swoim okrucieństwem. Przestawia realizm cierpienia nie tylko poprzez pokazanie losów bohaterów, ale i poprzez opowieści snute przez postacie przewijające się w tekście.
🌾Saga łużycka to pełna różnych emocji opowieść o utraconej młodości, wytrwałej walce o przetrwanie oraz wierze w nadzieję i miłość. Wszystkiego dopełniają, mimo wojennej zawieruchy, przepiękne opisy krajobrazów potęgujące marzenia i tęsknoty nie tylko bohaterów opowieści.

Za mną drugi i trzeci tom sagi łużyckiej autorstwa Agnieszki Olejnik. Dopiero teraz zabieram się za recenzję i to obu naraz. Po lekturze uważam, że super byłoby przeczytać je wszystkie trzy, tak od razu, jedna po drugiej. Tak najlepiej, by nie przegapić choćby krótkiego wątku czy małej sce...

Rozwiń

Zwiń

Za mną drugi i trzeci tom sagi łużyckiej autorstwa Agnieszki Olejnik. Dopiero teraz zabieram się za recenzję i to obu naraz. Po lekturze uważam, że super byłoby przeczytać je wszystkie trzy, tak od razu, jedna po drugiej. Tak najlepiej, by nie przegapić choćby krótkiego wątku czy małej sceny, tej przepięknej, literackiej opowieści wojennej.
🌾W drugim tomie poznajemy koleje losów piątki młodych ludzi, których druga wojna zastaje w momencie dla każdego zgoła innym. Niestety wraz z okupacją kończy się ich młodość, a zaczyna brutalna dorosłość. Peter za odmowę walki trafia do Dachau, tam też trafia Rudi, ale gnany zgoła innymi pobudkami, jako nadzorca. Marlene i Anna gonią za miłością i to nie zawsze w odpowiednim kierunku. Katrin wraz z babcią decyduje się na ucieczkę na Kaszuby. Niestety muszą się rozstać i młodą dziewczynę wojna zastaje w Prusach Wschodnich. Nie samą. Katrin spodziewa się dziecka.
Trzeci tom natomiast to lata 1940-1945. Katrin musi sprostać wielu nowym dla niej sytuacjom. W pewnym sensie ma odrobinę szczęścia, ponieważ przez jej życie przewija się wielu dobrych ludzi. A może to jej dobroć przyciąga takie osoby? Pamięta o obietnicy złożonej Peterowi i próbuje na miarę możliwości odszukać go. To samo robi on. Jednak los tak dziwnie się układa, że bardzo często młodzi wręcz ocierają się o siebie, niestety nie spotykając się. To tutaj również poznamy koleje losów Anny, Rudiego i Marlene. Razem z bohaterami dotrwamy w ciągłej wędrówce, dosłownie i w przenośni, do końca wojny. Ilu przeżyje? A ilu uda się spotkać?
🌾Uwielbiam sagi i tematykę wojenną. Uwierzcie mi na słowo, ale dawno nie zżyłam się tak mocno z bohaterami i dawno nie przeżywałam tak mocno czyiś losów.
Całą wędrówkę rozpoczynamy w Łużycach Dolnych, przemierzając nie tylko tereny Polski ale i całej Europy.
🌾Wśród zawieruchy wojennej nie tylko poznajemy losy bohaterow, ale i wiele faktów historycznych, tych bardziej i mniej znanych. Wszystko zostało przez autorkę pięknie skumulowane, by nie przytłaczać zbytnią ilością faktów, a jednocześnie pokazać czytelnikowi realizm tamtych czasów. Nie ma tutaj spłycania, wybielania, nikt nie jest czystą kartą. Obrazy chwytają za serce, rażą brutalizmem, by jednak z każdego ich fragmentu zawsze brać nadzieję. To naprawdę było piękne i krzepiące.
🌾Bohaterowie skrojeni zostali na miarę swoich czasów. Każdy inny, każdy pałający innymi pobudkami, które można tłumaczyć sobie na różne sposoby albo i od początku krytykować.
Wszystko to sprawia, że czujemy realizm tamtych czasów i chowamy się w sobie przed nalotem czy też świstem kuli.
🌾Cała akcja i fabuła potrafi oczarować. Jestem pod wielkim wrażeniem kunsztu literackiego autorki, umiejętności budowania napięcia i trzymania w ryzach czytelnika tworzącą się i przeplatająca akcją. Bo właśnie akcja dotycząca kilku osób misternie się przeplata, tworząc jedną płaszczyznę czasową świata przedstawionego. Urzekające!
Wojna u Agnieszki Olejnik pokazana została bardzo obrazowo, z całym swoim okrucieństwem. Przestawia realizm cierpienia nie tylko poprzez pokazanie losów bohaterów, ale i poprzez opowieści snute przez postacie przewijające się w tekście.
🌾Saga łużycka to pełna różnych emocji opowieść o utraconej młodości, wytrwałej walce o przetrwanie oraz wierze w nadzieję i miłość. Wszystkiego dopełniają, mimo wojennej zawieruchy, przepiękne opisy krajobrazów potęgujące marzenia i tęsknoty nie tylko bohaterów opowieści.

Za mną drugi i trzeci tom sagi łużyckiej autorstwa Agnieszki Olejnik. Dopiero teraz zabieram się za recenzję i to obu naraz. Po lekturze uważam, że super byłoby przeczytać je wszystkie trzy, tak od razu, jedna po drugiej. Tak najlepiej, by nie przegapić choćby krótkiego wątku czy małej sce...

Rozwiń

Zwiń