Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ocena "może być" czyli 4 wydaje mi się adekwatną. Niby jest wszystko co lubię w tej serii czyli pogromca złoczyńców Mock, Wrocław ze swym niepowtarzalnym klimatem, który jest wyczuwalny z dowolnego miejsca na świecie, no nie sposób się nie zakochać, prawda? Otóż nieprawda. To są rzeczy, które Marek Krajewski daje nam w pakiecie bardzo podstawowym, one są tam zawsze.
A tak poza tym? Intryga to takie trochę czytadło w stylu: Przeczytałem "Tomka" Szklarskiego i "Jądro Ciemności" Conrada może bym coś zmiksował. I owszem jest wystarczająco dużo literackiej sprawności, by tak uczyć, ale długimi fragmentami miałem wrażenie, że powieść mogłaby być przepasana różowym paseczkiem następującej treści: "Kryminał pisany na odpierdol." Jest to oczywiście wina cyklu pracy samego autora, który z powodów komercyjnych upiera się, że musi być jedna książka rocznie, czasem więcej. Cierpi na tym jakość owego pisarstwa, ale z drugiej strony ludzie zżyci z tym uniwersum i tak do niego co jakiś czas wracają, jak ja.
"Mock" jest powieścią na wskroś komiksową. bohater pracujący nad tajemniczą sprawą dziwnych dźwięków pod jednym z wrocławskich dworców pakuje się z jednej awantury w drugą i... Już, już ma zginąć, ale ale arcy-łotr musi jednak wygłosić monolog, bo obowiązkowo trzeba się swoim statusem złoczyńcy pochełpić. Nic godnego zapamiętana ta intryga, Mock coraz bardziej stacza się nie tyle w odmęty alkoholu czy rozpusty, co w fabularny absurd.
Godne zapamiętania są dwie rzeczy: Głęboko humanistyczny klucz tej powieści, człowiek jest człowiekiem niezależnie od rasy czy statusu społecznego.
Nie wiedziałem, że we Wrocławiu były grubo przed II wojną zaawansowane technicznie samoobsługowe restauracje. Wow, chociaż w wypadku Pana Marka Krajewskiego i do cna wyeksploatowanego pomysłu Mocka wow coraz słabsze. 4, czyli nisko, ale wciąż z sympatią.

Ocena "może być" czyli 4 wydaje mi się adekwatną. Niby jest wszystko co lubię w tej serii czyli pogromca złoczyńców Mock, Wrocław ze swym niepowtarzalnym klimatem, który jest wyczuwalny z dowolnego miejsca na świecie, no nie sposób się nie zakochać, prawda? Otóż nieprawda. To są rzeczy, które Marek Krajewski daje nam w pakiecie bardzo podstawowym, one są tam zawsze.
A tak...

Podziwiam ludzi potrafiących celnie pisać krótkimi zdaniami. Szanuję Autorów, którzy nie tworzą super bohaterów, do których przyzwyczaiło nas kino i trochę również literatura. Proza Dziewit-Meller zasługuje na mój duży szacunek. Historia dwóch sióstr Aleksandry(aspirującej pisarki i dziennikarki) oraz Marianny(Instagramerki z sukcesami) jest tak zwykła, że aż swojska. Mogę dotknąć zwykłych, małych sytuacji, które również zdarzyły się w moim życiu. Bohaterowie "Juno" są ludźmi jak ja czy ty. Mają swoje mocne, jak i słabe strony, kompleksy, pragnienia czy niespełnione ambicje. Autorka prowadzi nas przez „Juno” z talentem, który widoczny jest gołym okiem. Wart podkreślenia w tej powieści jest sposób narracji, która to ze swobodą i gracją łamie „czwartą ścianę.” Zdecydowanie to lubię!
„Juno" mimo swego znużenia na wskroś w Polsce tu i teraz, w świecie jaki znamy, który każdy z nas kreuje trochę na pokaz mówi również, a może przede wszystkim o sprawach arcy istotnych. O życiu, o śmierci, o chęci przeżycia własnego epizodu na tym świecie w sposób godny, mający sens i wartość.
Miałem wrażenie, że piórem Autorki odmalowane są dylematy i czasem skrywane w głębi duszy wątpliwości obecnych 30-40 latków, ludzi, którzy urodzili się i dorastali na przełomie zdychającej komuny i rodzącej się transformacji. To o tych ludziach jest ta powieść. Dla mnie to w naszej literaturze wciąż nowe i świeże spojrzenie. Brawo.

Jednocześnie „Juno” portretuję Polskę i Polaków w sposób pozbawiony zadęcia, często ze sporą ilością szydery. Z wnioskami Autorki w części mogę się zgodzić, w części nie, ale to jak wiadomo kwestia indywidualnej perspektywy. Największy minus? Obraz wsi, ja rozumiem, że szydera, konwencja i oczko, ale jakoś nie mogłem się pozbyć wrażenia, że w „Juno” ta wieś i jej mieszkańcy jest dziełem wyobraźni Autorki, zintegrowanej już z perspektywą wielkomiejskiej inteligentki, która jednakowoż chciałby być inna niż wszyscy i „myśleć poza pudełkiem” i dlatego stara się bardzo mocno odwzorować mazurską głuszę. Jednak ja, jako czytelnik, mam wrażenie, że tu coś nie do końca wyszło i sposób myślenia prowincji jest dla Autorki równie egzotyczny, co dla mnie dywagacje o życiu w Kenii. Żeby sprawdzić czy mam rację musiałbym zgłębić biografię Pani Meller. Kiedy pisze o światku dziennikarskim czy literackim wyczuwalne jest żywe doświadczenie i własna obserwacja, kiedy zaś mowa o wsi przychodzą mi do głowy skojarzenia z różnymi Wysokimi Obcasami i tego typu mediami.
Wielki plus za zmierzenie się z tematem śmierci i odchodzenia osoby najbliższej. To było naprawdę poruszające prawdziwe i zostanie w mojej pamięci. Znakomita jest metafora związana z jeziorem.
„Juno” ma w sobie potencjał i klimat porównywalny z najlepszą prozą dla dorosłych Nienackiego. Ów potencjał nie został w moim odczuciu w pełni wydobyty przez twórczynię, Możliwe, że trochę zabrakło odwagi i bezkompromisowości na pograniczu skandalu rodem z Nienackiego właśnie.
Nie można mieć wszystkiego. Bardzo chętnie przeczytałbym jakąś dłuższą powieść niż „Juno” jest talent do rozwoju, zdecydowanie. Mocne 7 dla wnikliwej obserwatorki i naprawdę niezłej pisarki, książka czyta się sama.

Podziwiam ludzi potrafiących celnie pisać krótkimi zdaniami. Szanuję Autorów, którzy nie tworzą super bohaterów, do których przyzwyczaiło nas kino i trochę również literatura. Proza Dziewit-Meller zasługuje na mój duży szacunek. Historia dwóch sióstr Aleksandry(aspirującej pisarki i dziennikarki) oraz Marianny(Instagramerki z sukcesami) jest tak zwykła, że aż swojska. Mogę...

Fascynujące są biografie polityków przegranych. Studium odrzucenia naszkicowane piórem Profesora Żora niemal całkowicie przeorało moją nikłą świadomość na temat życia i pracy Aleksandra Wielopolskiego. Antyteza polskiego bojownika, jak najgorzej nadający się "na plakat". Trudnym zadaniem jest stworzyć portret polityka gabinetowego, rozumiejącego zasady gry, który w ramach zaistniałych warunków i dostępnymi narzędziami wygrywa kolejne ustępstwa na rzecz sprawy, o którą mu chodzi. To nie jest seksowne, nie można o tym ułożyć wiersza czy piosenki. A jednak dwa wnioski, które zapamiętam z Ropuchy brzmią:
1. Aleksander Wielopolski był polskim patriotą i walczył o naszą sprawę tak jak można było
2. W naszej okolicy są dwa państwa mające pamięć własnej potęgi Rzeczpospolita i Rosja. Konflikt między tymi dwoma podmiotami będzie prawdopodobnie występował do momentu, w którym zostanie na planszy dziejów tylko jeden byt z powyższych.
Najsilniejszą stroną niniejszej pozycji nie jest element biograficzny, ale kompleksowy, a jednocześnie skondensowany rys zarówno naszych stosunków wewnątrz kraju jak i pozycji międzynarodowej Polski, czyli państwa, którego w XIX wieku nie było. Mnóstwo źródeł, o które można się zaczepić i zgłębiać tę fascynującą i przerażająco smutną epokę. Polacy, jako naród wierzyli przez 100 lat beznadziei, w odzyskanie granic przedrozbiorowych, we własną wyjątkową misję dziejową, w walkę o wolność z bronią w ręku i... Jednocześnie żałośnie nie potrafili grać w grę zwaną polityką, na poziomie międzynarodowym zwłaszcza.
Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że zwłaszcza po 2022 większość zagadnień, poruszonych w tej książce, dylematów strategicznych i mechanizmów, z którymi mierzył się Margrabia zrobiła się przerażająco aktualna. Dzięki tej książce zobaczyłem całą złożoność ówczesnego społeczeństwa. całą nędzę organizacyjną i koncepcyjną Powstania Styczniowego i wiele innych rzeczy. Chcę zgłębiać swoją wiedzę, co jest ogromną zasługą niniejszej pozycji. Osobiście uważam, że trzy wielkie dokonania Margrabiego czyli reforma szkolnictwa, pańszczyzny oraz stosunków z Żydami, zasługują na ogromne uznanie nas, potomnych. Niestety klasycznie nauczana po szkołach historia uznania Margrabiemu nie odda, bo zazwyczaj do jego czasów, dochodzi się w maju, poza tym, nie wysadził się w uporczywej obronie jakiejś samotnej pozycji, więc nie warto się nim zajmować. Profesor Żor w sposób logiczny przekonał mnie, że jak najbardziej warto. Na koniec prośba do wydawnictwa, wznówcie tę pozycję, jest piekielnie trudna do dostania, a osobiście uważam, że taka kompleksowa i w gruncie rzeczy bardzo przystępna synteza naszych błędów te 200 lat temu powinna być szerzej dostępna. Nie mam poczucia, żebyśmy przez dwa stulecia, jako Naród wyciągnęli wiele wniosków. Wciąż tkwimy w tych samych kostiumach i schematach mentalnych. "Ropucha Studium Odrzucenia" przeraźliwie aktualna rzecz. Polecam.

Fascynujące są biografie polityków przegranych. Studium odrzucenia naszkicowane piórem Profesora Żora niemal całkowicie przeorało moją nikłą świadomość na temat życia i pracy Aleksandra Wielopolskiego. Antyteza polskiego bojownika, jak najgorzej nadający się "na plakat". Trudnym zadaniem jest stworzyć portret polityka gabinetowego, rozumiejącego zasady gry, który w ramach...