Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękna wiosenna okładka, a za nią ukryta bardzo emocjonalna historia, pełna dramatów ale i przebłysków nadziei. I tytułowa "Apaszka w kwiaty jabłoni", która wiąże ze sobą początek i koniec tej opowieści.
Tak po krótce możnaby opisać fabułę powieści, której autorką jest Anna Wojtkowska-Witala.
A bardziej szczegółowo...
Teresa jest bardzo skromną kobietą, pracującą w sklepiku ze starociami. Nie potrzeba jej wiele do szczęścia. Jedyne za czym tęskni i czego pragnie, to praca w bibliotece. Ma starszą siostrę, Kasię, na którą zawsze może liczyć, choć wydawałoby się, że dużo je różni.
Pewnego dnia siostry dowiadują się od swojej matki, że ta ma zamiar porzucić dotychczasowe życie i wyprowadzić się do Karpacza, co niezwłocznie i po cichu czyni, unikając prób perswazji ze strony córek.
Ucieczka Beaty daje córkom do myślenia, a zbiegi okoliczności powodują, że powraca do nich temat ojca, człowieka, który z ich życia zniknął tak dawno, że nie mogą go pamiętać.
I w tym momencie zaczynamy śledzić losy Beaty, jej męża Aurelisza Marka, kiedy jeszcze byli razem, choć jakby osobno, i po nitce do kłębka wraz z Teresą i Kasią odkrywamy kolejne rodzinne tajemnice. A było ich sporo w tej rodzinie na przestrzeni lat...

"Apaszka w kwiaty jabłoni" to bardziej gorzka niż słodka opowieść o tym, jak niewiele trzeba, żeby wtrącić się w czyjeś życie, zamieszać w nim niczym chochlą w kotle pełnym uczuć i emocji, po czym zniszczyć cudze marzenia. To historia na wskroś realistyczna, może nawet smutna, bo autorka nie bała się poruszyć w niej trudnych społecznie tematów jak alkoholizm i upadek nim spowodowany, bezdomność, przemoc domowa, szczególnie ta psychiczna.
Ale nie bójcie się, bo w tej książce znajdziecie błąkającą się między wierszami nadzieję i radość. Serdeczna relacja sióstr, pewne rodzące się cichaczem uczucie i dobrzy ludzie, których spotykają na swojej drodze bohaterowie nadają tej powieści bardzo pozytywny wydźwięk.

Piękna wiosenna okładka, a za nią ukryta bardzo emocjonalna historia, pełna dramatów ale i przebłysków nadziei. I tytułowa "Apaszka w kwiaty jabłoni", która wiąże ze sobą początek i koniec tej opowieści.
Tak po krótce możnaby opisać fabułę powieści, której autorką jest Anna Wojtkowska-Wit...

Rozwiń

Zwiń

"Błękitna wstążka" to debiutancka powieść Magdaleny Wojtkiewicz, ale o tym fakcie dowiedziałam się dopiero po jej lekturze. Spotkałam się ze skrajnymi opiniami i oczywiście z połową z nich nie mogę się zgodzić, o czym chętnie opowiem.

Główną bohaterką powieści jest Anna Malicka, cicha i spokojna dziewczyna z dobrego domu, wychowana w Warszawie, ale bezbrzeżnie kochająca Gdańsk i morze, które uwielbia uwieczniać na płótnie. Anna kocha malarstwo i z nim wiąże przyszłość. Nie może się również doczekać kolejnych wakacji u wujostwa w Trójmieście. Wypoczynek zostaje brutalnie przerwany, bo latem 1939 roku w Gdańsku bardzo wyraźnie czuję się nadchodzącą wojnę.
Ale zanim Anna wróci do Warszawy, na plaży spotka niemieckiego oficera- Horsta Kluzera, niewiadomą, jak wielką rolę odegra on w jej życiu...

Czytając opinie o tej powieści widziałam zarzuty, że brak w niej dramatyzmu i realistycznej wizji wojny. Nie zgadzam się z tym.
Po pierwsze podczas trwającego konfliktu zbrojnego ludzie mimo wszystko starali się przecież zachować choćby namiastkę normalności, a ich serca nie przechodziły w stan hibernacji. Wtedy również zakochiwali się w sobie, a niejednokrotnie zgodnie z hasłem "serce nie sługa", te uczucia wystawiane były na próby i niepochlebne spojrzenia.
"Błękitna wstążka" jest właśnie historią bardzo trudnego uczucia, które rodzi się pomiędzy młodziutką, odrobinę naiwną i pogubioną Anną, a niemickim oficerem z trupią czaszką na mundurze.
Kolejnym powodem, dlaczego nie zgadzam się z negatywnymi opiniami jest fakt, że autorka dość realistycznie opowiedziała o realiach wojny, nalotach, akcjach partyzantów a nawet mocno zaakcentowała prawdziwe wydarzenie, rzeź w Piaśnicy, koło Wejherowa, gdzie zginęły tysiące więźniów.
Trudny temat wybrała sobie Magdalena Wojtkiewicz na swój debiut i moim zdaniem bardzo dobrze sobie z nim poradziła. Tym bardziej, że książka jest napisana w bardzo przystępny sposób, czyta się ją szybko, choć emocji nie brakuje.
Będę czekać na kolejne powieści tej autorki.

"Błękitna wstążka" to debiutancka powieść Magdaleny Wojtkiewicz, ale o tym fakcie dowiedziałam się dopiero po jej lekturze. Spotkałam się ze skrajnymi opiniami i oczywiście z połową z nich nie mogę się zgodzić, o czym chętnie opowiem.

Główną bohaterką powieści jest Anna Malicka, cicha i s...

Rozwiń

Zwiń

Czy w kwestii uczuć należy kierować się tylko wyborami serca, czy można sugerować się podpowiedziami osób nam życzliwych? I czy te wskazówki na pewno zawsze są trafne?

Marianna pokochała Michała z wzajemnością wiele lat temu. Teraz przypomniała sobie te piękne chwile, kiedy miłość unosiła ją 3 centymetry nad ziemią. Jednak jej rodzinie ten związek z synem alkoholika od początku się nie spodobał, sugerowano wręcz, że Marianna popełnia mezalians, tak jak przed laty jej prababka Elsa. Mało tego, wśród bliskich dziewczyny pokutuje przeświadczenie, że ten związek ściągnie nieszczęście na dziewczynę, tak jak przed laty był winny nieszczęściu Elsy.
Rodzice Marianny zaplanowali dla niej zupełnie inną przyszłość, na miarę statusu ich lekarskiej rodziny i są gotowi zrobić wszystko, żeby odciągnąć myśli Marianny od Michała...

"Ulotny zapach czereśni" to kolejna książka Magdaleny Witkiewicz, która w 100 procentach trafiła w mój gust.
Tym razem autorka w jednej powieści autorka zawarła dwie historie, dwóch zupełnie różnych, choć posiadających wspólne cechy miłości. Opowieść została rozłożona na trzy płaszczyzny czasowe: lata kiedy żyła Elsa, czas pierwszych zrywów miłosnych Marianny i chwile obecne, kiedy z jest ona dojrzałą kobietą. Daje nam to kompleksowy pogląd na sytuację rodzinną dziewczyny i tłumaczy skąd wzięły się tak radykalne poglądy wśród jej bliskich.
Dodatkowo poznajemy historię z pozycji zarówno Marianny jak i Michała.
Jeśli wydaje się to skomplikowane, to jest to mylne spostrzeżenie, bowiem Magdalena Witkiewicz jak zwykle stanęła na wysokości zadania i przeprowadziła czytelnika przez meandry historii rodzinnej i świetnym, znanym wiernym czytelnikom stylu. Zafundowała nam mnóstwo emocji i wzruszeń, ale we mnie wywołała też złość, smutek i niezgodę na pewne zagadnienia. Oczywiście nie jestem zwolenniczką wtrącania się do cudzego życia, więc zabobony goszczące w domu Marianny wzbudzały u mnie oburzenie. Ale rozumiem, że wokół nich jest zbudowana historia, a poza tym lubię, kiedy powieść ropala emocje.
Ogromnie polecam

Czy w kwestii uczuć należy kierować się tylko wyborami serca, czy można sugerować się podpowiedziami osób nam życzliwych? I czy te wskazówki na pewno zawsze są trafne?

Marianna pokochała Michała z wzajemnością wiele lat temu. Teraz przypomniała sobie te piękne chwile, kiedy miłość unosiła...

Rozwiń

Zwiń

Tęskniliście za Dianą i innymi bohaterami serii "Wrzosowa polana" Karoliny Wilczyńskiej? Jeśli tak, to po raz czwarty zabieram Was wraz z autorką do odwiedzenia tego niesamowitego miejsca kryjącego się w sercu Gór Świętokrzyskich, u podnóża Łysicy. Tak, to tam według legend odbywały się sabaty czarownic, a i jedną "czarownicę" autorka osadziła wśród bohaterów tej historii.
Ale po kolei...
Diana liczy straty i "liże rany" po niedawnych pożarze, który strawił stodołę w Walentynki. Winnych brak, a kobieta martwi się o przyszłość i odszkodowanie.
Ale nie tylko to zajmuje jej głowę. Sytuacja jaka zaistniała pomiędzy nią a Tobiaszem również jest dla Diany niewygodna. Kobieta chce być lojalna wobec przyjaciółki, ale serce również snuje swój scenariusz. Zaczyna nawet szukać rozwiązania w Jagodnie... Czy to pomoże?
Martyna również boryka się z życiowymi wyborami, ale to rozwikłanie tajemnicy Grety, którą mieszkańcy traktują jak czarownicę okaże się zwieńczeniem tej czterotomowej historii.

Książki Karoliny Wilczyńskiej z serii "Wrzosowa polana" to opowieść utrzymana w stylu zbliżonym do kultowego już chyba Jagodna.
"Wiosna przynosi ukojenie" to ostatnia część, która rozwikła wiele poplątanych ludzkich ścieżek, wyjaśni niedomówienia i zdradzi pewne tajemnice.
W tej części autorka skupia się na rozterkach, walce serca i rozumu, w której bardzo często ciężko wyłonić zwycięzcę. Ale jak to w książkach Karoliny, pomimo trudności, smutku i żalu, znajdzie się także mnóstwo pozytywnych wibracji, bo tam gdzie pojawia się Karolina, tam znajdujemy również nadzieję i rozwiązanie problemów.

Nie pierwszy już raz sięgając po kolejną powieść tej autorki, poczułam się jak w domu. Tak, Góry Świętokrzyskie to również moje okolice, ale chodzi o to, że jej książki dają takie magiczne wytchnienie i poczucie, że z każdej sytuacji jest wyjście. To trochę tak, jak wrócić do domu, gdzie babcia przytuli, nakarmi i przygotuje pyszne kakao.

Szkoda mi się rozstawać z bohaterami "Wrzosowej polany" ale wszytko co dobre kiedyś się kończy...

Tęskniliście za Dianą i innymi bohaterami serii "Wrzosowa polana" Karoliny Wilczyńskiej? Jeśli tak, to po raz czwarty zabieram Was wraz z autorką do odwiedzenia tego niesamowitego miejsca kryjącego się w sercu Gór Świętokrzyskich, u podnóża Łysicy. Tak, to tam według legend odbywały się sa...

Rozwiń

Zwiń

Każdy z nas ma z pewnością swoich ulubionych autorów. Takich, po których książki sięgamy w ciemno i jeszcze nigdy nas nie zawiedli. Ja też mam takie swoje grono i z całą pewnością jedno z miejsc honorowych zajmuje w nim Magdalena Krauze.
Przeczytałam wszytkie książki Magdy i byłam nimi zachwycona, więc "Nigdy za ciebie nie wyjdę" pojawiając się w zapowiedziach od razu wywołała uśmiech na twarzy. Tym bardziej, że sam tytuł zapowiadał zadziorną lekturę. Ciekawa byłam jak autorka poradziła sobie z komedią. Okazało się, że ta książka to tak naprawdę komedia romantyczna, historia idealna do zekranizowania, bo tego typu filmy zawsze kochałam i bardzo mi ich brakuje.

Liwia studiuje fizjoterapię i po cichu marzy o założeniu w przyszłości własnego gabinetu. Ale póki co godzi naukę z pracy na stacji benzynowej. Mieszka z babcią, bardzo mądrą i żywiołową kobietą oraz z ciotką, której również nie można odmówić charyzmy. Wspomnę jedynie, że ciocia była kiedyś zakonnicą, ale już nie jest...

Pewnego dnia okazuje się, że właściciel sieci stacji benzynowych że względów zdrowotnych oddaje "władzę" nad dorobkiem życia w ręce wnuka. Mateusz, bo to on jest "dziedzicem" przyjeżdża również na stację na której pracuje Liwia. Jak wiadomo, pierwsze wrażenie można zrobić tylko raz, a to Mateuszowi średnio wychodzi. Czy chłopak zyska przy bliższym poznaniu?

Nie myślcie jednak, że książka Magdy Krauze to jedynie wydarzenia kręcące się wokół znajomości tych dwojga.
Na kartach powieści autorka ukazała również cały wachlarz różnorakich relacji rodzinnych zarówno w rodzinie Liwii jak i Mateusza. Poznajemy również sekrety, które z czasem wychodzą na światło dzienne i okaże się, że niektórzy bohaterowie mają pewne niedokończone sprawy do załatwienia.

"Nigdy za ciebie nie wyjdę" jest co prawda komedią, ale autorka nie byłaby sobą, gdyby nie dodała również do swojej mikstury szczypty wzruszeń, odrobiny rodzinnych tajemnic, okruszka niedopowiedzeń. I choć jest to lżejsza odsłona jej twórczości, to absolutnie nie jest to infantylna historyjka. Będziecie się przy niej świetnie bawić i wzruszać.

Każdy z nas ma z pewnością swoich ulubionych autorów. Takich, po których książki sięgamy w ciemno i jeszcze nigdy nas nie zawiedli. Ja też mam takie swoje grono i z całą pewnością jedno z miejsc honorowych zajmuje w nim Magdalena Krauze.
Przeczytałam wszytkie książki Magdy i byłam nimi za...

Rozwiń

Zwiń

Wracamy do Łabonarówki już trzeci raz z Agnieszką Krawczyk i bohaterami jej serii "Ogród sekretów i zdrad". Tym razem poznajemy dalsze śledcze poczynania Róży Jabłonowskiej dążące do rozwikłania tajemnicy życia swojej krewnej sprzed lat- Ady Nirskiej. Autorka zabiera nas również do czasów II wojny światowej, kiedy to Nirska, rewiowa gwiazda, próbuje żyć tak, jakby wojenna zawierucha w ogóle jej nie dotyczyła. Ale nadchodzi moment, kiedy trzeba przetrzeć bielmo z oczu i zobaczyć ogrom zła rozlewajacego się na Polskę i Europę. Ale i w tym momencie Ada Nirska, jej bliscy i znajomi radzą sobie jak mogą, jeśli to konieczne posuwając się do spisków i intryg.

Łatwo się domyślić, że w finale tego tomu czytelnik będzie miał już czysty i klarowny obraz sytuacji, wyjaśnią się tajemnice sprzed lat, a owiana mgiełką wielu niewiadomych postać kuzynki Róży zostanie odarta z wszelkich niedopowiedzeń.

Jednak zanim to nastapi będziecie towarzyszyć bohaterom w wielu zwrotach bardzo dynamicznej akcji, burza rozpęta się na dobre, po to, aby być może oczyścić atmosferę z zagadek.

Na kartach powieści "Wśród burz " kolejny raz w swoim niesamowitym, pełnym wdzięku i charakteru stylu, Agnieszka Krawczyk przeprowadziła mnie przez pogmatwane czasy dawno minione, ale również opisała współczesne dochodzenie prowadzone przez Różę Jabłonowską. Jeśli lubicie atmosferę poplątanych ścieżek i intryg, to cała ta seria pochłonie Was bez reszty.
Trochę w niej znajdziecie stylu retro, okrucieństwo wojny, ale też szczyptę manipulacji a przede wszytkim mnóstwo tajemnic, z których jak po nitce autorka doprowadzi do prawdy.
To bardzo wciągająca i trzymajaca w napięciu powieść, ale oczywiście polecam całą serię.

Wracamy do Łabonarówki już trzeci raz z Agnieszką Krawczyk i bohaterami jej serii "Ogród sekretów i zdrad". Tym razem poznajemy dalsze śledcze poczynania Róży Jabłonowskiej dążące do rozwikłania tajemnicy życia swojej krewnej sprzed lat- Ady Nirskiej. Autorka zabiera nas również do czasów ...

Rozwiń

Zwiń

Potrzebujecie lekkiej historii o miłości, która pozwoli Wam się przez chwilę zrelaksować i spędzić fajny czas z książką? Jeśli odpowiedź brzmi tak, to możecie z pewnością sięgnąć po powieść Anny Szczypczyńskiej "Glass Hills".

Mila od urodzenia mieszka w Szklarskiej Porębie i kocha Karkonosze miłością bezbrzeżną. Podobnie jak malowanie, swoją pracę w księgarni oraz psiaka zwanego Zakładką. Ale to lokalny patriotyzm najmocniej się w niej odzywa, kiedy do miasta przybywa kolejny deweloper z planami zabudowania Szklarskiej nowymi apartamentowcami. Pech Mili polega na tym, że na prośbę brata to ona ma zapoznać Alexa, syna bogatego tatusia, z okolicą. Podskórnie dziewczyna czuje, że nie polubi "buca z Warszawy ". A jak będzie, to czas pokaże...

"Glass Hills " to dość klasyczna opowieść o miłości rodzącej się z niechęci, czy wręcz nienawiści. Schemat dobrze znany czytelnikom obyczajówek, a raczej romansów. Chociaż dużym plusem i atutem tej powieści jest to, z jaką pasją autorka pisze o Karkonoszach. Aż chciałoby się spakować plecak i wybrać się na górską wycieczkę, pooddychać świeżością nacieszyć oko widokami.
"Glass Hills " to także historia przyjaźni, która trwa latami i jest bezkompromisowa oraz bezwarunkowa. Autorce dobrze udało się oddać charakter lokalnej społeczności, w której wszyscy od zawsze się znają i zazwyczaj również szanują.
To zalety tej książki. A minusy? To jak dla mnie przede wszystkim stereotypowa i przewidywalna fabuła, która nie wymaga zbytniego zaangażowania czytelnika, nie zmusza go do myślenia. To raczej powieść, którą fajnie się czyta, ale nie zostaje w pamięci na długo. Taki "czasoumilacz " . Ale i one są czasem potrzebne.

Potrzebujecie lekkiej historii o miłości, która pozwoli Wam się przez chwilę zrelaksować i spędzić fajny czas z książką? Jeśli odpowiedź brzmi tak, to możecie z pewnością sięgnąć po powieść Anny Szczypczyńskiej "Glass Hills".

Mila od urodzenia mieszka w Szklarskiej Porębie i kocha Karkon...

Rozwiń

Zwiń

Wiecie jak to jest z planami... zazwyczaj nic z nich nie wychodzi. A z dziećmi? No cóż... Nie zawsze pojawiają się właśnie zgodnie z planem.

Karolina miała szczegółowo zarysowaną koncepcję w kwestii swojego życia: studia, praca, kariera, a na koniec fajny mąż i rodzina. Dziecko zaplanowała jako ostatni fragment tej układanki, która rozsypała się w ułamku sekundy na pewnym wyjeździe. Okazał się on brzemienny w skutkach i to dosłownie.
Ciąża wywróciła jej życie do góry nogami do tego stopnia, że pod wpływem szoku, hormonów i wielu innych czynników dziewczyna zaczyna podejmować szereg decyzji, które pociągają za sobą kolejne wydarzenia. Czasem śmieszne, czasem radosne, innym razem wydawać by się mogło bardzo poważne. Ale uwierzcie mi- Karolinę nie raz życie zaskoczy w ciągu tych dziewięciu miesięcy...

Pierwszy raz sięgnęłam po książkę autorstwa Kasi Bulicz Kasprzak i wydaje mi się, że rewelacyjnie trafiłam. Na pewno nie zawaham się przeczytać innych.
"Inna bajka" to opowieść o młodej kobiecie, której świat wywrócił się do góry nogami. Ta rewolucja stała się faktem, ale jej skutki- no cóż... Karolina będzie odczuwać przez lata. Póki co nie wierzy i mimo coraz bardziej pokaźnego dowodu nadal ma nadzieję, że może ciąża okaże się medyczną pomyłką😁. No właśnie, dochodzimy do momentu, kiedy muszę powiedzieć, że ta książka ubawiła mnie do łez, chociaż jakby się uprzeć, to można się doszukiwać w niej większych wartości, jak choćby sensu o siły przyjaźni.
Ale "Inna bajka" to była dla mnie świetną, przezabawną, lekką komediową historią, która była mi bardzo potrzebna po serii trudniejszych lektur. Styl autorki perfekcyjnie trafił w mój gust, zabawne dialogi i dynamiczną akcja dała mi 100% satysfakcji z lektury.
Bardzo polecam.

Wiecie jak to jest z planami... zazwyczaj nic z nich nie wychodzi. A z dziećmi? No cóż... Nie zawsze pojawiają się właśnie zgodnie z planem.

Karolina miała szczegółowo zarysowaną koncepcję w kwestii swojego życia: studia, praca, kariera, a na koniec fajny mąż i rodzina. Dziecko zaplanowa...

Rozwiń

Zwiń

Jak bym określiła jednym zdaniem książkę Agaty Bizuk "Skóra na niedźwiedziu" ? Może parafrazując tytuł pewnej komedii: W krzywym zwierciadle - witaj emeryturko".

Ingrid Kręcisz w swoim życiu dorobiła się czwórki dzieci i gromadki wnuków. Teraz kiedy metryka wskazuje, że 75 wiosen już za Ingrid kochane dzieci najbardziej pamiętają o seniorce w dniu, gdy odwiedza ją listonosz z emeryturą, ale równie chętnie umieściliby kobietę w domu opieki, a sami "zaopiekowaliby się" willą po niej.

Ale nie tędy droga... starsza pani mimo wieku jest nadal dziarska, nad wyraz bystra i przebiegła. Idzie z duchem czasu i nie planuje wyprawy do krainy wiecznej szczęśliwości. Zdaje sobie również sprawę ze specyficznej miłości jej potomstwa.

"Skóra na niedźwiedziu", to pierwszy tom serii Agaty Bizuk, która nosi tytuł "Potomkowie". A owych potomków troszkę znajdziemy na kartach powieści. Przyznaję, że troszkę się gubiłam kto jest córką, czyim synem i dla kogo ciotką. Ale na szczęście autorka na początku zostawiła ściągawkę, żeby było prościej.

Perypetie opisane przez Agatę Bizuk zapewne wydadzą się zabawne, nie raz czytelnik parsknie śmiechem, ale jak to mawiają: niech pierwszy rzuci kamieniem, kto nie słyszał o czyhaniu na spadek po seniorach rodzin. Jak się nad tym głębiej zastanowić, to dochodzimy do wniosku jak podłe zachowania mają miejsce w wielu rodzinach, kiedy zaczynają się sprawy dziedziczenia. Najlepsze familie pękają niczym kra wiosną, kiedy na horyzoncie pojawia się scheda. Ale podłość ludzka przechodzi wszelkie granice, kiedy seniora zaczyna się traktować jak brzęczącą sakiewkę.
Taką właśnie sytuację, odrobinę z przymrużeniem oka, troszkę z przekąsem opisała Agata Bizuk. Ale przybokazji obnażyła również wiele innych problemów jakie kryją zacisza domowe i z pozoru "dobre rodziny ".
Ciekawość tego jak potoczą się dalsze losy państwa Kręciszów każe mi czekać na kolejny tom. A jako że obdarzyłam Ingrid szczerą sympatią, to najbardziej za nią trzymam kciuki, żeby pokazała wszytkim gdzie ich miejsce.

Jak bym określiła jednym zdaniem książkę Agaty Bizuk "Skóra na niedźwiedziu" ? Może parafrazując tytuł pewnej komedii: W krzywym zwierciadle - witaj emeryturko".

Ingrid Kręcisz w swoim życiu dorobiła się czwórki dzieci i gromadki wnuków. Teraz kiedy metryka wskazuje, że 75 wiosen już za ...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli wydaje Wam się, że dylematy natury uczuciowej dotyczą tylko młodych ludzi stojących u progu dorosłości lub błąkających się po bezdrożach pierwszych miłostek, to książka Katarzyny Grabowskiej "Na przekór rozumowi" z pewnością wyprowadzi Was z tego błędu. Kobiety zwane "dojrzałymi " również przeżywają czasami uczuciowy rollercoaster.

Jak wiemy z pierwszego tomu serii "Kolory przyjaźni" Kinga niedawno rozstała się z mężem i wówczas szukała oparcia w przyjaciółce Sabinie. Ukojenie znalazła również w ramionach jej syna- Dawida, ale ten incydent mocno skomplikował sytuację całej trójki. Kinga nadal nie może sobie poukładać myśli i uczuć po nocy spędzonej z bądź co bądź chrześniakiem, który mógłby być jej synem. Sabina nic nie wie o tym co się wydarzyło, a po kolejnym spięciu z Adrianem, mężem i panem perfekcyjnym decyduje się na rozwód i ... wprowadza wraz z synem do przyjaciółki. Z tego nie może wyniknąć nic dobrego...

"Na przekór rozumowi " to zgodnie z tytułem cyklu- "Kolory przyjaźni", opowieść o fajnej, dojrzałej, kobiecej przyjaźni, która odrobinę się skomplikowała, choć jedna z pań nie jest tego do końca świadoma. Nie brakuje w niej zabawnych sytuacji, ale także momentów zaskakujących czytelnika.
Ale nie tylko o przyjaźni jest to historia. Autorka wzięła bowiem na tapet różne relacje międzyludzkie oraz zachowania, które możnaby już potraktować jako chorobliwe. Każdy kto czytał tę powieść przyzna, że zachowanie Adriana w małżeństwie jest dalekie od ideału. Mało tego... ja chętnie osobiście pogratulowałabym Sabinie tego, że wytrzymała pod jednym dachem z takim egzemplarzem ponad 20 lat.
Bardzo lekko i przyjemnie czytało mi się tę książkę, bo chyba akurat potrzebowałam odskoczni w kliamaty bardziej rozrywkowe i relakujące. "Na przekór rozumowi " idealnie wpisała się w moje potrzeby. A biorąc pod uwagę wydarzenia z ostatnich rozdziałów już nie mogę się doczekać kolejnego tomu, bo autorka nieźle tutaj zamieszała i zostawiła czytelników z niedosytem i apetytem na więcej.

Jeśli wydaje Wam się, że dylematy natury uczuciowej dotyczą tylko młodych ludzi stojących u progu dorosłości lub błąkających się po bezdrożach pierwszych miłostek, to książka Katarzyny Grabowskiej "Na przekór rozumowi" z pewnością wyprowadzi Was z tego błędu. Kobiety zwane "dojrzałymi " ró...

Rozwiń

Zwiń