Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę się zawiodłem, choć w sumie nie do końca wiedziałem, czego się spodziewać. We wstępie autor sugeruje, że ta książka miała być połączeniem kryminału i fantasy, ale powiem Wam, że tego nie widzę. Śledztwo jest może przez kilkanaście stron, a cała reszta to opowieść o dwóch potężnych bohaterach i ich walce ze złem. Autor próbuje sugerować, że dwójka protagonistów też jest "szara" i ma swoją mroczną historię, natomiast mimo wszystko są dość biało-czarni.

Strasznie płaska ta książka. Dialogi bywają drętwe (choć tragicznie nie jest), tłumaczenie miejscami nie daje rady (choćby "zabijanie dwóch ptaków jednym kamieniem", z którego śmiałem się w socialach), ale przede wszystkim fabuła jest tak przewidywalna i jednotorowa (mimo że próbuje udawać, że jest wiele wątków), że aż byłem w szoku. To proste fantasy z dość prostą historią, z prosto zarysowanymi bohaterami. W dodatku, mam wrażenie, że niespecjalnie ciekawe napisane. A jakby tego było mało, to elementy świata, które są w miarę ciekawe (np. faerie) są nierozwijane i niedostatecznie wyjaśniane, aby zarysować "mechanikę".

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie mogę całkowicie skrytykować tej książki, bo koniec końców czyta się to nieźle. Ale właśnie - to czytadło i absolutnie nic, co można zapamiętać na dłużej. A ma potencjał, tylko wszystkiego jest tutaj za mało i za płasko, a w dodatku historia nie jest specjalnie skomplikowana. Wielka szkoda.

Trochę się zawiodłem, choć w sumie nie do końca wiedziałem, czego się spodziewać. We wstępie autor sugeruje, że ta książka miała być połączeniem kryminału i fantasy, ale powiem Wam, że tego nie widzę. Śledztwo jest może przez kilkanaście stron, a cała reszta to opowieść o dwóch potężnych b...

Rozwiń

Zwiń

Co tu dużo mówić - klasyka, w dodatku dobrze napisana. Wiadomo, że jest to krytyka totalitaryzmu i to główny powód powstania tej książki. Natomiast oprócz tego jest karykaturalna i dobrze "wchodzi" do głowy, ale pod pozorem humorystycznych scenek (czytający osioł itd.) tak naprawdę po prostu smuci i daje do myślenia.

To nie jest książka, gdzie należy liczyć na zwroty akcji i niespodziewane zdarzenia. Raczej z góry wiadomo, do czego będzie dążyć historia, choć finał to akurat najsłabsza część tej powieści (podobnie zresztą, jak było z 1984). Natomiast są tutaj sceny chwytające za serce, jest krytyka pewnych postaw i ustroju, a także obrazowe przedstawienie zakłamania, którego dopuszczają się rządzący, właściwie w każdym rodzaju rządów. No i ta książka pokazuje też, że... warto czytać.

A żeby tego było mało, to krótka opowieść, do przeczytania w wieczór. Krótka, ale tak treściwa i tak pouczająca, że mam nadzieję, iż jest lekturą szkolną. Gdyż akurat ona zasługuje jak mało która.

Co tu dużo mówić - klasyka, w dodatku dobrze napisana. Wiadomo, że jest to krytyka totalitaryzmu i to główny powód powstania tej książki. Natomiast oprócz tego jest karykaturalna i dobrze "wchodzi" do głowy, ale pod pozorem humorystycznych scenek (czytający osioł itd.) tak napraw...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka to miks powieści kryminalnej, alternatywy historycznej i literatury pięknej. Na pewno jest to ciekawa pozycja, ale czy do końca udana? Śmiem wątpić.

To, co ta książka robi dobrze, to na pewno świat przedstawiony i tchnięcie ducha historii (mimo że alternatywnej) na karty książki. Po prostu to czuć i człowiekowi chce się to czytać i poznawać, choć tutaj jednocześnie wychodzi pewna wada, która dla niektórych wadą nie będzie, ale może być "niebezpieczna". Mianowicie, pamiętajmy, że przedstawiony tutaj rys Polski jest alternatywny względem rzeczywistości. Kołobrzeg tak naprawdę był zniszczony, Żydzi nie byli tak liczni w tej miejscowości, natomiast ta alternatywa jest opisana tak sugestywnie, że można się zastanawiać, czy tak faktycznie nie było. Jeśli ktoś jest mniej świadomy, to uwierzy w to. Być może to śmieszne, bo przecież na tym polega m.in. fantastyka, a tym bardziej np. steampunk, ale tutaj mamy coś, co jawnie fantastyką nie jest.

Jako kryminał ta książka zaczyna się świetnie i gdy tak było do końca, to ocena na pewno byłaby wyższa. Zresztą, do pewnego stopnia to faktycznie jest powieść kryminalna, gdyż intryga ma swój finał. Problem w tym, że lekko chaotyczny, dezorientujący i mimo wszystko nie do końca wynikający ze śledztwa jako takiego. Tym niemniej, potrafi zaskoczyć.

A dlaczego literatura piękna? Zawsze się śmieję, że można ją rozpoznać po zdublowanych zdaniach niezbyt oddalonych od siebie, a tutaj rzeczywiście takie momenty mamy. Na pewno jest to książka, która chce przekazać coś więcej niż tylko wizję powojennej Polski autora oraz intrygę kryminalną. Chce zaciekawić, niekoniecznie pocieszyć, a i być może sprowokować do pytań oraz buntu. Zachodza też tutaj wydarzenia, które nie do końca są wyjaśnione, choć nie czuje się tutaj magii. Na pewno nie jest to zwykły kryminał.

No właśnie, czy ten miks wypalił? Lepiej niż się spodziewałem, ale mimo wszystko mam wrażenie, że autor chciał za dużo umieścić na tylu stronach, choć przyznaję, że zgrabnie to połączył i powiązał. Nie ma tutaj uczucia chaosu fabularnego, choć jest pewien chaos w śledztwie. Natomiast trzeba też przyznać, że książka czasem się dłuży i bywa nierówna. Tym niemniej, na pewno jest to ciekawa pozycja.

Ta książka to miks powieści kryminalnej, alternatywy historycznej i literatury pięknej. Na pewno jest to ciekawa pozycja, ale czy do końca udana? Śmiem wątpić.

To, co ta książka robi dobrze, to na pewno świat przedstawiony i tchnięcie ducha historii (mimo że alternatywnej) na karty książk...

Rozwiń

Zwiń

Druga książka jest chyba nawet lepsza niż pierwsza, natomiast obie prezentują dobry poziom. To kryminał nieco lżejszej wagi (ale nie lekkiej), gdyż tutaj przed śledztwo wysuwa się tutaj humor i dynamika sióstr Sucharskich. I słowo "dynamika" nie zostało tutaj użyte bez powodu, gdyż ta powieść jest wypełniona akcją i nie ma tutaj przestojów.

Druga część jest bardzo podobna pod kątem budowy do pierwszej, ale nie określałbym tego jako zarzutu - fabuła jest powtarzalna, ale to niczemu nie szkodzi, gdyż sprawa jest nowa, dość rozbudowana i łączy się z poprzednim tomem. I podobnie, jak w pierwowzorze, finał jest dość dobry, niespodziewany i balansuje pomiędzy tajemnicą a rozwiązaniem. Jest też tutaj trochę więcej udziału służb mundurowych.

Zachowanie sióstr też się nie zmienia, a wręcz ich ciągłe utarczki i knucie przybiera na sile, co nadal zapewnia sporo śmiechu. Ale nie tylko - niestety, szybkie sekwencje dialogowe mające na celu wywołać chaos u słuchaczy sióstr i wesołość czytelnika, sprawiają także, że trudno czasem śledzić akcje i faktyczne plany. Dodatkowo, mam wrażenie, że mimo iż to sól tej książki, to tej dynamiki w ich słowach jest aż za dużo - z sympatycznych wariatek zaczyna się wyłaniać obraz niekontrolowalnych psychopatek i przez to czyta się to trochę mniej zabawniej.

W jednym miejscu miałem też wrażenie, że pomyliła się Nata z Natką. Ale jak na taką żonglerkę imionami przez całą książkę, można to wybaczyć.

Ogólnie książka świetna, bawiłem się wyśmienicie i autentycznie byłem ciekawy oraz zaskoczony rozwiązaniem. Natomiast mam wrażenie, że doszedłem tutaj do granicy, w której zachowanie sióstr i ich bezczelność przestaje bawić, a zaczyna irytować. Nie powiem - mocno współczułem policjantom przez całą fabułę. Mam też nadzieję, że mimo wszystko następne części okażą się mniej powtarzalne.

Druga książka jest chyba nawet lepsza niż pierwsza, natomiast obie prezentują dobry poziom. To kryminał nieco lżejszej wagi (ale nie lekkiej), gdyż tutaj przed śledztwo wysuwa się tutaj humor i dynamika sióstr Sucharskich. I słowo "dynamika" nie zostało tutaj użyte bez powodu, gd...

Rozwiń

Zwiń

Dobra książka, która nawet wkracza w sferę bycia użyteczną i edukacyjną. Ściśle rzecz biorąc można powiedzieć, że to fantasy, ale jednak nie do końca - prędzej porównałbym to do "Mitologii Nordyckiej" Gaimana, ale dotyczącą mitologii słowiańskiej.

Za mało mówi się o naszych rodzimych wierzeniach w szkołach czy przestrzeni publicznej - to dziwne, że wszyscy znają mitologię egipską, grecką, rzymską, a nawet nordycką czy celtycką, a słowiańska jest traktowana po macoszemu. Autor próbuje zmierzyć się z tym tematem i we wstępie wyjaśnia, dlaczego tak jest, podając też źródła. A potem przystępuje do snucia mitów z udziałem słowiańskich bogów lub innych postaci i tutaj poziom jest różny - często są to bardzo dobre opowieści, a czasami trochę nudne. Tym niemniej, autor starał się nadać temu dobry styl literacki i dodatkowo wyjaśnia, gdzie kończy się "kanon", a zaczyna jego twórczość.

Tutaj mam taką uwagę, że prawdopodobnie lepsze byłoby przedstawienie dwóch (albo więcej) wersji opowieści, z których jedna byłaby fabularyzowana, a inne rzeczywiście pokazywały różnice w poszczególnych podaniach. Natomiast tutaj trzeba zrozumieć autora, że po pierwsze, to bardzo rozszerzyłoby książkę, a po drugie - natura mitologii słowiańskiej jest taka, że wielu rzeczy trzeba się domyślać, gdyż nie ma "kanonu".

Brakuje tutaj też nieco innych stworów - są utopce, giganty, skrzaty, żar-ptaki, ale znając słowiańszczyznę ze światów Wiedźmina czy innych książek, spodziewałem się, że będzie nieco więcej stworów, a nie tylko bogów. Tym niemniej, jeśli potrzebujemy pigułki wiedzy dotyczącej naszej rodzimej mitologii (na końcu jest też kilkanaście stron o bogach i świętach), to jest to odpowiednia pozycja. Ale następnych części raczej nie będę eksplorował.

Dobra książka, która nawet wkracza w sferę bycia użyteczną i edukacyjną. Ściśle rzecz biorąc można powiedzieć, że to fantasy, ale jednak nie do końca - prędzej porównałbym to do "Mitologii Nordyckiej" Gaimana, ale dotyczącą mitologii słowiańskiej.

Za mało mówi się o naszych rodz...

Rozwiń

Zwiń

Niestety, nie jest to dobra książka. Widziałem dobre recenzje, ucieszyłem się ze świata CP2077, nawet nieźle się ją czytało, ale kiepsko ją oceniam.

Zacznę jednak od pozytywów, bo kilka takich jest i zdaję sobie sprawę, że niektórym przesłonią minusy, do których zaraz dotrę. Przede wszystkim, jeśli jesteście wielkimi fanami Night City, to będziecie wniebowzięci, bo autor starał się uchwycić bardzo dużo fragmentów tego świata, a wiemy dobrze, że jest on bogaty i śledzenie poszczególnych gangów, korporacji, dzielnic itd. jest fascynujące. Zaletą są też główni i poboczni bohaterowie, którzy są charakterystyczni, każdy ma swoją historię i podświadomie niektórym kibicujemy, a innym wręcz przeciwnie, a od czasu do czasu się to zmienia. Wreszcie, sam plan na fabułę jest ciekawy i złożony.

Dlaczego zatem narzekam? Po pierwsze, dobra fabuła nie oznacza, że została dobrze opowiedziana i to mój główny zarzut. O ile pierwsza połowa trzyma w miarę porządek i łatwiej śledzić losy bohaterów oraz akcji, to w drugiej zaczyna się sieczka. Nagle wchodzą dziesiątki wątków, zaczynają ujawniać się "zakręty" w każdym i przeplatać. De facto książka polega nie na rozwiązaniu jakiejś akcji, tylko odkryciu historii każdego bohatera i to jest OK, tylko że zostało to bardzo chaotycznie przedstawione. Każdy ma swoje przemyślenia i wspomnienia, które się przeplatają. Od czasu do czasu są też opisy "techniczne" lub newsowe, które niby komentują to, co się dzieje, ale jakoś gryzą mi się z tempem opowiadania historii. Działania różnych bohaterów wiążą się ze sobą i powstaje taki chaos, że trudno powiedzieć, co do czego doprowadziło oraz dlaczego bohaterowie zachowują się tak, jak się zachowują. Mówiąc wprost - nie rozumiałem pewnych ciągów przyczyno-skutkowych lub przeskakiwały one za szybko (nie mogę napisać, o co chodzi, bo spoilery).

I nie wiem, czy to kwestia braku dopracowania wątków, czy sposobu pisania. Obstawiam to drugie, bo faktem jest też, że mnogość elementów ze świata CP2077 sprawiła, że autor wrzucił tutaj wszystko naraz - mamy kilka gangów, policję, korporacje i wszystko fajnie, ale na tak małej przestrzeni jest tego aż za dużo. Osoby nieznające Cyberpunka 2077 mogą się tutaj dobrze bawić, ale wielu rzeczy nie rozgryzą tak szybko. To trochę wygląda, jakby autor został poproszony, aby wrzucić do fabuły jak najwięcej czynników znanych graczom RPG-a czy cRPG-a i faktycznie, dzięki temu fabuła jest tak wielowątkowa, tylko że jednocześnie łatwo się w tym pogubić.

Nie jest to książka bardzo zła i jak najbardziej można ją przeczytać i się nią cieszyć. Niestety, zaognianie akcji w moim poczuciu nie wyszło jej na dobre i zwyczajnie w którymś momencie można się tak pogubić, że już niewiele czytelnika obchodzi. Choć w sumie może nie - bohaterowie nadal czytelnika interesują i ich kreacja gra tutaj pierwszorzędną rolę.

Niestety, nie jest to dobra książka. Widziałem dobre recenzje, ucieszyłem się ze świata CP2077, nawet nieźle się ją czytało, ale kiepsko ją oceniam.

Zacznę jednak od pozytywów, bo kilka takich jest i zdaję sobie sprawę, że niektórym przesłonią minusy, do których zaraz dotrę. Przede wszyst...

Rozwiń

Zwiń

To jedna z tych książek, dla których czytam fantasy. I nie sugerujcie się oceną, która widnieje przy opinii - wynika ona z pewnych niedoskonałości literackich, ale nie zmienia to faktu, że bawiłem się wyśmienicie.

Ta książka nawiązuje i należy do gatunku klasycznego fantasy. I to nie tylko ze względu na brak jakichkolwiek odwołań do teraźniejszości czy nowoczesności - tutaj czuć duch wszechogarniającej magii, mistycznych wizji, artefaktów, a także charakterystyczne motywy od zawsze występujące w tym gatunku. Jednocześnie ta książka nie próbuje udawać, że jest czymś więcej - to po prostu opowieść fantasy. Bardzo dobra opowieść fantasy, którą faktycznie chce się czytać i śledzić los bohaterów. To powieść, która daje satysfakcję, bo dzieje się tutaj to, czego się spodziewamy, ale jednocześnie fabuła nie jest aż tak szablonowa i nadal przed czytelnikiem jest sporo do odkrycia.

Nie bójcie się tak dużej liczby stron - to cegła, ale z gatunku tych, które czyta się dobrze, bo akurat nie jest napisana klasycznie. Nie ma tu wielu epickich sformułowań, dziwnego szyku zdania, pompatyczności itd. - język jest nowoczesny, wręcz prosty, nieskomplikowany, ale na pewno nie prostacki. Czyta się to prosto, a w połączeniu z satysfakcjonującą historią nie pozwala to się oderwać od powieści.

Gdzie zatem leżą wady? W tym, iż cała "intryga" i cel bohaterów nie do końca jest zrozumiały. Mam wrażenie, że autor chciał dać takie poczucie magii i niezbadanej tajemnicy postaci, że... nie wyjaśnił tego dobrze. Pod tym kątem to też klasyczne fantasy: "magia tak działa, ale więcej nie powiem, nie interesuj się - masz uwierzyć, że coś tam się dzieje". A przynajmniej takie mam poczucie. Trochę też za dużo tutaj szczęśliwych zbiegów okoliczności, ale to jednocześnie powód, dla których ta historia raduje czytelnika. To, bynajmniej, nie oznacza, że wszystko tutaj układa się po myśli bohaterów. Dużo tutaj też powtarzających się patentów typu "muszę gdzieś iść, ale będę tęsknił, ale znowu się zobaczymy".

Polecam gorąco. Na pewno sięgnę po pozostałe dwa tomy, a i zainteresuję się twórczością autora, bo mimo iż styl jest prosty, humoru nie ma i innowacji też nie, to po prostu czyta się to rewelacyjnie i wszystko - świat, postacie, walki - są w sam raz i łatwo od siebie odróżnialne oraz zapamiętywalne.

To jedna z tych książek, dla których czytam fantasy. I nie sugerujcie się oceną, która widnieje przy opinii - wynika ona z pewnych niedoskonałości literackich, ale nie zmienia to faktu, że bawiłem się wyśmienicie.

Ta książka nawiązuje i należy do gatunku klasycznego fantasy. I to nie tylk...

Rozwiń

Zwiń

O filmie słyszeli chyba wszyscy, ale książka wydaje się mniej znana. Z racji tego, że nie znam obrazu kinowego, stwierdziłem, że podejdę do lektury nieskażony ekranizacją. Jakie są zatem książkowe "Igrzyska Śmierci". Niezachęcające.

Pod wieloma względami jest to typowa młodzieżówka, o fabule, która ma kilka zakrętów i zabiegów mających zaskoczyć czytelnika, ale udaje się to średnio. Natomiast tego się można spodziewać i mimo wszystko są tutaj zalety (o których zaraz), natomiast to, co najbardziej mnie irytowało, to styl. To typowa literatura o bardzo prostym języku, która unika rozbudowanych zdań i stanowi czasem wręcz reportaż tego, co się dzieje oraz przemyśleń bohaterki (wszystko jest pokazane z jej perspektywy). To powieść prawie że jednowątkowa, wręcz "mechaniczna", uboga stylistycznie o infantylnie podniosłych momentach, które "muszą" być. Nie ma się poczucia, że czyta się coś niesamowitego. Dodatkowo, nie wiem czy to kwestia oryginału, czy tłumaczenia, ale widywałem nielogiczności (dokładniej - z którym uchem Katniss miała problem), przy czym miałem takie poczucie, że książka to olewa i brnie dalej, bo przecież czytelnik i tak będzie urzeczony.

Jednak uczciwie muszę przyznać, że książka ma też zalety i pod kątem założeń nie jest bezmyślna. O ile historia jest prosta, a świat w sumie też, to ten drugi ma głębię i przekaz, w tym przypadku jawnie uderzający w totalitaryzm, komercjalizację świata, niską wartość ludzkiego życia oraz pudelkowatość. To zresztą młodzieżówka postapo, ale ciekawie zrealizowana i wierzę, że to bardzo dobry materiał na scenariusz do filmu, co zresztą wykorzystano. Dodatkowo, dość dokładne opisy survivalowe zapewne nie są wyssane z palca i chociaż niektóre elementy mogą dać do myślenia osobom niezaznajomionym z dziczą.

Dalszych części czytać nie będę. Rozumiem, dlaczego film na podstawie tej książki stał się tak popularny. Natomiast mimo wszystko książka wydaje się po prostu słaba pod kątem historii, choć z ciekawymi założeniami.

O filmie słyszeli chyba wszyscy, ale książka wydaje się mniej znana. Z racji tego, że nie znam obrazu kinowego, stwierdziłem, że podejdę do lektury nieskażony ekranizacją. Jakie są zatem książkowe "Igrzyska Śmierci". Niezachęcające.

Pod wieloma względami jest to typowa młodzieżó...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo urocza książka, którą bez problemu jestem w stanie określić jako "guilty pleasure". Nie jest to młodzieżówka, którą docenia się za epickość, niesamowite dialogi, kreację świata, zaskakującą fabułę, choć po części z każdego tego aspektu trochę bierze (może poza ostatnim, do czego jeszcze wrócę). Natomiast przede wszystkim jest to przyjemna lektura, łatwa w czytaniu i dająca dużo satysfakcji. Nie oznacza to, że jest łagodna jeśli chodzi o treść - jest taka, jak piosenka popowa: skrojona po to, aby się podobać, a nie przekazywać coś ważnego.

Fabuła jest dość prosta i jeśli podczas lektury wyobrazicie sobie jakieś konkretne zwroty akcji, to prawdopodobnie je "traficie". O ile wiadomo, że nie wszystko można przewidzieć, to historia idzie jak po sznurku, a bohaterowie zazwyczaj są jednoznacznie dobrzy lub jednoznacznie źli. To nie zmienia faktu, że czyta się to miło i wręcz z wyłączeniem myślenia, co dla niektórych będzie zaletą, ale zrozumiałe jest, że nie wszyscy tego szukają. Inną zaletą jest przedstawiony świat, przy którym czuje się jego złożoność, ale autorka skupia się na czymś innym - wytłumaczeniu, na czym polegają jego główne reguły i jak zróżnicowany jest. Pod tym kątem to normalna, nieepicka powieść fantasy.

Tak, jak napisałem, nie jest to książka ambitna i nie odnajdziecie tutaj inteligentnych rozważań, refleksji starających się przekazać prawdę o życiu itd. Nie mówię, że książka jest głupia - jest normalna i nie ma zamiaru być czymś więcej. To, co mi bardzo z kolei przeszkadzało, to system imion bohaterów, który jest tutaj ściśle przestrzegany zgodnie z regułami świata, ale sprawia to, że nazwy własne są niezwykle trudne do zapamiętania, a nawet wymówienia. W paru przypadkach są też na tyle podobne, że czasem można się zgubić (na szczęście, rzadziej niż częściej). Prostota fabuły też może być jej wadą, ponieważ w paru miejscach jest tak szablonowa, że aż można przewrócić oczami. Niekiedy przydałoby się trochę pazura, natomiast autorka starała się, aby wszystko było ładne. Aż za ładne.

Tym niemniej, polecam na odmóżdżenie i mam nadzieję, że kiedyś autorka wróci do tego świata, bo ma on potencjał, a bohaterów da się lubić.

Bardzo urocza książka, którą bez problemu jestem w stanie określić jako "guilty pleasure". Nie jest to młodzieżówka, którą docenia się za epickość, niesamowite dialogi, kreację świata, zaskakującą fabułę, choć po części z każdego tego aspektu trochę bierze (może poza ostatnim, do...

Rozwiń

Zwiń