Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwie królowe, które dzieli tysiąc lat, a łączy jedno proroctwo. Jedna ma świat ocalić, druga będzie prowadziła do jego zagłady.

Jak tylko przeczytałam opis tej książki czułam, że to będzie naprawdę kawał dobrej rozrywki i po części się nie myliłam.

Sam wstęp książki od razu rzuca nas w bardzo mocno rozbudowany świat przedstawiony. Sam zamysł jest fantastyczny. Władanie żywiołami, dwór, wojny. Jedynie czego tu mi zabrakło to większego zagłębiania się w zasady, które wyjaśniłyby nieco jego funkcjonowanie.

Mamy tu dwie linie czasowe i mi osobiście to nie przeszkadza, co więcej wydaje mi się że ten zabieg był idealny żeby utrzymać zainteresowanie dwoma historiami, które wzajemnie się uzupełniały.

Co do bohaterek… Rielle polubiłam. Jej postać jest dopracowana, złożona, nieszablonowa, pełna tajemnic. Od samego początku gdy tylko została nam przedstawiona to miałam w głowie „Dlaczego ona została Krwawą Królową?!”. Natomiast Eliana już nie podbiła mojego serca. Było w niej coś nieautentycznego. Jej rzekoma odwaga i butność wydawała się być tylko pozorem.

Jeśli chodzi o zakończenie to liczyłam, że wbije mnie w fotel. Tak się nie stało, ale zostawiło w mojej głowie mnóstwo pytań, sprawiło że chce drugi tom czytać już w tej chwili chcąc wiedzieć co będzie dalej!

Nie jest to miłość stuprocentowa, ale bawiłam się bardzo dobrze!

Dwie królowe, które dzieli tysiąc lat, a łączy jedno proroctwo. Jedna ma świat ocalić, druga będzie prowadziła do jego zagłady.

Jak tylko przeczytałam opis tej książki czułam, że to będzie naprawdę kawał dobrej rozrywki i po części się nie myliłam.

Sam wstęp książki od razu rzuca nas w...

Rozwiń

Zwiń

UnOrdinary to historia zwykłego chłopaka chodzącego do niezwykłej szkoły, w której elita uczniowska posiada nadzwyczajne moce i których wcale nie używa w dobrych intencjach. John, bo tak nazywa się główny bohater postanowił, że tym razem będzie inaczej i zmieniając szkołę stwierdził, że będzie żył tak jak chce. Tym samym stał się celem elitarnej grupki, bo ta podejrzewa że przeszłość Johna i sam chłopak są o wiele bardziej ciekawsze niż mogło by się wydawać.

Najbardziej urzekło mnie to, że pod całą tą magiczną otoczką autorka poruszyła ważny temat, z którym chyba każdy nastolatek swego czasu się zmagał. W tym także i ja. Wyalienowanie, poczucie bycia gorszym, niepasującym. Dodatkowo ta ciągła presja. Presja bycia najlepszym, czy tego aby mieć najwyższe oceny. Z tym z kolei zmagała się Seraphine. Choć najpopularniejsza, zaprzyjaźnia się z Johnem jako jedyna, a początek ich znajomości wcale na to nie wskazywał.

W tym tomie autorka stara się wprowadzić nas w klimat szkoły, ukazać jego funkcjonowanie, odkrywa trochę kart i wszystko to wypada świetnie. Mimo to, zakończenie nasuwa wiele pytań, które są ogromnym potencjałem na rozwój tej historii w dalszych tomach czego nie mogę się doczekać!

Bawiłam się świetnie. Polubiłam głównych bohaterów i jestem zaciekawiona tym, jakie sekrety ukrywa John, a jaką przeszłość ma za sobą Seraphine.

Co do kreski i stylu rysowania autorki to bardzo mi się podoba! Jest czysta i schludna, dokładnie taka jaką cenię sobie w mangach.

UnOrdinary to historia zwykłego chłopaka chodzącego do niezwykłej szkoły, w której elita uczniowska posiada nadzwyczajne moce i których wcale nie używa w dobrych intencjach. John, bo tak nazywa się główny bohater postanowił, że tym razem będzie inaczej i zmieniając szkołę stwierdził, że bę...

Rozwiń

Zwiń

Jestem prostym człowiekiem. Widzę „dark academia” idę czytać. Ta książka to zbiór 12 opowiadań różnych autorów, w tym Olivie Blake czy M.L Rio.

Z racji tego, że każdy z tych autorów ma zupełnie inny styl pisania to było to dla mnie ciekawe doświadczenie czytelnicze. Niektóre opowiadania mnie zachwyciły, inne niestety nieco mniej.

Te, które szczególnie mi się spodobały to Pies i królik, w którym mamy do czynienia z realizmem magicznym i szaleństwem w najczystszej postaci.

Profesor ontografii z kolei był mroczny i niepokojący, a końcówka… musicie sami to przeczytać. Żałuję, że to była tak krótka forma, bo to opowiadanie ma ogromny potencjał na coś wiekszego.

Innymi, które także mi się podobały były Dom X, Cztery pogrzeby i Okrutne następstwa.

Z kolei Pytia autorstwa Olivie Blake to dla mnie zupełnie niezrozumiały twór. Weekend u Bertie także niekoniecznie mi się spodobał, chociaż wiecie dobrze, że A jeśli jesteśmy złoczyńcami tej autorki uwielbiam.

Jako całość książka podobała mi się. Myślę, że to jest super opcja dla kogoś kto dopiero wkracza w klimat dark academii, bo może poznać różne jej odmiany, poznać różnych autorów. Każdy znajdzie dla siebie choć jedną historię, która go urzeknie.

Jestem prostym człowiekiem. Widzę „dark academia” idę czytać. Ta książka to zbiór 12 opowiadań różnych autorów, w tym Olivie Blake czy M.L Rio.

Z racji tego, że każdy z tych autorów ma zupełnie inny styl pisania to było to dla mnie ciekawe doświadczenie czytelnicze. Niektóre opowiadania ...

Rozwiń

Zwiń

Podeszłam do tej książki bez żadnych oczekiwań, jak do wszystkiego ostatnio. Pierwsze parę listów Charliego, bo w tej formie napisana jest ta książka, do tajemniczego przyjaciela mnie zaintrygowały, ale to na tyle. Do czasu.

Nie spodziewałam się, że w tej historii, z pozoru prostej, dotyczącej czasów, które mnie już nie dotyczą odnajdę siebie. Że główny bohater, który jest tak różny ode mnie jednocześnie może być tak podobny i tak mi bliski.

Jej największym plusem jest uniwersalność, bo pomimo roku, w którym została wydana po raz pierwszy, to każdy poruszony temat przez autora wciąż jest aktualny. Jedyna różnica polega na tym, że teraz coraz więcej ludzi ma odwagę mówić głośno o tym, co ich spotkało i walczyć o siebie, swoje życie i swoje szczęście. Widzę was wszystkich, bo jestem jedną z was.

Jedna z najlepszych w swoim gatunku i szczerze? Choć dedykowana jest młodzieży, to starsi czytelnicy również powinni być usatysfakcjonowani.

Lubię książki, o których będę pamiętać i do których chcę wracać. Ta jest jedną z nich.

Podeszłam do tej książki bez żadnych oczekiwań, jak do wszystkiego ostatnio. Pierwsze parę listów Charliego, bo w tej formie napisana jest ta książka, do tajemniczego przyjaciela mnie zaintrygowały, ale to na tyle. Do czasu.

Nie spodziewałam się, że w tej historii, z pozoru prostej, doty...

Rozwiń

Zwiń

Pisanie o tej książce sprawia mi trudność, ale nie dlatego że mi się nie podobała. Ta trudność wynika z tego, że była tak wyśmienita, że nie wiem od czego zacząć, aby przekazać wszystkie uczucia, które mi towarzyszyły podczas czytania. 😅

Chciałam ją przeczytać z dwóch powodów. Moja bestie @zaczytana_rita objęła ją patronatem (i totalnie rozumiem czemu ją pokochała!), oraz pojawiający się motyw dark academia, którego jestem fanką.

Ale nie spodziewałam się, że tym co mnie kupi nie będzie wyżej wymieniony motyw, a fantastyczny humor i dwójka głównych bohaterów, którzy zostali naprawdę dobrze wykreowani. Jak wiecie ja mam często problem z bohaterkami, których główną cecha osobowości jest „jestem inna niż wszystkie” i choć tutaj, Leaf jest inna, to bije od niej taka szczerość i autentyczność, że polubiłam ją od pierwszych stron.

Natomiast Lore… matko jedyna, kocham. Dawno się tak nie uśmiałam, jak wtedy kiedy czytałam jego złote myśli. Dawał mi mocny vibe Venoma, więc wszyscy fani tej postaci powinni być zachwyceni.

Jednym minusem tej książki jest to, że nie ma polskiego wydania drugiego tomu. Amen.

Pisanie o tej książce sprawia mi trudność, ale nie dlatego że mi się nie podobała. Ta trudność wynika z tego, że była tak wyśmienita, że nie wiem od czego zacząć, aby przekazać wszystkie uczucia, które mi towarzyszyły podczas czytania. 😅

Chciałam ją przeczytać z dwóch powodów. Moja bestie...

Rozwiń

Zwiń

Jak tylko przeczytałam opis tej książki, to byłam pewna że będzie mi się podobać, bo pomysł na fabułę jest fantastyczny.
Biorąc pod uwagę całokształt to rzeczywiście mi się podobała. Czytałam ją z zaciekawieniem ale…

Moim pierwszym „ale” jest narracja w tej książce. Ciągłe przeskakiwanie między różnymi bohaterami, aby móc poznać ich punkt widzenia i historię było męczące, wybijało mnie z rytmu i w pewnym momencie już nawet nie wiedziałam o co chodzi.

Kolejnym moim „ale” jest ilość niezwykłych książek. Wraz z rozwojem fabuły okazuje się jakby na każdą okazję istniała magiczna książka, przez co dla mnie przestały one być wyjątkowe, a co więcej ich działanie wykluczało się i nie miało żadnej logiki.

Ostatnim moim „ale” są finalne rozdziały i samo zakończenie. Mam wrażenie, że autor próbował zmieścić w tych paru kartkach możliwe jak najwięcej pomysłów, coby nic mu nie umknęło i jak przez całą książkę budował stopniowo fabułę, tak zakończenie było tak pospieszne, że nie zdążyłam go nawet przetworzyć, kiedy przewracałam ostatnią kartkę.

Daje się odczuć, że jest to debiut literacki, a ja do nich podchodzę z pewną wyrozumiałością, bo w końcu każdy kiedyś zaczynał. Sam pomysł bardzo mi się spodobał i czuję, że autor z czasem będzie miał naprawdę sporo do zaoferowania, wi

Jak tylko przeczytałam opis tej książki, to byłam pewna że będzie mi się podobać, bo pomysł na fabułę jest fantastyczny.
Biorąc pod uwagę całokształt to rzeczywiście mi się podobała. Czytałam ją z zaciekawieniem ale…

Moim pierwszym „ale” jest narracja w tej książce. Ciągłe przeskakiwani...

Rozwiń

Zwiń

Na sztuce nie znam się kompletnie, ale nie znaczy to, że jestem wobec niej obojętna. Wręcz przeciwnie. Sztuka potrafi wywołać nie tylko mój zachwyt, ale także trafić we wrażliwą część mojej duszy i popchnąć mnie w otchłań przeróżnych emocji.

Sięgając po tę książkę obawiałam się, że brak mojej wiedzy technicznej w tym zakresie będzie przeszkodą w jej odbiorze. Obawy te były zupełnie niepotrzebne.

Książka pisana jest jak pamiętnik, z którego dowiadujemy się całej drogi przebytej przez Tony’ego Tetro, którą odbył żeby zdobyć tytuł jednego z najlepszych fałszerzy sztuki.

Zastanawiało mnie jak to jest, że ktoś kto niewątpliwie kocha sztukę, co daje się odczuć w sposobie jakiej Tetro o niej mówi, mógł robić coś tak okropnego jak fałszowanie jej. Po tej lekturze odpowiedź okazała się być dla mnie bardzo prosta. Bo mógł i robił to tak dobrze, że zwodził najlepszych znawców tamtych czasów. No powiedzcie, że to jako artystom nie połechtało by wam ego tak bardzo, że to wystrzeliło by kosmos? 🙈

Nie brak w tej historii przepychu, snobizmu, znanych nazwisk, drogich samochodów, gdy wszystko układało się dobrze. Ale wiecie jak to jest, ostatecznie i tak prawda wyjdzie na jaw i tutaj nie było inaczej. Ogromnie podobała mi się pokora, która wbrew wszystkiemu autor w sobie miał. Choć z powodzeniem jego sfałszowane dzieła uznawane były za oryginalne, to gdy przyszedł czas na konsekwencje, ten po prostu je przyjął i zrobił coś dobrego na tyle ile mógł.

Nie spodziewałam się, że ten tytuł aż tak mi się spodoba. Autentyczna, szczera, momentami zabawna. Bawiłam się wybornie i polecam wszystkim fanom sztuki i nie tylko!

Na sztuce nie znam się kompletnie, ale nie znaczy to, że jestem wobec niej obojętna. Wręcz przeciwnie. Sztuka potrafi wywołać nie tylko mój zachwyt, ale także trafić we wrażliwą część mojej duszy i popchnąć mnie w otchłań przeróżnych emocji.

Sięgając po tę książkę obawiałam się, że brak ...

Rozwiń

Zwiń

Valentin Verne. Młody inspektor, który niegdyś był obiecującym studentem chemii i biologii postanawia dokończyć misję życiową swojego ojca i schwytać prz€stępce, który ukrywa się pod pseudonimem Wikary, a jego ofi@rami są nieletni chłopcy.

Jego prywatne śledztwo zostaje tymczasowo skierowane na drugie tory, gdyż pewien młody chłopak, nie mający jak się mogło by wydawać żadnych powodów, targa się na swoje życie, a jego ojciec nie chce uwierzyć, że nie były w to zaangażowane osoby trzecie.

Dodatkowo wraz z rozwojem akcji, mamy możliwość poznawania historii chłopaka imieniem Damien, która jest przeplatana między rozdziałami za sprawą pamiętnika.

Biuro to historia, która nie porywa od pierwszych stron. Autor powoli wprowadza czytelnika w mroczny, brudny i tajemniczy Paryż z XIX wieku. Swoją drogą robi to fantastycznie. Dawno nie czytałam książki, w której klimat byłby aż tak namacalny.
Gdy już czytelnik zatraci się w historii, której karty odkrywane są niespiesznie to nie ma odwrotu, a książka staje się dosłownie nieodkładana.
Bardzo mi się podobała złożoność fabuły. Akcja nie kręciła się cały czas wokół jednego tematu, a ostateczne powiązania wszystkich wątków i rozwiązanie ich zmiotły mnie z planszy. Dużym plusem okazały się także nawiązania historyczne, dzięki którym całość była jeszcze bardziej autentyczna.

Język, którym pisana jest książka, ma w sobie oczywiście pewną nutę tamtych czasów, ale uwierzcie na słowo, że przez to nie jest ona ciężka w odbiorze. Wręcz przeciwnie sprawia, że czytelnik jeszcze bardziej zatraca się w tej opowieści.

Valentin Verne. Młody inspektor, który niegdyś był obiecującym studentem chemii i biologii postanawia dokończyć misję życiową swojego ojca i schwytać prz€stępce, który ukrywa się pod pseudonimem Wikary, a jego ofi@rami są nieletni chłopcy.

Jego prywatne śledztwo zostaje tymczasowo skiero...

Rozwiń

Zwiń

Noce za nocami okazały się być moim totalnym comfort readem, a Feliksa i Fryderyka pokochałam. Czy druga część tej dylogii spodobała mi się równie mocno?
No niestety nie do końca.

Minęły 4 lata. Ruta została asystentką Nikifora i mimo że gość okrutnie ją wkurza to jednocześnie między nimi zaczyna się coś dziać. Sytuacja się zmienia gdy Nikifor nagle znika, a Ruta z Feliksem i Fryderykiem wyruszają do Florencji z misją odnalezienia księcia.

Zacznę od tego, że nie jestem fanką Ruty. Nie polubiłam jej w pierwszej części i w tej niewiele się zmieniło, a przez to że była główną bohaterką to poniekąd samo to sprawiało, że nie czerpałam aż takiej radości z czytania. Natomiast Nikifora, który był moją ulubioną postacią nie było praktycznie w ogóle, a jak był to niestety zabrakło mu tego czegoś co miał w pierwszej części, a czym mnie ujął.

Idąc dalej. Akcja książki była niesamowicie rozwleczona. Myślę że spokojnie mogłoby to się zmieścić na max 300-350 stronach i wtedy wiem, że zaangażowałaby mnie ta historia o wiele bardziej niż faktycznie było, bo przyznaję bez bicia, że momentami byłam znudzona.

Złapałam się na tym, że zaczynam być czepliwa, a tym samym zapadł mi w pamięć jeden fragment dotyczący cech wampirów. W NAPW wampiry ukazane są typowo: zimna skóra, czerwone oczy, brak odbicia lustrzanego itp. W jednym fragmencie Ruta będąca tym wampirem czuła rozszalałe bicie swojego serca. No więc jak to z tym wampiryzmem w końcu?

Ostatnią z rzeczy jest przemiana Feliksa w wampira, która przez opis w mojej głowie wyglądała dokładnie tak samo i równie dramatycznie co moment ze Zmierzchu kiedy Edward wysysał jad z nadgarstka Belli.

Ostatecznie książkę czytało mi się dobrze i sprawiło mi to przyjemność, ale zabrakło mi tego czegoś, co zachwyciło mnie w NZN.

Noce za nocami okazały się być moim totalnym comfort readem, a Feliksa i Fryderyka pokochałam. Czy druga część tej dylogii spodobała mi się równie mocno?
No niestety nie do końca.

Minęły 4 lata. Ruta została asystentką Nikifora i mimo że gość okrutnie ją wkurza to jednocześnie między ni...

Rozwiń

Zwiń