Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mała czarna i perły, a może małość, samotność i czerń pereł? Helen Weinzweig w swojej zakrawającej o surrealizm powieści zabiera nas do nieuporządkowanego świata głównej bohaterki, gdzie to my musimy podjąć ostateczną decyzję. Czy to co dzieje się wokół Shirley jest wynikiem jej zaburzeń psychicznych, czy może świat wokół nas taki właśnie bywa?

Jeśli podzielić „Małą czarną i perły” na pewne sekcje, to dla mnie okryty tajemnicą romans z przystojnym szpiegiem mógłby zajmować zdecydowanie mniej miejsca. Uzależnienie Shirley od umykającego wciąż mężczyzny zdaje się nosić znamiona przemocy, niezdrowej relacji, z której bohaterka nie potrafi/nie chce się wydostać.

Drugą, chaotyczną i wymagającą od czytelnika bezwzględnej uważności częścią tej powieści jest pamięć. Miejsca przynoszące wspomnienia, wspomnienia poruszające pamięć i Toronto; miasto burzące wszelkie zbudowane dotąd mury. Przeszłość wygląda z uliczek mijanych przez Shirley, zagląda razem z nią do znanych dotąd miejsc. Razem znajdują ludzi opowiadających dziwne historie. Historie, które mogą należeć do każdego.

Zapisałam sobie tylko jeden fragment, w zasadzie zbitek słów: „Byłam obca pośród obcych”. I to zdanie dokładnie opisuje zagubioną między tym co jest i co było bohaterkę. Podróż Shirley jest narkotyczna, prowadzi nas do niezwykłych miejsc i finału, który może zaskoczyć.

Wiem na pewno, że „Mała czarna i perły” może uwieść czytelnika językiem i rozczarować zarazem. Może zaangażować na początku i zostawić pośrodku niczego na końcu. Na pewno nie będzie dla wszystkich, ale to akurat nie jest jej wadą.
Ja sama nie przepadłam, ale też jestem w stanie znaleźć tu wiele trafiających do mnie momentów. Z przyjemnością przeczytałabym zbiór opowiadań autorki, który do polskiego czytelnika jak dotąd nie dotarł.

Mała czarna i perły, a może małość, samotność i czerń pereł? Helen Weinzweig w swojej zakrawającej o surrealizm powieści zabiera nas do nieuporządkowanego świata głównej bohaterki, gdzie to my musimy podjąć ostateczną decyzję. Czy to co dzieje się wokół Shirley jest wynikiem jej zaburzeń psychicznych, czy może świat wokół nas taki właśnie bywa?

Jeśli podzielić „Małą...

Czy to kolejny bardzo dobry zbiór opowiadań, który miałam okazję przeczytać w tym roku? Zdecydowanie TAK!

W serii INNE KONSTELACJE Olgi Tokarczuk wydany został zbiór opowiadań argentyńskiej pisarki Silviny Ocampo. Zbiór niezwykły, wykraczający poza literackie granice gatunku i dla mnie osobiście wspaniały. To z jednej strony teksty zorientowane na odwracającym uwagę szczególe, z drugiej sączące powolną truciznę wprost do świadomości czytelnika. Przemoc i strach. Momenty niezwykłe i niezwyczajne w codziennym życiu; na poły magiczne, bizarne i niepoddające się logicznemu myśleniu. „Furia i inne opowiadania” to w końcu zbiór do którego chcę wracać i odkrywać go na nowo, na innych poziomach.

Jeśli doceniacie krótką formę, jeśli nie boicie się stąpania na granicy rzeczywistości i snu/koszmaru. Jeśli chcecie rozerwać Wasze szare komórki w najlepszy możliwy sposób (język i fraza Ocampo) - kupujcie. Czytajcie. Bawcie się.

Polecam i jestem bardzo ciekawa co znajdę w dwóch poprzednich tytułach w serii konstelacji, które mam już na swojej półce (dziękując sobie z przeszłości, że je zakupiłam).

Czy to kolejny bardzo dobry zbiór opowiadań, który miałam okazję przeczytać w tym roku? Zdecydowanie TAK!

W serii INNE KONSTELACJE Olgi Tokarczuk wydany został zbiór opowiadań argentyńskiej pisarki Silviny Ocampo. Zbiór niezwykły, wykraczający poza literackie granice gatunku i dla mnie osobiście wspaniały. To z jednej strony teksty zorientowane na odwracającym uwagę...

Nie posiadam talentu muzycznego - moją karierę pogrzebały cymbałki w szkole podstawowej, a ostateczny cios zadał mi flet prosty. Na szczęście, dzięki mojej koleżance z dzieciństwa miałam okazję poznać podniosły nastrój szkoły muzycznej. Lubiłam odwiedzać koncertowe sale, biernie uczestniczyć w lekcjach gry na fortepianie. Do dziś mam pewien sentyment związany z tym instrumentem, dlatego też zainteresowała mnie powieść tajwańskiego pisarza Chiang-Sheng Kuo.

„Stroiciel fortepianów” przybliża nam historię dwóch mężczyzn - wdowca opłakującego śmierć żony i tytułowego stroiciela, niespełnionego artysty. Powieść odczytywać można na kilku poziomach. To z jednej strony hołd złożony muzyce klasycznej, a także instrumentom z których wydobyć można każdy poszukiwany przez artystę dźwięk. Kluczem niezbędnym do właściwego dostrojenia muzyka i instrumentu staje się stroiciel, który rozpoznaje potrzeby zarówno człowieka, jak i przedmiotu który bez wątpienia posiada duszę.

Jeśli jednak spojrzymy na powieść uważniej, znajdziemy w niej historię wielkiej straty, niewykorzystanych szans i pozostania w cieniu, kiedy światło dawało tak wiele możliwości. To w końcu opowieść o miłości, o życiu w pewnej bezpiecznej nieświadomości i złamanym sercu.

Chociaż znalazłam w „Stroicielu fortepianów” zarówno typowo azjatycki dystans jak i wiele życiowych prawd o życiu, ale i oddaniu się swojej pasji, to jednak zabrakło mi głębi, dzięki której mogłabym zatrzymać się z tym tekstem na dłużej. Przyjemność płynącą z lektury i wspomnienia związane z moją dziecięcą fascynacją dźwiękiem fortepianu doceniam, ale pozostaję raczej obojętna emocjonalnie wobec przedstawionej historii. Miałam wrażenie pewnego chaosu, jakby poszatkowane fragmenty nie do końca dobrze się ze sobą zgrały.

Nie polecam, ale i stanowczo nie odradzam. Jeśli Wasza wrażliwość literacko-muzyczna lepiej odbiera delikatne niuanse płynące na polski rynek wydawniczy z Azji, być może stroiciel Was uwiedzie.

Nie posiadam talentu muzycznego - moją karierę pogrzebały cymbałki w szkole podstawowej, a ostateczny cios zadał mi flet prosty. Na szczęście, dzięki mojej koleżance z dzieciństwa miałam okazję poznać podniosły nastrój szkoły muzycznej. Lubiłam odwiedzać koncertowe sale, biernie uczestniczyć w lekcjach gry na fortepianie. Do dziś mam pewien sentyment związany z tym...

Moja opinia o bardzo skondensowanej, a przy tym intensywnej i celnej jak strzały z broni palnej „Windzie Schindlera” będzie krótka. Darko Cvijetić w równie krótkich, bardzo celnych i emocjonalnych zdaniach opowiada o wojnie na Bałkanach, wojnie domu z domem, sąsiada z sąsiadem.

Pierwszy strzał.
Pada blisko, po drugiej stronie wieżowca. Może to tylko strzał ostrzegawczy, przecież wszyscy znają się tu aż za dobrze, krzywdy nikt drugiemu nie życzy. Razem dorastali, razem gonili za marzeniami, razem pracowali i razem będą umierać.

Drugi strzał.
Teraz stoi między nimi barykada. Niewidzialna granica poglądów, politycznych racji, przemocy i niezgody. Zamiast wymiany pozdrowień wymieniają ciała zabitych, sąsiedzką pomoc zamienili na wojnę, w której biorą udział wszyscy. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego.

Trzeci strzał.
Śmiertelna wyliczanka dobiega końca kiedy większość bohaterów zostaje już tylko w pamięci garstki pozostałych. Piasek oddzielający budynki zna smak krwi, zna też wilgoć łez. Winda zamiast ratować odbiera życie, dla niektórych znajdzie się jednak ratunek. Niech historia nie wraca, błędy nie zostają popełnione ponownie, świat niech idzie do przodu.
Oby tak było.

Polecam Wam lekturę „Windy Schindlera” bo ciężko znaleźć tyle emocji w tak niewielkim formacie. O wojnie napisano wiele książek, ale Darko Cvijetić w słowach, ale też i ciszy znajduje miejsce na rozliczenie przeszłości. Rozliczenie dobrych i złych, żywych i umarłych.

Moja opinia o bardzo skondensowanej, a przy tym intensywnej i celnej jak strzały z broni palnej „Windzie Schindlera” będzie krótka. Darko Cvijetić w równie krótkich, bardzo celnych i emocjonalnych zdaniach opowiada o wojnie na Bałkanach, wojnie domu z domem, sąsiada z sąsiadem.

Pierwszy strzał.
Pada blisko, po drugiej stronie wieżowca. Może to tylko strzał ostrzegawczy,...

„Ludzkie ciało zawiera przeciętnie trzydzieści kilogramów jadalnego mięsa, znacznie więcej, niżby można przypuszczać, zważywszy, ile osób jest niestrawnych.”

Dorothy Daniels można uznać za femme fatale. Jest pewna siebie, niezależna i odnosi sukces jako krytyczka literacka. Mimo swoich blisko pięćdziesięciu lat uwodzi mężczyzn i nie stroni od ich towarzystwa. Drugą przyjemnością jej życia jest jedzenie; smaki, które potrafi przywołać nawet w więziennej celi. Kiedy do garnka trafia pierwsza porcja tego wyjątkowego mięsa, kiedy przecięła tkanki pierwszego kochanka, Dorothy rozsmakowała się w życiu jeszcze bardziej.

Jeśli chcecie spotkać Hannibala w spódnicy, to jesteście naprawdę blisko choć dla mnie to nadal bohater „Milczenia owiec” pozostaje numerem jeden wśród ludojadów. Chelsea G. Summers stworzyła barwną powieść pełną jedzenia, seksu i nieposkromionego apetytu, który prowadzi bohaterkę „Tego głodu” do więzienia. Dorothy bywa wulgarna, seksualizuje każdą sferę życia i bez wątpienia dobrze się tym bawi. Jest kontrolującą, inteligentną i skrupulatną zabójczynią, którą jednak coś w końcu zawodzi. A może ktoś? Przekonajcie się sami, jeśli macie odwagę poznać jej opowieści. Ostrzegam - to bardzo opisowa książka i o ile nad kwestią jedzenia można się rozpływać, tak ludzkie wydzieliny i mięso może pozostawić lekki niesmak. Dorothy zamawia krwiste steki. Zawsze.

Czy „Ten głód” zaspokoi głód dobrej literatury? Jeśli szukacie rozrywki, wciągającej fabuły i bohaterki, którą ciężko lubić - książka Chelsea G. Summers narobi Wam apetytu. Ja bawiłam się dobrze, chociaż po tak inteligentnej i przebiegłej istocie spodziewałam się czegoś więcej jeśli chodzi o motywację do popełniania kolejnych zbrodni. Językowo jest w porządku, tłumaczka z pewnością nie miała łatwej pracy. Sam styl autorki jest dość prosty, ale nie oczekiwałam niczego więcej poza dobrą rozrywką. Odrzućcie jednak feministyczne zapędy.

„Ludzkie ciało zawiera przeciętnie trzydzieści kilogramów jadalnego mięsa, znacznie więcej, niżby można przypuszczać, zważywszy, ile osób jest niestrawnych.”

Dorothy Daniels można uznać za femme fatale. Jest pewna siebie, niezależna i odnosi sukces jako krytyczka literacka. Mimo swoich blisko pięćdziesięciu lat uwodzi mężczyzn i nie stroni od ich towarzystwa. Drugą...

Historie o odchodzeniu, o kończeniu pewnych rozdziałów w życiu mocno się mnie ostatnio trzymają. I chociaż zabrzmi to dziwnie, opowieści o starości, o spoglądaniu wstecz na własne życie w pewien sposób mnie ciekawią. Czy kiedy będę patrzeć na swoje życie za kilkadziesiąt lat znajdę miejsce na krytykę? Może ciało odbierze mi na to szansę, poplącze zmysły… Noszę w sobie wiele pytań i niewiele odpowiedzi w które doskonale wpisuje się książka norweskiej pisarki Merethe Lindstrøm „Dni w historii ciszy”.

Eva i Simon większość życia przeżyli razem nosząc swoje tajemnice blisko ciała. Ich bliscy nie znają przeszłości, o której wolą nie mówić, taką decyzję podjęli już dawno temu. Kiedy choroba Simona zaczyna zmieniać codzienność Evy, historia wraca i uprasza się o uwagę. Czy zostanie zapomniana zanim ktoś zdąży ją opowiedzieć? Czy powinna odejść razem z nimi? Im bliżej końca jesteśmy, tym więcej elementów znajduje swoje miejsce, a obraz dwóch tak bliskich sobie osób zmienia się w oczach czytelnika.

Cały uśpiony ładunek tej książki znajdziecie w tym, co zostało przemilczane, ukryte nawet przed najbliższymi. I chociaż ja sama nie potrafiłabym żyć tak jak Eva i Simon, nie zgodziłabym się na wyrzucenie z rodzinnej narracji ważnej części mojego życia, to jednak ich historia mnie poruszyła. Dotknęła tych miejsc które krzyczały: ROZMAWIAJCIE. Póki słowa mieszkają jeszcze w Simonie, póki choroba nie pomiesza mu myśli i nie zmieni na tyle, że próżno w nim będzie szukać tamtych cichych historii. Póki macie wokół ludzi, którzy chcą słuchać.

Polecam serdecznie i przy okazji zaznaczam. Nie znajdziecie tu niczego niezwykłego, co zapamiętacie do końca życia. To jedna z tych historii, które mogłyby się zdarzyć blisko nas i nie bylibyśmy tego świadomi. Subtelna, cicha, schowana w bezpiecznym miejscu. Dla chowającego ważna i stanowiąca o nim samym, ale wciąż niewidoczna dla innych.

Historie o odchodzeniu, o kończeniu pewnych rozdziałów w życiu mocno się mnie ostatnio trzymają. I chociaż zabrzmi to dziwnie, opowieści o starości, o spoglądaniu wstecz na własne życie w pewien sposób mnie ciekawią. Czy kiedy będę patrzeć na swoje życie za kilkadziesiąt lat znajdę miejsce na krytykę? Może ciało odbierze mi na to szansę, poplącze zmysły… Noszę w sobie wiele...

Kiedy MłodyBook po raz pierwszy zapowiedział wydanie „Nie zapomnij mnie” Alix Garin wiedziałam, że muszę poznać historię Clémence i jej babci. Widząc prace autorki byłam pewna, że graficznie będzie to piękne spotkanie, a tekst tylko mnie w tym utwierdził. Przed Wami poruszający obraz pewnej podróży. Podróży do domu, podróży do siebie, być może tej ostatniej i najważniejszej.

Porwanie chorującej na Alzheimera babci z domu opieki to według Clémence jedyny sposób na spełnienie życzenia babci i otworzenie oczu matce. Przecież można zrobić jeszcze tak wiele, jest na to czas! Dziewczyna wyrusza więc w podróż do domu rodzinnego, do wspomnień babci i własnych. Do czasu spędzonego z dziadkami, ale i nieobecną matką. Droga wyzwala wiele emocji, wbrew wszystkiemu pozwala zatrzymać się na chwilę i przyjrzeć sobie z pewnej perspektywy. A także odpowiedzieć na ważne pytanie: kim jestem w chwili, kiedy przestaję być sobą?

Nie chcę opowiedzieć Wam o wszystkim co znaleźć możecie w „Nie zapomnij mnie”, a mimo niewielkiej ilości tekstu znajdziecie tam naprawdę wiele emocji wyrażonych obrazem. To przepiękna opowieść graficzna o bezsilności wobec choroby ukochanej osoby. Clémence chce dla babci jak najlepiej ale dopiero w drodze zauważa, jak postępująca choroba zmienia człowieka, którego tak dobrze znała. Człowieka, który z opiekuna staje się osobą potrzebującą troskliwej i uważnej opieki.

To niezwykle piękna w swej prostocie opowieść, której zakończenie wzrusza do łez. Jeśli w Waszym życiu brakuje tak wyjątkowej osoby, z pewnością nie pozostawi Was obojętnymi.

Kiedy MłodyBook po raz pierwszy zapowiedział wydanie „Nie zapomnij mnie” Alix Garin wiedziałam, że muszę poznać historię Clémence i jej babci. Widząc prace autorki byłam pewna, że graficznie będzie to piękne spotkanie, a tekst tylko mnie w tym utwierdził. Przed Wami poruszający obraz pewnej podróży. Podróży do domu, podróży do siebie, być może tej ostatniej i...

Po powieści wojenne sięgam zazwyczaj kiedy wykraczają poza schemat bohaterskiej śmierci, w której nieszczęśnika prowadzi buk, honor i ojczyzna. Louis-Ferdinand Céline w „Wojnie” wyłamuje wszelkie możliwe szuflady, w których można zamknąć jego powieść. Wątki biograficzne splata z rozszalałą wyobraźnią, wyolbrzymia i przerysowuje, epatuje seksualnością, brudem i najniższymi instynktami. Ale jest w tym wszystkim coś, co mnie przekonało do przeczytania odnalezionej po latach powieści autora. I chciałabym kontynuować jego odkrywanie.

Trwa pierwsza wojna światowa. Wachmistrz Ferdinand po ucieczce z transportu trafia do polowego szpitala we Francji, najpewniej prowadzonego przez Czerwony Krzyż. Jego rekonwalescencja pełna smrodu i ludzkich wydzielin, umierających wokół niego żołnierzy i stosującej niezwykłe metody „stawiania na nogi” pacjentów siostry przebiega pomyślnie. Czy jednak cokolwiek wyda się Wam tu normalne? Obawiam się, że nie. Zaczyna się bowiem brawurowa jazda bez trzymanki.

Pod różową, trudną do przeoczenia okładką powieści Céline’a znajdziecie zachwyt lub totalne odrzucenie od autobiograficznej prozy autora. Zachwyt może przynieść sam tekst, który zdaje się mieć wyjątkowy rytm i jeśli tylko go poznacie, lektura nabierze tempa. Język jest prosty, dosadny, chociaż sam autor jak i jego bohater nazywają siebie poetami. Co więc może Was obrzydzić? Erotyzacja KAŻDEJ możliwej i niemożliwej sceny, w której widzimy bohatera. Czytajcie więc odpowiedzialnie, bo szacunku do ciała próżno tu szukać.

Jeśli niestraszny Wam brudny i pozbawiony oporów opis życia żołnierza, który próbuje wrócić do normalności po doświadczeniu wojny na własnej skórze - sięgajcie i czytajcie. Mam nadzieję, że pod tym wszystkim co złe i pozbawione smaku znajdziecie mały zachwyt.

Po powieści wojenne sięgam zazwyczaj kiedy wykraczają poza schemat bohaterskiej śmierci, w której nieszczęśnika prowadzi buk, honor i ojczyzna. Louis-Ferdinand Céline w „Wojnie” wyłamuje wszelkie możliwe szuflady, w których można zamknąć jego powieść. Wątki biograficzne splata z rozszalałą wyobraźnią, wyolbrzymia i przerysowuje, epatuje seksualnością, brudem i najniższymi...

Po długiej przerwie wracam do Ali Smith i jej książek. Chociaż w Polsce autorka znana jest przede wszystkim z cyklu pór roku, moja przygoda zaczęła się od tytułu wyłowionego wiele lat temu z wyprzedażowego stosu książek nad morzem. Niepozorny „Hotel świat” (2007, wyd. Muza) wtedy zrobił na mnie duże wrażenie. Znacie ten tytuł?

Sandy odbiera telefon który komplikuje jej spokojne życie. Myśli podzielone między teraźniejszością a przeszłością, wspomnieniem ojca i jego obecnym obrazem burzy niewidziana od czasów studiów znajoma. Problem czy może zagadka z jaką zgłasza się do Sandy to dopiero początek lawiny zupełnie nieoczekiwanych zdarzeń. Jest śmiesznie i strasznie jednocześnie, rozum przeciwstawia się nauce, za którą podąża filozofia. Jednym słowem - nie sposób się nudzić.

„Piąta pora roku” to wyjątkowa powieść, która prowadzi czytelnika od pojedynczej nitki do splątanego kłębka. Wątki przenikają się, jedno skojarzenie pociąga za sobą drugie i tworzy nową ścieżkę, którą możemy podążać. Możemy, ale nie musimy bo ten pierwszy, niepogłębiony sens również jest ważny. Granica światów rzeczywistego i wymyślonego zaciera się, śnimy sny na jawie, doświadczamy wraz z bohaterami pewnego wyobrażenia/przeniesienia. Sytuacje w których się znajdują są irracjonalne, dziwne, komiczne. Ali Smith porusza kwestie związane z samotnością w obliczu pandemii, chwiejnym poczuciu bezpieczeństwa, przekraczaniem osobistych granic.

„Piąta pora roku” może być zwariowaną historią o piekielnej parze bliźniąt wchodzącej z butami w życie spokojnej artystki. Historią o zagadce, która nie otwiera żadnych drzwi a ludzi. Może być też na innym poziomie powieścią o wrażliwości, której zachwianie grozi ucieczką do bezpiecznego miejsca.

Polecam, czytajcie i dajcie się zaskoczyć! Osobiście jestem wdzięczna za tak ciekawą sekwencję fikołków dla moich szarych komórek.

Po długiej przerwie wracam do Ali Smith i jej książek. Chociaż w Polsce autorka znana jest przede wszystkim z cyklu pór roku, moja przygoda zaczęła się od tytułu wyłowionego wiele lat temu z wyprzedażowego stosu książek nad morzem. Niepozorny „Hotel świat” (2007, wyd. Muza) wtedy zrobił na mnie duże wrażenie. Znacie ten tytuł?

Sandy odbiera telefon który komplikuje jej...

Margaret Atwood w pierwszej kolejności kojarzona jest z „Opowieścią podręcznej”, która „wróciła” do czytelników za sprawą niedawnej ekranizacji. Dla mnie jednak inicjującym momentem okazała się lektura powieści „Serce umiera ostatnie”. W powyższym zbiorze opowiadań znaleźć można echa obu tych książek.

„Wdowi las” składa się z 3 części, z których początek i koniec stanowi historia Nell i Tiga, kochających się i wspominających swoje życie małżonków. W części 2 spotykamy nie poddającą się schematom galerię pełną niezwykłych postaci. Moje serce skradł ślimak zaklęty w ciele nudnej pracownicy banku. Za to opowiadanie „Moja matka czarownica” zostawi na dłużej obraz kobiecych bohaterek - silnych, niepokornych i szalonych.

Atwood wielokrotnie w swoich tekstach przemyca własne poglądy, komentuje kondycję społeczeństwa i puszcza oko do czytelnika wychodząc poza schemat utopii, dystopii czy powieści obyczajowej. Pełne inteligentnego humoru i uszczypliwości opowiadania charakteryzuje świetna konstrukcja i język, co w każdej - dłuższej czy krótszej formie - jest znakiem rozpoznawczym autorki.

I chociaż nie mogę powiedzieć, że „Wdowi las” od deski do deski trafił w mój czytelniczy gust, to warto zwrócić na niego uwagę szczególnie jeśli planujecie poznać twórczość Atwood, a nie wiecie od czego zacząć. Znajdziecie tu bowiem wszystkie tropy, które zaprowadzą Was dalej lub wręcz przeciwnie, pokażą że twórczość Atwood nie jest dla Was. Pierwsza i ostatnia miłość, krok w to co nieznane na Ziemi i dalej, w kosmosie. Ludzka zazdrość i poczucie uwięzienia w czasie i miejscu. Po to wszystko, a nawet więcej zapraszam Was do lektury „Wdowiego lasu”.

Margaret Atwood w pierwszej kolejności kojarzona jest z „Opowieścią podręcznej”, która „wróciła” do czytelników za sprawą niedawnej ekranizacji. Dla mnie jednak inicjującym momentem okazała się lektura powieści „Serce umiera ostatnie”. W powyższym zbiorze opowiadań znaleźć można echa obu tych książek.

„Wdowi las” składa się z 3 części, z których początek i koniec stanowi...