Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Anglia Tudorów to zdecydowanie jeden z najbardziej lubianych przez twórców okres. Jednak zazwyczaj skupiamy się na momencie, gdy Henryk VIII zabiegał o rozwód, lub ewentualnie rządach Elżbiety I. Elizabeth Fremantle podeszła do sytuacji z nieco innej strony i postanowiła opowiedzieć historię Katarzyny Parr, ostatniej żony króla.

Katarzynę poznajemy, gdy czuwa nad łożem śmierci swojego drugiego męża, hrabiego Latimera. Udręczony małżonek błaga Katarzynę, aby ulżyła mu w ostatnich chwilach i pomogła w przejściu na tamten świat. Katarzyna zgadza się, chociaż ma poczucie, że popełniła grzech i przyjdzie jej za to odpowiedzieć. Jednak po owdowieniu początkowo świat wydaje się jej przychylny – ma pieniądze i swobodę, trafia też na dwór królewski, gdzie spotyka Tomasza Seymoura i zakochuje się w nim. Wtedy jednak staje się ofiarą adoracji króla Henryka VIII.

Książka wypada naprawdę dobrze. Głównie dzięki kreacji głównej bohaterki. Katarzyna jest bardzo silna, odważna i dumna, w końcu to kobieta, która zapisała się na kartach historii tym, że przetrwała małżeństwo z tyranem oraz działała na rzecz reformacji i była pierwszą Angielką, która wydała książkę pod swoim nazwiskiem. Jednak Fremantle nie przedstawia jej jako nieomylnej i potężnej – Katarzyna ma wątpliwości, przeżywa chwile słabości, w trakcie powieści odkrywa, że chce się spełniać nie tylko jako żona, ale jednocześnie często tęskni za prostym życiem. Taki jej obraz wydawał mi się bardzo prawdziwy i realny – lubię silne, harde postacie, ale lubię też, gdy mają swoje słabsze momenty i starają się pokonywać lęk i wątpliwości. I chociaż Katarzyna w zbiorowej pamięci funkcjonuje jako ,,ocalona”, to autorka przypomina nam, że zakończenie jej życia było smutne i nie ukrywa gorzkich chwil. Bardzo ciekawa jest relacja bohaterki z Henrykiem – nie jest on karykaturalny, jest rubaszny, traktuje kobiety przedmiotowo, ma ataki agresji, ale chwilami widać też jego zagubienie i możliwe problemy psychiczne. Katarzyna jest kobietą swoich czasów, godzi się z aranżowanym małżeństwem, stara się szanować męża, ale z czasem coraz bardziej się załamuje. W ogóle postacie są tu pokazane dość wielowymiarowe – zwłaszcza córki Henryka, szczególnie Elżbieta o której każdy ma inne zdanie. Bardzo naturalnie wplecione są ostrzejsze sceny czy wulgaryzmy, które dopełniają bardziej brutalnych momentów, ale cały czas się czuje, że mamy do czynienia z królewskim dworem.

Niestety, nie wszystko było idealnie. To nie do końca krytyka, ale warto mieć świadomość, że powieść jest pisana typowo pod współczesnego czytelnika i pojawiają się trochę ,,netflixowe” wątki, typu służąca zaliczająca nagły awans społeczny czy wątek eutanazji. I jak śmierć Latimera była sensownie przedstawiona i miała wpływ na całość, tak okoliczności śmierci Henryka wydawały mi się pewnym nadużyciem. Chwilami za dużo było streszczeń, pewne wątki nie zostały należycie rozwinięte, zwłaszcza postać Marii Tudor. Ogólnie brakowało mi emocji, nie drżałam o losy bohaterów, nie marzyłam, by zmienić historię. Wątki miłosne w ogóle mi się nie podobały, każdy sprowadzał się do tego, że ktoś się widzi i już jest zakochany. O ile w przypadku Katarzyny i Seymoura może to, że nie do końca wierzymy w ich uczucie miało sens, tak relacja miłosna Dot była napisana tak, że ja tylko czekałam, aż jej ukochany coś wywinie i okaże się, że nie wszystko złoto, co się świeci… I fakt, że gdy to zrobił z miejsca zostało mu wybaczone i okoliczności, jak został ,,uwolniony”, było dla mnie wręcz niesmaczne.

Nie ma jednak książki bez wad, a ta jest naprawdę dobra i dość rzetelna historycznie. Polecam fanom tych czasów, ale też po prostu ludziom szukających opowieści o kobietach próbujących przetrwać w męskim świecie.

,, Jak można, będąc człowiekiem, być tutaj i nie grzeszyć?”

Anglia Tudorów to zdecydowanie jeden z najbardziej lubianych przez twórców okres. Jednak zazwyczaj skupiamy się na momencie, gdy Henryk VIII zabiegał o rozwód, lub ewentualnie rządach Elżbiety I. Elizabeth Fremantle podeszła do sytuacji z nieco innej strony i postanowiła opowiedzieć historię Katarzyny Parr, ostatniej żony króla.

Katarzynę poznajemy, gdy czuwa nad łożem...

Jedną z najważniejszych książek w moim życiu zdecydowanie jest ,,Mitologia” Parandowskiego. Od dawna chciałam przeczytać inne jego pozycje i tak padło na ,,Dysk olimpijski”.

Akcja zabiera nas do Olimpii za czasów igrzysk. Obserwujemy przygotowania do zmagań i cały opis tego starożytnego świata, który nie jest już mitologią, ale jest w niej zanurzony, a postacie uważają się za spadkobierców i potomków postaci z ,,Iliady”.

Nie jest to typowa powieść. Nie ma tu zwrotów akcji, jakiegoś głównego wątku fabularnego, bohaterowie pojawiają się i znikają. Całość więc nie wciągnie nas przygodami, nie wzruszy, nie sprawi, że będziemy komuś kibicować. Natomiast dla mnie ta historia była w pewien sposób urzekająca przez kilka rzeczy. Pierwsza to styl, bardzo kunsztowny, nieco poetycki. Może być trudny i zawiły, ale jeśli damy mu szansę, przeżyjemy coś zupełnie innego niż we współczesnych książkach. Druga to ta grecka otoczka, opisy zwyczajów, życia dawnych Greków, co jest dosyć świeże, bo zazwyczaj czytamy w kontekście tej epoki typowo o bogach i herosach. Tutaj ich nie ma, ale czuć, że świadomość dawnych dziejów, wiara w wojnę trojańską, przygody Jazona czy Heraklesa ma duży wpływ na Hellenów. Trzecia jest najbardziej nieuchwytna… Po prostu czuć, że autor doskonale znał temat, że kochał Grecję i zostawił w ,,Dysku olimpijskim” kawał tej miłości i swojego serca. I chociaż nie jest to coś, co da się logicznie uzasadnić, zdecydowanie lepiej się czyta tekst, który widać, że był pisany z pasji i potrzeby.

Nie mogę powiedzieć, że zakochałam się w tej książce, ale bardzo dobrze mi się ją czytało i cieszę się, że zagościła na mojej półce.

,, Czy świat może czymkolwiek zastąpić nieprzebrane uroki koleżeństwa i przyjaźni, które każdy dzień wzbogacał szlachetną walką?”

Jedną z najważniejszych książek w moim życiu zdecydowanie jest ,,Mitologia” Parandowskiego. Od dawna chciałam przeczytać inne jego pozycje i tak padło na ,,Dysk olimpijski”.

Akcja zabiera nas do Olimpii za czasów igrzysk. Obserwujemy przygotowania do zmagań i cały opis tego starożytnego świata, który nie jest już mitologią, ale jest w niej zanurzony, a postacie uważają się...

Nastoletnia Perry jest Indianką z plemienia Odżibwejów. W ramach stażu uczniowskiego ma odbyć praktyki w muzeum. Początkowo nie jest tam szczęśliwa, ale gdy odkrywa szkielet dawnej wojowniczki z plemienia zaczyna angażować się w walkę o ochronę swojego dziedzictwa.

To niejako spin-off do ,,Córki strażnika ognia” i podobnie jak tamta książka, tę również uważam za bardzo wartościową ze względu na tematykę. Mimo że współczesne książkowe social media lubią mówić o reprezentacji, o dawaniu przestrzeni mniejszościom, to znam naprawdę mało powieści o rdzennych Amerykanach i mam wrażenie, że gdy już się ukazują, to nie są specjalnie popularne. U Boulley podoba mi się to, że skupia się na codzienności współczesnych Indian, pokazuje ich jako zwyczajnych ludzi, ale jednocześnie mocno zakorzenionych w przeszłości i obecnej sytuacji. Z zapałem czytałam o wszystkich badaniach, zwyczajach, poznawaniu historii przodków i refleksjach nad tym, gdzie kończy się inspiracja cudzą kulturą, a zaczyna zabieranie jej tym, którzy powinni nad nią czuwać. Na duży plus też wprowadzanie języka Odżibwejów, chociaż szkoda, że nie tłumaczono tych fragmentów.

Przyznam jednak, że fabularnie ta pozycja podobała mi się dużo mniej niż pozycja o Daunis. Swoja drogą, Daunis tu się pojawia, ale nie mamy praktycznie nic o jej relacji z Jamiem, co mnie nieco zasmuciło. Perry specjalnie nie polubiłam, szczególnie na początku. Miałam wrażenie, że na wszystko narzeka i ma pretensje do całego świata, zamiast wziąć się za siebie. Intryga kryminalna też mnie nie wciągnęła, a wątek miłosny za szybko przeszedł od przyjaźni do pocałunków. Chociaż może tak jest naturalnie, że uczucia rodzą się przypadkowo.

Tę część uważam za sporo gorszą od poprzedniej, bo głównie to przesłanie ją ratowało, a cała fabuła była mi obojętna. Mam wrażenie, że ta część miała głównie zakończyć nierozwiązane wydarzenia z ,,Córki”, a historia Perry była na doczepkę. Ale też nie czytało się tego źle, no i ja sama pracuję w muzeum, więc był to dla mnie fajny smaczek. Chociaż nie wiem, jak oni na siebie zarabiali, skoro turystów przyjmowali tylko w weekendy 😉

,, (…) środki są ważniejsze od celu.(…) to ważne, aby robić to, co należy, z właściwych pobudek, z czystym sercem i czystymi intencjami.”

Nastoletnia Perry jest Indianką z plemienia Odżibwejów. W ramach stażu uczniowskiego ma odbyć praktyki w muzeum. Początkowo nie jest tam szczęśliwa, ale gdy odkrywa szkielet dawnej wojowniczki z plemienia zaczyna angażować się w walkę o ochronę swojego dziedzictwa.

To niejako spin-off do ,,Córki strażnika ognia” i podobnie jak tamta książka, tę również uważam za bardzo...