Karen M. McManus

Kiedy tylko dowiedziałam się, że powstała antologia z dalszymi przygodami Panny Marple, od razu chciałam ją przeczytać. Trochę liczyłam, że będzie to coś na miarę Poirotów Sophie Hannah - nie tak dobre, jak utwory Królowej Kryminału, ale jednak trzymające jakiś poziom. W końcu udało mi się ją dostać na Gwiazdkę i... w dużej mierze było to rozczarowanie. Większość opowiadań ma kiepską intrygę - albo jest ona przewidywalna, bo opiera się na pewnych schematach, które widziało się już wcześniej (i tutaj np. mamy "Drugie morderstwo na plebanii" albo "Boże Narodzenie panny Marple"),albo łamie jedną z naczelnych zasad klasycznego kryminału i podczas wielkiego rozwiązania przedstawiane są nowe fakty i persony, co do których nie było wcześniej żadnych wskazówek, przez co czytelnik czuje się oszukany ("Zło na prowincji", ale też "Zniknięcie"). Można by to było wybaczyć, gdyby opowiadania broniły się, np. bohaterami i samym pomysłem, ale rzadko kiedy tak jest. Tylko dwa opowiadania uważam za całkiem dobre, bo porwały mnie od początku do końca. "Panna Marple podbija Manhattan", gdzie tytułowa bohaterka wraz z bratankiem, Raymondem Westem, i jego żoną Joan odwiedzają nowojorski teatr, gdzie ma być wystawiona sztuka Raymonda, świetnie podchodzi i do wątku panny Marple poznającej Nowy Jork, i do intrygi. Z kolei "Morderstwo w Villa Rosa" ma wciągającą i zaskakującą intrygę w zasadzie od samego początku. Jednakże jest jedna rzecz, która wyszła wszystkim tym opowiadaniom na plus. Można powiedzieć, że wszystkie z nich mają motyw przewodni starości i zmieniających się czasów. Większość z nich dzieje się w latach 50. lub 60. i panna Marple reaguje na zmiany, które zachodzą w technologii (w jednym z opowiadań starsza dama ma telewizor) i społeczeństwie (w "Panna Marple zdobywa Manhattan" pojawia się wątek maccartyzmu). Podsumowując, mogło wyjść lepiej.