Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgając po jakąkolwiek lekturę staram się nie sugerować kolorystyką, rysunkiem, obrazem. Ważne są opinie, polecenia, często dorobek autora. Tym razem "Głusza" nienachalną bielą przyciągnęła moją uwagę i to na tyle skutecznie, by mnie zaciekawić. Może ta biel, jakże inna ma przekazać coś ważnego? Sięgam więc i od początku jestem zaintrygowana! Słowa naszego hymnu - Mazurka Dąbrowskiego są pieczołowicie i z wielkim trudem "wypowiadane" przez obywatela Kotowskiego i poruszają mną do granic możliwości. Gdy zaczęłam czytać: "Jeszcze Porsy nie zdęła, Lea my żeczamy...." odczułam zażenowanie, wstyd, niedowierzanie i podziw jednocześnie, dla człowieka, który musiał włożyć tak wiele wysiłku, by wybrzmiały te ważne słowa. Emocje, które wzbudza reportaż targają mną jak czytam i są ze mną długo po przeczytaniu. Niezgoda na ułomność systemu polskiego prawnego, opieszałość władz i wszelkich powołanych do pomocy organizacji oraz samych "słyszaków" (jak mówią głusi o ludziach słyszących) wręcz mną wstrzasają. Jestem mocno oburzona! Bo czy może być jakaś zgoda, gdy czteroletnie dziecko głuchych rodziców bierze udział w rozmowie o pracę matki z pracodawcą i musi pełnić rolę tłumacza? Albo, czy ośmioletni chłopiec powinien przebywać na porodówce i przekazywać mamie informację o poronieniu? To jest niedopuszczalne, ale niestety cały czas jeszcze możliwe. Książka składa się z trzech części. Pierwsza przybliża wszystko to, co jest z tematem związane. Tutaj poznajemy definicję "głuchych i głuchoty" oraz wszelkich metod jej "leczenia". W drugiej części za poznajemy się ze zwierzeniami głuchych i tutaj też mocno się zdziwimy, a niektórzy nawet uronią łzę. Trzecia część stanowi przybliżenie świata głuchych i funkcjonowania w innych krajach na świecie. Wspomniany zostaje kongres Światowej Federacji Głuchych z 2019 roku, w którym miała okazję brać udział autorka książki. Jej wrażenia oraz spostrzeżenia są realnie, oddane bez przejaskrawień. Z reportażu wyłania się obraz człowieka niesłyszącego - ignorowanego, uważanego za "głuchego a jednocześnie głupiego" i ograniczonego. To straszne, że w XXI wieku jesteśmy systemowo, technologicznie i społecznie ograniczeni. Chylę czoła i dziękuję Annie Goc, dziennikarce wielokrotnie nagradzanej w tym temacie. To lektura poruszająca i obowiązkowa. Dla każdego, szczególnie słyszącego.