Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"XXI wiek. Polska wciąż jest królestwem rządzonym przez Piastów. Mieszko I jednak nie przyjął chrztu. Gosia po ukończeniu medycyny jedzie na wieś na obowiązkową roczną praktykę u szeptuchy, wiejskiej znachorki, która jest podstawowym ogniwem polskiej służby zdrowia. Jako, że Gosia jest kobietą wskroś nowoczesną, nie cierpi przyrody, panicznie boi się kleszczy i wierzy tylko w antybiotyki. Na dodatek jest samotna. Okazuje się jednak, że wielką miłość można spotkać wszędzie, nawet w świętokrzyskim lesie. Tylko czy uczeń lokalnego wróża, najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego Gosia do tej pory widziała, naprawdę jest tym za kogo go uważa? I co się stanie, gdy słowiańscy bogowie postanowią sprawić, by w nich uwierzyła?" . Na początku książka mi się bardzo podobała, jednak im dalej tym mój zapał na jej dalsze czytanie malał, a to za sprawą bogów. Fragmenty opisujące słowiańskie legendy, zabobony oraz złote rady czy eliksiry szeptuchy czytało mi się fajnie, jednak gdy w historii zaczęły pojawiać się topielce, rusałki i inne legendarne stwory/ bóstwa to już nie było dla mnie takie fajne. Końcówka książki była hot jednak to nie powoduje u mnie chęci na przeczytanie kolejnego tomu, a to za sprawą, że prawdopodobnie pojawi się więcej bogów i demonów w historii. Nie moje klimaty.