Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po kilku kryminałach dla urozmaicenia sięgnęłam po inny gatunek. Padło na fantastykę i „Kres zaślepionych” Marcina Halskiego, drugi tom cyklu „Zaślepieni”. Mieszkańcy Walmii wciąż mierzą się z zaślepieniem ‒ mutacją, którą przechodzi każdy krótko po czterdziestych urodzinach. W jej wyniku ludzie zamieniają się w bestie, antidotum jest więc poszukiwane wszelkimi sposobami. Udało się już opracować szczepionkę, ale o połowicznym działaniu. Tajna grupa pod przywództwem Trybuna ma własny plan na walkę z zaślepieniem, podobnie jak władca Walmii i jego otoczenie. I jedni, i drudzy chcą zwerbować do pomocy alchemika Marika i przebywającą w twierdzy ciężarną półzaślepioną Soni. Sprawy się komplikują, kiedy pod miasto podchodzą tabuny rządnych krwi mutantów. Jednocześnie okazuje się, że w lochach oprócz półzaślepionej jest jeszcze ktoś ‒ mężczyzna, który oparł się zaślepieniu. O tym, czy okaże się on kluczem do znalezienia antidotum, czy wręcz przeciwnie, przekonacie się sami, sięgając po „Kres zaślepionych”. Od pierwszego tomu minęło trochę czasu i część faktów mi się zapomniała. Na szczęście bez trudu wczułam się w atmosferę i tom drugi, moim zdaniem, wypadł jeszcze lepiej niż pierwszy. Może dlatego, że główną postacią jest półzaślepiona, istota płci żeńskiej ‒ ponoć to ta brzydalka z okładki ;-). Poczułam do niej większą sympatię, podobnie jak do reszty bohaterów. Naprawdę im kibicowałam, ale to, co przeżyłam na koniec, zachowam dla siebie (na usta cisną się różne słowa, drogi Autorze...). Jak we wszystkich książkach Marcina, mamy tu mocny wątek przygodowy, motyw podróży, nutkę romantyzmu i elementy grozy, a zatem krew i flaczki również. Mamy też wyjaśnienie, skąd wzięło się zaślepienie, a przedstawiona wizja ‒ choć to fantastyka i rozbudowana fikcja ‒ brzmi niepokojąco... znajomo. Nie znam się na fantastyce. To dla mnie totalnie coś innego, wyjście dalece poza strefę komfortu, ale książki Marcina, po kilku przeczytanych, biorę w ciemno. Dobrze się je czyta, a ta w moim własnym rankingu jest najwyżej, więc oczywiście polecam ‒ najlepiej cały cykl, ale drugi tom da się przeczytać bez znajomości pierwszego.