Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mogłam doczekać się powrotu do pełnego osobliwości świata Karou. Tym bardziej po serii plot twistów, finalizujących pierwszy tom. Niestety zaczynając "Dni krwi i światła gwiazd" towarzyszyły mi obawy, że nie będę w stanie odpowiednio wczuć się w tę historię. Ku mojemu zadowoleniu, z rozdziału na rozdział wpadałam w coraz większy wir wydarzeń i faktów. Widać, że Laini Taylor miała konkretny plan na powieść i sukcesywnie go wykonywała, wyróżniając każdy tom czymś innym: najpierw czytelnik otrzymuje nad wyraz klimatyczne oraz pełne czarów wprowadzenie, żeby w drugim etapie mógł dokładniej zrozumieć całe uniwersum i trwające konflikty. Nie trudno zatem się domyślić, że ta część na piedestale stawia wątki społeczne i polityczne, jednocześnie robiąc to w sposób ciekawy dla odbiorców. Podtrzymuję zdanie, iż Karou zalicza się do jednych z ciekawiej wykreowanych postaci w literaturze fantastycznej. Śledzenie jej losów okazało się jeszcze większą przyjemnością, niż wcześniej, ze względu na nabyty bagaż doświadczeń oraz dojrzałość. Choć wciąż w pełni nie odkryła własnej tożsamości ani nie znalazła się tam, gdzie czułaby się sobą, to minione wydarzenia wskazały dziewczynie kierunek, którym powinna podążać, co rzecz jasna robi z zadziwiającą determinacją i odwagą, nawet w obliczu licznych przeszkód. Nie można jednak zapominać o reszcie barwnych osobowości, które wyróżniają się nie mniej od samej protagonistki. Mnie osobiście najbardziej kupiła przyjaciółka Karou. Temperamentna, zadziorna oraz zabawna – uosobienie idealnej postaci drugoplanowej, o której czyta się z niemałym zapałem. Uwielbiam ją! Autorka pokazała swoje umiejętności w tworzeniu wielowarstwowych, dość poważnych powieści fantasy, o czym świadczą "Dni krwi i światła gwiazd". W tym przypadku wątek romantyczny zszedł na znacznie dalszy plan, na rzecz trwających zatargów chimer i aniołów, podczas których bardzo szczegółowo poznajemy każdą ze stron oraz ich wpływ na cały świat. Niemniej w tym wszystkim powieść wciąż pozostaje idealną lekturą dla młodzieży, z tym że bardziej stonowaną i rozbudowaną, niż wskazywałby na to pierwszy tom. Jeśli wierzycie w klątwę drugiego tomu, to powiem Wam, że trylogię "Córki dymu i kości" ona nie dotknęła. Wręcz powiedziałabym, że to właśnie wstęp okazał się nieco słabszy, choć i tak poziom obu tomów jest niemal tak samo wysoki. Zatem gorąco polecam fanom nieszablonowej fantastyki.