Rewelacyjna, muszę ją powtórzyć

Rewelacyjna, muszę ją powtórzyć

Z oceną książki mam ogromny problem. Pierwsze 500 stron jest po prostu nudne. Dzieje się dość mało, jest za dużo worldbuildingu i fabuła wydaje się zmierzać donikąd, a brak wyraźnego antagonisty tylko to podkreśla. Rozdziały z Kaladinem były naprawdę dobre, ale reszta postaci wypadała co najwyżej blado. Przyznaję, że byłem o rozdział od odłożenia książki na półkę, ale... druga połowa książki okazała się nad wyraz ciekawa. Nadal uważam, że duża część postaci POV wydaje się zbyt statyczna, ale fabuła w drugiej części powieści zaczyna nabierać tempa, a końcówka trzyma w napięciu. Czytelnikom polecam odpuścić pierwsze rozdziały Shallan i Dalinara - nie stracicie dużo, a oszczędzicie sobie 250 stron zbędnego tekstu i nie będziecie musieli znosić pierwszej połówki powieści tylko po to, by dotrwać do znacznie lepszej drugiej części.

Z oceną książki mam ogromny problem. Pierwsze 500 stron jest po prostu nudne. Dzieje się dość mało, jest za dużo worldbuildingu i fabuła wydaje się zmierzać donikąd, a brak wyraźnego antagonisty tylko to podkreśla. Rozdziały z Kaladinem były naprawdę dobre, ale reszta postaci wypadała co najwyżej blado. Przyznaję, że byłem o rozdział od odłożenia książki na półkę, ale......

Świetna zabawa w świecie na który mało kto może wpaść w czasach bieżących.

Świetna zabawa w świecie na który mało kto może wpaść w czasach bieżących.

Piekna historia, strasznie dluga, prawie za długa, no ale przebrnęłam, bo ciekawe. Mnóstwo emocji, choć nie takich jak lubię, ale dobrze się bawiłam. Odrobinę brakuje namietności, która sprawia, że relacje nabierają wiarygodności. Nie polubiłam tylko Kaladina, autor za dużo go męczy, bohater za dużo marudzi. Reszta super.

Piekna historia, strasznie dluga, prawie za długa, no ale przebrnęłam, bo ciekawe. Mnóstwo emocji, choć nie takich jak lubię, ale dobrze się bawiłam. Odrobinę brakuje namietności, która sprawia, że relacje nabierają wiarygodności. Nie polubiłam tylko Kaladina, autor za dużo go męczy, bohater za dużo marudzi. Reszta super.

Cudowna! Choć ogromna to nie przynudza. Świetnie wykreowany świat i pelnokrwisci bohaterowie.

Cudowna! Choć ogromna to nie przynudza. Świetnie wykreowany świat i pelnokrwisci bohaterowie.

Będzie quasi rant.

Zaczynając od początku - kocham Sandersona miłością szczerą i prawdziwą. Nie przesadzę chyba, jeśli powiem, że przeczytałam większość z tego, co wyszło na polskim rynku.
No i teraz - z racji zapowiedzianej premiery 5. tomu ABŚ stwierdziłam, że <inhale> “it is time”, pora rozpocząć podróż z najbardziej epicką serią (wg dużej grupy czytelników) tego autora. Ponad 1100 stronicowy kloc, patrzył na mnie z wyczekiwaniem, kiedy w końcu wyciągnęłam go z półki. I jak było?

Otóż było długo. Bardzo długo. To mój chyba jedyny i największy zarzut. I niewiele się dzieje. Nie jest to może ten level jak w “Kole czasu”, ale, na miłość Boską, ileż można czytać o tym, jak Kaladin nosi mosty, Shallan biega po bibliotece, a Dalinar próbuje znaleźć kolegów. I ja wiem, wiem, pewnie to można argumentować w ten sposób, że “ale przecież akcja powoli idzie do przodu” albo “czujesz dokładnie taką samą frustrację jak bohaterowie”. Czaję, serio, ale mimo wszystko dałoby się to jakoś odchudzić, tym bardziej, że część przemyśleń jest powtarzalna, w szczególności u Kaladina, a całą trójkę dosyć szybko polubiłam, bo Sanderson umie w postacie.

W przetrwaniu pomagał mi fakt, że mimo wszystko całość jest zgrabnie napisana, a tekst przyjemnie się śledzi, no i oczywiście świadomość tego, że końcówka potencjalnie rozwali mi korę mózgową. I tak , rozwaliła, ostatnie 150 stron przeczytałam na raz.

Liczę, że 2 tom dowiezie.

7,5/10

Będzie quasi rant.

Zaczynając od początku - kocham Sandersona miłością szczerą i prawdziwą. Nie przesadzę chyba, jeśli powiem, że przeczytałam większość z tego, co wyszło na polskim rynku.
No i teraz - z racji zapowiedzianej premiery 5. tomu ABŚ stwierdziłam, że <inhale> “it is time”, pora rozpocząć podróż z najbardziej epicką serią (wg dużej grupy czytelników) tego...

Jest to moja pierwsza powieść Sandersona. Byłam nieco przerażona ilością stron - zupełnie niepotrzebnie.
Historia jest wciągająca i choć środek trochę się dłuży to od końcówki nie mogłam się oderwać. Wykreowanie świata i bohaterów jest na najwyższym poziomie.
Z całą pewnością sięgnę po kolejne części. I chociaż miał to być dla mnie tylko chwilowy powrót do fantasy po latach książka sprawiła, że na nowo zakochałam się w tym gatunku.

Jest to moja pierwsza powieść Sandersona. Byłam nieco przerażona ilością stron - zupełnie niepotrzebnie.
Historia jest wciągająca i choć środek trochę się dłuży to od końcówki nie mogłam się oderwać. Wykreowanie świata i bohaterów jest na najwyższym poziomie.
Z całą pewnością sięgnę po kolejne części. I chociaż miał to być dla mnie tylko chwilowy powrót do fantasy po...

Moja pierwsza styczność z Sandersonem. Polecił mi ją mój przyjaciel, który jest wielkim fanem autora. Pamiętam, że w 2014 roku polecał ją Maciej Aniserowicz.

"Ojciec twierdził, że na świecie są dwa rodzaje ludzi" - wyszeptał chrapliwie Kaladin. "Mówił, że są ci, którzy odbierają życie, i ci, którzy ratują życie."

Niepodważalną zaletą książki jest epickość opowiadanej historii. Nie bez przyczyny jest to nawet nazwane jako osobny gatunek: epic fantasy. Każda scena w tej książce ma swoją moc, zapada w pamięć, nabiera kształtów, kolorów, wchodzi do naszych umysłów i zostaje. Jest to jednak największa zaleta jak i wada tej książki. Chciałbym kiedyś wrócić do jednego z końcowych monologów Dalinara na temat wartości każdego życia w oddziałach mostowych.

"Monarcha oznacza panowanie." "Zapewnia stabilność. To jego obsługa i towar. Jeśli nie panuje nad sobą, to jak może panować nad życiem swoich ludzi!"

Kolejną zaletą są rozważania autora na temat przywództwa i odpowiedzialności. Roli intuicji, wypowiadanych słów, a nawet tych, które pojawiają się w naszym umyśle, na nasze akcje. O szukaniu sensu w bezsensie. O nadawaniu znaczenia.

"Dlaczego oni Cię obchodzą?" - spytał w końcu Teft. "To moi ludzie." "Bycie dowódca mostowych tego nie oznacza" - odparł Kaladin. "Oznacza to, co my postanowimy, że oznacza."

"Charakterystyczną cechą niepewności jest brawura."

Brakowało mi jednak czegoś w tej książce. Walki "mechów" trochę drażniły. Jestem jednak bardzo ciekaw, jak potoczą się losy Dalinara

Moja pierwsza styczność z Sandersonem. Polecił mi ją mój przyjaciel, który jest wielkim fanem autora. Pamiętam, że w 2014 roku polecał ją Maciej Aniserowicz.

"Ojciec twierdził, że na świecie są dwa rodzaje ludzi" - wyszeptał chrapliwie Kaladin. "Mówił, że są ci, którzy odbierają życie, i ci, którzy ratują życie."

Niepodważalną zaletą książki jest epickość opowiadanej...

Jak nie lubie Sanderosona za popsucie Koła Czasu, tak ta seria zasługuje na moje brawa. Świetnie skonstruowana wielowymiarowa intryga w dobrze pomyślanym świecie. Bohaterowie są różnorodni i bardzo realni a ich decyzje prawdopodobne.

Jak nie lubie Sanderosona za popsucie Koła Czasu, tak ta seria zasługuje na moje brawa. Świetnie skonstruowana wielowymiarowa intryga w dobrze pomyślanym świecie. Bohaterowie są różnorodni i bardzo realni a ich decyzje prawdopodobne.

Z fantasy mi nie po drodze, rzadko coś mi się naprawdę spodoba - na przykład Abercrombie - ale czasem próbuje się wgryźć w temat. Tym razem padło na cegłę Sandersona, od lat czekającą na swoją kolej.

I tak: czyta się bardzo szybko, język rytmiczny, coś tam się w głowie wyobraża, ale... to tyle. Nie jestem w stanie do końca powiedzieć, o czym było. Nawet nie mogę powiedzieć, żeby była rozbudowana. Wodolejstwo pierwszej klasy - nieironicznie, naprawdę dobre - ale treści tu niewiele.

Miłośnikom gatunku na pewno się podoba, bo ma wszystko, czego można od fantasy oczekiwać. Podane jednak w dość suchy, kliniczny sposób.

Sandersona już czytałem spoza Cosmere i podobały mi się; ta, niestety, zupełnie nie zostanie ani w głowie ani w sercu.

Z fantasy mi nie po drodze, rzadko coś mi się naprawdę spodoba - na przykład Abercrombie - ale czasem próbuje się wgryźć w temat. Tym razem padło na cegłę Sandersona, od lat czekającą na swoją kolej.

I tak: czyta się bardzo szybko, język rytmiczny, coś tam się w głowie wyobraża, ale... to tyle. Nie jestem w stanie do końca powiedzieć, o czym było. Nawet nie mogę...