Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cykl o Ziemiomorzu jest moją próbą ukojenia nerwów. Próbą odnalezienia chociażby odrobiny porządku w chaosie. Wracam do starych bohaterów, można powiedzieć, że do starych “znajomych”. Z całego cyklu to pierwszy tom jest tym, którego przetłumaczył Stanisław Barańczak, a Stanisław Lem, niecierpiący amerykańskiego fantasy, wychwalał, mówiąc, że nie traci nadziei w Amerykanów. Kontynuacje nie są już jednak tak dobre.

“- Co to jest zło? - zapytał młodszy mężczyzna.
- Pajęczyna, którą tkamy my, ludzie - odparł Ged.”

W tomie trzecim arcymag wyrusza odnaleźć niszczycielską siłę, której boją się wszystkie żywe istoty. Można powiedzieć, że jest to powieść o dorastaniu. Podróżując przez Ziemiomorze często zastanawiam się, czy Ursula Le Guin pisała ten cykl dla młodszych czytelników. Nie umiem na to pytanie odpowiedzieć i to mnie intryguje. Czemu sam do tego cyklu wracam?

“Tylko to jest nasze, co możemy stracić: Nasza osobowość, cierpienie, nasza chwała i nasze człowie­czeństwo.”

W tej książce autorka stara nam się powiedzieć, że śmierć jest ceną, którą musimy bezwzględnie zapłacić za to, że właśnie żyjemy, że wszystko żyje wokół nas. Ceną za to, że to życie momentami, może być piękne. Że zdarzają się te unikalne chwile, w których serce krzyczy, zatrzymaj się, zapomnij o wszystkim innym. Zapomnij o przeszłości i przyszłości!

Czy warto by było być samemu nieśmiertelnym pośród śmiertelników? A gdyby inni też zostali nieśmiertelni? Czy dałoby się utrzymać świat? Czy byłby on dalej piękny?

“Ci, którym można najbardziej zaszkodzić, ci najbardziej narażeni na ciosy, to ludzie dający innym miłość i nie oczekujący niczego w zamian.”

Arcymag o tym wie, i cena za tę wiedzę jest ogromna, traci siebie, traci moc. Czy tak właśnie jest, gdy człowiek zdaje sobie sprawę z rzeczy nieuchronnych, z braku kontroli, z braku wpływu?

Cykl o Ziemiomorzu jest moją próbą ukojenia nerwów. Próbą odnalezienia chociażby odrobiny porządku w chaosie. Wracam do starych bohaterów, można powiedzieć, że do starych “znajomych”. Z całego cyklu to pierwszy tom jest tym, którego przetłumaczył Stanisław Barańczak, a Stanisław Lem, nieci...

Rozwiń

Zwiń

Cormac McCarthy jest niepowtarzalny. Boję się go, boję się sięgać po jego książki. Co jakiś czas szukam w sobie odwagi, by przeczytać kolejną.

Przemierzając przez te sceny wyrafinowanego cierpienia, przez te wszystkie męki, zastanawiałem się czy autor wierzył w jakąś formę większego dobra? Czy wierzył w ogóle w człowieka? Krwawy południk chyba pod tym względem przeczy jego najbardziej znanej książce. Nie chcę sprawdzać, którą z nich napisał wcześniej.

“W głębi serca pragniecie poznać jakąś tajemnicę. Tajemnica polega na tym, że nie ma tajemnicy. Wstał i zagłębił się w mrok poza poświatą z ogniska. Akurat, odezwał się eks-ksiądz, patrząc z wygasłą fajką w zębach. Nie ma żadnej tajemnicy. Jakby on sam nią nie był, cholerny stary szarlatan..”

Sędzia Holden. Jakim demonem jesteś? Gdzie się ukrywasz? Jak społeczeństwo XXI wieku próbuje poskromić twoje mordercze, makabryczne zapędy? Czy to Ty wpłynąłeś na innych, na porucznika, na Młodego? To przez Ciebie? Czemu twój język, język w sumie twojej powieści, jest tak piękny, taki poetycki, mimo, że opisuje rzeczy, o których nie chciałem nawet wiedzieć, że istnieją/istniały. Czemu twoje przemyślenia były ciekawsze niż cała dantejska fabuła?

“To diabeł nas pociąga, dzierżąc nici końce, Że w rzeczach wstrętnych dziwne widzimy uroki. “Charles Baudelaire, Kwiaty zła

Ja to zło staram się odrzucać i mam nadzieję, że sędzia nigdy mnie nie znajdzie.

Czekam na ekranizacje. Pewnie ona nigdy nie powstanie i to jest chyba najlepsza rekomendacja.

Cormac McCarthy jest niepowtarzalny. Boję się go, boję się sięgać po jego książki. Co jakiś czas szukam w sobie odwagi, by przeczytać kolejną.

Przemierzając przez te sceny wyrafinowanego cierpienia, przez te wszystkie męki, zastanawiałem się czy autor wierzył w jakąś formę większego dobr...

Rozwiń

Zwiń

Sięgnąłem po tę książkę, wiedząc mniej więcej o czym ona będzie. Podczas czytania jednak zdałem sobie sprawę, że moje wszystkie przewidywania były błędne. Zamiast o śmierci była to książka o miłości. Tylko ta jedna myśl, wciąż gdzieś wdzierała się do zakamarków podświadomości, czy to jednak dobrze? Dziwna to była miłość, wyrażona w odruchach, przyzwyczajeniach, we wspólnym odgadywaniu właściwych słów. Chyba najpiękniejsza jest miłość, gdy się jeszcze nie wie, czym ona jest.

“Kiedy opłakujemy to, co straciliśmy, zarazem opłakujemy samych siebie. Jakimi byliśmy. Jakimi już nie jesteśmy. To, że pewnego dnia nie będzie nas wcale.”

Znalazłem wiele cech autorki, które były podobne do moich. Dogłębna, często bezsensowna, analiza, tego co się już wydarzyło. Próba przypomnienia sobie niezbyt istotnych faktów. Próba znalezienia wytłumaczenia dla wszystkich zjawisk. Pełna wiara w determinizm. Plan B, nawet do planu B. Tląca się nadzieja, że wszystko można zmienić, za pomocą odpowiednich “narzędzi”.

Byłem w tym stanie i już chyba nie wrócę. Teraz wędruję tam, gdzie mnie intuicja prowadzi, jednocześnie odrzucając dogłębne przygotowania. Idę tam, gdzie jest nieznane, gdzie, niemałe już doświadczenie, podpowiada mi, że będzie lepiej, gdzie będę mógł powiedzieć “Bardziej niż jeden więcej dzień”.

To wieczne napięcie, między nauką i wiarą, przyczynowością i jej brakiem, chaosem i porządkiem nigdy nie odejdzie.

Czym dla Ciebie, drogi Czytelniku, jest ta książka?

Sięgnąłem po tę książkę, wiedząc mniej więcej o czym ona będzie. Podczas czytania jednak zdałem sobie sprawę, że moje wszystkie przewidywania były błędne. Zamiast o śmierci była to książka o miłości. Tylko ta jedna myśl, wciąż gdzieś wdzierała się do zakamarków podświadomości, czy to jedna...

Rozwiń

Zwiń

Moja pierwsza styczność z Sandersonem. Polecił mi ją mój przyjaciel, który jest wielkim fanem autora. Pamiętam, że w 2014 roku polecał ją Maciej Aniserowicz.

"Ojciec twierdził, że na świecie są dwa rodzaje ludzi" - wyszeptał chrapliwie Kaladin. "Mówił, że są ci, którzy odbierają życie, i ci, którzy ratują życie."

Niepodważalną zaletą książki jest epickość opowiadanej historii. Nie bez przyczyny jest to nawet nazwane jako osobny gatunek: epic fantasy. Każda scena w tej książce ma swoją moc, zapada w pamięć, nabiera kształtów, kolorów, wchodzi do naszych umysłów i zostaje. Jest to jednak największa zaleta jak i wada tej książki. Chciałbym kiedyś wrócić do jednego z końcowych monologów Dalinara na temat wartości każdego życia w oddziałach mostowych.

"Monarcha oznacza panowanie." "Zapewnia stabilność. To jego obsługa i towar. Jeśli nie panuje nad sobą, to jak może panować nad życiem swoich ludzi!"

Kolejną zaletą są rozważania autora na temat przywództwa i odpowiedzialności. Roli intuicji, wypowiadanych słów, a nawet tych, które pojawiają się w naszym umyśle, na nasze akcje. O szukaniu sensu w bezsensie. O nadawaniu znaczenia.

"Dlaczego oni Cię obchodzą?" - spytał w końcu Teft. "To moi ludzie." "Bycie dowódca mostowych tego nie oznacza" - odparł Kaladin. "Oznacza to, co my postanowimy, że oznacza."

"Charakterystyczną cechą niepewności jest brawura."

Brakowało mi jednak czegoś w tej książce. Walki "mechów" trochę drażniły. Jestem jednak bardzo ciekaw, jak potoczą się losy Dalinara

Moja pierwsza styczność z Sandersonem. Polecił mi ją mój przyjaciel, który jest wielkim fanem autora. Pamiętam, że w 2014 roku polecał ją Maciej Aniserowicz.

"Ojciec twierdził, że na świecie są dwa rodzaje ludzi" - wyszeptał chrapliwie Kaladin. "Mówił, że są ci, którzy odbi...

Rozwiń

Zwiń

Nagroda Nobla oddziałuje na nasz umysł. Człowiek nie wie, czego się spodziewać, jednak wewnętrznie czuje, że nie będzie łatwo, przyjemnie. Będą łzy, zwątpienie. Pomóc w tej przeprawie może ostatni podcast @literatura.przepiekna.

Całą fabułę tej książki można streścić w paru zdaniach, więc nie sposób o niej pisać bez nawiązań do niej. Autor z wielu względów w swoich dziełach może sobie pozwolić absolutnie na wszystko. Dziwne powtórzenia, brak interpunkcji, senny styl, mgliste norweskie fiordy – to właśnie tworzy klimat tej książki. Miałem wrażenie, że lektura tego dzieła jest jakąś formą modlitwy lub medytacji.

Podczas lektury w głowie miałem książkę "Doktor Jekyll i pan Hyde", śledziłem losy Aslego, który stał się na starość chorowitym, przestraszonym, hipochondrycznym człowiekiem, może wręcz powiedzieć - wysublimowanym dobrem. A jego przeszłość zmaterializowała się w "najlepszym przyjacielu", notabene, jego imienniku. Znalazłem pewne poszlaki w tekście na ten temat (ulica zakątek i jej mieszkanka, końcowa, obrzydliwa scena).

Prawdziwa moc tej książki leży w jej chrześcijańskim przesłaniu. Na zawsze zapamiętam fragment o tym, że Asle wierzy w Boga, bo sam koncept zmartwychwstania, odkupienia za grzechy ludzi poprzez śmierć Boga jest tak szalony (nie pamiętam dokładnego słowa, które zostało użyte przez Jona Fosse), że aż się chce wierzyć. Bo to jest tak absurdalne, że musi być prawdziwe. I to tylko jeden z wielu takich fragmentów i żaden z nich nie trąca bigoterią.

“ bo chyba jest w tym jakiś sens, tak, Pan Bóg musi mieć w tym swój cel, myślą, bo On pisze prosto po krzywych liniach, myślą, a przynajmniej myślą, że dobry Bo gdzieś jest, a linie wykrzywia diabeł".

Chrześcijańskie przesłanie utworu jest tak mocne, że nawet komisja Noblowska, w dzisiejszym laickim świecie, musiała (chciała) uznać jego siłę. Czy nie ma lepszej rekomendacji? Warto!

“(...) i rozglądam się po innych w Gospodzie, siedzą ze swoimi piwami i papierosami, które są ich kruchą ochroną przed światem, siedzą, przytrzymując się papierosa i szklanki z piwem, a morze w nich jest ogromne, i podczas sztormu, i podczas ciszy morskiej, kiedy tak siedzą i czekają na następny i ostatni rejs, w jaki się wyprawią, ten, który nigdy się nie skończy, ten, z którego nigdy nie wrócą do domu, a strachu nie czują, będzie, co ma być, bo chyba jest w tym jakiś sens, tak, Pan Bóg musi mieć w tym swój cel, (...)”

Nagroda Nobla oddziałuje na nasz umysł. Człowiek nie wie, czego się spodziewać, jednak wewnętrznie czuje, że nie będzie łatwo, przyjemnie. Będą łzy, zwątpienie. Pomóc w tej przeprawie może ostatni podcast @literatura.przepiekna.

Całą fabułę tej książki można streścić w paru zdaniach, więc...

Rozwiń

Zwiń

Choć z mitologią Cthulhu jestem w miarę zaznajomiony, nie mogę powiedzieć, że jest to moje ulubione uniwersum. Opowiadanie samo w sobie wydało mi się dość schematyczne: czarnoksiężnik, spoufalanie się ze złem na zakazanej górze, starożytne woluminy, których tajemnice tylko naukowcy z Uniwersytetu Miskatonic mogą odkryć. W końcu zgroza, terror.

"W moich snach znalazłem trochę piękna, którego na próżno szukałem w życiu, i przechadzałem się po starych ogrodach i zaczarowanych lasach."

Nie udało mi się wczuć w klimat opowieści, być może ze względu na doświadczenia z życia, które okazały się bardziej przerażające. Może to wina tego wydania, a może również zbyt dużej ilości pięknych ilustracji. Być może powinienem sięgnąć po zbiór opowiadań o Cthulhu, aby lepiej poznać ten świat.

Choć z mitologią Cthulhu jestem w miarę zaznajomiony, nie mogę powiedzieć, że jest to moje ulubione uniwersum. Opowiadanie samo w sobie wydało mi się dość schematyczne: czarnoksiężnik, spoufalanie się ze złem na zakazanej górze, starożytne woluminy, których tajemnice tylko naukowcy z Uniwe...

Rozwiń

Zwiń

Książka, o której chyba wszyscy słyszeli. Najlepszy polski reportaż? Hajle Sellasje to najbardziej znany władca etiopski, władca który był analfabetą! Myślę, że recenzja tej książki po impresji na temat “Po pisma” Jacka Dukaja będzie bardzo ciekawa.

Bycie analfabetą nie przeszkadzału mu w rządzeniu, w tworzeniu siatki szpiegów, rozgrywania wszystkich na dworze (o zgrozo, nawet ludzie dosłownie bili się o miejsce w orszaku na jego część, a dostęp do dworu był ogromnym zaszczytem). Cesarz, a właściwie gangster, watażka, autor klęski głodu, zacofania, zajmował się wymuszaniem pomocy humanitarnej. Człowiek, który musiał zatrudniać osobę do podtykania poduszki pod jego nogi, gdy siedział.

Co najlepsze, sam cesarz do tego orszaku na sam przód wybierał osobiście potencjalnych spiskowców, żeby ich łatwiej kontrolować. A wydatki zatwierdzał osobiście od kwoty 10 dolarów. Można powiedzieć, że człowiek sukcesu…

“Na szczytach nigdy nie jest ciepło. Wieją lodowate wichry, każdy stoi skulony i musi pilnować się, żeby sąsiad nie strącił go w przepaść.”

Najlepsze w tej książce jest to osobliwe poczucie humoru samego reportażysty. Podczas lektury miałem wrażenie, że autor wręcz puszcza do mnie oczko. Uśmiecha się, gdy cesarz tańczy swój demoniczny taniec danse macabre.

W głowie utkwiła mi historia notabla o nazwisku German - wykształcony w USA, został stracony jako gubernator prowincji w wieku 36 lat, bo brał łapówki i budował za nich szkoły, co mogło prowadzić do buntu innych gubernatorów i społecznych rozruchów.

“...może był to jedyny człowiek, któremu rzeczywiście wierzył bodaj także z powodu pewnej wygody psychicznej - podejrzliwość w stosunku do wszystkich jest męcząca, trzeba komuś ufać, bo trzeba przy kimś odpocząć.”

Czy chciałem zrozumieć mechanizmy władzy? Czy zrozumiałem? Zupełnie nie.

Czy sięgnę po więcej? Na pewno! W końcu autor mieszkał dwa bloki ode mnie.

Książka, o której chyba wszyscy słyszeli. Najlepszy polski reportaż? Hajle Sellasje to najbardziej znany władca etiopski, władca który był analfabetą! Myślę, że recenzja tej książki po impresji na temat “Po pisma” Jacka Dukaja będzie bardzo ciekawa.

Bycie analfabetą nie przeszkadzału mu ...

Rozwiń

Zwiń

Synteza książki: jesteśmy tym co przeżywamy. A żyjemy w epoce, którą można nazwać epoką głębokiego transferu przeżyć. To zmienia każde nasze zachowanie . Nie jest to pożegnanie z przekazem sformułowanym za pomocą pisma, ale z człowiekiem ukształtowanym przez pismo, który myśli abstrakcyjnie i posługuje się symbolami, myśli linearnie. Rozważa konteksty. Dla którego świat jest/był powieścią, symfonią, który myśli o swoich myślach, te myśli przeszkadzają mu przeżywać.

Nadchodzi nowy człowiek, który żyje życiem innych, przeżywa, współodczuwa, utożsamia się z przeżyciem, jest przeżyciem. Żyje bez liter. Nie czyta powieści, tylko ogląda seriale - odcinek za odcinkiem , nie czyta autobiografii, tylko żyje się życiem celebów. Nie czyta gazet, tylko skroluje X czy Onet. Szuka się namiastki miłości na wątpliwych portalach. Metody bezpośredniego transferu przeżyć trafiają prosto do umysłu, nie trzeba ich dekodować, rozważać kontekstów, rozszyfrowywać symboli. Te metody coraz bardziej się upodmiotowiają. Pokazują one jeden słuszny obraz niepodlegający interpretacji. Jesteś już celem bezpośredniego wciśnięcia wrażeń (flow state), a nie partnerem lektury, kimś kto musi ją przetrawić, kłóci się z nią, dyskutuje, interpretuje. Nareszcie nasz mózg może odpocząć od terroru pisma.

W czasach transferu przeżyć, to czytelnik jest analfabetą. Ceną za bycie na bieżąco z w nowym świecie, jest oddanie się algorytmom (flow) zdać się na łaskę trendów. Trzeba wyzwolić się z trendów samoświadomości. Alternatywą jest zachowanie podmiotowości, ale też bycie anachronicznym. Coraz bardziej samotnym, bez wspólnego języka z nowymi ludżmi.

Ja ciągle walczę, odrzuciłem seriale, telewizję, nie followuje celebów, odrzucam walkę polityczną, a z drugiej strony tutaj jestem, właśnie na najgorszym chyba z mediów. Chcę rozumieć innych ludzi. Kto z nas nie spędził nigdy wieczoru oglądając film za filmem na YT?


W nowym czasach gen autyzmu przestaje być recesywny wręcz jest pożądany. Nawet są badania że autyzm pomaga w biznesie bo pozwala podjąć lepsze decyzje. W głowie dyslektyka obrazy zmieniają się o wiele szybciej i przyswaja on informację o wiele szybciej. Zespół Aspergera jest często doceniany jest u mężczyzn za wpływ na punktualność, inteligencję, rutynę i przez to na sukces, a od sukcesu do seksowności jeden krok.

"Co najmniej od czasów Freuda wiemy, że umysł nie tylko nie jest racjonalna maszyna do podejmowania praktycznych decyzji, ale że nawet osobowość człowieka nie stanowi monolitu emocji, instynktów doświadczeń i celów. Raczej konglomerat bezświadomych duchów odbijających się o wnętrze czaszki w nieskończonym bilardzie snów, kompleksów i odruchów"

Wraz z rozwojem świata przeżyć, rozwija się inżynieria zajętości - to co Cię zajmuje i ma dla Ciebie wartość. W przyszłości państwa będą tworzyć ministerstwa sensu życia. Tak jak Hegel definiował sens życia poprzez wartość dla państwa, tak człowiek współczesny definiuje wartość swego życia przez pozycję na rynku pracy.

Warto tutaj wspomnieć o okropność porno. Bezosobowe obrazy pustka, nicość, zażenowanie. Brak kontaktu nieidealnych ciał, wyjścia ze strefy komfortu, próby zaangażowania, budowania relacji.

Według Dukaja w erze post piśmiennej wciąż warto czytać, by kształcić nawyk głębokiego długotrwałego zanurzenia w pewnym abstrakcyjnym bycie, który w erze transferu przeżyć będzie kluczową umiejętnością. Poza tym "Nie ma humanizmu poza grą w humanizm", niezależnie od epoki ludzie, którzy nie potrafią wyrażać samego siebie stoją na obrzeżach kultury i społeczeństwa.

Wpływ kultury transferu przeżyć najbardziej widać w polityce - ocena polityków tworzących prawo, jako zimnych nieczułych. A czy nie o to powinno chodzić? O jak najbardziej sprawiedliwe, budujące społeczeństwo prawo? Społeczeństwo celowo wybiera brak abstrakcyjnych konstrukcji prawnych - wszystko to mają być i są - emocje. Głosowanie na kogoś kto jest podobny do mnie a nie kompetentny. Brak sądów moralnych, bo jak mogę, sadzić jeśli czegoś nie przeżyłem?

Co więcej empatyzowanie niszczy współczesna politykę. Jest tylko droga do kategoryzacji ludzi i coraz większego przeżywania polityków - celebow. Do tego dochodzi wpływ technologii na wyborców (Cambridge analytics) i zatracenie wpływu na cokolwiek w demokracji.

"Niekiedy zapominam, z jakich nizin społecznych pochodzisz. Tylko dzieci biedoty faktycznie czytają te wszystkie książki. Dzieci bogactwa, jak ja, czytać nie muszą" Westworld

Motyw mezaliansu w epoce transferu przeżyć - brak bywania w tej samej tawernie na Sycylii. Podziwiania zorzy polarnej w północnej Norwegii. Brak tych samych przeżyć i celebracji. Nie może się udać małżeństwo różniące się doświadczeniami.

Synteza książki: jesteśmy tym co przeżywamy. A żyjemy w epoce, którą można nazwać epoką głębokiego transferu przeżyć. To zmienia każde nasze zachowanie . Nie jest to pożegnanie z przekazem sformułowanym za pomocą pisma, ale z człowiekiem ukształtowanym przez pismo, który myśli abstrakcyjni...

Rozwiń

Zwiń

Dla takich książek czytam! Zmagam się z tym bezkresem polecanych lektur, patrzących na mnie z półek nieprzeczytanych cegieł.

Jest to bardzo osobliwa pozycja – traktat filozoficzno-ekonomiczno-socjologiczny z wyznaniem ideowym autora. Przez znaczną część książki francuski pisarz zastanawia się, czy jego głęboka nienawiść do ojca, homofoba, i odrzucenie kontaktów z rodziną nie były jedyną przyczyną wyjazdu do stolicy. Podejrzewa, że równie silna była chęć odrzucenia ludowej klasy, z której się wywodził.

Podział klasowy zaczyna się już dawno przed urodzeniem. Nawet w kwestii wyborów, jakie mają ludzie na wielu poziomach edukacji, dla części z nich nawet nie ma w systemie pojęciowym wyborów dostępnych dla klas wyższych. Socjologiczny opis rzeczywistości jedynie utrwala dany stan rzeczy.

Autor stara się przekonać, że oprócz wspierających warunków instytucjonalnych, jedynym sposobem na przejście linii demarkacyjnej od klasy robotniczej do klasy wyższej jest uwierzenie w siebie i w spektrum możliwości. Nie jest to wyśmiewane wmawianie sobie haseł motywacyjnych, tylko świadome odrzucenie mitologii danej klasy społecznej i jej społecznej inercji.

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, dlaczego klasa średnia jest najbardziej konserwatywna światopoglądowo? To, co jest dopuszczalne wśród elit, jest normą w klasach niższych, gdyż jest to motywowane i uzasadnione przetrwaniem. Kolejna rzecz – dlaczego akurat napastliwość jest związana z klasami niższymi? Ile wart jest dyplom, który pragniesz zdobyć? (Autor podpowiada, że tyle, ile wynosi Twój kapitał społeczny – komu będziesz mógł powiedzieć, że go zdobyłeś)

Bourdieu formułuje hipotezę translacji struktury, sugerując, że jeśli osoba z klasy nieuprzywilejowanej osiągnie sukces w pewnym obszarze, oznacza to, że sukces przemieszcza się gdzieś indziej, a dystans społeczny i tak pozostaje nienaruszony. Klasy nieuprzywilejowane po prostu błędnie interpretują, gdzie obecnie znajduje się źródło sukcesu. Mimo pozorowanych zmian struktury społecznej, jej istota utrzymuje się.

PS Ja również odrzuciłem wiele rzeczy, majsterkowanie, sport, afirmację ziemi rolnej.

Dla takich książek czytam! Zmagam się z tym bezkresem polecanych lektur, patrzących na mnie z półek nieprzeczytanych cegieł.

Jest to bardzo osobliwa pozycja – traktat filozoficzno-ekonomiczno-socjologiczny z wyznaniem ideowym autora. Przez znaczną część książki francuski pisarz zastanawia...

Rozwiń

Zwiń