trochę o losach wojennych, trochę o miłości, z lekka też o tym jak z pogardą Mediolańczycy wypowiadali się o Sardyńczykach. Zakończenie fajne, chociaż książka w większości nudna.

trochę o losach wojennych, trochę o miłości, z lekka też o tym jak z pogardą Mediolańczycy wypowiadali się o Sardyńczykach. Zakończenie fajne, chociaż książka w większości nudna.

Bohaterka tej opowieści od dzieciństwa nie rokowała najlepiej i do końca życia pozostała pełna sprzeczności – piękna, ale szalona; zdolna, ale miewająca napady furii; kochliwa i pełna pasji, nie darząca jednak uczuciem swojego męża. Niełatwy charakter skutkował życiem wymykającym się stereotypom, mimo pozorów normalności, jakie starała się stwarzać ta niezwykła kobieta.
„Ból kamieni” to opowieść spisana z miłości do babci, przepełniona wdzięcznością za jej obecność w życiu autorki. Ponieważ historia wydarzyła się we Włoszech, książka jest bogata w opisy: silnych więzi rodzinnych, pysznych potraw regionalnych, bezpruderyjnych gier miłosnych, detali architektonicznych wspaniałych budynków, dźwięków muzyki klasycznej. Warto przeczytać.

Bohaterka tej opowieści od dzieciństwa nie rokowała najlepiej i do końca życia pozostała pełna sprzeczności – piękna, ale szalona; zdolna, ale miewająca napady furii; kochliwa i pełna pasji, nie darząca jednak uczuciem swojego męża. Niełatwy charakter skutkował życiem wymykającym się stereotypom, mimo pozorów normalności, jakie starała się stwarzać ta niezwykła...

Powieść jest historią kobiety opowiedzianą przez jej wnuczkę na podstawie własnych wspomnień i odnalezionego pamiętnika.

Babcia narratorki była postrzegana w okolicy za wariatkę wyolbrzymiającą rzeczywistość i dziewczynę, której nikt nie chciał poślubić. W maju 1943 r. została przymuszona przez ojca do zamążpójścia za dużo starszego wdowca, który trafił do nich po zburzeniu przez Amerykanów jego domu w Cagliari.
Małżonkowie zachowywali się w stosunku do siebie dość dziwnie. Dość wspomnieć, że sypiali w jednym łóżku, ale nie dotykając się, a mężczyzna początkowo zaspokajał swoje żądze w domu publicznym.
Po siedmiu latach małżeństwa i kilku poronionych ciążach w związku z jej bólami nerkowymi bohaterka została skierowana do sanatorium na kuracje termalne. Tam poznała żonatego, jednonogiego Weterana. Między nimi szybko zawiązała się nić porozumienia. A po dziewięciu miesiącach od powrotu z uzdrowiska bohaterka urodziła syna...

Ta kobieca książka jest niezwykle realistyczna, a zarazem mocno przesycona smutkiem i bólem. Ma mało stron, ale wiele przekazuje. Przede wszystkim tęsknotę za miłością i człowiekiem, któremu bohaterka była w stanie zwierzyć się ze swoich sekretów i marzeń. Z drugiej strony bohaterka żałowała, że ani razu nie okazała czułości i życzliwości swojemu mężowi.
Bohaterce bardzo się współczuje, zwłaszcza że czytelniczka poznaje w nienachalny sposób przedstawioną rzeczywistość na Sardynii i mentalność ludzi z pierwszej połowy XX w.
Zakończenie książki bardzo mnie zaskoczyło i na nowo dało do myślenia.


Pod koniec 2016 r. polscy widzowie mogli obejrzeć film pt. "Z innego świata", którego reżyserka zainspirowała się powieścią Mileny Agus, nadając bohaterom konkretne imiona i nazwiska i rozbudowując postaci.

Powieść jest historią kobiety opowiedzianą przez jej wnuczkę na podstawie własnych wspomnień i odnalezionego pamiętnika.

Babcia narratorki była postrzegana w okolicy za wariatkę wyolbrzymiającą rzeczywistość i dziewczynę, której nikt nie chciał poślubić. W maju 1943 r. została przymuszona przez ojca do zamążpójścia za dużo starszego wdowca, który trafił do nich po...

Bardzo ciężko mi ocenić tę książkę, ponieważ z jednej strony była ciekawa, pełna miłości, nie-miłości, strachu, pragnień i marzeń, ale jednocześnie napisana ona została takim językiem, że momentami odnosiłam wrażenie, że kręcę się w kółko i czytam te same wersy.
Zła nie była, długa nie była, w miarę lekko napisana.
Warto przeczytać.

Bardzo ciężko mi ocenić tę książkę, ponieważ z jednej strony była ciekawa, pełna miłości, nie-miłości, strachu, pragnień i marzeń, ale jednocześnie napisana ona została takim językiem, że momentami odnosiłam wrażenie, że kręcę się w kółko i czytam te same wersy.
Zła nie była, długa nie była, w miarę lekko napisana.
Warto przeczytać.

Gdyby nie fakt, że trzeba czasem iść spać, książkę przeczytałabym w jeden wieczór. Nie jest ona długa, ale w moim odczuciu bardzo życiowa. Cała opowieść zbudowana jest wokół postaci babci. Babci, która była ukochaną opiekunką wnuczki-narratorki, ale i babci będącej wariatką i źródłem wstydu dla rodziny. Dlaczego? Ponieważ bardzo chciała kochać. Naiwnie wierzyła i szukała tej "najważniejszej rzeczy". Była pewna, że umrze w samotności, ale przypadek sprawił, że dane jej było poznać co to znaczy odwzajemniona miłość, choć trwała ona tylko chwilę. Chociaż nie do końca...

Gdyby nie fakt, że trzeba czasem iść spać, książkę przeczytałabym w jeden wieczór. Nie jest ona długa, ale w moim odczuciu bardzo życiowa. Cała opowieść zbudowana jest wokół postaci babci. Babci, która była ukochaną opiekunką wnuczki-narratorki, ale i babci będącej wariatką i źródłem wstydu dla rodziny. Dlaczego? Ponieważ bardzo chciała kochać. Naiwnie wierzyła i szukała...

Króciutka książeczka w sam raz na jeden spokojny wieczór. Niewielka objętościowo, ale przekazująca całkiem sporo. Autorka udowodniła, że nawet w zwyczajnym życiu kryje się pewna niezwykłość i chyba to mnie tak urzekło tej pozycji. Jest to historia szukania siebie, miłości, także tej nieodwzajemnionej, odkupienia, pragnień, nieszczęść i marzeń. Nostalgiczna, niespieszna, delikatna i kobieca książka. Ostatnie strony mnie zaskoczyły i kazały spojrzeć na całość inaczej, co uznaję za dużą zaletę, bo zmusiło mnie to do dodatkowej refleksji. Myślę, że historia zostanie mi w głowie przez jakiś czas i pewnie będę do niej wracać. To zdecydowanie moje klimaty!

Książka jest krótka, stąd brak w niej dogłębnej analizy charakterów, ale w tym przypadku było to dla mnie plusem. Każda postać pozostała dla mnie w jakimś stopniu zagadką. Akurat ta odrobina tajemniczości bardzo pasowała do tej powieści oraz jej klimatu i mi się podobała.

„Ból kamieni” polecam raczej osobom wrażliwym, które lubią przyglądać się zwykłemu – niezwykłemu życiu. Ktoś, kto szukać tu będzie dramatycznych zwrotów akcji czy innych „fajerwerków” może poczuć się zawiedziony.

Króciutka książeczka w sam raz na jeden spokojny wieczór. Niewielka objętościowo, ale przekazująca całkiem sporo. Autorka udowodniła, że nawet w zwyczajnym życiu kryje się pewna niezwykłość i chyba to mnie tak urzekło tej pozycji. Jest to historia szukania siebie, miłości, także tej nieodwzajemnionej, odkupienia, pragnień, nieszczęść i marzeń. Nostalgiczna, niespieszna,...

Niby historia trochę oklepana, ale potencjał był, szkoda, że niewykorzystany. Mnie nie urzekła 🤷‍♀️

Niby historia trochę oklepana, ale potencjał był, szkoda, że niewykorzystany. Mnie nie urzekła 🤷‍♀️

Cieniutka - szkoda, bo wspaniała w swej prostocie .polecam

Cieniutka - szkoda, bo wspaniała w swej prostocie .polecam

Ujmująca książka o kobiecie i jej tęsknocie za życiem, które mogło kiedyś się ziścić, a na które nigdy sobie nie pozwoliła.

Ujmująca książka o kobiecie i jej tęsknocie za życiem, które mogło kiedyś się ziścić, a na które nigdy sobie nie pozwoliła.

Jedna z tych książek, które zostaje na dłuzej. Historia miłości zakazanej, historia namiętności, którą czasami trzeba przemilczeć i poczekać aż ktoś inny je za nas opowie. Milena Agus to na pewno jedna z moich pisarskich inspiracji.

Jedna z tych książek, które zostaje na dłuzej. Historia miłości zakazanej, historia namiętności, którą czasami trzeba przemilczeć i poczekać aż ktoś inny je za nas opowie. Milena Agus to na pewno jedna z moich pisarskich inspiracji.