Dziki Zachód z trochę innej strony. Zamiast dzielnych kowbojów mamy tu kobiety tracące zmysły, które pod opieką nietypowego duetu (samotna była nauczycielka i włóczęga, któremu ratuje życie) wyruszają w pełną niebezpieczeństw podróż by znaleźć schronienie u rodzin na wschodzie. Nie tylko dla wielbicieli westernów.

Dziki Zachód z trochę innej strony. Zamiast dzielnych kowbojów mamy tu kobiety tracące zmysły, które pod opieką nietypowego duetu (samotna była nauczycielka i włóczęga, któremu ratuje życie) wyruszają w pełną niebezpieczeństw podróż by znaleźć schronienie u rodzin na wschodzie. Nie tylko dla wielbicieli westernów.

Trudy życia pionierskiego Zachodu, choroby, ból i rozpacz prowadzą cztery młode kobiety do obłędu. Trzeba je eskortować wiele mil, by trafiły pod opiekę rodziny. Wyprawy podejmuje się twarda, zaradna kobieta. Werbuje przypadkowo poznanego typa spod ciemnej gwiazdy. Czy dotrą do celu? Wspaniała opowieść o tym, że warto być człowiekiem mimo wszystko...

Trudy życia pionierskiego Zachodu, choroby, ból i rozpacz prowadzą cztery młode kobiety do obłędu. Trzeba je eskortować wiele mil, by trafiły pod opiekę rodziny. Wyprawy podejmuje się twarda, zaradna kobieta. Werbuje przypadkowo poznanego typa spod ciemnej gwiazdy. Czy dotrą do celu? Wspaniała opowieść o tym, że warto być człowiekiem mimo wszystko...

Nie pamiętam kiedy ostatnim razem miałam książkowego kaca, ale Eskorta zdecydowanie mnie o niego przyprawiła. Wiem, że będę długo myśleć o tym co przeczytałam i pewnie trochę się tym nawet zadręczać. Odejmuję jedną gwiazdkę za końcówkę, ponieważ pozostawiła trochę niedosytu i może nawet lekkiego niesmaku. Ogólnie jest to wspaniała pozycja i bardzo polecam jej lekturę.

Nie pamiętam kiedy ostatnim razem miałam książkowego kaca, ale Eskorta zdecydowanie mnie o niego przyprawiła. Wiem, że będę długo myśleć o tym co przeczytałam i pewnie trochę się tym nawet zadręczać. Odejmuję jedną gwiazdkę za końcówkę, ponieważ pozostawiła trochę niedosytu i może nawet lekkiego niesmaku. Ogólnie jest to wspaniała pozycja i bardzo polecam jej lekturę.

Dawno temu, na Dzikim Zachodzie...cztery kobiety na skutek traumatycznych przeżyć postradały zmysły. Ponieważ w pobliżu nie było żadnego szpitala, należało oddać je pod opiekę rodzin mieszkających na wschodzie. Mężowie albo nie mogli, albo nie chcieli ich odwieść, więc tego zadania tego podjęła się Mary Bee Cuddy, niegdyś nauczycielka, obecnie żyjąca samotnie farmerka. Gdy zaczyna zdawać sobie sprawę,że sama nie podoła zadaniu, nakłania do pomocy mężczyznę, któremu uratowała życie, złodziejaszka i blagiera Briggsa.
Mówi się,że historię piszą zwycięzcy,autor zaś oddaje głos tym, którym się nie udało. Przerosły ich trudy pionierskiego życia, pokonały choroby,załamała strata najbliższych. To też książka o samotności, głównie kobiecej, gdyż bohaterkami są przede wszystkim kobiety a także o potrzebie braterstwa i o tym, że można je odnaleźć w nieoczekiwanych sytuacjach, z ludźmi, z którymi wydawało się to nieprawdopodobne.

Dawno temu, na Dzikim Zachodzie...cztery kobiety na skutek traumatycznych przeżyć postradały zmysły. Ponieważ w pobliżu nie było żadnego szpitala, należało oddać je pod opiekę rodzin mieszkających na wschodzie. Mężowie albo nie mogli, albo nie chcieli ich odwieść, więc tego zadania tego podjęła się Mary Bee Cuddy, niegdyś nauczycielka, obecnie żyjąca samotnie farmerka. Gdy...

Opowieść o tej stronie Dzikiego Zachodu, której nie chce się pamiętać.

Opowieść o tej stronie Dzikiego Zachodu, której nie chce się pamiętać.

Historia o życiu w ciężkich czasach i warunkach.

Historia o życiu w ciężkich czasach i warunkach.

Książka opisuje po prostu realia życia w połowie XIXw. na tamtejszych terenach. Ciężko o jakiekolwiek wzruszenia czy głębsze przemyślenia podczas jej czytania. Raczej ku temu nie skłania, niemniej jednak jest to porządne opowiadanie, czyta się całkiem przyjemnie, bieg wydarzeń i historie wymyślone przez autora nie wydają się naciągane. Ja oglądałam wcześniej film, który mimo tego, że fabuła książki nie jest jakoś super wciągająca, był naprawdę niezły i dodał jedną gwiazdkę więcej do oceny.

Książka opisuje po prostu realia życia w połowie XIXw. na tamtejszych terenach. Ciężko o jakiekolwiek wzruszenia czy głębsze przemyślenia podczas jej czytania. Raczej ku temu nie skłania, niemniej jednak jest to porządne opowiadanie, czyta się całkiem przyjemnie, bieg wydarzeń i historie wymyślone przez autora nie wydają się naciągane. Ja oglądałam wcześniej film, który...

Książka w swojej formie nie porywa. Nie mamy tu ani mistrza pióra, ani niesamowitych, fascynujących postaci, opisów przyrody. E-e. Nic z tych rzeczy. Mimo to książka posiada dziwny magnetyzm i wsiąka się w świat XIX-wiecznych ,,pionierów" żyjących w warunkach w najlepszym wypadku pozwalających na dalsze życie.
To w sumie ciekawe jak surowa forma powieści świetnie pasuje do jej fabuły.

Książka w swojej formie nie porywa. Nie mamy tu ani mistrza pióra, ani niesamowitych, fascynujących postaci, opisów przyrody. E-e. Nic z tych rzeczy. Mimo to książka posiada dziwny magnetyzm i wsiąka się w świat XIX-wiecznych ,,pionierów" żyjących w warunkach w najlepszym wypadku pozwalających na dalsze życie.
To w sumie ciekawe jak surowa forma powieści świetnie pasuje do...

Kolejne wślizgnięcie się pomiędzy moje indyjskie lektury książki wypatrzonej podczas biedronkowych zakupów.
Jeśli Was stać akurat na spory łyk ciemności, to polecam.

Czytałam ją jednym tchem. Marznąc w skutej lodem krainie, w grozie zabijając wilki, otępiala wraz z bohaterkami z rozpaczy. To wioząc u boku uratowanego spod szubienicy oszusta cztery oszalałe kobiety pod opiekę ich rodzin na Wschodzie. To uwięziona w zamkniętym wozie, spętana, by nie uciec i nikogo nie uderzyć, oszalała z bólu. Kiedyś zaradna osadniczka, matka i żona, dziś godna litości i budząca strach wariatka. Odwożona od męża i dzieci, by nie byc im w obłędzie zawadą. Wieziona do dalszej rodziny z nadzieją na uleczenie duchowych ran zadanych surowością zycia na Dzikim Zachodzie.

Wyraziste postacie, realizm przedstawianych scen. Studium bolesnego obłędu. I tęsknoty głównej bohaterki za posiadaniem rodziny, za byciem kochaną.

Drogę od działek osadników na Wschód drewniantm pudlem przez prerie G.S. przedstawia bardzo obrazowo. "Koła wydawały dwa rodzaje dźwięków. Tam, gdzie utrzymywał się jeszcze desperacko śnieg, zgrzytały. Z kolei tam, gdzie jechali po dywanie z zeschniętej zeszłorocznej trawy, a obręcze wrzynaly się w glebę, dudnily. Kobtrapubktem dla tych dźwięków było dochodzące zarówno z przodu, jak i z tylu wozu drapanie mułów i głuche szukanie kopyt obu konie".
Amerykański pisarz, kandydat do nagrody Pulitzera, Glendon Swarthout w swej napisanej na cztery lata przed śmiercią opowieści skupił się na losach, tych, którym osadnictwo na Dzikim Zachodzie nie przyniosło szczęścia, kobietach, które nie wytrzymały, przegrały i potrzebują pomocy.

W centrum historii G.S. postawił też z trudem budowaną relację między mężczyzną i kobietą, których zadaniem jest odwiezienie oszalalych kobiet na Wschód: samotną 31-letnią nauczycielką Mary Caddy i starszym od niej uciekającym od ludzi dezerterem z wojska nazywającym siebie Briggsem. Człowiekiem, który, jak mówi, "wziął ślub z samym sobą ". To a propos ich relacji Mary myśli: "Mózgi mężczyzn są jak koła u wozu - co jakiś czas potrzebne jest im smarowanie".

Kolejne wślizgnięcie się pomiędzy moje indyjskie lektury książki wypatrzonej podczas biedronkowych zakupów.
Jeśli Was stać akurat na spory łyk ciemności, to polecam.

Czytałam ją jednym tchem. Marznąc w skutej lodem krainie, w grozie zabijając wilki, otępiala wraz z bohaterkami z rozpaczy. To wioząc u boku uratowanego spod szubienicy oszusta cztery oszalałe kobiety...

Kobiety wracają na tarczy

Glendon Swarthout (1918-1992) nie był pisarzem specjalnie przywiązanym do westernu. Znaczną część jego dorobku zajmują powieści związane z traumą wojenną (echo uczestnictwa w II wojnie światowej) i powieści w taki czy inny sposób poświęcone tematyce wchodzenia w dorosłość ("Bless the Beasts and Children"). Ale wśród jego najobficiej nagrodzonych powieści znajdziemy też kilka poświęconych Pograniczu - m. in. "They Came To Cordura", "The Shootist" (będącą kanwą filmu z ostatnią rolą Johna Wayne'a) i "The Homesman" z 1988 roku. To właśnie "Eskorta".

Swarthout pochylił się nad losem kobiet żon pionierów, zasiedlających w XIX wieku amerykańskie Pogranicze. W pewnym sensie stanowy ponure dopełnienie recenzowanej kiedyś "Drogi na Zachód". W tamtej powieści A. B. Guthrie'go rodziny wyjeżdżały do Oregonu w poszukiwaniu nowego, nie łatwego ale przecież m o ż l i w e g o życia. Dla bohaterek Swarthouta to życie okazało się jednak zbyt okrutne, zbyt trudne, w zbyt dużym stopniu naznaczone walką, cierpieniem, stratą i samotnością. Ogrom nierzadko makabrycznych doświadczeń i trudy życia w półdzikich warunkach spowodowały, że w kilku przypadkach psychika nie wytrzymywała i popadały w obłęd. Te z nich, które miały dość szczęścia, trafiały w ręce ludzi dobrej woli. Oni zaś odwozili je z powrotem na wschód - do pozostałych tam rodziców, kuzynów, czy też do zakonnych ośrodków opieki. Wracały, można rzec - na tarczy.

O jednej z takich wędrówek - fikcyjnej, ale opartej na opisach autentycznych przypadków - opowiada "Eskorta". To cztery nieszczęśniczki, wśród których znajduje się dzieciobójczyni (urodziła kolejną osobę do wyżywienia),kobieta zaatakowana przez wilki, kolejna zmagająca się z obsesją na tle bezpłodności, wreszcie matka trojga dzieci zmarłych niemal jednocześnie na dyfteryt. Jest jeszcze ich tytułowa eskorta. Mary Bee Cuddy, zahartowana w twardym życiu harda stara panna, która podjęła się misji gdyż nie zdobył się na to żaden z zamieszkałych w okolicy mężczyzn. I George Briggs, włóczęga i wyrzutek, wskutek splotu okoliczności zawdzięczający Mary życie. Na nich obojgu bezlitosne życie na Pograniczu również odcisnęły swoje piętno - mocniej niż skłonni byli przyznać. Dlatego też relacje między tą dwójką odbiegają od typowych w takich fabułach schematów, opartych na rozpisanej komediowo zasadzie "kto się czubi, ten się lubi" (przykład pierwszy z brzegu: "Dwa muły dla siostry Sary" z Clintem Eastwoodem i Shirley MacLaine z 1970 r.). Bohaterowie Swarthouta są na to zbyt naznaczeni cierpieniem (własnym i cudzym - nie zapominajmy o celu ich misji),a ich pełne odruchowej szorstkości wymiany ciętych ripost, choć mają pozory przekomarzania się, podszyte są lepiej lub gorzej skrywaną rozpaczą i samotnością.

Ich podróż z przygnębiającym ładunkiem czterech zamkniętych w zakratowanym wozie niepoczytalnych kobiet to kompletna odwrotność pogodnej propagandy American Dream. To wstydliwa i skrywana strona słynnej teorii "Boskiego przeznaczenia" (ang. Manifest Destiny). Hasło to, sformułowane przez redaktora Johna L. O'Sullivana w 1845 roku, mówiło o rzekomo nadanym białym Amerykanom przez samego Boga prawie do kolonizacji całego kontynentu aż po Pacyfik. Western amerykański rzadko zajmował się ludźmi, którzy byli ofiarami na drodze realizacji tego poglądu. Na swój czas całe stulecie czekali Indianie - pierwsze rewizjonistyczne westerny nakręcono w latach 50. XX wieku, a pierwsza poważna książka tego nurtu ("Pochowaj me serce w Wounded Knee" Dee'ego Browna) powstała w 1970 roku. Natomiast los kobiet na Dzikim Zachodzie jest niezbyt rozpoznany i słabo reprezentowany w westernowej beletrystyce. Tak było aż do lat 80. - w tamtym okresie i później poświęcił im uwagę Larry McMurtry ("Na południe od Brazos", "Buffalo Girls"),na nich koncentruje się interesujący film o osadnikach "Meek's Cutoff" (2010),z tego też czasu pochodzi napisana w 1988 roku "Eskorta". Stanowi ona nieodzowne dopełnienie dorobku gatunku, hołd dla tych, których historia podboju Pogranicza, nawet ta rewizjonistyczna, zazwyczaj pomija milczeniem - kobiet, których przerosły okoliczności i które za realizację amerykańskiego snu zapłaciły cenę najwyższą.

___
www.ZaOkladkiPlotem.pl : Rzetelne recenzje od 2011 r.

Kobiety wracają na tarczy

Glendon Swarthout (1918-1992) nie był pisarzem specjalnie przywiązanym do westernu. Znaczną część jego dorobku zajmują powieści związane z traumą wojenną (echo uczestnictwa w II wojnie światowej) i powieści w taki czy inny sposób poświęcone tematyce wchodzenia w dorosłość ("Bless the Beasts and Children"). Ale wśród jego najobficiej nagrodzonych...