Letnia przeprawa

To pewnie fajna próbka tego co później osiągnął Capote. Jeszcze nie miałem styczności z jego późniejszymi książkami, ale w tym jego młodzieńczym stylu można wyczuć już przedsmak tego, co później musiało zostać nazwane jego geniuszem.

Moją uwagę zwrócił pigułkowy styl, podoba mi się sposób w jaki zasadza różne emocje w bohaterach i wyjasnia niuanse delikatnie pociągając za struny. Odniosłem wrażenie, że z małych skrawków możemy dostać dużo treści - chociaż już tak ogólnie patrząc, sama książka jakaś bardzo treściwa nie jest haha. Niemniej - ciekawostka.

To pewnie fajna próbka tego co później osiągnął Capote. Jeszcze nie miałem styczności z jego późniejszymi książkami, ale w tym jego młodzieńczym stylu można wyczuć już przedsmak tego, co później musiało zostać nazwane jego geniuszem.

Moją uwagę zwrócił pigułkowy styl, podoba mi się sposób w jaki zasadza różne emocje w bohaterach i wyjasnia niuanse delikatnie pociągając za...

Książka jest niebywale rozwlekła i w ogóle skandalicznie zła. Nie wiem, o czym to właściwie miało być, bo do jednego wątku momentalnie dodawany jest następny. Na pewno nie pisał tego młody Capote, bo takiego bryka by nie popełnił, stary Capote brał olbrzymie zaliczki na często nie istniejące książki, by starczyło mu na utracjuszowskie życie, a może przede wszystkim na niezbyt trafnie dobieranych kochanków… I to chyba oni są ojcami tej letniej przeprawy.

Książka jest niebywale rozwlekła i w ogóle skandalicznie zła. Nie wiem, o czym to właściwie miało być, bo do jednego wątku momentalnie dodawany jest następny. Na pewno nie pisał tego młody Capote, bo takiego bryka by nie popełnił, stary Capote brał olbrzymie zaliczki na często nie istniejące książki, by starczyło mu na utracjuszowskie życie, a może przede wszystkim na...

„Letnią przeprawę” Capote napisał, gdy miał 19 lat, czyli na początku swojej - literackiej przeprawy.
Jest to jego pierwsza powieść (mikropowieść),ale autor nigdy nie zdecydował się oddać jej do druku. Zapisany w kilku szkolnych zeszytach rękopis wiele lat przeleżał czekając na swoją premierę. Gdy w 2004 roku, po 50 latach (od momentu uznania go za zaginiony) został odnaleziony i postanowiono go wydać, i ja postanowiłam zdobyć egzemplarz dla siebie.

I zdobyłam.

I jak zwykle położyłam na półce (w uprzednio starannie przygotowanym miejscu).

I znowu czekał.

Tydzień temu, po czternastu latach wybiła jego godzina.

Styl w jakim utrzymana jest „Letnia przeprawa” zapowiada dopiero „Harfę traw” czy „Śniadanie u Tiffany’ego”. „Śniadanie…” mimo swej amerykańskiej pretensjonalności bardzo mi się podobało, a w „Harfie traw” się zakochałam, bo jest skrojona na moją miarę, dostrojona do moich potrzeb i oczekiwań głównie w warstwie emocjonalnej.

„Letnia przeprawa” może nie zachwyca tak, jak te dwie powyższe historie, ale intryguje i wciąga w specyficzną stylistykę Capote’a. Nim jeszcze na dobre się rozpędzimy, musimy najpierw oswoić interpunkcję pisarza: te wylewające się ciągi zdań oraz dialogi krojone i przywoływane do porządku przecinkami. Potem już możemy zagłębić się we wszystkie zaserwowane nam przez autora subtelności nastroju, ulotność chwili i całej tej krótkiej przygody.

Niewątpliwie w „Letniej przeprawie” sporo warsztatowych niedociągnięć i nierówności, ale czuć już w niej przedsmak kolejnych, swoistych capote’owskich utworów. Oczywiście tych sprzed „Zimną krwią” – bo to już zupełnie inna bajka.

„Letnią przeprawę” Capote napisał, gdy miał 19 lat, czyli na początku swojej - literackiej przeprawy.
Jest to jego pierwsza powieść (mikropowieść),ale autor nigdy nie zdecydował się oddać jej do druku. Zapisany w kilku szkolnych zeszytach rękopis wiele lat przeleżał czekając na swoją premierę. Gdy w 2004 roku, po 50 latach (od momentu uznania go za zaginiony) został...

https://czytankianki.blogspot.com/2019/08/letnia-przeprawa.html

https://czytankianki.blogspot.com/2019/08/letnia-przeprawa.html

Rzeczywiście: to była letnia przeprawa. Książka, która nie sprawia przyjemności. Niestety. Ale jest dobrze napisana.

Rzeczywiście: to była letnia przeprawa. Książka, która nie sprawia przyjemności. Niestety. Ale jest dobrze napisana.

Wczesny Capote - dla ciekawych

Wczesny Capote - dla ciekawych

byłoby ciekawiej gdyby książka była trochę dłuższa.

byłoby ciekawiej gdyby książka była trochę dłuższa.

Sięgając po Capote'a wciąż miałam w pamięci rewelacyjne "Śniadanie u Tiffany'ego". Nieco się jednak zawiodłam, bo "Letnia przeprawa" nie za bardzo do mnie przemówiła. O taka sobie opowieść o miłości, nie zdradzająca niestety niebanalnego niewątpliwie talentu Capote'go.

Sięgając po Capote'a wciąż miałam w pamięci rewelacyjne "Śniadanie u Tiffany'ego". Nieco się jednak zawiodłam, bo "Letnia przeprawa" nie za bardzo do mnie przemówiła. O taka sobie opowieść o miłości, nie zdradzająca niestety niebanalnego niewątpliwie talentu Capote'go.

No i powiem to znów - lubię Capote. Lubię jego język, lubię jego styl pisania. Lubię lubię lubię. Krótka historia, nowelka właściwie. Zupełnie inna od "Z zimną krwią".

Co zrobiło na mnie wrażenie? Psychologia postaci głównej bohaterki. Truman Capote pokazał schemat podejmowania działań, które nieodwracalnie zmieniają nasze życie. Czasem decyzje podejmujemy ot tak, bez żadnego przemyślenia. Pomyślimy później... dorośniemy później... zorganizujemy się później ... za chwilę, za 3 tygodnie ... A potem dopada nas "co ja takiego zrobiłam?"... Historyjka bardzo na czasie dla mnie. Polecam!

http://bazgradelko.blox.pl

No i powiem to znów - lubię Capote. Lubię jego język, lubię jego styl pisania. Lubię lubię lubię. Krótka historia, nowelka właściwie. Zupełnie inna od "Z zimną krwią".

Co zrobiło na mnie wrażenie? Psychologia postaci głównej bohaterki. Truman Capote pokazał schemat podejmowania działań, które nieodwracalnie zmieniają nasze życie. Czasem decyzje podejmujemy ot tak, bez...