Bolesna książka na temat wojny między Serbami i Bośniakami w latach 90 ubiegłego wieku, a raczej na temat tego, co działo się po jej zakończeniu i wspomniania z nią związane. Autor zapoznaje czytelnika z doktor Ewą, która sukcesywnie bada ciała ofiar tej wojny. Przeplata się to z relacjami ludzi, ktorzy tę wojnę przeżyli i w jaki sposób. Od zgwałconych i więzionych kobiet po historię zrezygnowanego mężczyzny przekonanego, że nie czeka już go w życiu nic dobrego i mieszka w garażu. Książka jest też opisem wyjątkowo przybijających miast na tamtych terenach: na początku dziennych jest tu narkomania, alkoholizm, poronienia, przemoc domowa, zabójstwa. Do tego dochodzi opis wręcz masowej histerii, która tam się rozgrywa. Na pewno warto przeczytać, ale trzeba mieć mocne nerwy!

Bolesna książka na temat wojny między Serbami i Bośniakami w latach 90 ubiegłego wieku, a raczej na temat tego, co działo się po jej zakończeniu i wspomniania z nią związane. Autor zapoznaje czytelnika z doktor Ewą, która sukcesywnie bada ciała ofiar tej wojny. Przeplata się to z relacjami ludzi, ktorzy tę wojnę przeżyli i w jaki sposób. Od zgwałconych i więzionych kobiet...

Poruszająca

Poruszająca

Uwielbiam sposób pisania autora. Czuć cały klimat, ból i emocje.

Uwielbiam sposób pisania autora. Czuć cały klimat, ból i emocje.

Należy przeczytać!

Należy przeczytać!

Ponad dwadzieścia lat od pierwszego wydania książki i prawie trzydzieści od opisywanych wydarzeń, a temat wciąż aktualny. Wojnę i jej konsekwencje czuć w każdym zdaniu, mimo że jest ich niewiele. Reportaż Wojciecha Tochmana porusza, emocjonuje i skłania do refleksji. Dzięki krótkim historiom silnych psychicznie kobiet wchodzimy w świat okrucieństwa i przemocy. Losy bohaterek splata silne dążenie do prawdy. Owa prawda pozwoli zakończyć czekanie na osobę, która nigdy nie wróci. Zagłuszy dźwięk “jakby jedzonych kamieni”. Serdecznie polecam!
Z pewnością sięgnę po resztę z “mrocznego tryptyku”.

Ponad dwadzieścia lat od pierwszego wydania książki i prawie trzydzieści od opisywanych wydarzeń, a temat wciąż aktualny. Wojnę i jej konsekwencje czuć w każdym zdaniu, mimo że jest ich niewiele. Reportaż Wojciecha Tochmana porusza, emocjonuje i skłania do refleksji. Dzięki krótkim historiom silnych psychicznie kobiet wchodzimy w świat okrucieństwa i przemocy. Losy...

To było do przewidzenia, że przy moim zamiłowaniu do literatury fakty, sięgnę wreszcie po coś autorstwa Wojciecha Tochmana. Ten uznawany za jednego z najlepszych polskich reportażystów przewijał się w czytelniczych poleceniach różnych osób tak często, że wciągnąłem do na listę autorów do szybkiego przeczytania. Na pierwszy ogień poszła publikacja „Jakbyś kamień jadła”, akurat miałem pod ręką. I chyba rozumiem, dlaczego autora ceni się tak wysoko.

Książka traktuje o wojnie w Bośni w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku i muszę przyznać, że nie wstrząsnęła mną jakoś szczególnie. Nie dlatego, że jestem jakiś nieczuły albo brak mi empatii. Chodzi o to, że przeczytałem swego czasu książkę „Pocztówki z grobu” Emira Suljagicia i relacja tego autora z automatu ustawia wszystkie inne relacje dużo niżej. Nie znaczy, że inne są gorsze, niemniej żadna nie wstrząsnęła mną tak jak „Pocztówki z grobu”. Kolejną książką, która ukazuje bezsens i horror tej wojny to chociażby „Wojna umarła, niech żyje wojna”, którą napisał Ed Vulliamy.

Nie jest moim celem jednak porównywać książki Tochmana z innymi publikacjami. Wojciech Tochman nie przygląda się bowiem wojnie samej w sobie a bardziej ludziom, których ona dotknęła. Jak wpłynęła na ich życie, jak sobie radzą z traumą, jak próbują odzyskać spokój, jak dochodzą do prawdy. Przede wszystkim jednak autor bierze udział w masowych ekshumacjach ludzi, którzy zginęli w wyniku tego masowego ludobójstwa jakim był ów konflikt zbrojny. Obserwuje ludzi, którzy trwają w zawieszeniu poprzez utratę bliskich i brak wiadomości co się z nimi stało. Nierzadko taka ekshumacja i jej „pozytywny” wynik – chociaż jest kolejnym ciosem i wstrząsem – pozwala ludziom wreszcie zaznać spokoju i pożegnać się w ostateczny i oficjalny sposób. Tochman obserwuje tych ludzi, zadaje pytania ale nie przekracza granic, robi to subtelnie, delikatnie, empatycznie. Słucha, współczuje, pozwala dzielić się ciężarem bolesnych wspomnień.

Podoba mi się styl autora. Nie da się ukryć, że potrafi on pisać, ma świetne pióro, jest znakomitym obserwatorem a jednocześnie unika schematów i banału. Pisze przejmująco bez wywoływania taniej sensacji, szokuje ale nie epatowaniem tragedii, wzrusza ale daleki jest od egzaltacji i taniego sentymentalizmu.

Polecam zdecydowanie.

To było do przewidzenia, że przy moim zamiłowaniu do literatury fakty, sięgnę wreszcie po coś autorstwa Wojciecha Tochmana. Ten uznawany za jednego z najlepszych polskich reportażystów przewijał się w czytelniczych poleceniach różnych osób tak często, że wciągnąłem do na listę autorów do szybkiego przeczytania. Na pierwszy ogień poszła publikacja „Jakbyś kamień jadła”,...

Wiele już słyszałam rodzinnych historii o wojnie w Bośni i trudnych czasach po niej, jednak los ludzi w mniejszych miastach i wsiach pozostawał mi nieznany - a to oni najdłużej chyba zmagają się z bolesnym pokłosiem tamtych 3 lat. Bardzo wartościowa lektura, wzorowe reportaże.

Wiele już słyszałam rodzinnych historii o wojnie w Bośni i trudnych czasach po niej, jednak los ludzi w mniejszych miastach i wsiach pozostawał mi nieznany - a to oni najdłużej chyba zmagają się z bolesnym pokłosiem tamtych 3 lat. Bardzo wartościowa lektura, wzorowe reportaże.

Jeden z tych reportaży o którym nie da się zapomnieć.

Jeden z tych reportaży o którym nie da się zapomnieć.

Zwarta w formie, daje przestrzeń emocjom i refleksom.
Tragedia boli bardziej gdy ma imię.
Krótkie zdania, krótkie rozdziały a treści dają tyle, że nie ogarniasz.
Bardzo polecam.

Zwarta w formie, daje przestrzeń emocjom i refleksom.
Tragedia boli bardziej gdy ma imię.
Krótkie zdania, krótkie rozdziały a treści dają tyle, że nie ogarniasz.
Bardzo polecam.

W tak niewielkiej książce mieści się tak wiele treści...

W tak niewielkiej książce mieści się tak wiele treści...