Opowieść o dwóch kobietach, o byciu kobietą w społeczeństwie. O wątpliwym sensie dożywocia. I o wielu jeszcze innych ważnych sprawach. Tochman jak zawsze, bez zbędnych słów.

Opowieść o dwóch kobietach, o byciu kobietą w społeczeństwie. O wątpliwym sensie dożywocia. I o wielu jeszcze innych ważnych sprawach. Tochman jak zawsze, bez zbędnych słów.

Spodziewałem się czegoś lepszego

Spodziewałem się czegoś lepszego

"Historia na śmieć i życie" to krótka lektura z pogranicza true crime i dramatu psychologicznego. To opowieść o pierwszej kobiecie skazanej na dożywocie, która tak naprawdę nikogo nie zabiła. Za bycie częścią operacji i za niepowstrzymanie napastników zapłaciła najwyższą cenę. Jej plany, marzenia i cele bezpowrotnie uleciały. Stała się jedną z wielu osadzonych bez przyszłości i bez możliwości ubiegania się o przedterminowe zwolnienie.

Sprawą morderstwa w latach dziewięćdziesiątych żyła cała Polska. Monika Osińska wraz z kolegami wzięła udział w morderstwie pracownicy firmy krzyżówkowej. Motyw? Chęć wzbogacenia się, bo studniówka za pasem, a trzeba przecież jakoś wyglądać. Parę złotych, nie dużo kwota, na tyle wycenili życie kobiety. Wojciech Tochman powraca do sprawy, badają ją i bez osądzania "Osy" punktuje błędy wymiaru sprawiedliwości.

Jest to pozycja, której nie do końca rozumiem, nie chodzi o treść, ale o sam zamysł autora. Niby jest to reportaż, ale tak naprawdę jest to niejako hołd złożony reporterce, która w imieniu kobiety walczyła o przedterminowe zwolnienie. Lidia Ostałowska, bo o niej mowa nagłośniła temat Moniki, wielokrotnie z nią rozmawiała, niestety nie doczekała wolności "Osy". Autor przez niemal całą książkę wspomina o niej, przywołuje ją i nakreśla jej portret.

Druga część to postawa autora wobec kobiety. Mam poczucie, że autor z nią sympatyzuje. Odwołuje się do jej zmarnowanego życia, niesprawiedliwego osądu, czy brak możliwości ubiegania się o przepustki. Nie chce, by o niej zapomniano, uważa ją za ofiarę systemu. Tochman w swych słowach przywołuje również postać zamordowanego Pawła Adamowicza oraz słowa wdowy, by zapomniano o mordercy, tak by nikt o nim więcej nie usłyszał. Autor staje w kontrze do wypowiedzianych kwestii, nie zgadza się z nimi, bo to przecież człowiek. Co to ma wspólnego z Osą? Dobre pytania.

Jednak największy zawód, oprócz zapominania, kto tak naprawdę jest ofiarą, to wtłoczenie do głowy czytelnika zdania o karze dożywocia. Ciągle tylko ja, ja i ja. A zdanie czytelnika? Tak naprawdę się tu nie liczy. I niech to będzie

"Historia na śmieć i życie" to krótka lektura z pogranicza true crime i dramatu psychologicznego. To opowieść o pierwszej kobiecie skazanej na dożywocie, która tak naprawdę nikogo nie zabiła. Za bycie częścią operacji i za niepowstrzymanie napastników zapłaciła najwyższą cenę. Jej plany, marzenia i cele bezpowrotnie uleciały. Stała się jedną z wielu osadzonych bez...

Ciężki kaliber.
Historia morderstwa popełnionego przez maturzystów...
Dobra, mocna.

Ciężki kaliber.
Historia morderstwa popełnionego przez maturzystów...
Dobra, mocna.

Burza emocji. Tak działa na mnie „Historia na śmierć i życie” Wojciecha Tochmana. Dziś już ciesząca się wolnością Monika Osińska „Osa”, skazana ponad dwadzieścia siedem lat temu na dożywocie jest bohaterką historii o błędach młodości, winie, karze, resocjalizacji, wolności.

Historia pisana jest na podstawie materiałów zgromadzonych przez dziennikarkę Lidię Ostałowską, z których korzystał autor reportażu. To czyni tę opowieść jeszcze pełniejszą, bo o ile pierwotnym założeniem miała być ona „feministyczną książką, jakiej dotąd nie było” to Wojciech Tochman dodatkowo kładzie akcent na wymiar sprawiedliwości, rozpoczyna dyskusję na temat zasadności dożywotnich wyroków skazujących, rzucając się prosto w paszczę rządnych „chleba i igrzysk” internautów. Autor zadaje wiele pytań, rozszerza konteksty wydarzeń, wprowadza różne postacie i wydarzenia z życia Moniki, które mogą rzucić inne światło na niegdyś jednowymiarowo postrzeganą sprawę.

Czy odpowiedzialność zbiorowa w tej konkretnej sytuacji była zasadna? Czy w Polsce istnieje system resocjalizacji? Czy skazane kobiety postrzegane są inaczej w stosunku do mężczyzn? Jaką rolę w całej historii odegrał Krzysztof O.? I o co chodzi z tym tatarem?

Na te i wiele innych pytań znajdziecie odpowiedź w „Historii na śmierć i życie”. Ja po tej lekturze mam jeszce więcej pytań, jeszce więcej wątpliwości i jeszcze więcej wiary w to, że historie podobne do tej mogą realnie wpłynąć na społeczne postrzeganie wymiaru sprawiedliwości i konsekwencje odbierania nadziei na zmianę, nawet jak nikt w nią nie wierzy.

Burza emocji. Tak działa na mnie „Historia na śmierć i życie” Wojciecha Tochmana. Dziś już ciesząca się wolnością Monika Osińska „Osa”, skazana ponad dwadzieścia siedem lat temu na dożywocie jest bohaterką historii o błędach młodości, winie, karze, resocjalizacji, wolności.

Historia pisana jest na podstawie materiałów zgromadzonych przez dziennikarkę Lidię Ostałowską, z...

Nie wiedziałem o czym jest książka, dostałem ją od żony i po kilkudziecięciu stronach byłem pewien, że ją „zmęczę”, ale okazało się inaczej. 3/5 książki pochłonąłem w mgnieniu oka i dziś mogę śmiało polecić ten tytuł, pomimo że to nie do końca mój „target”.

Nie wiedziałem o czym jest książka, dostałem ją od żony i po kilkudziecięciu stronach byłem pewien, że ją „zmęczę”, ale okazało się inaczej. 3/5 książki pochłonąłem w mgnieniu oka i dziś mogę śmiało polecić ten tytuł, pomimo że to nie do końca mój „target”.

Miałam pewien problem z oceną tej książki. Dobrze napisana, bardzo dobrze, szybko i łatwo się czyta te historię, choć czuje, że jest tu więcej niż jedna historia - połączenie sprawy p. Moniki i p. Lidii, która chciała o niej napisać. Początkowo miałam poczucie, że to historia bardzo subiektywna, napisana z jednej strony, jako, że tylko o p. Monice tu przeczytamy, jej przemyśleniach, odczuciach, drodze jaką przeszła. Z drugiej jednak strony - czy to w końcu nie jest książka o niej, a nie o zbrodni, której dokonali jako takiej? Czy w związku z tym nie powinna być bardziej subiektywna, skoro koncentruje się na historii tej osoby?

Dała mi ta książka jednak pewną nadzieję. Nie poświęcamy zbyt dużo czasu rozmyślając o tych, którzy dokonali zbrodni. Skupiamy się na ofiarach, co jest z pewnego punktu oczywiste. Ale czy nie każdy zasługuje na drugą szansę? Jest to na pewno trudny temat, nad którym nigdy się mocniej nie zastanawiałam. Dziękuje więc za skłonienie do refleksji. Nie każda książka to daje.

Polecam każdemu te książkę. Warto spojrzeć na pewne tematy z różnych perspektyw.

Miałam pewien problem z oceną tej książki. Dobrze napisana, bardzo dobrze, szybko i łatwo się czyta te historię, choć czuje, że jest tu więcej niż jedna historia - połączenie sprawy p. Moniki i p. Lidii, która chciała o niej napisać. Początkowo miałam poczucie, że to historia bardzo subiektywna, napisana z jednej strony, jako, że tylko o p. Monice tu przeczytamy, jej...

Książka chyba miała być reportażem, ale przypomina bardziej publicystykę, bo autor nawet nie próbuje być obiektywny, momentami można odnieść wrażenie, że chce wbić czytelnikowi swój punkt widzenia łopatą do głowy. Jako feministka powinnam być zachwycona narracją zapoczątkowaną przez Ostałowską, a doszlifowaną przez Tochmana, o tym, jak to społeczeństwo widziałoby główną bohaterkę w kuchni, a ona z tej kuchni wyszła i wkroczyła do mieszkania na warszawskiej Białołęce, ale, no nic nie poradzę, nie zachwyca. Tym bardziej, że przykłady narracji medialnej podane przez autorów, np. krzykliwe tytuły w prasie, skupiają się raczej na młodym wieku całej trójki sprawców, niż na tym, że sprawczynią jest kobieta. Nie jestem pewna też, czy akurat ta sprawa jest najlepszym przykładem tego, jak niehumanitarną karą jest dożywocie. Tochman pisze wręcz, że to kara śmierci rozłożona na raty, a tymczasem Osa wyszła na wolność będąc zaledwie po czterdziestce. Jeszcze kawał życia przed nią, czego nie da się powiedzieć o Joli Brzozowskiej. Na pewno warto jednak przyjrzeć się temu, co nie tylko sam autor, ale też osoby eksperckie, z którymi rozmawiał, mówią na temat dożywocia - np. że dożywocie to w istocie kara eliminacyjna, mająca być substytutem kary śmierci, że dożywocie psuje istotę resocjalizacji, bo żeby kogoś zresocjalizować, potrzebny jest cel, a w sytuacji, gdy istnieje spore prawdopodobieństwo, że osoba umrze za kratami, żadnego celu nie ma. To ważne, zwłaszcza biorąc pod uwagę niedawne zaostrzenie kodeksu karnego, w tym wprowadzenie bez możliwości warunkowego zwolnienia. I że biorąc pod uwagę stres, jakość opieki medycznej etc, wiele osób nie dożywa nawet tego czasu, kiedy prawo pozwala starać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie. Jak już tu ktoś słusznie napisał, warto przeczytać, nawet po to, żeby się finalnie z Tochmanem nie zgodzić.

Książka chyba miała być reportażem, ale przypomina bardziej publicystykę, bo autor nawet nie próbuje być obiektywny, momentami można odnieść wrażenie, że chce wbić czytelnikowi swój punkt widzenia łopatą do głowy. Jako feministka powinnam być zachwycona narracją zapoczątkowaną przez Ostałowską, a doszlifowaną przez Tochmana, o tym, jak to społeczeństwo widziałoby główną...

Historia Moniki, którawraz z dwoma kolegami brała udział w zabójstwie młodej kobiety, Joli. Za co? Za nic! Dla pieniędzy, kilku mało wartościowych fantów. Kara dożywocia- tak! To im się należało! W pewnym momencie jednak zmieniłam zdanie. Taki wyrok to też morderstwo, tylko na raty! Przecież więzienie ma resocjalizować skazanego, a nie uświadamiać go że nie ma żadnej nadziei, nawet gdy zrozumie wagę swoich czynów. Więc po co dożywocie? Czy nie lepsza byłaby kara śmierci? Bardzej humanitarną? Każdy czytelników musi sam odpowiedzieć na to pytanie. Ja uważam, że każdemu przestępcy trzeba dać szansę!

Historia Moniki, którawraz z dwoma kolegami brała udział w zabójstwie młodej kobiety, Joli. Za co? Za nic! Dla pieniędzy, kilku mało wartościowych fantów. Kara dożywocia- tak! To im się należało! W pewnym momencie jednak zmieniłam zdanie. Taki wyrok to też morderstwo, tylko na raty! Przecież więzienie ma resocjalizować skazanego, a nie uświadamiać go że nie ma żadnej...

Książka poruszająca ważny temat dotyczący kary dożywotniego pozbawienia wolności a także o roli jaką kara powinna pełnić. Gdyby w historię nie było wkładane tak dużo o osobie reporterki Lidii Ostałowskiej śmiało dałabym wyższą ocenę. Uważam, że hołd Pani Lidii się należał za kawał ciężkiej pracy przy zbieraniu materiałów na tę książkę, jednak powinien być jej oddany na końcu książki a nie notorycznie wsadzany między historię Moniki Osińskiej. Książka skupia się przede wszystkim na wątku kary, jeśli ktoś liczy na zagłębianie się w historię z 19 stycznia 1996 to się rozczaruje. Jednak dla mnie same dywagacje na temat roli kary dożywocia i jej roli sprawiły, że po odłożeniu książki jeszcze długo będę się zastanawiać nad polskim systemem karnym, karą, dożywociem czy odpowiedzialnością zbiorową. Na pewno jest to pozycja zmuszająca do refleksji i z całą pewnością warta przeczytania choć niedoskonała.

Książka poruszająca ważny temat dotyczący kary dożywotniego pozbawienia wolności a także o roli jaką kara powinna pełnić. Gdyby w historię nie było wkładane tak dużo o osobie reporterki Lidii Ostałowskiej śmiało dałabym wyższą ocenę. Uważam, że hołd Pani Lidii się należał za kawał ciężkiej pracy przy zbieraniu materiałów na tę książkę, jednak powinien być jej oddany na...