Gdzieś na początku pada sformułowanie "jestem w Bośni po raz drugi i niewiele wiem o tym kraju" - i w sumie to dobrze podsumowuje tę książkę. Autorka trafiła tam trochę przypadkiem, starała się wysupłać co nie co, a brak wiedzy przysłonić emocjami. Ogólnie, tematyka jest bardzo wstrząsająca i nie uważam, by książka była niepotrzebna - z ludobójstwa w Bośni pisałem magisterkę, więc każdy głos w temacie jest ważny - ale osoby mające pojęcie w temacie niczego nowego nie wyniosą, a osoby chcące dopiero się zapoznać, zostaną zarzucone właśnie emocjami, subiektywnymi wspomnieniami, etc. Nie uważam, że to źle, wspomnienia świadków, rodzin, ofiar, uczestników, uważam za jedne z najbardziej wartościowych źródeł - ale tylko jako lektura uzupełniająca, a nie samodzielne dzieło.

Gdzieś na początku pada sformułowanie "jestem w Bośni po raz drugi i niewiele wiem o tym kraju" - i w sumie to dobrze podsumowuje tę książkę. Autorka trafiła tam trochę przypadkiem, starała się wysupłać co nie co, a brak wiedzy przysłonić emocjami. Ogólnie, tematyka jest bardzo wstrząsająca i nie uważam, by książka była niepotrzebna - z ludobójstwa w Bośni pisałem...

Książka jest mega nudna, mimo dobrej woli dobrnęłam do połowy i dalej nie dałam rady. W kółko opisywanie jakiejś kobiety o imieniu Senem, że stanęła, spojrzała. Zapaliła papierosa. Zero tła historycznego i wyjaśnienia o co w ogóle chodzi

Książka jest mega nudna, mimo dobrej woli dobrnęłam do połowy i dalej nie dałam rady. W kółko opisywanie jakiejś kobiety o imieniu Senem, że stanęła, spojrzała. Zapaliła papierosa. Zero tła historycznego i wyjaśnienia o co w ogóle chodzi

To bardziej produkt uboczny filmu dokumentalnego, niż "pełnoprawny" reportaż. Bez większego pomysłu, bez minimalnego choćby zaplecza historycznego, bez zaangażowania. Czytając miałam wrażenie, że Autorka trafiała do tej Bośni zupełnie przypadkiem i spisała po prostu swoje wrażenia, tak, jak czasem spisuje się w pamiętniku wrażenia z urlopu. Jeśli już niewiele jest merytoryki, to dobrze byłoby to wypełnić ciekawą narracją i lepszym opracowaniem jedynej siły książki - to znaczy wypowiedzi osób zajmujących się identyfikacją ofiar ludobójstwa i krewnych tychże ofiar. Taki temat zasługuje na o wiele lepsze i uważniejsze opracowanie.


Być może film jest dużo lepszy, ale po lekturze nie mam już potrzeby sprawdzenia.

To bardziej produkt uboczny filmu dokumentalnego, niż "pełnoprawny" reportaż. Bez większego pomysłu, bez minimalnego choćby zaplecza historycznego, bez zaangażowania. Czytając miałam wrażenie, że Autorka trafiała do tej Bośni zupełnie przypadkiem i spisała po prostu swoje wrażenia, tak, jak czasem spisuje się w pamiętniku wrażenia z urlopu. Jeśli już niewiele jest...

Ciekawy wstrząsający reportaż o trudnych tematach krwawej wojny . szczególnie teraz gdy za naszą granicą trwa kolejna bestialska napaść w której giną niewinni ludzie.

Ciekawy wstrząsający reportaż o trudnych tematach krwawej wojny . szczególnie teraz gdy za naszą granicą trwa kolejna bestialska napaść w której giną niewinni ludzie.

Portal Promocji Kultury - Proanima.pl:

Krwawa wojna w Bośni w latach dziewięćdziesiątych zeszłego wieku pochłonęła ponad sto tysięcy ofiar, a około dziesięciu tysięcy poszukuje się do dzisiaj. Masowe groby są wciąż odkrywane. O „szczęściu” mogą mówić te rodziny, które szybko odnalazły swoich bliskich i mogły ich godnie pochować. I przeżyć żałobę. A co z niezidentyfikowanymi ciałami leżącymi od lat w chłodni? Co z rodzinami którzy nadal szukają swoich ojców, mężów i synów? Czy jest możliwe, że uda się zwrócić zwłoki udręczonym bliskim? Kto za tym stoi? Odpowiedzi na te pytania próbowała znaleźć Taina Tervonen – fińska dziennikarka i twórczyni filmów dokumentalnych. Tervonen pojechała pierwszy raz do Bośni w 2013 roku. Później jeździła jeszcze wielokrotnie, czego owocem jest reportaż Grabarki. Długi cień wojny w Bośni. Książka ukazała się nakładem wydawnictwa Czarne.

Konflikt bałkański pozostawił po sobie zniszczenie i śmierć. Podzielił sąsiadów i zdziesiątkował rodziny. Po tych wydarzeniach został ból, pamięć oraz masowe groby. W zbiorowych mogiłach zakopywano ciała, aby ziemia raz na zawsze ukryła tę straszną tajemnicę. Tak się jednak nie stało. Zaczęto kopać w zmęczonej bośniackiej ziemi. Odkryto masowe mogiły. Motywem przewodnim reportażu Trevonen są właśnie ofiary tego krwawego konfliktu – często nieodnalezione i niezidentyfikowane. Już nie mogące o sobie nic opowiedzieć. Zawieszone pomiędzy światem żywych i umarłych.

Dziennikarka jeździła do Bośni kilkukrotnie. Jej przewodniczkami były Senem – kierowniczka ośrodka identyfikacji zwłok regionu Krajina oraz jej przyjaciółka Darija, zajmująca się pobieraniem próbek krwi, aby móc zidentyfikować ofiary. W bośniackich lasach wciąż odkrywane są nowe miejsca. Rodziny stale kogoś szukają. Są i zmarli leżący latami w chłodniach. Kiedy odnajdą spokój?

Na trasie reportażu Tervonen znalazły się miejsca, o których do dzisiaj pisano niewiele – Šejkovača, Tomašica, Kozarac. W Bośni nie ma chyba mieszkańca, który by nie stracił kogoś bliskiego podczas tamtej wojny. Praca wykonywana przez Senem i Dariję ma ogromne znaczenie. To właśnie im można przypisać rolę tytułowych grabarek. To one każdego dnia walczą o przywrócenie godności ofiarom. Pomagają postawić przysłowiową kropkę za zdaniem, które ciągnie się latami. Kończą czas zawieszenia, w którym trwają bliscy.

Ciąg dalszy: https://proanima.pl/grabarki-recenzja-reportazu-tainy-trevonen-dlugi-cien-wojny-w-bosni/

Portal Promocji Kultury - Proanima.pl:

Krwawa wojna w Bośni w latach dziewięćdziesiątych zeszłego wieku pochłonęła ponad sto tysięcy ofiar, a około dziesięciu tysięcy poszukuje się do dzisiaj. Masowe groby są wciąż odkrywane. O „szczęściu” mogą mówić te rodziny, które szybko odnalazły swoich bliskich i mogły ich godnie pochować. I przeżyć żałobę. A co z...

Rzadko mi się zdarza, że reportaż, który wbrew pozorom nie epatuje makabrą, aż tak mocno sięga do mojego środka i sprawia, że mam przez większość czasu ściśnięty żołądek. Żeby był lepszy, brakuje tylko zdjęć. Oczywiście nie mam na myśli rozkładających się zwłok. Ale choćby główne bohaterki, jakieś otoczenie itd. Lektura na może dwie godziny (przynajmniej dla mnie) ale zostająca na kilka dni w głowie

Rzadko mi się zdarza, że reportaż, który wbrew pozorom nie epatuje makabrą, aż tak mocno sięga do mojego środka i sprawia, że mam przez większość czasu ściśnięty żołądek. Żeby był lepszy, brakuje tylko zdjęć. Oczywiście nie mam na myśli rozkładających się zwłok. Ale choćby główne bohaterki, jakieś otoczenie itd. Lektura na może dwie godziny (przynajmniej dla mnie) ale...

Zabrakło mi wprowadzenia. Dla osób, które nigdy nie interesowały się historia Bałkanów, historia będzie niezrozumiała.

Sama historia i opis badań bardzo na plus.
Warto, lecz najpierw polecam poczytać na temat wojny w Bośni.

Zabrakło mi wprowadzenia. Dla osób, które nigdy nie interesowały się historia Bałkanów, historia będzie niezrozumiała.

Sama historia i opis badań bardzo na plus.
Warto, lecz najpierw polecam poczytać na temat wojny w Bośni.

E book

Niestety książka jest słaba, a moja opinia o niej jest na tyle zła, że gdy przeczytałam swoją własną opinię dwa dni temu, to usunęłam ją ponieważ dawno nie miałam w dłoniach książki o której nie napisałam czegoś dobrego.


Napiszę bardzo krótko

Książka jest poprowadzona w sposób fantastyczny ...jak na literaturę rozrywkową przystało, byłby to także bardzo przyjemny sposób narracji gdyby były to wspomnienia i notatki z podróży. Książka ta chce być jednak reportażem o ludobójstwie, o jednej z największych tragedii jaka spotkała nasz kontynent po II Wojnie Światowej, o ludziach których rodziny jeszcze żyją i nadal szukają ciał swoich bliskich...

Brawo za poruszenie tematu, ale został on potraktowany po powierzchni, przy sprawie tak poważnej, o której można tak wiele napisać- analizy kto jak się uśmiechnął, jak oparł o łopatę i biorąc pod uwagę, że książka ma (ebook) tylko 180 stron... jest niepoważne, jest zwyczajnie nie na miejscu. Brak w książce genezy zdarzeń, brak choćby minimalnego przygotowania merytorycznego autorki...

Może wyjdę na zgreda i może nim jestem, ale wydaje mi się, że o ludobójstwie warto pisać o ile trochę się do tego pisania przygotuje... Jeśli się nie ma ochoty, nie chce, nie widzi potrzeby, to lepiej zająć się wesołym miłym tematem i dać spokój umarłym.
Szczególnie mocno to czułam właśnie ze względu na fakt, że rodziny ofiar... Nadal tych ofiar szukają i nie jest to temat pod literaturę około rozrywkową (bo miałam takie poczucie tzn, że obcuję z taką właśnie literaturą na każdym etapie książki).

To nie jest książka kompletnie zła, ale traktuje bardzo ważny temat bardzo po macoszemu i ma niewielką wartość merytoryczną, a przecież tego tzn tej wartości merytorycznej szukamy w reportażu... Odrobiny wiedzy o świecie, którego nie znany lub zagłębienia się jeszcze bardziej w ten, który jest nam bliski. Tutaj niestety nie ma takiej możliwości.

E book

Niestety książka jest słaba, a moja opinia o niej jest na tyle zła, że gdy przeczytałam swoją własną opinię dwa dni temu, to usunęłam ją ponieważ dawno nie miałam w dłoniach książki o której nie napisałam czegoś dobrego.


Napiszę bardzo krótko

Książka jest poprowadzona w sposób fantastyczny ...jak na literaturę rozrywkową przystało, byłby to także bardzo...

Ciekawy temat z niewykorzystanym potencjałem.

Ciekawy temat z niewykorzystanym potencjałem.

Trudny temat opisany jest z wyczuciem, życzliwością do bohaterek opowieści. Przerażają fakty z wojny, ale też bezduszność systemu finansowania badań.
Czyta się jednym tchem.

Trudny temat opisany jest z wyczuciem, życzliwością do bohaterek opowieści. Przerażają fakty z wojny, ale też bezduszność systemu finansowania badań.
Czyta się jednym tchem.