Przyjemna bajeczka z pięknymi ilustracjami. Myślę, że nie jednemu dziecku może się spodobać historia i niespodzianka na końcu ;)

Przyjemna bajeczka z pięknymi ilustracjami. Myślę, że nie jednemu dziecku może się spodobać historia i niespodzianka na końcu ;)

Bardzo mądra opowieść o pomaganiu i wdzięczności. nie spodziewałam się tak mocnego przekazu po krótkiej i kolorowej książeczce o napuszonym ptaku!

Bardzo mądra opowieść o pomaganiu i wdzięczności. nie spodziewałam się tak mocnego przekazu po krótkiej i kolorowej książeczce o napuszonym ptaku!

Bardzo pozytywnie zaskoczyła moje dzieci. Chciały ją czytać w kółko i w kółko. Fajne też zadanie na końcu książki. Przesłaliśmy je Autorowi i odpowiedział. Polecam.

Bardzo pozytywnie zaskoczyła moje dzieci. Chciały ją czytać w kółko i w kółko. Fajne też zadanie na końcu książki. Przesłaliśmy je Autorowi i odpowiedział. Polecam.

Moim zdaniem najlepsza książka z serii książek o ptakach Pana Poety. Świetny przekaz, fajnie napisany wiersz, ładne ilustracje. Warto sięgnąć po tę książkę. Mój dwulatek też ją polubił.

Moim zdaniem najlepsza książka z serii książek o ptakach Pana Poety. Świetny przekaz, fajnie napisany wiersz, ładne ilustracje. Warto sięgnąć po tę książkę. Mój dwulatek też ją polubił.

http://www.kulturatka.pl/2018/04/26/paw-co-ogon-mial-z-przyjazni-recenzja/
____________________
Bajki opowiadać można na wiele sposobów. Pięknie przedstawione zostają w pamięci na całe życie i wszechstronnie wpływają na rozwój każdego malucha. Warto, więc wybierać takie bajki, które oprócz dobrej zabawy rozbudują pamięć naszego dziecka, zakres jego słownictwa, a także pobudzą go do kreatywności i nauczą radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Świetnie w tej roli sprawdzają się książki Pana Poety, który jak na prawdziwego bajkopisarza przystało tworzy niezwykłe historie, ujmując pięknem języka.

Umiejętność odróżniania dobra od zła, oraz odruch prawdziwej ludzkiej życzliwości, to cechy które bez wątpienia powinien posiadać, każdy człowiek. „Paw co ogon miał z przyjaźni”, to opowieść pełna empatii i zrozumienia, która pokazuje i uczy jak ważna w codziennym życiu jest obecność i pomoc drugiej osoby. Pan Poeta naprawdę wspaniale opowiedział historię pawia, który otrzymał olbrzymią pomoc od swoich ptasich przyjaciół. Każdy z nich oddał mu swoje piórko, które ten wpiął w miejsce swojego utraconego z powodu zbliżającej się jesieni ogona. Smutek i zawstydzenie zniknęły, a paw znowu mógł cieszyć się ze swojego największego atutu, jakim jest wspaniały i kolorowy ogon. Cała historia potwierdza prawdziwość przysłowia, że „prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie”.

Pan Poeta pisze wierszem, co czyni jego opowieść znacznie bardziej atrakcyjną. Ciekawa, pełna pouczających treści, na długo zapadająca w pamięci historia, która doskonale nadaje się dla dzieci już od trzeciego roku życia. W prosty, acz niebanalny sposób autor pokazuje, że wsparcie to rzecz bezcenna. Cała książka oprócz bardzo kolorowych rysunków (co wizualnie naprawdę dobrze wygląda) została wzbogacona w wycinanki, dzięki którym nasza pociecha może samodzielnie ozdobić ogon pawia. W książce, w specjalnie do tego wyznaczonym miejscu, można dokleić wycięte, bądź samodzielnie narysowane i pokolorowane pióra. Niezwykle ciekawa forma zabawy, która pobudza kreatywność dziecka, tym samym sprawiając, że zawarta w książce historia staje się jeszcze bardziej ciekawsza dla naszej pociechy.

„Paw co ogon miał z przyjaźni”, to lektura obowiązkowa, którą z czystym sumieniem mogę polecić wszystkim dzieciom i ich rodzicom.
___________________________
*czytaj całość: http://www.kulturatka.pl/2018/04/26/paw-co-ogon-mial-z-przyjazni-recenzja/

http://www.kulturatka.pl/2018/04/26/paw-co-ogon-mial-z-przyjazni-recenzja/
____________________
Bajki opowiadać można na wiele sposobów. Pięknie przedstawione zostają w pamięci na całe życie i wszechstronnie wpływają na rozwój każdego malucha. Warto, więc wybierać takie bajki, które oprócz dobrej zabawy rozbudują pamięć naszego dziecka, zakres jego słownictwa, a także...

Twórczość Pana Poety kojarzyła mi się z wytykaniem wad, pokazywaniem naszych słabości, ironicznym przedstawianiem otoczenia i to sprawiło, że zostałam zaskoczona. Tym razem autor zabiera nas w świat wartości jaką jest przyjaźń. Główny bohater to paw. Nie jest on jednak zwierzęciem zapatrzonym w swoje piórka, ale pomagającym innym, inspirującym swoim bajecznym, kolorowym ogonem. Przychodzi jednak taki moment, że traci on swoje drogocenne pióra. Zajęty wieloma sprawami nie zauważa, kiedy się to stało. Ta wiadomość dociera do różnych ptaków. Również do szpaka, który wyśmiewa pawia. Sowa karci szydercę i zachęca wszystkie ptaki, by pomogły przyjacielowi tak, jak on to czynił do tej pory. Dzięki niewielkiemu wsparciu ogon pawia staje się imponujący. Można stwierdzić, że jeszcze piękniejszy od poprzedniego, który przecież był piękniejszy od tęczy. Do tego miał wielką wartość: powstał dzięki życzliwości przyjaciół. Nawet, kiedy na wiosnę ogon odrósł to paw bardziej cenił ten, który powstał dzięki staraniom przyjaciół.
Kolejna rzecz, która zaskoczyła mnie w tej publikacji to ćwiczenia na końcu książki: znajdziemy tam do wycięcia piórka: jedne już kolorowe, inne do pokolorowania. Zadaniem czytelników jest zrobienie nowego wspaniałego ogona pawiowi. Można to zrobić w książce, ale można też (kierując się tym, co znajdziemy w książce) namalować pawia na bloku technicznym i z dzieckiem poprzyklejać piękne pióra tworząc niepowtarzalną ozdobę ściany dziecięcego pokoju.
Poeta pokazuje swoim młodym czytelnikom jak ważna jest przyjaźń i pomaganie sobie w trudnej sytuacji, bo nawet tak bogaty w pióra paw może nie tylko pomagać, ale też potrzebować pomocy. Dzięki uzyskanej życzliwości bohater udowodni swoim przyjaciołom, że są dla niego bardzo ważni.
Pan Poeta dołączył do grona naszych ulubionych twórców. Nasza miłość do jego książek zaczęła się od „Kury, co tyła na diecie”, poruszającej problem nieprawidłowego odżywiania, prowadzenia niezdrowego trybu życia oraz braku silnej woli. Prosty i bardzo zabawy wierszyk wzbogacono pięknymi ilustracjami zachęcającymi do czytania, ponownego przeglądania i przemawiającymi do dziecięcej wyobraźni doskonale uzupełniały tekst i sprawiły, że książka stała się jedną z ulubionych lektur nie tylko mojej córki. Solidna oprawa, odpowiedniej wielkości książka doskonale sprawdza się na spacerach oraz w czasie wieczornego czytania. Do tego rewelacyjne, proste ilustracje Joanny Młynarczyk, bez których książka a pewno nie cieszyłaby się aż tak dużym powodzenie.
Ten duet (Pan Poeta i Joanna Młynarczyk) pojawiają się w kolejnych książkach. „Wróblu, co oćwierkał sąsiadów”, „Kruku, co kracze pokrakanie” i „Kaczce, co przebrała miarkę”. Każda z książek przybliża dzieciom kolejne wady, próbuje tłumaczyć właściwe postawy i pokazuje bohaterów z dużą dawką życzliwości. W pierwszej książce poznamy marudnego, krzykliwego i czepialskiego Wróbla, który krzyczy na wszystkich sąsiadów. Mieszkający wśród zwierząt bohater każdemu sąsiadowi zarzuca za głośne zachowanie. Nie dostrzega, że jest ono wywołane zwykłymi obowiązkami i jest zdecydowanie cichsze od jego krzyków. Pan Poeta z jednej strony poucza swoich czytelników, że nie można ulegać takim osobom, a z drugiej przestrzega byśmy sami nie stali się wróblami.
„Kruk, co kracze pokrakanie” porusza nieco inną tematyką: zachęca do nauki języków obcych. Nowy bohater (a raczej wszystkie pojawiające się w wierszu postacie) doskonale wpisuje się do ptasiej drużyny z różnymi wadami: niechęć do nauki języków obcych wywołuje niezrozumienie oraz zdziwienie. Niepotrafiący porozumieć się z sąsiadami Kruk – obok Kury i Wróbla -jest kolejną negatywną osobowością, której nie sposób nie lubić. Po raz kolejny stajemy się świadkami codzienności bohatera: Kruk od rana kracze. Zrozumienie go wymaga znajomości jego języka. Podobnie jest ze sposobem komunikacji innych zwierząt. Słuchając Kruka mamy wrażenie, że komunikuje się specjalnym szyfrem, którego nikt nie rozumie, przez co nikt nie jest w stanie wychwycić ich znaczenia tylko zwykłe kraczące brzmienie. Kto jest tu winny? Na pewno nie sam Kruk, ale każdy, kto nie chciał poznać innego języka.
Kaczka natomiast uwielbia popisywać się urodą. Do tego nie wystarczy być piękną. Trzeba jeszcze zadbać o odpowiednie stroje i bohaterka doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Jej problem polega jednak na tym, że w tej kwestii nie potrafi zachować umiaru: układa piórka, stroi się, dobiera sukienki. Z każdego wyjścia robi galę lub pokaz mody. Wiele godzin spędzonych przed lustrem i tak ciągle wprawiają bohaterkę w zły nastrój, bo uważa, że nie dość dobrze się wystroiła. Z tego powodu Kaczka kupuje wiele ciągle nowe rzeczy i bardzo szybko jej szafa staje się przepełniona, a ona zbyt wiele czasu spędza ma ubieraniu się. Kiedy znajduje rozwiązanie i prosi znającego się na modzie łabędzia dowiaduje się, że już jej randka minęła, ponieważ za dużo czasu spędziła przed lustrem.
Teksty Pana Poety i ilustracje Joanny Młynarczyk doskonale się wzajemnie uzupełniają. Prostota słów, niedługie utwory i proste ilustracje pełne akcji sprawiają, że dzieci chętnie sięgają po książki. Do tego tematyka każdego tomu jest jasna i czytelna. Współczesny twórcza bajek z wielką wprawą sięga po gatunek, który wydaje się zanikać. Pisane wierszem utwory zachęcają do sięgania po kolejne lektury oraz uczenia się ich na pamięć. W każdej książce poza zabawną opowieścią znajdziemy wnikliwą analizę zachowania i czytelny morał, dzięki czemu dziecko samo może wyciągnąć wnioski i przyłożyć je do własnego życia oraz znanego otoczenia i wysunąć wnioski. W jednej książce będzie to spostrzeżenie, że do diety trzeba podejść rozsądnie, w innej, że należy być mniej hałaśliwym i bardziej wyrozumiałym do otoczenia, a w jeszcze innej że każdy z nas powinien uczyć się języków obcych, aby łatwiej było nam rozmawiać i współistnieć w jednej przestrzeni społecznej oraz wiedzieć, ile czasu można poświęcić na dbanie o własną urodę, aby nie przynieść sobie szkody w innych dziedzinach. Natomiast najnowsza książka zachęca do życzliwości, pomagania, bo dla każdego ptaka jedno czy dwa piórka to niewielka strata, ale dla pawia zebrane razem dary składają się na imponujący ogon, którego każdy może mu pozazdrościć. Jednak nie sam wygląd jest tu ważny: największą wartość ma wartość gestów, pokazanie, że może on liczyć na inne ptaki.
Wszystkie książki Pana Poety mają ten sam rozmiar. Solidna oprawa, bardzo dobrze zszyte strony oraz ta sama stylistyka ilustracji, na których toczy się ożywiona, pełna humoru akcja sprawiają, że do książek można wracać często i są trwałe. Poza ilustracjami młodych czytelników zachwyca dość nietypowa czcionka naśladująca dziecięce pisanie kredką. Duże, kolorowe litery przyciągają wzrok oraz zachęcają do poznawania ich i samodzielnego czytania.
„Paw, co ogon miał z przyjaźni” (podobnie jak inne lektury Pana Poety) to zdecydowanie doskonała lektura dla przedszkolaków.

Twórczość Pana Poety kojarzyła mi się z wytykaniem wad, pokazywaniem naszych słabości, ironicznym przedstawianiem otoczenia i to sprawiło, że zostałam zaskoczona. Tym razem autor zabiera nas w świat wartości jaką jest przyjaźń. Główny bohater to paw. Nie jest on jednak zwierzęciem zapatrzonym w swoje piórka, ale pomagającym innym, inspirującym swoim bajecznym, kolorowym...