Deutsche nasz. Reportaże berlińskie

Świetne reportaże o Berlinie, dużo kontekstu historycznego.

Świetne reportaże o Berlinie, dużo kontekstu historycznego.

Liczyłem na ciekawą podróż po Berlinie, meandrach przeszłości, a dostałem papkę złożoną z LGBT. Nie jestem homofobem, ale mimo wszystko jest tam za dużo tego 🤷🏼‍♂️

Liczyłem na ciekawą podróż po Berlinie, meandrach przeszłości, a dostałem papkę złożoną z LGBT. Nie jestem homofobem, ale mimo wszystko jest tam za dużo tego 🤷🏼‍♂️

Tytuł jest mylący - to reportaż o imigrantach w Berlinie. Książka jest ciekawa, ale jakby jednostronna - tylko o migrantach, którzy chcą się zintegrować, ale państwo jakby nie pozwala. Nie ma prawie niczego o migrantach, którzy nie chcą się zintegrować.

Tytuł jest mylący - to reportaż o imigrantach w Berlinie. Książka jest ciekawa, ale jakby jednostronna - tylko o migrantach, którzy chcą się zintegrować, ale państwo jakby nie pozwala. Nie ma prawie niczego o migrantach, którzy nie chcą się zintegrować.

Nie wiem jak zacząć, aby było delikatnie a zarazem w punkt. Otóż gatunek reporterski jest mi bardzo bliski i bardzo go cenię. Sięgam po książki z tego gatunku tak często, że na drugie imię mogłabym mieć reporterka słowa pisanego. Sięgam po niego, bo cenię sobie bardzo otwartą głowę i spojrzenie na świat oczami innych ludzi. Wiele tych przygód otwiera mnie na rozumienie i jeszcze większe niezrozumienie otaczającego mnie świata i to w nich zawsze jest piękne. Ale ich piękno traci blask, gdy reportaże nie są równoważone, gdy płacze jednej strony są tak silne że czytający nie będący świadkiem tych sytuacji zaczyna odczuwać dyskomfort i niesmak. Pierwszy raz czułam odrazę do książki, nie znoszę jak ludzie marudzą i biadolą nad sobą w moim otoczeniu, a w książkach mnie to odrzuca. Autorka niestety wpadła w ramiona płaczków i zmęczonych ludzi, przez co im bliżej końca książki tym gorzej się tego słuchało. Bycie Niemcami to bardzo ciężka sprawa, bo każdy chce być jak oni, a zarazem każdy chce ich zranić. Biedaczyska takie że mam ochotę porównać ich do innych krajów w których również płukanie mózgów występuję, ale dyplomatycznie to przemilczę.

Nie wiem jak zacząć, aby było delikatnie a zarazem w punkt. Otóż gatunek reporterski jest mi bardzo bliski i bardzo go cenię. Sięgam po książki z tego gatunku tak często, że na drugie imię mogłabym mieć reporterka słowa pisanego. Sięgam po niego, bo cenię sobie bardzo otwartą głowę i spojrzenie na świat oczami innych ludzi. Wiele tych przygód otwiera mnie na rozumienie i...

Ciekawa. Dobrze napisana. Wiele mądrych zdań. Tylko dość mało o samych Niemcach a dużo o uchodźcach. To nie zarzut tylko stwierdzenie faktu.

Ciekawa. Dobrze napisana. Wiele mądrych zdań. Tylko dość mało o samych Niemcach a dużo o uchodźcach. To nie zarzut tylko stwierdzenie faktu.

nie wiem, czego się spodziewalam po berlińskich reportażach. może więcej Berlina? ;)
dobry warsztat, ciekawie napisane, ale odnoszę jednak wrażenie, że tendencyjne. jakby pisane na zamówienie, aby przekonać do migrantów i wskazać, że winę ponosi system.
nie wiem, czy sięgnę po inną pozycję autorki.

nie wiem, czego się spodziewalam po berlińskich reportażach. może więcej Berlina? ;)
dobry warsztat, ciekawie napisane, ale odnoszę jednak wrażenie, że tendencyjne. jakby pisane na zamówienie, aby przekonać do migrantów i wskazać, że winę ponosi system.
nie wiem, czy sięgnę po inną pozycję autorki.

O nowych Niemcach i marginesach Berlina. Z nieukrywaną (ale też nie przesadną) fascynacją tym modelem życia (rolą państwa, edukacji, akceptacją wielokulturowości, nieheteronormatywności). Trochę o historii, (nie)rozliczeniach powojennych, dwóch Berlinach, 1968, 1989. Bardzo dużo ludzkich, emigranckich historii, trajektorii, tragedii, decyzji. Wciągające, przejmujące i ciekawe.

O nowych Niemcach i marginesach Berlina. Z nieukrywaną (ale też nie przesadną) fascynacją tym modelem życia (rolą państwa, edukacji, akceptacją wielokulturowości, nieheteronormatywności). Trochę o historii, (nie)rozliczeniach powojennych, dwóch Berlinach, 1968, 1989. Bardzo dużo ludzkich, emigranckich historii, trajektorii, tragedii, decyzji. Wciągające, przejmujące i ciekawe.

Cześć!

Ostatnio Mariusz miał okazję zapoznać się z reportażem, który Kamil czytał już jakiś czas temu, więc to dobry moment na wspólną recenzję. "Deutsche nasz. Reportaże berlińskie" Ewy Wanat , bo o tym mowa, to książka, która zabiera czytelnika w podróż przez różne dzielnice Berlina, ukazując codzienność niemieckich mieszkańców miasta oraz ich historie, problemy i marzenia. Ewa Wanat w mistrzowski sposób wplata w narrację swoje obserwacje i refleksje, dzięki czemu czytelnik ma okazję poznać miasto oczami autorki.

Książka składa się z kilkunastu reportaży, które opowiadają o różnych aspektach życia w Berlinie, takich jak integracja imigrantów, kultura klubowa, kwestie związane z przeszłością miasta czy prawa mniejszości seksualnych. Wanat skrupulatnie przeprowadza wywiady z mieszkańcami, którzy dzielą się swoimi doświadczeniami i opiniami, co dodaje wiarygodności i głębi reportażom.

Styl autorki jest lekki i przyjemny, a opisy miejsc, w których toczy się akcja, wprowadzają czytelnika w wyjątkowy nastrój berlińskiej bohemy. "Deutsche nasz" to nie tylko ciekawe opowieści, ale także przemyślenia na temat tożsamości, tolerancji i kondycji społeczeństwa niemieckiego. Jeśli zastanawiacie się, skąd wziął się sukces ekonomiczny Niemiec oraz jakie spojrzenie na II Wojnę Światową mieli ówcześni mieszkańcy Rzeszy, to tutaj się tego dowiecie.

Podsumowując, "Deutsche nasz. Reportaże berlińskie" to świetna książka, która pozwala na poznanie różnych aspektów życia w Berlinie, pokazuje, czym jest “niemieckość”, a także zmusza do refleksji nad własnymi przekonaniami. Dla fanów reportażu i kultury niemieckiej, to pozycja obowiązkowa.

Cześć!

Ostatnio Mariusz miał okazję zapoznać się z reportażem, który Kamil czytał już jakiś czas temu, więc to dobry moment na wspólną recenzję. "Deutsche nasz. Reportaże berlińskie" Ewy Wanat , bo o tym mowa, to książka, która zabiera czytelnika w podróż przez różne dzielnice Berlina, ukazując codzienność niemieckich mieszkańców miasta oraz ich historie, problemy i...


Zgodnie z podtytułem i moją wyobraźnią nastawiłam się na reportaże o współczesnym Berlinie i prawdziwych berlińczykach, na panoramę miasta i ludzi. I byłam rozczarowana, bo rzecz jest głównie o imigrantach i jak im ( a nie rdzennym Niemcom ) się żyje, czemu sławią Deutschland i czemu wznoszą doń ręce, jakby w modlitwie „ Deutsche nasz…”. Czy znaleźli swoją ziemię obiecaną?

Ciekawe to było, jednakże nie takiego Berlina oczekiwałam, nie tego się o nim chciałam dowiedzieć.
Ale przespałam temat, przetrawiłam i myślę, że to jednak książka o współczesnym Berlinie, bo przecież tworzy go również każdy, kto tam żyje, pracuje, wypoczywa, robi zakupy, chodzi do dentysty. I Turek, który z kebaba zrobił niemiecką potrawę narodową, i Tajka, która w Parku Pruskim rozkłada stragan z przygotowywanym na miejscu Pad Thaiem, i irański gej, polski mechanik. Squotters, prostytutka, reżyser filmowy, sportowiec, ludzie, którzy uważają że są stąd, no bo skąd majà być, jeśli tu się rodzą ich dzieci, tu mieszkają i umierają. Ludzie, którzy przybyli ze swoich krajów w poszukiwaniu bezpieczeństwa lub poprawy warunków ekonomicznych. Urządzili się lepiej lub gorzej, mają swoje problemy, a miasto ma ich z nimi jeszcze więcej.
Ale to oni tworzą Berlin, miasto wielu narodów, tak bardzo multi-kulti, jak nigdzie na świecie.
Niby autorka Ameryki mi nie odkryła, ale czytałam z zainteresowaniem.

Berlińczyków urodzonych w Berlinie jest 46,2%, a to oznacza, że ponad 50% mieszkańców Berlina to ludność napływowa. A przecież statystyki te obejmują też dzieci imigrantów, urodzone w Niemczech, więc rdzennych berlińczyków jest jeszcze mniej.
Tylko w pięciu z dwunastu dzielnic Berlina osoby urodzone w tym mieście stanowią większość. Ale się porobiło!


Zgodnie z podtytułem i moją wyobraźnią nastawiłam się na reportaże o współczesnym Berlinie i prawdziwych berlińczykach, na panoramę miasta i ludzi. I byłam rozczarowana, bo rzecz jest głównie o imigrantach i jak im ( a nie rdzennym Niemcom ) się żyje, czemu sławią Deutschland i czemu wznoszą doń ręce, jakby w modlitwie „ Deutsche nasz…”. Czy znaleźli swoją ziemię...

Średnio się zestarzała ta książka po ostatnich wydarzeniach

Średnio się zestarzała ta książka po ostatnich wydarzeniach