Félix i niewidzialne źródło

Zostawiam ocenę 4, choć wahałam się pomiędzy 4/5. Moim zdaniem ta książka może być - i w zasadzie to tyle. Żadnych większych emocji nie odczułam, choć zdecydowany plus za poznanie animizmu, Bambę, Ducha Świętego i Simone, bo tych bohaterów polubiłam.

Felix zdaje się być zbyt dorosły jak na 12 latka, co czasami przeszkadza w czytaniu. Z drugiej strony czuć, jakby momentami sam miotał się pomiędzy byciem dzieckiem a dorosłym, a ponadto jakby czasami odgrywał rolę opiekuna, przyjaciela ale i partnera własnej matki... Jest tu pokazany myślę trochę schemat jak takie dziecko może działać. Dziecko bez ojca, któremu pozornie jest dobrze i komfortowo i nie dostrzega, że w sumie to coś jest nie tak.
Poza tym sceny z jego impulsywną próbą samobójczą nie odebrałam emocjonalnie. Do tego bohatera po prostu nie potrafię się za bardzo przekonać, choć opis wydał mi się ładnie poprowadzony.

Tak naprawdę nie tyle jest to historia o wyleczeniu z depresji, co dotarciu do źródła, do początków, poszukiwanie sensu. Fatu odcięła się od swojej przeszłości i w pewnym momencie po kumulacji zdarzeń po prostu nie mogła już udawać, że daje sobie radę. Przekształciło się to w kompulsje i obsesje, ale i nie tylko, i przyniosło ze sobą fatalne skutki.
Podobało mi się zakończenie książki - o poszukiwaniu domu w "domu". Czyli trochę taka sugestia jak można sobie radzić z tęsknotą, stratą, gdy się jest już w innym miejscu. O przepracowaniu swojej przeszłości, pogodzeniu się.

Zostawiam ocenę 4, choć wahałam się pomiędzy 4/5. Moim zdaniem ta książka może być - i w zasadzie to tyle. Żadnych większych emocji nie odczułam, choć zdecydowany plus za poznanie animizmu, Bambę, Ducha Świętego i Simone, bo tych bohaterów polubiłam.

Felix zdaje się być zbyt dorosły jak na 12 latka, co czasami przeszkadza w czytaniu. Z drugiej strony czuć, jakby momentami...

Gorąco polecam przeczytanie tej książki w wolnej chwili na świezym powietrzu 😊🥰

Gorąco polecam przeczytanie tej książki w wolnej chwili na świezym powietrzu 😊🥰

Bardzo mi się podobała ta książka. To moja pierwsza książka Schmitta, na pewno nie ostatnia. Podoba mi się język jakim pisze. Sama opowieść też mnie zaciekawiła. Od razu dałam się wciągnąć w nastrój panujący przez całe opowiadanie. Wszystko miałam zobrazowane. Taka nostalgia panowała przy czytaniu. Oczywiście też taka książka daje do myślenia. Polecam

Bardzo mi się podobała ta książka. To moja pierwsza książka Schmitta, na pewno nie ostatnia. Podoba mi się język jakim pisze. Sama opowieść też mnie zaciekawiła. Od razu dałam się wciągnąć w nastrój panujący przez całe opowiadanie. Wszystko miałam zobrazowane. Taka nostalgia panowała przy czytaniu. Oczywiście też taka książka daje do myślenia. Polecam

Bardzo dobrze się czytało. Napisane lekkim językiem. Można było wrócić do książki po przerwie a i tak nie gubiłam się w wątku. Ciekawa historia chłopca i jego matki. Uzdrawiający powrót do korzeni trafnie przedstawiony.
Polecam

Bardzo dobrze się czytało. Napisane lekkim językiem. Można było wrócić do książki po przerwie a i tak nie gubiłam się w wątku. Ciekawa historia chłopca i jego matki. Uzdrawiający powrót do korzeni trafnie przedstawiony.
Polecam

Świetnie napisana książka, lekko idzie jej czytanie i super że jest tylko jeden narrator w książce. Narratorem jest mały, dwunastoletni chłopiec z już ciężkimi przeżyciami w swoim krótkim życiu. Pokazuje problemy depresyjne jak i ich pokonywanie i przeciwstawianie się światu i wszystkiemu czego nie możemy pokonać. Również świetnie przedstawia że rodzina i przyjaciele są najważniejsi zawsze nam pomogą w trudnych dla nas chwilach.
Z początku nie mogłam się w nią wdrążyć nie wiedziałam o co w niej chodzi, lecz po kilku stronach się wciągnęłam i już nie mogłam się oderwać od czytania.
Autor doskonale przedstawia w swoich powieściach problemy świata oraz emocjonalnie problemy człowieka. Pokazuje nam je i dąży do rozwikłania poszczególnych problemów i ich wyszczególnienia by przedstawić czytelnikowi że są różne możliwości w rozwikłaniu problemów które mamy przed sobą.

Świetnie napisana książka, lekko idzie jej czytanie i super że jest tylko jeden narrator w książce. Narratorem jest mały, dwunastoletni chłopiec z już ciężkimi przeżyciami w swoim krótkim życiu. Pokazuje problemy depresyjne jak i ich pokonywanie i przeciwstawianie się światu i wszystkiemu czego nie możemy pokonać. Również świetnie przedstawia że rodzina i przyjaciele są...

Mam wrażenie że z upływem lat twórczość Erica-Emmanuela Schmitta coraz bardziej odrywa się od rzeczywistości, a poziom artystyczny wciąż opada. Tak też jest z "Felixem i niewidzialnym źródłem" Wydana przed ponad trzema laty kontynuacja "Cyklu o Niewidzialnym" wypada mizernie na tle poprzednich utworów.
Felix jest czarnoskórym synem Fatu i co na pewno zabrzmi dziwnie "Ducha Świętego". Mama prowadzi kawiarnię, o nazwie "W robocie". Spotykają się tam oryginalne indywidua. Nieśmiała panna Tran, właścicielka psiaka "Pana" przez co staje się mniej samotna. Płochliwy Robert Larousse, od wielu lat wkuwający słownik francuski. Sfrustrowany, samozwańczy filozof Sophronides. Nieszczęśliwa transseksualistka Simone, która urodziła się jako chłopak, lecz z braku pracy sprzedaje ciało w Lasku Bolońskim. Natomiast Fatu ma depresję, autor okrutnie nazywa ją zombie. Wciąż tylko podlicza, czując żal, nieufnie spogląda na otoczenie. Totalnie załamana nie potrafi zająć się małym jeszcze Felixem.
Wystąpienie u niej depresji wydaje się nieuzasadnione, jednak gdy spojrzymy głębiej i przyjmiemy że autor posługuje się symbolami, ujrzymy współczesną rzeczywistość, z jej wieloma bolączkami.
Czytając miałem wrażenie że autor nie dbał o formę, o to nawet czy utwór się spodoba. Nie potrafił wprowadzić napięcia, czy usankcjonować swoich abstrakcji tak by przypominały naturalne zachowania. Chciał natomiast coś przekazać, opisać nasze zagubienie.
Protagonista dwunastoletni Felix jest narratorem, to przydaje nieco uroku i baśniowości tej opowieści.

Stawiam słabe 6/10. Gdyby była to sztuka może byłoby oczko wyżej.

Mam wrażenie że z upływem lat twórczość Erica-Emmanuela Schmitta coraz bardziej odrywa się od rzeczywistości, a poziom artystyczny wciąż opada. Tak też jest z "Felixem i niewidzialnym źródłem" Wydana przed ponad trzema laty kontynuacja "Cyklu o Niewidzialnym" wypada mizernie na tle poprzednich utworów.
Felix jest czarnoskórym synem Fatu i co na pewno zabrzmi dziwnie "Ducha...

Piękna powieść o powrocie do korzeni. Obrazowe opisy zarówno Paryża, jak i Afryki.

Piękna powieść o powrocie do korzeni. Obrazowe opisy zarówno Paryża, jak i Afryki.

Oryginalna, ciekawa ale nie tak pociągająca jak inne z tego cyklu. Nie do końca przemawia do mnie pomysł wyleczenia matki w ten a nie inny sposób - dla mnie to bagatelizowanie depresji i psychologii. Nie porwała mnie. Jednak nie mogę odmówić tej cienkiej książeczce czegoś wyjątkowego, co sprawiło, że czytałam ją z ciekawością i przyjemnością.
Warto przeczytać, jak się lubi pisarza bo to kolejna cegiełka w jego dorobku.

Oryginalna, ciekawa ale nie tak pociągająca jak inne z tego cyklu. Nie do końca przemawia do mnie pomysł wyleczenia matki w ten a nie inny sposób - dla mnie to bagatelizowanie depresji i psychologii. Nie porwała mnie. Jednak nie mogę odmówić tej cienkiej książeczce czegoś wyjątkowego, co sprawiło, że czytałam ją z ciekawością i przyjemnością.
Warto przeczytać, jak się lubi...

73/3023

73/3023

Urzekła mnie ta mała książeczka swoją niezwykle magiczną historią.

Urzekła mnie ta mała książeczka swoją niezwykle magiczną historią.