Już słyszę jak niektórzy obruszają się, że pisanie o modzie w kontekście obozów koncentracyjnych to świętokradztwo i brak szacunku dla setek tysięcy ofiar, które tam zginęły. Należy jednak pamiętać, że w tych miejscach kaźni toczyło się życie pełne bólu i lęku o to co przyniesie dzień jutrzejszy ale też nadziei, wzajemnego wsparcia, przyjaźni a niekiedy i miłości o czym świadczy chociażby, przypominająca szekspirowskie dramaty, historia Edwarda Galińskiego i Mali Zimetbaum.

Ludzie walczyli o przetrwanie a aspekt duchowy był tu nie mniej ważny niż ten fizyczny. Zachowanie godności było priorytetem, a częścią poczucia godności jest dbanie o siebie. "Dbać o siebie i wyglądać to nie jest tylko potrzeba estetyczna. To potrzeba moralna" - mówi były więzień obozu, którego słowa mogłyby być myślą przewodnią książki "Rzeczy osobiste" Karoliny Sulej.
Z niezwykłym wyczuciem, szacunkiem do ofiar i starannością autorka opowiada o życiu w obozie przez pryzmat ubrań, rzeczy codziennego użytku, osobistych drobiazgów, które udało się więźniom ocalić przed konfiskatą.
I choć obozy koncentracyjne kojarzą się z charakterystycznymi pasiakami to już na wstępie dowiadujemy się, że były one rozdawane y więźniom tylko na początku wojny. Potem, z racji braków w zaopatrzeniu, korzystali oni z ubrań cywilnych, rzadko praktycznych i dostosowanych do aktualnych warunków pogodowych. Suknie balowe i pantofelki na obcasie mieszały się z wełnianymi swetrami, letnimi spódnicami w kwiaty i ciężkimi chodakami. Punktem honoru było dla więźniów aby otrzymane rzeczy były czyste, schludne i w miarę estetyczne. Igła, nitka, kolorowa szmatka na głowę mogły sprawić, że czuli się oni lepiej. Zabiegi wokół stroju i higieny ciała przypominały im, że są ludźmi a nie tylko numerami.
Karolina Sulej poświęca też uwagę oprawcom i ich mundurom, będącym synonimem władzy i porządku. Porządnie skrojone, świetne gatunkowo i ciepłe ubrania esesmanów (w tym zawsze błyszczące czarne oficerki) miały za zadanie budzić w więźniach strach i poczucie niższości.

"Rzeczy osobiste" to książka inne niż wszystkie, pokazująca świat obozów koncentracyjnych z innej perspektywy niż ta do której jesteśmy przyzwyczajeni. Opowiada historię ludzi, poprzez ubrania, rzeczy osobiste, kosmetyki. Długo będę pamiętała historię kobiety, którą przed selekcją uratowała szminka, którą natarła sobie policzki. Ta szminka, taki wydawać się by mogło zbytek, dla niej oznaczała życie.
Polecam Wam serdecznie tę lekturę. To jeden z lepszych i ciekawszych reportaży, jakie kiedykolwiek czytałam.

Już słyszę jak niektórzy obruszają się, że pisanie o modzie w kontekście obozów koncentracyjnych to świętokradztwo i brak szacunku dla setek tysięcy ofiar, które tam zginęły. Należy jednak pamiętać, że w tych miejscach kaźni toczyło się życie pełne bólu i lęku o to co przyniesie dzień jutrzejszy ale też nadziei, wzajemnego wsparcia, przyjaźni a niekiedy i miłości o czym...

Wybitna, napisana z wielkim szacunkiem do ofiar, wspomnień, historii. Rzetelnie pokazuje, jak funkcjonowały obozy i więźniowie. Pokazuje zupełnie inną perspektywę i pozwala dogłębnie zrozumieć, czym były „rzeczy” dla więźniów, ale także dziś dla nas. To nie tylko rzeczy, to skarby, opowieści, cząsteczki osób, do których należały.
W audiobooki lektor super. Dodatkowym atutem jest gościnne wystąpienie autorki. Szkoda, że książka w wersji papierowej nie jest dostępna. Mam nadzieję, że będzie dodruk. To jedna z tych pozycji, które warto mieć w domowej biblioteczce.

Wybitna, napisana z wielkim szacunkiem do ofiar, wspomnień, historii. Rzetelnie pokazuje, jak funkcjonowały obozy i więźniowie. Pokazuje zupełnie inną perspektywę i pozwala dogłębnie zrozumieć, czym były „rzeczy” dla więźniów, ale także dziś dla nas. To nie tylko rzeczy, to skarby, opowieści, cząsteczki osób, do których należały.
W audiobooki lektor super. Dodatkowym...

Kilka lat temu pojechałam do muzeum Auschwitz-Birkenau. To była dla mnie pozycja obowiązkowa, przez całe lata pasjami czytałam wszystkie wspomnienia obozowe i ogólnie literaturę lagrową. Ciekawa byłam czy będę wstrząśnięta widząc to wszystko, przewodnik opowiadał bardzo ogólnie, wszystko to wiedziałam, budynki jak budynki, nie byłam poruszona. Aż weszliśmy do sal w których pokazywane są przedmioty po więźniach. I tam leżały stosy butów, np kolorowych, letnich damskich sandałków. Leżały tam jakby ktoś właśnie zrzucił je z nóg. Na ten widok przeszył mnie dreszcz. A potem te wszystkie żydowskie tałesy, rzecz kiedyś w Polsce zwyczajna a teraz coś zupełnie egzotycznego. Tak, dopiero te zwyczajne ubrania i przedmioty budzą grozę. I ta książka o nich opowiada. W bardzo ciekawy sposób. Słuchałam audiobooka (bardzo dobry) i żałuję,że nie mogłam zobaczyć zdjęć i rysunków. Pani Karolina Sulej wykonała kawał naprawdę dobrej pracy. Poza masą informacji o historii ubrań więźniów, strażników itd na końcu jest też bardzo ciekawy rozdział o tym co dzieje się z tymi pamiątkami teraz, o konserwacji pasiaków, o handlu pamiątkami z czasów holocaustu. Cieszę się,że trafiłam na te książkę i naprawdę polecam.

Kilka lat temu pojechałam do muzeum Auschwitz-Birkenau. To była dla mnie pozycja obowiązkowa, przez całe lata pasjami czytałam wszystkie wspomnienia obozowe i ogólnie literaturę lagrową. Ciekawa byłam czy będę wstrząśnięta widząc to wszystko, przewodnik opowiadał bardzo ogólnie, wszystko to wiedziałam, budynki jak budynki, nie byłam poruszona. Aż weszliśmy do sal w których...

Pozycja warta przeczytania, ale niestety, nie warta wysłuchania w formie audiobooka przez osoby, które znają język niemiecki.
Ja do tych osób należę.
Pan Filip Kosior należy zaś moim zdaniem do grona najlepszych polskich lektorów naszych czasów, jednak niestety nie zna niemieckiego (bo nie musi znać wszystkiego).
Po co zatem bierze na siebie przeczytanie takiego utworu?
Robi krzywdę tej przejmującej, poważnej i poruszającej lekturze, bo nie potrafi sobie poradzić z niemieckimi nazwami i zwrotami, które występują tu w co drugim zdaniu.
Niemal każda niemiecka nazwę i wyrażenie odczytuje blednie, kaleczy, przez co tak poważna lektura traci wiele ze swej powagi i należnego słuchaczom (a przede wszystkim opisanym w książce ofiarom) szacunku.
To nie kryminał, żeby cos w czytaniu sknocić. To zbyt poważny temat, żeby podejść sobie do niego ad hoc, nie przygotowując się należycie, nie biorąc pod uwagę swoich językowych ułomności i ograniczeń, i mimo nich, zdecydować się na publiczne przeczytanie utworu.
Razi mnie brak szacunku do wszystkich niemieckojęzycznych słuchaczy audiobooka, ale przede wszystkim razi mnie brak szacunku do ofiar.
Ich tragicznym historiom opisanym w książce należy się ogromna uważność i powaga, a nie kaleczenie i błędne odczytywanie słów, które były dla nich niejednokrotnie najważniejsze i najtragiczniejsze w życiu.
Były tragicznym, niezasłużonym wyrokiem śmierci.

Autorka pisała te książkę wiele lat. Znać w książce szacunek i staranność.
Lektura jest przejmująca, daje inne światło, rozszerza myślenie.
To byli ludzie niesłusznie skazani na śmierć i upokorzenie.
To byli ludzie którzy niczemu nie zawinili.
Mieli prawo być piękni, normalni (jak każdy z nas),być atrakcyjni i cieszyć się życiem.
Podstawowe prawo żeby mieć włosy na głowie, sukienkę, płaszcz gdy jest zimno i szczoteczkę do zębów.
A jednak ktoś im to bestialsko odebrał.

Pozycja warta przeczytania, ale niestety, nie warta wysłuchania w formie audiobooka przez osoby, które znają język niemiecki.
Ja do tych osób należę.
Pan Filip Kosior należy zaś moim zdaniem do grona najlepszych polskich lektorów naszych czasów, jednak niestety nie zna niemieckiego (bo nie musi znać wszystkiego).
Po co zatem bierze na siebie przeczytanie takiego...

"Rzeczy osobiste" to lektura dość trudna, przejmująca i poruszająca kwestie ubrań oraz dodatków w czasie wojny i obozów koncentracyjnych. Emocjonalna przeprawa, która ma na celu uświadomić czytelnikowi, że ubranie nie pełnią tylko funkcje modowe i użytkowe, ale pełnią też funkcję stanowienia o sobie, godności i zdrowia psychicznego. Po lekturze każdy inaczej spojrzy się na ubrania, które się ma w swojej szafie - zwłaszcza dzisiaj kiedy żyjemy w czasach nadmiaru i fast fashion. Polecam.

"Rzeczy osobiste" to lektura dość trudna, przejmująca i poruszająca kwestie ubrań oraz dodatków w czasie wojny i obozów koncentracyjnych. Emocjonalna przeprawa, która ma na celu uświadomić czytelnikowi, że ubranie nie pełnią tylko funkcje modowe i użytkowe, ale pełnią też funkcję stanowienia o sobie, godności i zdrowia psychicznego. Po lekturze każdy inaczej spojrzy się na...

Dostałam tę książkę w prezencie i moja pierwsza myśl była "moda w obozach koncentracyjnych? serio? tam ludzie walczyli o przetrwanie, a nie przejmowali się ubraniami". Bardzo się pomyliłam. Do tej pory przeczytane przeze mnie książki o tematyce obozowej to były czyjeś pamiętniki, wspomnienia, subiektywne opisy obozowej codzienności. Po raz pierwszy sięgnęłam po obiektywny reportaż i była to bardzo cenna lektura, otwierająca mi oczy na wiele kwestii. Autorka podeszła do tematu bardzo rzetelnie, pokazała świat przedmiotów, które odegrały dla żyjących w piekle ludzi niewiarygodną rolę. Naprawdę bardzo ciekawa perspektywa i warto się z nią zapoznać.

Dostałam tę książkę w prezencie i moja pierwsza myśl była "moda w obozach koncentracyjnych? serio? tam ludzie walczyli o przetrwanie, a nie przejmowali się ubraniami". Bardzo się pomyliłam. Do tej pory przeczytane przeze mnie książki o tematyce obozowej to były czyjeś pamiętniki, wspomnienia, subiektywne opisy obozowej codzienności. Po raz pierwszy sięgnęłam po obiektywny...

12/52/2024

12/52/2024

Niesamowita książka. Autorka w zaskakująco interesujący sposób opowiada o modzie i rzeczach osobistych w obozach. Myślałam, że książka mnie trochę znudzi, ale świetnie się ją czytało. Pokazała jak w tak ciężkim czasie pomogły małe rzeczy.

Niesamowita książka. Autorka w zaskakująco interesujący sposób opowiada o modzie i rzeczach osobistych w obozach. Myślałam, że książka mnie trochę znudzi, ale świetnie się ją czytało. Pokazała jak w tak ciężkim czasie pomogły małe rzeczy.

Chyba jednak nie tego oczekiwałam po tej książce...
Historia obozowa jest jedną z trudniejszych jakie mogą być pisane bo niestety to wszytko fakty , lecz mi zabrakło czegoś "napędowego" co poprowadzi mnie dalej a tutaj dostałam takie suche fakty . Brakowało mi tu więcej historii rzeczy samych więźniów niż opisanych na kilka stron pasiaków czy opis składu mundurów SS. Jednak liczyłam że będzie co nie co o samych rzeczach znalezionych w walizkach więźniów czy rzeczach co więźniowie ukrywali .

Chyba jednak nie tego oczekiwałam po tej książce...
Historia obozowa jest jedną z trudniejszych jakie mogą być pisane bo niestety to wszytko fakty , lecz mi zabrakło czegoś "napędowego" co poprowadzi mnie dalej a tutaj dostałam takie suche fakty . Brakowało mi tu więcej historii rzeczy samych więźniów niż opisanych na kilka stron pasiaków czy opis składu mundurów SS. Jednak...

Autorka wyznaje, że pisała tę książkę wiele lat. I to się czuje. Dociekliwość, staranność, dokładność. Różne punkty widzenia, ale też brak epatowania okrucieństwem w opisach obozowej rzeczywistości, brak rzewnych, wzruszających opisów. Solidny reportaż, szalenie ciekawy i na temat rzeczywiście ledwo dotknięty w literaturze wojennej. Książka wywołała u mnie wdzięczność za to, co mam, co posiadam.

Autorka wyznaje, że pisała tę książkę wiele lat. I to się czuje. Dociekliwość, staranność, dokładność. Różne punkty widzenia, ale też brak epatowania okrucieństwem w opisach obozowej rzeczywistości, brak rzewnych, wzruszających opisów. Solidny reportaż, szalenie ciekawy i na temat rzeczywiście ledwo dotknięty w literaturze wojennej. Książka wywołała u mnie wdzięczność za...