Nie wyobrażam sobie świata bez drzew...

Nie wyobrażam sobie świata bez drzew, chociaż mogę sobie wyobrazić bez człowieka. Widać z tego, że moja wyobraźnia jest ułomna albo też dziedziczy tę odwieczną pokorę, która w prawiekach ustanowiła drzewo przedmiotem kultu, odniesieniem dla otaczających nas tajemnic świata, w tym także tajemnic tkwiących w nas, a w konsekwencji wprowadziła je do symboliki wszystkich ludzkich kultur.
W. Myśliwski, Etiuda, [w:] Tegoż, w środku jesteśmy baśnią mowy i rozmowy, s.132.

Tom powstał z okazji 90- tych urodzin Mistrza, o którym Jerzy Illg napisał: „Wiesław Myśliwski pozostaje we współczesnej literaturze zjawiskiem wyjątkowym i zasługującym na najwyższą uwagę. Jego powieści, pisane bez pośpiechu, ignorujące literackie mody i rynkowe targowisko próżności, to w rzeczy samej pełne mądrości i dojrzałej wiedzy o życiu traktaty, przypowieści- czy – jak pisano- filozoficzne eseje, które nie przestają równocześnie być fascynującymi narracjami, zachęcającymi do lektury wielokrotnej”.

Jak przystało na etiudę, kojarzącą się krótkim utworem muzycznym, będącym często wprawką, ale też utworem o dużych walorach artystycznych, W. Myśliwski w zaledwie jednym rozbudowanym akapicie zawarł to, o czym na wielu stronach pisali znawcy przedmiotu, pasjonaci - amatorzy dostrzegający w naturze drzewa jego symboliczne znaczenia. W drugim i zarazem ostatnim akapicie wskazał na genezę refleksji, zrodzonej z przechodzenia obok kilkusetletniego Mieszka – dębu, będącego pozostałością puszczy mazowieckiej, obok której mieszka.

Inicjalne zdanie Etiudy ma wartość uniwersalnej myśli na miarę dawnych filozofów, mędrców czy poetów. W nim odzwierciedla się stosunek W. Myśliwskiego do natury, a drzew w szczególności. Jeśli autor Kamienia na kamieniu może sobie wyobrazić świat bez człowieka, ale nie bez drzew, Matka – Natura jest Bogiem świata, nie człowiek. Antropocentryzm musi ustąpić biocentryzmowi. Człowiek strącony z piedestału władcy, nie będzie miarą wszechrzeczy, jak chciał Protagoras, ale i biblijna Księga Rodzaju, czyniąca go Panem ziemskiego świata, roślin i zwierząt.

Lektura Etiudy W. Myśliwskiego pozwala także spojrzeć na drzewo jako przedmiot kultu, goszczący we wszystkich ludzkich kulturach. Tym sposobem ludzkość mogła mierzyć się z tajemnicami świata, ale i tajemnicami człowieka zaklętymi w liściach, konarach, igliwiu, pniach czy korzeniach drzew. I tu Mistrz w lapidarnym skrócie pisze o pierwszym lęku, pierwszym przeczuciu i drodze do Absolutu i dramatycznych dziejach człowieczego poznania, sięgających tysiąclecia. Było też drzewo jak pisze, „pierwszym sprzymierzeńcem człowieka”, zaspakajało potrzeby użytkowe, ale też emocjonalne i duchowe. Być może też, zdaniem autora, „zmusiło człowieka do wypowiedzenia pierwszego słowa”, a nawet przyjęcia postawy wyprostowanej (pionowej),pozwalającej poszerzyć granice istnienia, aż po wyprawy w Kosmos…

„(..) zbiór ten jest lekturą obowiązkową, prawdziwą pisarską Summą” J. Illg

Nie wyobrażam sobie świata bez drzew...

Nie wyobrażam sobie świata bez drzew, chociaż mogę sobie wyobrazić bez człowieka. Widać z tego, że moja wyobraźnia jest ułomna albo też dziedziczy tę odwieczną pokorę, która w prawiekach ustanowiła drzewo przedmiotem kultu, odniesieniem dla otaczających nas tajemnic świata, w tym także tajemnic tkwiących w nas, a w konsekwencji...

Świetnia książka.

Świetnia książka.

Solidny i godny rekomendacji zbiór dla wszystkich wielbicieli prozy pana Wiesława!

Solidny i godny rekomendacji zbiór dla wszystkich wielbicieli prozy pana Wiesława!

Pierwsza część -- koniecznie! Dużo wartościowych myśli, refleksji, komentarzy. Część druga -- z rozmowami -- niestety niemiłosiernie się dłuży. Myśliwski nie jest za nadto skory do rozprawiania o swojej twórczości, więc od dziesiątek lat powtarza te same zdania, powiela te same myśli i refleksje. To nie zarzut do niego, bo świadczy o jego intelektualnej uczciwości i jest godne szacunku. Niestety zbiór kilkudziesięciu rozmów z nim bez większej redakcji kończy się tym, że czytamy w kółko dwie lub trzy rozmowy. Zmieniają się tylko dyskutanci Myśliwskiego i dekady...

Mimo to warto sięgnąć do książki, zwłaszcza jeśli ktoś nie zna jeszcze Myśliwskiego od strony jego eseistyki czy nie słyszał/nie czytał jego wywiadów. W gąszczu powtórzeń można czasem wyłowić wartościowe zdania.

Pierwsza część -- koniecznie! Dużo wartościowych myśli, refleksji, komentarzy. Część druga -- z rozmowami -- niestety niemiłosiernie się dłuży. Myśliwski nie jest za nadto skory do rozprawiania o swojej twórczości, więc od dziesiątek lat powtarza te same zdania, powiela te same myśli i refleksje. To nie zarzut do niego, bo świadczy o jego intelektualnej uczciwości i jest...

Nawet jeśli nie zgadzam się z niektórymi stwierdzeniami, zawartymi w tym tomie wystąpień i wywiadów, to lektura stanowi prawdziwą ucztę językową. Taką polszczyzną obecnie mało kto pisze.

Nawet jeśli nie zgadzam się z niektórymi stwierdzeniami, zawartymi w tym tomie wystąpień i wywiadów, to lektura stanowi prawdziwą ucztę językową. Taką polszczyzną obecnie mało kto pisze.

doskonała, by poznać mistrza, Myśliwskiego...

doskonała, by poznać mistrza, Myśliwskiego...

Mam mieszane uczucia. O ile pierwsza część "Mowy" mnie zachwyciła, wczułam się w autora, poznałam jego spojrzenie na świat, to druga "Rozmowy" całkowicie mnie rozczarowała. Chyba najbardziej denerwowali mnie rozmówcy Myśliwskiego. Część z nich w ogóle go nie zrozumiała, podważała jego wypowiedzi. To było przykre doświadczenie. Z "Rozmów" cenie chyba tylko tę że Stanisławem Bajem, tam autentycznie było czuć nic porozumienia pomiędzy rozmówcami.

Mam mieszane uczucia. O ile pierwsza część "Mowy" mnie zachwyciła, wczułam się w autora, poznałam jego spojrzenie na świat, to druga "Rozmowy" całkowicie mnie rozczarowała. Chyba najbardziej denerwowali mnie rozmówcy Myśliwskiego. Część z nich w ogóle go nie zrozumiała, podważała jego wypowiedzi. To było przykre doświadczenie. Z "Rozmów" cenie chyba tylko tę że...

Fantastyczna lektura, która pozwala pełniej przeżywać powieści Myśliwskiego i ponownie skonfrontować się ze "sztandarowymi" (jakkolwiek to słowo źle brzmi) tematami jego twórczości: językiem, który jest nośnikiem wszystkiego, pamięcią, która jest od wspomnień nie od pamiętania i miłością, która spaja wszystko.

Fantastyczna lektura, która pozwala pełniej przeżywać powieści Myśliwskiego i ponownie skonfrontować się ze "sztandarowymi" (jakkolwiek to słowo źle brzmi) tematami jego twórczości: językiem, który jest nośnikiem wszystkiego, pamięcią, która jest od wspomnień nie od pamiętania i miłością, która spaja wszystko.

Książka jest zbiorem wywiadów i mów okolicznościowych dlatego poszczególne myśli, idee powtarzają się. Niezmienia to faktu że książkę należy przeczytać. Wiesław Myśliwski jest niezależny w swoim myśleniu, są tam perły.

Książka jest zbiorem wywiadów i mów okolicznościowych dlatego poszczególne myśli, idee powtarzają się. Niezmienia to faktu że książkę należy przeczytać. Wiesław Myśliwski jest niezależny w swoim myśleniu, są tam perły.

Eseje z początku książki - tak i jeszcze raz tak. Wywiady z autorem - nie. Nie dokończyłam książki i nie zrobię tego - wolę czytać prozę W. Myśliwskiego niż poświęcać czas na odpieranie ataków dziennikarzy, często w stanie zniecierpliwienia. Poza tym autor mocno się powtarza - świadczy to o spójności jego myśli, nie zmienia zdania jak rękawiczek. Jednak za trzecim razem ta sama refleksja nuży. Wywiadów jest tutaj dawka uderzeniowa - nie jest to dobre, bo nudne, niestety. Można by zredukować tę ilość na rzecz kilku.

Lubię nie wiedzieć wszystkiego, cenię sobie tajemnicę twórczą. Nie znoszę sytuacji, w której czytam książkę, a potem autor wychodzi zza kulis i tłumaczy się z siebie. Niech autor pisze, ja chętnie przeczytam, niech autor żyje i myśli swoje - to mnie już nie interesuje. Niech książki będą manifestacją myśli autora. Dlatego nie dokończę tej książki.

Eseje z początku książki - tak i jeszcze raz tak. Wywiady z autorem - nie. Nie dokończyłam książki i nie zrobię tego - wolę czytać prozę W. Myśliwskiego niż poświęcać czas na odpieranie ataków dziennikarzy, często w stanie zniecierpliwienia. Poza tym autor mocno się powtarza - świadczy to o spójności jego myśli, nie zmienia zdania jak rękawiczek. Jednak za trzecim razem ta...