"Krwawnica" Mieczysław Gorzka

Nie jest to moja pierwsza przeczytana książka autora i znam już doskonale jego pióro, ale ta jest (ponoć) gatunkowym debiutem. Wcześniejsza seria kryminalna "Cienie przeszłości" z Marcinem Zakrzewskim w roli głównej jest moją ulubioną. Tu Zakrzewskiego chwilowo brak, ale i tak byłam ciekawa co się w niej kryje.

Okładka książki bardzo mi się spodobała. Od razu widać, że w środku jest coś mrocznego. Zastanawiający jest też tytuł... Krwawnica... co to w ogóle jest? Według przepastnego internetu krwawnica to lecznicze zioło. Czy w takim razie ten thriller jest o ziołach? Nie idźmy w tę stronę ;)

Wiedziałam, że mojego ulubionego Zakrzewskiego tu nie znajdę, ale był inny były policjant z wrocławskiej komendy (z żoną, która była tu ważniejszą postacią).

Początek bardzo obyczajowy, może nieco przydługi, ale akcja się stopniowo rozkręcała. I jak tak pomyślę to książka ta trochę przypomniała mi niedawno czytaną „Matnię” z uwagi klimat, miejsce i tajemnice wioskowej społeczności. Ale tylko na początku. Idąc głębiej w las historia mnie coraz bardziej ciekawiła, trzymała w napięciu, chwilami była przewidywalna, bo autor dawał mi poszlaki, które przybliżały mnie do odgadnięcia kto tu gra pierwsze skrzypce. Ale wciąż się coś działo.

Język jakim posługuje się autor w swoich książkach bardzo mi odpowiada. Tutaj też realistyczne opisy oddawały dokładnie miejsca i zachowania ludzi, mroczne Bagniska, a groza ostatnich chwil nad jeziorem wywołała u mnie ten oczekiwany dreszczyk emocji. Samo rozwiązanie zagadki było emocjonujące, aczkolwiek trochę nierealne.

Mieczysław Gorzka z pewnością jest mistrzem w kreowaniu niepokojących historii. Dla mnie może nie było efektu wow, ale to był dobrze spędzony czas.
A Gorzkę polecam!

"Krwawnica" Mieczysław Gorzka

Nie jest to moja pierwsza przeczytana książka autora i znam już doskonale jego pióro, ale ta jest (ponoć) gatunkowym debiutem. Wcześniejsza seria kryminalna "Cienie przeszłości" z Marcinem Zakrzewskim w roli głównej jest moją ulubioną. Tu Zakrzewskiego chwilowo brak, ale i tak byłam ciekawa co się w niej kryje.

Okładka książki bardzo mi się...

Thriller nie potrzebuje nadmiaru środków stylistycznych, w zasadzie byłyby one przeszkodą i czynnikiem odbierającym autentyczność, spłycającym atmosferę. Gorzka ma w swym stylu konieczną thrillerom chropowatość, prostotę i rozważność. To duży plus.

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Autora, stąd też brak możliwości porównania działań fabularnych z innymi wytworami. Ten jest, hm, dość specyficzny. Wydaje mi się, że pomysł Autora, skądinąd intrygujący, spalił na panewce w drodze do finału.

Zaczyna się dobrze: emerytowany policjant, Rafał Dzikowski przeprowadza się wraz z żoną Weroniką na wieś, nad jezioro, które było dla niego wspomnieniem dzieciństwa. Mają tu zacząć nowe, spokoje życie. Niestety, ktoś pisze im na elewacji słowo "krwawnica", później robotnicy odkrywają zwłoki, a historia nadal ma sens i dobrze zawiązuje akcję. Jest ciekawie, wciągająco, czytelnik czeka na ciąg dalszy i finał.

Później już jest gorzej, ale wciąż nie na tyle, by rezygnować z lektury: policjant musi wrócić do przeszłości, żona też, pojawia się żony przyjaciółka, wcale tajemnicza, jest bliska rodzina, kłopoty z weną, z pracą, z nową społecznością. Bardzo gęstnieje liczba problemów, a do tego pojawiają się przemyślania związane z koronawirusem, mocno zgrzytające w zębach.

I robi się coraz niedorzeczniej. Niektóre wątki są niepotrzebne, inne wspomniane i zapomniane, a już tłumaczenia fragmentów intrygi (rzecz jasna bez spoilerowania) są mierne.

Thriller nie potrzebuje nadmiaru środków stylistycznych, w zasadzie byłyby one przeszkodą i czynnikiem odbierającym autentyczność, spłycającym atmosferę. Gorzka ma w swym stylu konieczną thrillerom chropowatość, prostotę i rozważność. To duży plus.

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Autora, stąd też brak możliwości porównania działań fabularnych z innymi...

Mnie się podobało.
Jedna z tych książek, gdzie zapominasz zerkać na stronę na której jesteś tylko idziesz z fabułą.

Mnie się podobało.
Jedna z tych książek, gdzie zapominasz zerkać na stronę na której jesteś tylko idziesz z fabułą.

Mam problem z tą książką. 80% książki zasługuje na ocenę najwyższą. A końcowe 20%? Jakieś takie pisane na siłę / pisane w amoku pomysłów i nowych tematów. Acz ogólnie polecam, pan Mieczysław stanął na wysokości zadania.

Mam problem z tą książką. 80% książki zasługuje na ocenę najwyższą. A końcowe 20%? Jakieś takie pisane na siłę / pisane w amoku pomysłów i nowych tematów. Acz ogólnie polecam, pan Mieczysław stanął na wysokości zadania.

Dałem 8, być może miał na to wpływ wokal Filipa Kosiora- audiobook słuchało się świetnie. Pan Gorzka na tyle potrafił zainteresować mnie swoją produkcją, że trudno się od niej odrywałem. Dla mnie kawał bardzo dobrej roboty.

Dałem 8, być może miał na to wpływ wokal Filipa Kosiora- audiobook słuchało się świetnie. Pan Gorzka na tyle potrafił zainteresować mnie swoją produkcją, że trudno się od niej odrywałem. Dla mnie kawał bardzo dobrej roboty.

To moje pierwsze zetknięcie z prozą tego autora. Ani nie zachwyciło, ani nie odrzuciło. W kategorii rozrywka, powieść na szybkie czytanki - byłoby 10 gwiazdek. Czego zabrakło? Chyba poważniejszego traktowania czytelnika - po co wszystko tłumaczyć, po co zawsze kawa na ławę? Trochę więcej środków językowych i stylistycznych, troszkę mniej przewidywalności i byłoby dużo lepiej. Ale i tak bałam się czytać po zmroku sama w pokoju, trochę zatrzęsło :)
Pewnie wrócę do powieści Gorzki, jestem ciekawa co tam jeszcze dla mnie ma.

To moje pierwsze zetknięcie z prozą tego autora. Ani nie zachwyciło, ani nie odrzuciło. W kategorii rozrywka, powieść na szybkie czytanki - byłoby 10 gwiazdek. Czego zabrakło? Chyba poważniejszego traktowania czytelnika - po co wszystko tłumaczyć, po co zawsze kawa na ławę? Trochę więcej środków językowych i stylistycznych, troszkę mniej przewidywalności i byłoby dużo...

Historia w porządku. Gwiazdki odejmuję za wciśnięcie na siłę wątku pandemii, który nie ma absolutnie żadnego wpływu na fabułę i jedynie wydłuża książkę o zbędne zdania informujące nas, że ktoś maseczkę zdjął, ktoś założył, a ktoś w ogóle w wirusa nie wierzy. Po co?

Historia w porządku. Gwiazdki odejmuję za wciśnięcie na siłę wątku pandemii, który nie ma absolutnie żadnego wpływu na fabułę i jedynie wydłuża książkę o zbędne zdania informujące nas, że ktoś maseczkę zdjął, ktoś założył, a ktoś w ogóle w wirusa nie wierzy. Po co?

No potrafi autor zakręcić. Potrafi. Nikt nie powinien być rozczarowany. Taki polski James Bond, tylko leczony w polskim szpitalu.

No potrafi autor zakręcić. Potrafi. Nikt nie powinien być rozczarowany. Taki polski James Bond, tylko leczony w polskim szpitalu.

Pierwsze spotkanie z twórczością Autora. Przede wszystkim dlatego, że przeczytałem i usłyszałem dużo dobrych opinii o jego książkach. W końcu, z ciekawości, musiałem przekonać się samemu ile w tym prawdy.
W przypadku "Krwawnicy" wszystko się potwierdziło. To bardzo dobra książka. Mroczny, wciągający thriller z rozbudowaną fabuła, pełną wielu zwrotów akcji. Niejednoznaczne postaci, w przypadku których także pojawiają się niespodzianki. Do tego klimat, który cały czas trzyma czytelnika w napięciu. To była bardzo udana lektura. Na pewno sięgnę po kolejne książki pana Mieczysława.

Pierwsze spotkanie z twórczością Autora. Przede wszystkim dlatego, że przeczytałem i usłyszałem dużo dobrych opinii o jego książkach. W końcu, z ciekawości, musiałem przekonać się samemu ile w tym prawdy.
W przypadku "Krwawnicy" wszystko się potwierdziło. To bardzo dobra książka. Mroczny, wciągający thriller z rozbudowaną fabuła, pełną wielu zwrotów akcji. Niejednoznaczne...

Na początku mnie wciągnęła- fajny klimat, tajemnica... ale potem to się zmieniło w jakiś taki tani horror. Nieprawdopodobne historie jedna za drugą, praktycznie każdy okazywał się kimś innym. A finałowa scena tak przerysowana że nawet pioruny współgrały. Można poczytać, pośmiać się i zapomnieć.

Na początku mnie wciągnęła- fajny klimat, tajemnica... ale potem to się zmieniło w jakiś taki tani horror. Nieprawdopodobne historie jedna za drugą, praktycznie każdy okazywał się kimś innym. A finałowa scena tak przerysowana że nawet pioruny współgrały. Można poczytać, pośmiać się i zapomnieć.