Siostry z lasu

Pomimo negatywnej opinii koleżanki, zachęcił mnie pomysł na tę książkę, więc i tak po nią sięgnęłam. Niestety, muszę koleżance przyznać trochę racji...

Po pierwsze, bohaterowie w tej książce są kompletnie płascy. Nie wiadomo jakie są cele postaci, do czego dążą, co ich interesuje., a ich osobowości są niemalże zbite w jedno. Przy 60% książki już zaczęłam się irytować, gdy każdy bohater po kolei okazywał się mieć cechę marudy, który nie do końca wie po co coś robi i kłóci się ze wszystkimi dookoła w każdej scenie...
Po drugie, fabuła - nie do końca wiadomo jaki jest cel tej książki. Z jednej strony chyba chodzi o polowanie na czarownice, z drugiej to polowanie jest jakieś takie rozmyte nic nie wnoszącymi pobocznymi wątkami. Obok tego, kompletny brak logiki i realizmu. Bohaterki uciekają przez las, pokazana jest przy tym każda minuta ich drogi, nie jedzą, nie piją, nie myślą o tym nawet za wiele. W rzeczywistości dawno powinny osłabnąć chociaż, a tu nic. Zrywają pokrzywę na obiad i zaraz o niej zapominają.
Po trzecie, styl autorki jest... kiepski. Czasami jest piękny, niemalże poetycki, a czasem zdaje się, jakby pisała tę książkę małolata. Sporo jest błędów i powtórzeń. Nie zawsze jasno i logicznie jest opisane co się dzieje, przez co można zgubić się w fabule. Zdania składniowo często są fatalne. No i te śmieszne niezgodności, typu: bohater myśli sobie, że nigdy nie widział takiego koloru włosów u bohaterki, po czym w tym samym zdaniu mówi o kimś z takim kolorem...

Na plus muszę przyznać, iż wydaje się, że autorka ma pojęcie o ziołach, a na początku książki można poczuć odrobinę magiczną atmosferę. Oprócz tego jednak książka nie dla mnie - wymęczyłam z trudem.

Nie polecę dalej.

Pomimo negatywnej opinii koleżanki, zachęcił mnie pomysł na tę książkę, więc i tak po nią sięgnęłam. Niestety, muszę koleżance przyznać trochę racji...

Po pierwsze, bohaterowie w tej książce są kompletnie płascy. Nie wiadomo jakie są cele postaci, do czego dążą, co ich interesuje., a ich osobowości są niemalże zbite w jedno. Przy 60% książki już zaczęłam się irytować, gdy...

Miałam wielkie oczekiwania wobec tej powieści, czuję wielki niedosyt i rozczarowanie. Przebrnęłam przez tę historię, ale ciągle nie mogłam polubić bohaterek. Intryga przyciężka, toporna, czytałam, szukałam pozytywów, ale nie znalazłam.

Miałam wielkie oczekiwania wobec tej powieści, czuję wielki niedosyt i rozczarowanie. Przebrnęłam przez tę historię, ale ciągle nie mogłam polubić bohaterek. Intryga przyciężka, toporna, czytałam, szukałam pozytywów, ale nie znalazłam.

To opowieść o dziewczynach, trzech siostrach. Choć bardzo dobrze w tej książce poznajemy tylko Tove. Dziewczyna nie jest do końca przekonana jaki ma dar, a raczej czy w ogóle go ma. Jej siostra Traszka rozumie mowę zwierząt, Bachora posiada dar przemiany. Tove odkrywa, że jej dar to ... kości. Jej losy są dość skomplikowane.
Książka bardzo specyficzna. Taka trochę dla mnie poplątana. Szkoda mi głównej bohaterki. Nie wiedziała jaki los ją czeka, w sumie była zdana na siebie albo na obcych ludzi. Zakończenie mi się nie podobało. Nie można tak pisać na sam koniec, autorka otwiera sobie furtkę do kolejnego tomu, a nas czytelników pozostawia w wielkiej niewiadomej.

To opowieść o dziewczynach, trzech siostrach. Choć bardzo dobrze w tej książce poznajemy tylko Tove. Dziewczyna nie jest do końca przekonana jaki ma dar, a raczej czy w ogóle go ma. Jej siostra Traszka rozumie mowę zwierząt, Bachora posiada dar przemiany. Tove odkrywa, że jej dar to ... kości. Jej losy są dość skomplikowane.
Książka bardzo specyficzna. Taka trochę dla mnie...

Tragedia... Książka kompletnie o niczym. Pierwsze rozdziały miały potencjał, niestety im dalej, tym było tylko gorzej. Najgorsze było zakończenie. Fabuła bardzo słabiutka, do tego słabe elementy erotyki, niektóre wręcz niesmaczne. Zastanawiam się, czy kobiety nie potrafią pisać o niczym innym? Głowna bohaterka jest typem najbardziej irytującego bohatera literackiego. Nie polecam. Strata czasu i rozczarowanie. Spodziewałam się czegoś pięknego i magicznego, a niestety otrzymałam miałki erotyk z elementami niby magii.

Tragedia... Książka kompletnie o niczym. Pierwsze rozdziały miały potencjał, niestety im dalej, tym było tylko gorzej. Najgorsze było zakończenie. Fabuła bardzo słabiutka, do tego słabe elementy erotyki, niektóre wręcz niesmaczne. Zastanawiam się, czy kobiety nie potrafią pisać o niczym innym? Głowna bohaterka jest typem najbardziej irytującego bohatera literackiego. Nie...

Nawet nie wiem o czym dokładnie ta książka jest. Banalna fabuła aż do bólu. Masakra. Niby fantastyka połączona z pseudo erotykiem ? Tak to widzę.

Nawet nie wiem o czym dokładnie ta książka jest. Banalna fabuła aż do bólu. Masakra. Niby fantastyka połączona z pseudo erotykiem ? Tak to widzę.

Gdy tylko przeczytałam, że Adrianna Trzepiota w swej najnowszej powieści "Siostry z lasu" zabierze mnie do świata słowiańskich wierzeń, wiedziałam, że koniecznie muszę odbyć tę podróż. 

Wśród mazurskich lasów żyją obdarzone nadprzyrodzonymi mocami siostry, trojaczki podobne do siebie niczym krople wody: pojmująca mowę zwierząt wrażliwa i pomocna Traszka, posiadająca dar przemiany rozważna Bachira, piastunka kości porywcza Tove. Wiodą spokojne życie, dopóki na ich drodze nie stanie pewna zbójecka szajka oraz miłość. 

Fantastyka to gatunek, po który rzadko sięgam, co nie znaczy, że go nie lubię, po prostu ograniczenia czasowe sprawiają, że musiałam z czegoś zrezygnować. Ale gdy już przychodzi ta wiekopomna chwila, to musi być to prima sort, najlepsze z najlepszych, coś, co zachwyci i chwyci mnie za serce. 

Uwielbiam motyw słowiańskich wierzeń w literaturze, a to za sprawą cyklu "Kwiat paproci" Katarzyny Bereniki Miszczuk i zazwyczaj, gdy tylko go dostrzegam, natychmiast pojawia się we mnie pragnienie poznania. 

Znalazłam tu pachnące ziołami, skrzące od magii, upstrzone zdradzieckimi bagnami mazurskie lasy, w których żyją dziwnie stworzenia, prym wiodą zabobony i wierzenia oraz polująca na czarownice zbójecka brać. "Siostry z lasu" to baśniowa opowieść o sile kobiet, których największą mocą i słabością jest miłość. 

Gdy tylko przeczytałam, że Adrianna Trzepiota w swej najnowszej powieści "Siostry z lasu" zabierze mnie do świata słowiańskich wierzeń, wiedziałam, że koniecznie muszę odbyć tę podróż. 

Wśród mazurskich lasów żyją obdarzone nadprzyrodzonymi mocami siostry, trojaczki podobne do siebie niczym krople wody: pojmująca mowę zwierząt wrażliwa i pomocna Traszka, posiadająca dar...

Książka niby nie nudzi, jest ciekawa i wyróżnia się, ale nie mogę powiedzieć, by mi się bardzo spodobała. Wyraziste postacie niestety nie miały adekwatnie rozwiniętych wątków, wiele kwestii wydawała mi się niedopowiedziana, sporo elementów jakby porzuconych. Nim poszczególne sprawy się ze sobą zwiążą, długo trwa. Trudno do kogoś się przywiązać, zwłaszcza do głównej bohaterki. Zakończenie zaskoczyło, jednak w tym przypadku ani to plus, ani minus. Przeczytałam w zasadzie tylko, bo zaczęłam i głupio by było porzucić.

Książka niby nie nudzi, jest ciekawa i wyróżnia się, ale nie mogę powiedzieć, by mi się bardzo spodobała. Wyraziste postacie niestety nie miały adekwatnie rozwiniętych wątków, wiele kwestii wydawała mi się niedopowiedziana, sporo elementów jakby porzuconych. Nim poszczególne sprawy się ze sobą zwiążą, długo trwa. Trudno do kogoś się przywiązać, zwłaszcza do głównej...

Nie byłam w stanie doczytać. Dziwnie prowadzona narracja, toporny język.

Nie byłam w stanie doczytać. Dziwnie prowadzona narracja, toporny język.

Spodziewałam się baśniowej historii, pełnej magii i elementów mitologii słowiańskiej. Jednak Siostry z lasu to dość mroczna książka, przesiąknięta smutkiem, który momentami przytłacza i nie daje jakiejkolwiek nadziei. Bohaterów nie spotyka nic wesołego czy przynajmniej mniej dobijającego. Na prawdę brakowało mi w tej historii jakiś pozytywnych fragmentów, namiastki wesołości.

Fabuła oraz tempo powieści również pozostawiają wiele do życzenia. Początek książki był na prawdę obiecujący i wprowadzał w słowiański klimat, ale im głębiej wchodziłam w tę historię tym niestety było gorzej. Miałam wrażenie, że autorka na siłę starała się namieszać i gdzieś po drodze zgubiła swój pierwotny zamysł. Szkoda, że w dalszej części ciężko doszukać się słowiańskiej kultury czy pradawnej magii.

Nie zżyłam się z żadną postacią, ponieważ nie mogłam określić ich mianem prawdziwych. Wszyscy bohaterowie, oprócz Tove, pojawiają się właściwie epizodycznie i niestety są nijacy. Sama Tove irytowała mnie swoim zachowaniem i trudno było mi zrozumieć jej niektóre działania.

Żałuję, że potencjał tej historii został zmarnowany. Zwłaszcza, że styl pisania autorki jest bardzo baśniowy i idealnie oddawałby klimat wierzeń słowiańskich. Ocenę podnoszę właśnie za ten styl i na prawdę dobry początek.

Spodziewałam się baśniowej historii, pełnej magii i elementów mitologii słowiańskiej. Jednak Siostry z lasu to dość mroczna książka, przesiąknięta smutkiem, który momentami przytłacza i nie daje jakiejkolwiek nadziei. Bohaterów nie spotyka nic wesołego czy przynajmniej mniej dobijającego. Na prawdę brakowało mi w tej historii jakiś pozytywnych fragmentów, namiastki...

Schematyzm przedstawiania i traktowania przez otoczenie wiedźm rozkłada na łopatki.
Dlaczego to musiało się toczyć smutno, przygnębiająco i brudno?

Schematyzm przedstawiania i traktowania przez otoczenie wiedźm rozkłada na łopatki.
Dlaczego to musiało się toczyć smutno, przygnębiająco i brudno?