Oczy, nosy, usta, brwi

O tej książce faktycznie można powiedzieć, że to historia, która mogłaby się wydarzyć tylko w opowieści. Z jednej strony nierealna, a z drugiej uderzająco prawdziwa na płaszczyźnie emocjonalnej. Ciekawa pozycja, choć początek mi się osobiście lekko dłużył.

O tej książce faktycznie można powiedzieć, że to historia, która mogłaby się wydarzyć tylko w opowieści. Z jednej strony nierealna, a z drugiej uderzająco prawdziwa na płaszczyźnie emocjonalnej. Ciekawa pozycja, choć początek mi się osobiście lekko dłużył.

Absolutnie fascynująca, napisana poetyckim językiem powieść, której nie sposób odłożyć ani na moment. Wielowymiarowi, intrygujący bohaterowie, czarująca, prostolinijna narracja skonfrontowana z groteskowością naturalizmu i turpizmu. Wzruszająca, szokująca, prowokująca do refleksji i mistrzowsko skonstruowana książka, która delikatnie ale stanowczo wypycha czytelnika z jego strefy komfortu. Do tego niesamowite poczucie humoru.
Takiego tekstu nie da się w żaden sposób zekranizować, można go doświadczyć jedynie za pomocą własnego umysłu; niedopowiedzenia, światłocienie i realizm magiczny godny samego Murakamiego.
Na okładce prace graficzne autorki.
10/10!
Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego!

Absolutnie fascynująca, napisana poetyckim językiem powieść, której nie sposób odłożyć ani na moment. Wielowymiarowi, intrygujący bohaterowie, czarująca, prostolinijna narracja skonfrontowana z groteskowością naturalizmu i turpizmu. Wzruszająca, szokująca, prowokująca do refleksji i mistrzowsko skonstruowana książka, która delikatnie ale stanowczo wypycha czytelnika z jego...

To było bardzo dziwaczne. To chyba najbardziej dziwaczna japońska powieść wydana przez Tajfuny. Gdyby nie to, że moim hobby jest czytanie (prawie) wszystkiego japońskiego, co wychodzi w Polsce, w życiu bym po nią nie sięgnęłam i zdecydowanie nie jest to powieść dla każdego.

Nie mogę powiedzieć, że mi się "podobała", to nie ten typ literatury, który ma się "podobać". Ale nie sposób odmówić jej "czegoś". Gdyby była potrawą podsumowałabym ją tak: "dobre, ale więcej nie rób".

To było bardzo dziwaczne. To chyba najbardziej dziwaczna japońska powieść wydana przez Tajfuny. Gdyby nie to, że moim hobby jest czytanie (prawie) wszystkiego japońskiego, co wychodzi w Polsce, w życiu bym po nią nie sięgnęłam i zdecydowanie nie jest to powieść dla każdego.

Nie mogę powiedzieć, że mi się "podobała", to nie ten typ literatury, który ma się "podobać". Ale...

Już po pierwszych dwudziestukilku stronach wiedziałem, że będzie to jedna z moich ulubionych współczesnych powieści japońskich. Niezwykle intymna, plastyczna, zaskakująca dziwnością i momentami groteskowa. Opowieść o zespoleniu ze światem, w którym czuliśmy się zawsze jedynie zewnętrznym obserwatorem. Opowieść o tym jak zawiesić pokusę manipulacji i poddać się doświadczeniu wraz z tym wszystkim, co ono ze sobą niesie.

Historia powrotu na swoje miejsce skrawków papieru z gry fukuwarai, tworzących poszczególne części twarzy, zawsze przemieszczanych podług intuicyjnych wybryków wyobraźni. Historia oswajania się ze swoją cielesną integralnością i z myślą, że możemy pozwolić komuś innemu dać się poznać nieco bardziej, choćby o koniuszeczek.

Opowieść o powolnym uczeniu się czym jest miłość i jak to jest 'kochać".

Już po pierwszych dwudziestukilku stronach wiedziałem, że będzie to jedna z moich ulubionych współczesnych powieści japońskich. Niezwykle intymna, plastyczna, zaskakująca dziwnością i momentami groteskowa. Opowieść o zespoleniu ze światem, w którym czuliśmy się zawsze jedynie zewnętrznym obserwatorem. Opowieść o tym jak zawiesić pokusę manipulacji i poddać się doświadczeniu...

Dla Sady świat to chaotyczne, trudne to poskładania w całość kawałki. Ludzie – swobodnie dryfujące części ciała, którymi bawi się jak układanką fukurawai. Młodziutka redaktorka, w dzieciństwie obwożona przez ojca-podróżnika po najdzikszych zakątkach świata, a przez to nieprzystosowana do codzienności, osobna i zagubiona, musi zmierzyć się z trudnymi relacjami, chorobą bliskich i, być może przede wszystkim, z własną cielesnością.

Autorce udało się zebrać niezwykle barwną gromadkę bohaterów. Pokiereszowany zapaśnik-literat, niewidomy pół-Włoch czy cierpiąca z powodu ponadprzeciętnej urody koleżanka z redakcji – oryginalność ich wszystkich skupia się w ciele. Brzydota i niepełnosprawność, głównie za sprawą uroczej głównej bohaterki, zostają oswojone, pokazane z ciekawością i bezpośredniością.

Cała historia momentami wydawała mi się nieco infantylna, jakbym włączyła w tle przypadkowy netfliksowy bubel. Także niektóre dialogi brzmiały aż do przesady potoczne, brakowało im sensu, a barwność wypowiadających je bohaterów nie zdołała przyćmić tych niedoróbek.

Biorąc jednak pod uwagę, że książkę wybrałam bardziej jako lekki przerywnik, nie zawiodłam się, zwłaszcza że płynie ona szybciutko. Czytajcie, jeśli szukacie tego rodzaju dziwności, która co prawda nie wyrwie was z butów, ale pozwoli spojrzeć na oczy, nosy, usta i co tam chcecie z przyjemną świeżością.

PS Tak, główna bohaterka zjada ludzkie mięso.

Dla Sady świat to chaotyczne, trudne to poskładania w całość kawałki. Ludzie – swobodnie dryfujące części ciała, którymi bawi się jak układanką fukurawai. Młodziutka redaktorka, w dzieciństwie obwożona przez ojca-podróżnika po najdzikszych zakątkach świata, a przez to nieprzystosowana do codzienności, osobna i zagubiona, musi zmierzyć się z trudnymi relacjami, chorobą...

Sada jest kobietą naznaczona tym, że gdy była mała zjadła ludzkie mięso. Sada gdy była mała układała twarze w fukuwarai. Wszystko co sada robi jako dorosła kobieta to takie fruwające elementy fukuwarai. Kawałki uczuć, Kawałki ciał, dialogi, które raz po raz ustawiają się starając się jak najdokładniej oddać rzeczywistość. Jest tam jeszcze słowo kluczowe, pewien efekt, który może stanowić pewien klucz.

Powieść urzeka, hipnotyzuje, czuć tam trochę Murakamiego z jego groteskowymi, surrealistycznymi pomysłami. Jest realizm magiczny, jest naturalizm. Wszystkiego tu po trochu. Podobało mi się!

Sada jest kobietą naznaczona tym, że gdy była mała zjadła ludzkie mięso. Sada gdy była mała układała twarze w fukuwarai. Wszystko co sada robi jako dorosła kobieta to takie fruwające elementy fukuwarai. Kawałki uczuć, Kawałki ciał, dialogi, które raz po raz ustawiają się starając się jak najdokładniej oddać rzeczywistość. Jest tam jeszcze słowo kluczowe, pewien efekt,...

Sada Narukido jest redaktorką, która boryka się z niezrozumieniem ze strony współpracowników oraz ludzi ze swojego otoczenia. W wolnych chwilach poświęca się fukuwarai – tradycyjnej japońskiej grze, w której gracz ma za zadanie dopasować odpowiednie elementy twarzy na wyciętym szablonie. Sada przenosi grę do kontaktów międzyludzkich – w przypadku każdej napotkanej osoby analizuje jej twarz i w swojej głowie tworzy alternatywne wizerunki. Jej milczenie i intensywne wpatrywanie się w ludzi, budzi w nich przerażenie, tym samym izolację Sady.

Książka Kanako Nishi nie skupia się jednak wyłącznie na kobiecie układającej fukuwarai. To przede wszystkim opowieść o akceptowaniu inności i życiu zgodnie ze swoimi zasadami. Poza Sadą poznajemy szereg innych charakterystycznych bohaterów – wrestlera Bizona Moriguchiego, atrakcyjną Shizuku Kogure i niewidomego Jiro Takechiego. Każdy z nich pojawia się w życiu Sady w nieoczekiwanych okolicznościach i znacząco wpływa na główną bohaterkę. Choć początkowo groteskowa, książka ostatecznie okazuje się być ciepłą i dość poruszającą historią o przyjaźni, miłości i szukaniu swojego miejsca w życiu.

Sada Narukido jest redaktorką, która boryka się z niezrozumieniem ze strony współpracowników oraz ludzi ze swojego otoczenia. W wolnych chwilach poświęca się fukuwarai – tradycyjnej japońskiej grze, w której gracz ma za zadanie dopasować odpowiednie elementy twarzy na wyciętym szablonie. Sada przenosi grę do kontaktów międzyludzkich – w przypadku każdej napotkanej osoby...

Ta książka zdecydowanie jest jedną z tych, które ciężko odłożyć po zakończeniu jednego wątku. Narracja od razu skojarzyła mi się ze stylem Yoko Ogawy. Autorka pokazuje nam zupełnie niestereotypową historię młodej kobiety, która intryguje, bawi i wzrusza. Trafia na nr 2 moich ulubionych azjatyckich książek.

Ta książka zdecydowanie jest jedną z tych, które ciężko odłożyć po zakończeniu jednego wątku. Narracja od razu skojarzyła mi się ze stylem Yoko Ogawy. Autorka pokazuje nam zupełnie niestereotypową historię młodej kobiety, która intryguje, bawi i wzrusza. Trafia na nr 2 moich ulubionych azjatyckich książek.

Oczy, nosy, usta, brwi napisane przez Kanako Nishi i wydane na łamach Wydawnictwa Tajfuny.
#współpracabarterowa

Sada to redaktorka, która w dzieciństwie zjadła ludzkie mięso. Lubi fukawari (drugi slajd),jest nieśmiała i stoi z boku. W swojej karierze spotyka pisarza-zapaśnika, który kocha słowa i niewidomego młodzieńca, który kocha jej wygląd. W tym wszystkim wspiera ją najnormalniejsza postać z książki, koleżanka z redakcji. Życie Sady w toku fabuły nabiera barw i energii niespotykanej dla niej wcześniej.

Powieść okazała się jednym z dziwniejszych doświadczeń literackich ostatnich miesięcy, coś nietypowego, może świeżego, groteskowego, ale momentami obrzydliwego. Początek był trudny, bo przez pierwsze 30 stron czułem się jakby ktoś wciskał mi do ust suchara. Lecz nagle gdzieś kliknęło i pozostałe 170 przeczytałem w dwa dni wciągnięty perypetiami Sady.

To jedna z tych powieści, których nie da się opisać i opowiedzieć. To coś co trzeba przeżyć samemu, to doświadczenie o odkrywaniu własnej cielesności, odkrywaniu siebie i nauce funkcjonowania świata w którym przyszło nam żyć. Sada niewinnie bawi się wyglądem napotykanych osób - w swojej wyobraźni nieustannie przesuwa elementy twarzy innych ludzi i czerpie z tego dużą satysfakcję.

Nie jest to łatwa książka, ale w pewien swój dziwny sposób warta każdego słowa. Nie bezpośrednia w fabule, zostawiająca sporo do własnej refleksji ale równocześnie prosta w doborze słów i dialogów między postaciami.
Nie jest też to książka dla każdego, zawiera wiele kontrowersyjnych elementów, obrzydliwych opisów i cechuje się bezpośredniością w podejściu do ciała ludzkiego.

Ja zdecydowanie powieść polecam. Odkrywanie własnego gustu to jeden z elementów czytelniczego hobby więc czasem trzeba wyjść ze strefy gatunkowego komfortu i sprawdzić coś tak nietypowego jak Oczy, nosy, usta, brwi!

Oczy, nosy, usta, brwi napisane przez Kanako Nishi i wydane na łamach Wydawnictwa Tajfuny.
#współpracabarterowa

Sada to redaktorka, która w dzieciństwie zjadła ludzkie mięso. Lubi fukawari (drugi slajd),jest nieśmiała i stoi z boku. W swojej karierze spotyka pisarza-zapaśnika, który kocha słowa i niewidomego młodzieńca, który kocha jej wygląd. W tym wszystkim wspiera ją...

Lubicie literaturę azjatycką? Ja uwielbiam, delektuję się nią i wypatruję kolejnych tytułów.
Co tym razem przygotowały nam Tajfuny?
Młoda redaktora, Narukido Sada, to skromna aczkolwiek bardzo zdolna dziewczyna. Zamknięta w swoim świecie uwielbia bawić się twarzami napotkanych ludzi w swojej wyobraźni. Od dzieciństwa jej ulubioną czynnością było układanie tytułowych elementów w grze fukuwari. Wychowywana po śmierci matki przez opiekunkę i ojca, znanego pisarza i podróżnika. Podczas jednej z wypraw stało się też coś, co ciągnie się za nią do dziś.
Jej życie zaczyna się zmieniać, po poznaniu pisarza-wrestlera, którego felietony mają zostać wydane w formie książki i zniknąć z czasopisma i niewidomego młodzieńca, który zakochuje się w niej oraz nagle powstającej przyjaźni z najpiękniejszą, lecz nieszczęśliwą dziewczyną w pracy. Sada zaczyna żyć.

Jak to bywa w azjatyckiej literaturze, jest ona niesamowita. Szczegółowe opisy aż do bólu pozwalają wręcz wejść w ten świat i poczuć otoczenie oraz mieć wrażenie, że bohaterów bardzo dobrze od dawna. Dialogi również często są tak proste, że aż wydawać się mogą głupie a zarazem prawdziwe. Lecz niech to nikogo nie zmyli. Nie jest to łatwa książka. Z pewnością jest dziwna.
Dlaczego?
Bo dziwny jest ten świat, jak śpiewał Niemen. Dziwni są ludzie. Ich charaktery, idee, postępowania. Dziwny jest ich wygląd. Ale dziwny nie zawsze oznacza zły czy gorszy.
Bohaterka lubi właśnie bawić się wyglądem. Przesunąć nos do dołu, usta do góry albo zamienić je z tymi kogoś obok. Cielesność, jest to jeden z głównych wątków powieści. Tak jak odnajdywanie siebie, poznawanie innych czy zrozumienie uczuć. Lecz nie jest tu nic napisane wprost. A może jest, tylko Kanako zrobiła to zbyt bezpośrednio dla większości?
Nie spodziewałem się książki na miarę Nobla i dobrze zrobiłem. Dzięki temu jestem bardziej nią zachwycony. Muszę zaznaczyć, że posiada ona również elementy mogące być kontrowersyjne dla niektórych osób jak brutalne opisy, zachowania bohaterów czy fakt z dzieciństwa Sady.
Polecam, chociaż zdecydowanie nie jest to lektura dla każdego.

Tajfuny [współpraca barterowa]

Lubicie literaturę azjatycką? Ja uwielbiam, delektuję się nią i wypatruję kolejnych tytułów.
Co tym razem przygotowały nam Tajfuny?
Młoda redaktora, Narukido Sada, to skromna aczkolwiek bardzo zdolna dziewczyna. Zamknięta w swoim świecie uwielbia bawić się twarzami napotkanych ludzi w swojej wyobraźni. Od dzieciństwa jej ulubioną czynnością było układanie tytułowych...