Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To było bardzo dziwaczne. To chyba najbardziej dziwaczna japońska powieść wydana przez Tajfuny. Gdyby nie to, że moim hobby jest czytanie (prawie) wszystkiego japońskiego, co wychodzi w Polsce, w życiu bym po nią nie sięgnęłam i zdecydowanie nie jest to powieść dla każdego.

Nie mogę powiedzieć, że mi się "podobała", to nie ten typ literatury, który ma się "podobać". Ale nie sposób odmówić jej "czegoś". Gdyby była potrawą podsumowałabym ją tak: "dobre, ale więcej nie rób".

To było bardzo dziwaczne. To chyba najbardziej dziwaczna japońska powieść wydana przez Tajfuny. Gdyby nie to, że moim hobby jest czytanie (prawie) wszystkiego japońskiego, co wychodzi w Polsce, w życiu bym po nią nie sięgnęłam i zdecydowanie nie jest to powieść dla każdego.

Nie mogę powie...

Rozwiń Zwiń

Daję tej książce 6 gwiazdek niejako na zachętę, choć jako osobne dzieło moim zdaniem zasługuje na mniej. Skąd więc ta łaskawość? Ano dlatego, że poprzednia książka autora była znacznie gorsza. Po tej widzę, że stara się pracować nad stylem, opowiedzieć coś ważniejszego, w doroślejszy sposób. Co nie znaczy, że mu to wychodzi. Bo wygląda to tak, jakby napisał główny wątek, zorientował się, że wyszło mu 50 stron, więc zaczął gdzie się da upychać bezsensowne wątki i opisy, które nie tylko nic nie wnosiły do fabuły, ale też często rozbijały cały nastrój danej sceny. Nadmienię też słowo o wydaniu - jak wszystkie książki w serii prezentuje się ładnie, ale w środku nie uniknęła literówki i... błędu ortograficznego! ("Stróżka [sic!] potu" na 230. stronie...)

Daję tej książce 6 gwiazdek niejako na zachętę, choć jako osobne dzieło moim zdaniem zasługuje na mniej. Skąd więc ta łaskawość? Ano dlatego, że poprzednia książka autora była znacznie gorsza. Po tej widzę, że stara się pracować nad stylem, opowiedzieć coś ważniejszego, w doroślejszy sposó...

Rozwiń Zwiń

Ku mojemu zaskoczeniu książeczka dotarła do mnie w piątek, choć spodziewałam się jej dopiero za 2 tygodnie, więc zabrałam ją ze sobą na weekend na działkę i przeczytałam w jedno popołudnie, bo jest stosunkowo krótka.
I jestem pod ogromnym wrażeniem, tym bardziej, że napisała ją 19-latka. Kojarzy mi się to z Masłowską i jej "Wojną polsko-ruską" - równie młode objawienie pisarki, która dokładnie wie co chce opisać i w jaki sposób.
Jasne, zgodnie z opisem na okładce można to uznać za opowieść o osamotnieniu i ostracyzmie, bo jak najbardziej tym też jest, ale chyba nie tylko. Mnie uderzyło to, że to tak naprawdę jest wnikliwa powieść o przemocy rówieśniczej ZANIM ta tak naprawdę się pojawia. Drobne symptomy, które zwiastują tragedię. I (jakże ironicznie!) jak niewielka granica dzieli ofiarę od prześladowcy... Przygniotła mnie niepokojąca atmosfera pozornie banalnych zdarzeń. Niby nic się w powieści nie dzieje, zwykła szkolna opowieść - ale odwołujące się do zmysłów opisy nieustannie wzbudzają dyskomfort czytelnika. Nie ma tu śpiewy ptaków, jest zgrzyt długopisu o blat biurka. Nie ma zapachu kwiatów, jest nieokreślona woń chloru. I duszna pogoda, otarta skóra na stopie... Uwierające drobiazgi, które oddają atmosferę niepokoju głównej bohaterki, którą trudno lubić, lecz nie sposób na swój sposób nie rozumieć.
Mamy tylko jedną wątpliwość: czy to na pewno jest książka dla młodzieży. Jasne, jest o młodzieży, ale chyba młodzi ludzie raczej jej nie docenią, chyba że sami posiadają podobną wrażliwość, co bohaterka / autorka. Bardzo jestem ciekawa innych książek pisarki. Wiem, że pewnie marne szanse na ich wydanie, ale będę na to liczyła.

Ku mojemu zaskoczeniu książeczka dotarła do mnie w piątek, choć spodziewałam się jej dopiero za 2 tygodnie, więc zabrałam ją ze sobą na weekend na działkę i przeczytałam w jedno popołudnie, bo jest stosunkowo krótka.
I jestem pod ogromnym wrażeniem, tym bardziej, że napisała ją 19-latka. K...

Rozwiń Zwiń

Rewelacyjna powieść, znacznie lepsza (i językowo, i fabularnie) od tych wszystkich comfort-gniotów, które obecnie zalewają nasz rynek jak fluidy z pękniętej rury kanalizacyjnej.
Czytałam poprzednią książkę autorki i uznałam ją za całkiem niezłą, ale ta jest naprawdę świetna. Jasne, rozgrywa się w Japonii, mimo że autorka jest Włoszką, ale zdaje się, że wynika to wyłącznie z tego, że tam obecnie mieszka i tam założyła rodzinę. Tak naprawdę opowieść, którą snuje, jest bardzo uniwersalna i mimo poetyckiego języka nie ma w niej nic orientalizującego Japonię i Japończyków. Opowiada o miłości, szczęściu i utracie - tylko tyle i aż tyle. Tym niemniej nie sięga po oklepane, generyczne wątki i prostackie rozwiązania rodem z kawiarni z magicznymi kotami, tylko prawdziwie porusza i wciąga, przynajmniej mnie. Zdecydowanie zasługuje na większe zainteresowanie czytelników niż kolejna opowiastka z wyświechtanymi frazesami i bajecznie kolorową okładką.

Rewelacyjna powieść, znacznie lepsza (i językowo, i fabularnie) od tych wszystkich comfort-gniotów, które obecnie zalewają nasz rynek jak fluidy z pękniętej rury kanalizacyjnej.
Czytałam poprzednią książkę autorki i uznałam ją za całkiem niezłą, ale ta jest naprawdę świetna. Jasne, rozgryw...

Rozwiń Zwiń

Tak jak zaznaczyła w recenzji Cas, ja również poczułam się oszukana przez opis. Ewidentnie wydawnictwo próbowało "sprzedać" książkę kotami i kawiarnią, astrologię upychając gdzieś między wierszami, podczas gdy bzdety rodem z hippisowskich środowisk i ruchu millenialnego wypełnia 80% książki. Czy gdyby opis mówił prawdę, sięgnęłabym po tę książkę? Staram się czytać wszystko (lub prawie wszystko), co wychodzi związanego z Japonią, więc odpowiedź byłaby twierdząca. Czy sięgnęliby inni? Pewnie nie wszyscy. Czy jest to zła książka? Nie. Na pewno o niebo lepsza niż krindżowa "Zanim wystygnie kawa" i bardziej wciągająca niż bardzo nijaki "Kameliowy sklep papierniczy". Wprawdzie tłumaczenie jest miejscami trochę toporne i nie rozumiem, dlaczego pojawiają się nazwy "Saturnus" czy "Uranus" zamiast "Saturn" i "Uran", ale nadal książkę czyta się dość dobrze - o ile jest się w stanie przełknąć zwalanie winy o wszystko na gwiazdy (jak to w tym memie - nie wiń siebie, nie wiń innych, naucz się feng shui i zacznij zwalać winę na meble...).

Tak jak zaznaczyła w recenzji Cas, ja również poczułam się oszukana przez opis. Ewidentnie wydawnictwo próbowało "sprzedać" książkę kotami i kawiarnią, astrologię upychając gdzieś między wierszami, podczas gdy bzdety rodem z hippisowskich środowisk i ruchu millenialnego wypełnia ...

Rozwiń Zwiń

Co za lektura! Może wciąż jestem jeszcze "pod wpływem", ale serio, to chyba stanie się moją ulubioną lub jedną z najulubieńszych japońskich powieści!
Co ja mam powiedzieć? Świetna, po prostu świetna. Każde opowiadanie jest całkiem inne - jedne refleksyjna, inne zmysłowe, jeszcze inne trącące abstrakcją - ale poziom wszystkich wyrównany. Ja zakochałam się w tym zbiorze od pierwszego opowiadania.
Coś dla miłośników "Grobowej ciszy", ale mniej ponure, albo "Fotograf utraconych wspomnień", ale bardziej wciągające i bliższe szaremu człowiekowi.

Co za lektura! Może wciąż jestem jeszcze "pod wpływem", ale serio, to chyba stanie się moją ulubioną lub jedną z najulubieńszych japońskich powieści!
Co ja mam powiedzieć? Świetna, po prostu świetna. Każde opowiadanie jest całkiem inne - jedne refleksyjna, inne zmysłowe, jeszcze ...

Rozwiń Zwiń

Kiedy zabrałam się za ten tom, nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Uwielbiam Kawabatę (przynajmniej z tych powieści, które u nas wyszły), czytałam także "Rękę", a tymczasem pierwsze utwory były... tragiczne. Nie wiem, czy to kwestia samego Kawabaty, czy przekładu, ale tu nie chodzi o żadne "niedomówienia" - treść była poszarpana i nielogiczna (na dodatek "Tancerka z Izu", najwyraźniej, nie jest pełnym tekstem, ale nikt nie pofatygował się, żeby czytelnikowi wyjaśnić, dlaczego dokonano skrótu; podobnie w jednym z opowiadań pewna kobieta w jednym dialogu zwraca się do mężczyzny per "panie X", "X-san" i "tu" - ponieważ nie mamy żadnej informacji od tłumacza, że faktycznie zmienia ona sposób mówienia, zakładam niestety niechlujstwo redakcyjne książki). Na szczęście w ok. 1/3 objętości tomu opowiadania nabierają stylu, który tak kocham - i moja początkowa mentalna ocena poszybowała w górę. Wyżej niż 7 nie mogę jednak dać, nie tylko ze względu na te nieudolne pierwsze opowiadania (lub ich przekład), wspomniany brak szerszych wyjaśnień dla czytelnika, ale też liczne literówki, niestety...

Kiedy zabrałam się za ten tom, nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Uwielbiam Kawabatę (przynajmniej z tych powieści, które u nas wyszły), czytałam także "Rękę", a tymczasem pierwsze utwory były... tragiczne. Nie wiem, czy to kwestia samego Kawabaty, czy przekładu, ale tu nie chodz...

Rozwiń Zwiń

Nadrabiam zaległości z ostatnich trzech miesięcy i choć na kupce wstydu mam jeszcze tytuły starsze od tego, słyszałam o nim tyle dobrego, że po prostu musiałam dać mu pierwszeństwo. Niestety, chyba za bardzo nastawiłam się na piękną, wzruszającą powieść, jak to większość osób zachwalało. Tymczasem przyznam szczerze, że strasznie się przy niej nudziłam. Nie mam nic przeciwko powolnemu tempu akcji, pod warunkiem, że rekompensuje go piękny język (tu jest zwyczajny, ani zły, ani dobry), oryginalne przemyślenia (tu przemyśleń brak), nastrój (ponownie - brak). Tymczasem fabuła to ciąg codziennych zdarzeń typu "Zjadłam śniadanie. Wypiłam herbatę, która była trochę za gorąca. Nie było klientów, więc zasnęłam". Ożywiałam się jedynie w tych krótkich momentach, kiedy była mowa o materiałach piśmienniczych, gatunkach papieru itd. - ale było ich jak na lekarstwo... Na dodatek irytowało mnie bagatelizowanie w gruncie rzeczy tragicznego wątku tego, że ktoś komuś zniszczył życie i rodzinne więzi, a na dodatek z czysto egoistycznych pobudek. Cały dramat ofiary tej sytuacji zostaje sprowadzony do "ojej, przeprosiny wystarczą, będę żyć, jakby nic się nie stało". Książki Tajfunów przeważnie nie podchodzą mi głównie ze względu na swoją dziwaczność (choć są wyjątki - Ukochane równanie profesora czy Grobowa cisza według mnie są świetne), ale ogólnie cenię je za dość oryginalny wybór tytułów. Jednak ta książka jest zwyczajnie... no, może nie słaba, ale przeciętna. Tylko tyle.

Nadrabiam zaległości z ostatnich trzech miesięcy i choć na kupce wstydu mam jeszcze tytuły starsze od tego, słyszałam o nim tyle dobrego, że po prostu musiałam dać mu pierwszeństwo. Niestety, chyba za bardzo nastawiłam się na piękną, wzruszającą powieść, jak to większość osób zachwalało. T...

Rozwiń Zwiń

Nareszcie udało mi się przeczytać książkę, która przyszła do mnie krótko po Bożym Narodzeniu i która ciągnęła mnie, odkąd zobaczyłam w necie zdjęcia ze środka. Bo szczerze mówiąc, na architekturze (żadnej, nie tylko japońskiej) się nie znam i wahałam się, czy to będzie tytuł dla mnie, ale duża ilość zdjęć i ramek z ciekawostkami mnie zachęciła. Wprawdzie okazało się, że mylnie osądziłam ilość tekstu w środku - jest go napraaaawdę dużo, ale o dziwo, książkę czyta się przez większość czasu zadziwiająco dobrze, nawet jeśli miejscami (ale tylko miejscami) dostajemy dość dużo terminów budowlanych jednocześnie. Z drugiej strony jest też sporo przejrzystych schematów, więc przy odrobinie skupienia nawet taki laik jak ja się w tym odnajdzie. Ale do rzeczy. Serio uważam, że to naprawdę wartościowa książka na temat, który z jednej strony rzadko kiedy jest poruszany, a z drugiej strony okazuje się tak istotny do zrozumienia kultury japońskiej. Totalnie nie wiedziałam, na przykład, skąd wzięły się japońskie budowle o podwyższonej podłodze, takie typowe dla widoczków z tego kraju, albo jak właściwie działa słynna "słowicza podłoga" (do tej pory sądziłam, że to po prostu skrzypiące deski podłogowe i myślałam "wielkie mi halo, u mnie w mieszkaniu też parkiet trzeszczy"). No a do tego jest naprawdę przepięknie wydana, z całą masą malowniczych zdjęć. Aż się chce do niej wracać.

Nareszcie udało mi się przeczytać książkę, która przyszła do mnie krótko po Bożym Narodzeniu i która ciągnęła mnie, odkąd zobaczyłam w necie zdjęcia ze środka. Bo szczerze mówiąc, na architekturze (żadnej, nie tylko japońskiej) się nie znam i wahałam się, czy to będzie tytuł dla mnie, ale ...

Rozwiń Zwiń