Mercedes nie zawodzi. Każdy kolejny tom przenosi nas w coraz ciekawsze rejony legend, mrocznych opowieści, ale wracamy wciąż do lubianych bohaterów, to cudowne uczucie jak spotkanie z dobrym przyjacielem. Nie jest nudno, bo jak to w życiu wciąż zachodzą jakieś zmiany. Ktoś przychodzi, ktoś odchodzi. Akcja wciąż się nawarstwia, fabuła nie ma przestojów. Polecam.

Mercedes nie zawodzi. Każdy kolejny tom przenosi nas w coraz ciekawsze rejony legend, mrocznych opowieści, ale wracamy wciąż do lubianych bohaterów, to cudowne uczucie jak spotkanie z dobrym przyjacielem. Nie jest nudno, bo jak to w życiu wciąż zachodzą jakieś zmiany. Ktoś przychodzi, ktoś odchodzi. Akcja wciąż się nawarstwia, fabuła nie ma przestojów. Polecam.

Przyznam, iż bardzo polubiłam pióro Patricii Briggs, nie tylko ze względu na jej serię o zmiennokształtnej mechaniczce, również przypadły mi do gustu części z cyklu „Alfa & Omega”, książki podobnie jak te o Mercy, wciągające już od pierwszych stron i trzymające w napięciu do samego finału. Zastanawiałam się jak autorka poradzi sobie ze „Żniwami dusz”, ponieważ jest to trzynasty tom cyklu, a jak to z kolejnymi tomami bywa, nie zawsze zachwycają tak samo jak te początkowe. Jak było w tym przypadku?
Uważam, że autorka poradziła sobie rewelacyjnie. Przede wszystkim, już wcześniej zjednała sobie moją miłość do pierwszoplanowej postaci, i w sumie nie tylko do niej. Polubiłam też relacje, jakie wiążą Mercy i jej przyjaciół, a także skomplikowane sojusze z wrogami i „dobrymi” znajomymi. Dzięki temu wszystkie epizody związane z charakterami występującymi w poprzednich tomach śledziłam ze sporym zainteresowaniem.
Fabuła rozwija się dość podobnie do poprzednich części: wprowadzenie wydaje się pozornie proste i niezwiązane z kolejnymi wydarzeniami, następnie sceny stają się coraz bardziej absorbujące, by pod koniec maksymalnie wciągnąć czytelnika. Pomimo tej powtarzalności i widocznego schematu, wcale nie jest nudno, a Patricia Briggs stale zaskakuje czytelnika i rozwija wątki skupiając się zarówno na głównej linii zdarzeń, jak i tej pobocznej, związanej z więzią Mercy, stadem, przeszłością oraz innymi bohaterami. Wraz z odkrywaniem fabuły, odbiorca zapoznaje się także ze skomplikowanym światem nadprzyrodzonym, który autorka stale rozbudowuje, zachęcając do zapoznawania się z regułami rządzącymi w tej powieści. Całość okraszona jest przyzwoitym językiem, a także swobodnym stylem, co sprawia, iż przygody Mercy się nie czyta, a połyka i wciąż jest się głodnym dalszych części jej losów.
Ogólnie seria przypomina mi trochę serial fantastyczny, który chce się oglądać bez końca. Zastanawiam się skąd autorka czerpie tak intrygujące pomysły, jednocześnie nie przynudzając. Motyw Żniwiarza w połączeniu ze stadem wilkołaków może wydawać się tandetny, a jednak w wykonaniu Patricii Briggs wyszedł świetnie. Bardzo polecam tę część, zwłaszcza fanom opowieści o wilkołakach i urban fantasy, a jeśli nie czytaliście jeszcze wcześniejszych tomów, gorąco zachęcam do nadrobienia zaległości.

Przyznam, iż bardzo polubiłam pióro Patricii Briggs, nie tylko ze względu na jej serię o zmiennokształtnej mechaniczce, również przypadły mi do gustu części z cyklu „Alfa & Omega”, książki podobnie jak te o Mercy, wciągające już od pierwszych stron i trzymające w napięciu do samego finału. Zastanawiałam się jak autorka poradzi sobie ze „Żniwami dusz”, ponieważ jest to...

Świetna książka, chociaż mam wrażenie, że nieco inna od pozostałych z serii. Ten tom - przynajmniej przez pewien czas - klimatem bardziej przypominał mi serię "Alfa i Omega" - nieco mroczniejszy niż zwykle.

Bardzo fajny w tym tomie był wgląd w przeszłość Wulfe - jest to ciekawa postać, o której chętnie przeczytałbym więcej. Zwłaszcza o jego historii, skoro jest aż tak stary. Kto wie, może kiedyś będzie jakiś spin-off?

Co mi się nie podobało, to zbyt szybkie zakończenie tematu tytułowego Żniwiarza Dusz. Niby tak stary i potężny artefakt, a rozwiązanie... Ja osobiście zaangażowałbym większe siły w rozwiązanie tego problemu. Zabrakło mi tu Kojota ;-)

Ktoś napisał, że seria o Mercedes nigdy się nie skończy i ja mam taką nadzieję. Pani Briggs jest niezwykle płodną autorką i mimo 13 tomów, przygody Mercy wciąż się nie nudzą. Z pewnością sięgnę po kolejne tomy. Podobnie z serią "Alfa i Omega" - szkoda, że po polsku ukazały się tylko dwa pierwsze tomy. Kolejne są jeszcze lepsze.

Świetna książka, chociaż mam wrażenie, że nieco inna od pozostałych z serii. Ten tom - przynajmniej przez pewien czas - klimatem bardziej przypominał mi serię "Alfa i Omega" - nieco mroczniejszy niż zwykle.

Bardzo fajny w tym tomie był wgląd w przeszłość Wulfe - jest to ciekawa postać, o której chętnie przeczytałbym więcej. Zwłaszcza o jego historii, skoro jest aż tak...

🎃 Po lekturze dwóch poprzednich tomów obawiałam się, jaki ten będzie. W głębi duszy miałam nadzieję, że okaże się świetny i jak się ucieszyłam, kiedy taki był!

🎃 W „Żniwach Dusz” nie mamy już wielkich problemów związkowych i możemy na nowo cieszyć się Adamem i Mercy tworzących zespół. Nieco niestety brakowało mi postaci, o których dużo słyszymy, ale mamy ich mało – w tym przypadku jest to Stefan i Wulfe, gdzie chce się wiedzieć o nich więcej! Też bym chciała poczytać o Zee i Sherwoodzie i liczę na to, że kiedyś nadarzy się taka okazja, bo są to cudowne postacie.

🎃 Fabuła w tym tomie mnie porwała, co było przyjemną odmianą po jedenastym i dwunastym tomie. Pochłonęłam całą książkę w jeden wieczór i była to chyba jedna z przyjemniejszych książek, jakie czytałam ostatnimi czasy. Zwroty akcji mnie tutaj przyprawiały momentami o palpitacje serca i błaganie w myślach, żeby autorka nie zdecydowała się sprawić, że pewne podejrzenia stają się prawdą. „Żniwa Dusz” momentami naprawdę brutalnie bawią się z naszymi emocjami.

🎃 Zakończenie sprawia, że chce się więcej, a ja osobiście chcę wiedzieć jeszcze więcej o naszych wampirach – Stefana dawno nie było w jego pełnej krasie, a Wulfe nigdy nie odkrył się tak bardzo jak tutaj, ale wciąż chce się więcej. Briggs tworzy naprawdę interesujących bohaterów, których się zapamiętuje i darzy sympatią.

🎃 Ten tom na tę chwilę mogę określić najprzyjemniejszym i najlepszym z całej serii. Osobiście uwielbiam go za wszystko, choć jeszcze trochę treści by się dało zmieścić i zaspokoić głód związany z wampirami, które są wciąż ciutkę nieco zbyt tajemnicze...

🎃 Po lekturze dwóch poprzednich tomów obawiałam się, jaki ten będzie. W głębi duszy miałam nadzieję, że okaże się świetny i jak się ucieszyłam, kiedy taki był!

🎃 W „Żniwach Dusz” nie mamy już wielkich problemów związkowych i możemy na nowo cieszyć się Adamem i Mercy tworzących zespół. Nieco niestety brakowało mi postaci, o których dużo słyszymy, ale mamy ich mało – w tym...

Tak jak kocham Mercy i jej przygody tak ta część strasznie mi się dłużyła. Jedyną jasna postacią tego tomu był Wulf uwielbiam tego wampira. Mercy była strasznie irytująca.

Tak jak kocham Mercy i jej przygody tak ta część strasznie mi się dłużyła. Jedyną jasna postacią tego tomu był Wulf uwielbiam tego wampira. Mercy była strasznie irytująca.

W tej części niemal do końca nie wiadomo, kto jest przeciwnikiem i czy mamy jednego, czy więcej wrogów.
I byłoby to nawet ciekawe, ale brakuje w tym wszystkim jakiegoś większego napięcia, o jakimś bezpośrednim zagrożeniu nie wspominając. Pomimo morderstw i zakapturzonego gościa ganiającego z kosą...
Ale są też i ciekawe rzeczy, jak sny o przeszłości Wulfa, czy odzyskanie pamięci przez Sherwooda.

W tej części niemal do końca nie wiadomo, kto jest przeciwnikiem i czy mamy jednego, czy więcej wrogów.
I byłoby to nawet ciekawe, ale brakuje w tym wszystkim jakiegoś większego napięcia, o jakimś bezpośrednim zagrożeniu nie wspominając. Pomimo morderstw i zakapturzonego gościa ganiającego z kosą...
Ale są też i ciekawe rzeczy, jak sny o przeszłości Wulfa, czy odzyskanie...

Są takie serie, które mogłyby się nigdy nie kończyć i jedną z nich jest ta o Mercedes Thompson. „Żniwa dusz” to już 13 tom cyklu opowiadającego o pewnej zmiennokształtnej, a ja ani trochę nie byłam znudzona podczas czytania. Wręcz nie mogłam się doczekać, aż ponownie dołączę do watachy i razem z nią będę rozwiązywać nowe zagadki.

Powrót do Tri-Cities był dla mnie niezwykle satysfakcjonujący. Tym razem nasz mały kojot musiał uporać się ze znikającym Żniwiarzem, który zostawiał za sobą zbyt wiele ofiar. Nie ma jednak zadania, którego Mercy by się nie podjęła, aby chronić swoich bliskich i to właśnie w niej cenie. Uwielbiam jej odwagę i taką nieprzewidywalność. Jej postać od lat zachwyca mnie tym, że dziewczyna jest bardzo pozytywna. Nawet, jeśli ma gorszy okres, ktoś czycha na jej życie, czy nawet jest w trakcie walki z kimś, to znajdzie w sobie siłę, aby zażartować, czy rzucić ciętą ripostę. Pozwala to rozładować napięcie w stresujących sytuacjach i sprawia, że jeszcze bardziej ją lubię.

Jeśli chodzi o pozostałych bohaterów to jest ich zbyt wielu, aby o każdym się rozpisywać, dlatego napisze tylko, że stanowią niesamowitą zaletę tej serii. Cała watacha z Mercedes i Adamem na czele, wampiry, pewien pradawny i inne wilkołaki są tak barwnymi postaciami, że ciężko jest przejść obok nich obojętnie. Uwielbiam to, że razem stanowią naprawdę zgraną bandę, mimo że czasami się nie dogadują.

„Żniwa dusz” to książka, przy której czułam, jakbym wracała do domu. Ta seria towarzyszy mi tak wiele lat, że mam do niej ogromny sentyment. Nie wyobrażam sobie rozstać się z bohaterami, dlatego mam nadzieje, że Patricia Briggs szykuje nam kolejne tomy.

Są takie serie, które mogłyby się nigdy nie kończyć i jedną z nich jest ta o Mercedes Thompson. „Żniwa dusz” to już 13 tom cyklu opowiadającego o pewnej zmiennokształtnej, a ja ani trochę nie byłam znudzona podczas czytania. Wręcz nie mogłam się doczekać, aż ponownie dołączę do watachy i razem z nią będę rozwiązywać nowe zagadki.

Powrót do Tri-Cities był dla mnie niezwykle...

Technicznie bardzo dobra, niestety autorka tak bardzo polubiła swoich bohaterów że czasami trafiają się mocno przesłodzone kawałki. Ogólnie w trakcie czytania miałem odczucie jakby w przygodę dla średnio doświadczonych graczy rzucić klika super hiper wysoko rozwiniętych postaci.

Technicznie bardzo dobra, niestety autorka tak bardzo polubiła swoich bohaterów że czasami trafiają się mocno przesłodzone kawałki. Ogólnie w trakcie czytania miałem odczucie jakby w przygodę dla średnio doświadczonych graczy rzucić klika super hiper wysoko rozwiniętych postaci.

Wszyscy pytają dookoła - koty czy psy, psy czy koty...? A może by tak postawić na kojoty! Oczywiście, nie koniecznie w sensie dzielenia z nimi mieszkania w bloku i wspólnych spacerów, ale już półki z książkami, jak najbardziej tak! Oto bowiem ukazała się w naszym kraju kolejna odsłona powieściowego cyklu o przygodach zmiennokształtnej kojocicy Mercedes Thopmson - książka o tytule „Żniwa dusz”, na której to stronach dzieje się barwnie, intrygująco i niezwykle klimatycznie. Tak, kojoty są ok...;)

Tradycji musi stać się zadość, czyli zacznę od słów: w życiu Mercy znów się dzieje! Oto w jej mieście pojawia się bowiem tajemniczy, przerażający Żniwiarz, co pociąga za sobą śmierć wielu magicznych i nadprzyrodzonych istot - począwszy od wampirów, poprzez Białe Wiedźmy, jak i kończąc nawet na Pradawnych. W tej sytuacji Mercy musi działać, gdyż to jest „jej dom” i nikt inny nie ma prawa w nim rozrabiać. By jednak móc tego dokonać, potrzebuje pomocy ze strony pewnego wampira, którego musi najpierw odnaleźć...

Patricia Briggs jest dobrą autorką! Jest autorką, która trzymając się sprawdzonych schematów potrafi wciąż zaskakiwać czytelnika, jak miało to miejsce przy pierwszych częściach powieściowej serii. Oto mamy tu klasyczny motyw konfrontacji naszej dzielnej kojocicy ze złem, w której wspierają ją wilkołaki i która koniec końców prowadzi do - mówiąc kolokwialnie, „totalnej rozwałki”. Jednocześnie Patricia Briggs potrafi przedstawić to zawsze nieco inaczej, wplatając w to okoliczności z przeszłości, udzielając zaskakujących odpowiedzi i czyniąc całą relację jedyną w swoim rodzaju. I w tym właśnie objawia się pisarski geniusz tej autorki.

Walka z mrocznym Żniwiarzem, poszukiwania wampira, kolejne utarczki w watasze wilków oraz nie mniej trudne relacje Mercy z Adamem... - to tylko preludium do wielu innych wątków i wydarzeń, jakie zostały ukazane na ponad 470 stronach tej książki. By było jeszcze ciekawiej, autorka oddaje tu narrację i głos nie tylko dzielnej kojocicy, ale też i jej partnerowi, co pozwala nam uzyskać nieco inne spojrzenie na rozgrywającą się tu historię. Najważniejsze jest to, że z każdym rozdziałem opowieść ta nabiera jeszcze większego rozmachu, tempa i spektakularności, by na końcu uraczyć nas naprawdę mocnym i w mej ocenie zaskakującym finałem.

Bardzo podoba mi się w tej serii i tej jej niniejszej odsłonie to, że znajdziemy w niej wiele różnych elementów, które z jednej strony mogą zainteresować odmienne grona odbiorców, zaś z drugiej składają się one na spójną, iście filmową całość. Bo mamy tu magię, wampiry, śmierć, walkę o przetrwanie i sceny walki, których nie powstydziliby się najlepsi scenarzyści Hollywood..., ale jest i mocno zarysowany wątek komediowy, jak i również ta bardzo uwielbiana przez czytelniczki sfera o charakterze obyczajowym. I w tym względzie można powiedzieć, że każdy z nas znajdzie tu dla siebie coś szczególnie intrygującego.

Jeśli miałabym wskazać w tej książce coś, co w szczególny sposób mnie zaskoczyło, to chyba opowiedziałabym się za po raz pierwszy tak mocno zaakcentowany wątek wampirów. I mam tu na myśli nie tylko sceny i akcję związaną z tymi istotami i ich krwiożerczą naturą, ale też i ciekawe spojrzenie na przeszłość niektórych z przedstawicieli tej nacji - na czele z Wulfem, którego losy i dzieje mogą nas zaskoczyć. I to też sprawia, że chwilami czujemy się tak, jakbyśmy mieli do czynienia z czymś absolutnie nowym, co bardzo kusi...

Bardzo dobrze czyta się tę powieść, która trzyma w napięciu do samego końca, która rozbawia nas do łez tekstami Mercy i która chwilami przyprawia o ciarki na ciele, gdyż jest tu naprawdę wiele mroku w klimatyce fantasy. Oczywiście tradycyjnie zachwyca nas ten fantastyczny świat ludzi i magicznych istot, zaskakuje kolejnymi ze swych sekretów oraz przekonuje do tego, by weń uwierzyć. Całości dzieła dopełnia zaś znakomity przekład Dominiki Schimscheiner, która w mej ocenie rozumie ten świat i tych bohaterów nie mniej, jak sama Patricia Briggs.

Rzecz całą reasumując – powieść „Żniwa dusz”, to kolejna udana, intrygująca, świetnie napisana odsłona tej serii. To przygoda, akcja, humor i miejska fantastyka z absolutnie najwyższej półki, która bawi, ciekawi i zachwyca w każdym calu. I dlatego też gorąco polecam i zachęcam was do sięgnięcia po ten świetny tytuł.

Wszyscy pytają dookoła - koty czy psy, psy czy koty...? A może by tak postawić na kojoty! Oczywiście, nie koniecznie w sensie dzielenia z nimi mieszkania w bloku i wspólnych spacerów, ale już półki z książkami, jak najbardziej tak! Oto bowiem ukazała się w naszym kraju kolejna odsłona powieściowego cyklu o przygodach zmiennokształtnej kojocicy Mercedes Thopmson - książka o...

Miło było wrócić do zwariowanego świata Mercy i jej przyjaciół. Pani Briggs ma bardzo lekkie pióro i przyjemny styl. No i żeby po tylu tomach jeszcze nie przynudzać to naprawdę rzadkość. W tej części dowiedziałam się trochę więcej o Wulfie, który od początku bardzo mnie fascynował. Choć z drugiej strony niektórych rzeczy wolałabym nie wiedzieć... Chętnie za to dowiedziałabym się w jakich okolicznościach Wulfe został wampirem. Cóż, może w którymś z następnych tomów, bo mam nadzieję, że będzie ich jeszcze kilka.

Miło było wrócić do zwariowanego świata Mercy i jej przyjaciół. Pani Briggs ma bardzo lekkie pióro i przyjemny styl. No i żeby po tylu tomach jeszcze nie przynudzać to naprawdę rzadkość. W tej części dowiedziałam się trochę więcej o Wulfie, który od początku bardzo mnie fascynował. Choć z drugiej strony niektórych rzeczy wolałabym nie wiedzieć... Chętnie za to...