#wspolpracapatronacka z @mlodybook

~Za późno” przychodzi szybciej, niż nam się wydaje.~

Witajcie kochani 🪻

Dziś przychodzę do was z recenzją szczególniej dla mnie pozycji, której premiery nie spodziewałam się w jednym z najtrudniejszym dla mnie miesiącu w tym roku. Pięknej, choć smutnej, przy której czułam się, jakby nie tylko autorka otulała mnie kocem, ale i moja kochana prababcia, za którą tęsknię, każdego dnia już przeszło równy rok. Ale czytając „Nie zapomnij mnie” miałam wrażenie, jakby była przez ten krótki moment obok mnie.

Inspirując się własnymi przeżyciami, Alix Garin opowiada historię podróży młodej dziewczyny Clémence z chorą na Alzheimera babcią. Wnuczka, widząc rozpacz tracącej powoli pamięć kobiety, postanawia uprowadzić ją z domu opieki, w którym ta przebywa, i wyruszyć w drogę, aby spełnić marzenie babci o powrocie do domu, w którym spędziła dzieciństwo.

~Bywa, że człowiek czuje się niepełny, a jest po prostu tylko młody.~

„Nie zapomnij mnie” jednak to nie tylko książka o przemijaniu i wspomnieniach, ale także o akceptowaniu i zrozumieniu samych siebie, szczególnie w tych najtrudniejszych dla nas momentach. Zaś każdy najdrobniejszy moment lub chwila odpoczynku, może stać się dla nas w przyszłości pięknym i ważnym wspomnieniem pamiętanym i powracamy do niego myślami przez wiele lat. Zaś niby drobny przedmiot lub niewielki kwiat może nabrać dla nas ogromnego znaczenia.

Szczerze polecam każdej osobie, która pragnie zagłębić się w jednej strony piękną, zaś z drugiej rozdzierającą serce opowieść Clémence i jej babci. Przez czas jej wspomnień, jak i osoby ją kochała i opiekowała się za małego szkraba. Opowieści zrozumienia, że tak jak przychodzenie i oswajanie się życiem na tym świecie, przychodzi też czas odejścia, lecz niezapomnienia przez naszych bliskich naszej osoby.

Nie raz jeszcze będzie widzieć ten tytuł na moim profilu. Możecie być tego pewni.

#wspolpracapatronacka z @mlodybook

~Za późno” przychodzi szybciej, niż nam się wydaje.~

Witajcie kochani 🪻

Dziś przychodzę do was z recenzją szczególniej dla mnie pozycji, której premiery nie spodziewałam się w jednym z najtrudniejszym dla mnie miesiącu w tym roku. Pięknej, choć smutnej, przy której czułam się, jakby nie tylko autorka otulała mnie kocem, ale i moja...

„Nie zapomnij mnie” Alix Garin.

🗯️ książki 🗯️

Cześć i dzień dobry!

Kiedy ostatni raz mieliście w ręce komiks? Przyznam, że ja ostatni raz jak byłam podrostkiem, jednak tego komiksu nie mogę porównać do żadnego innego. Choć, jak na komiks przestało grafika to grafika, ale te krótkie dialogi znaczyły więcej niż tysiąc słów. Ta powieść graficzna złamie Ci serce na kawałki, po czym na chwilę poskłada i utuli, by na samym końcu znowu je złamać na drobne...

„Nie zapomnij mnie” to historia Marie- Louise i Clémence, które wyruszają we wspólną podróż przez przemijający czas, niewygodną teraźniejszość, smutną i nieodwracalną rzeczywistość, w której jedyną nadzieją jest chwilowe poczucie szczęścia, radości, wolności i bliskości między babcią i wnuczką. Clémence jest wnuczką uroczej staruszki, która zmaga się z chorobą Alzheimera, która się na tyle pogłębia, że traci poczucie rzeczywistości i nie rozpoznaje bliskich. Nie mogąc pogodzić się z faktem, że babcia miałaby spędzić resztę życia w domu opieki postanawia ją z niego zabrać i zawieźć w miejsce, w którym Marie-Louise się wychowywała.

Dotychczas czytałam różne książki przedstawiające proces tej choroby, ale ta mnie najbardziej poruszyła. Wiedziałam, że będzie ciężko przez nią przebrnąć, ale nie spodziewałam się, że aż tak.  Zakończenie wywołało u mnie dreszcze, zaskoczyło i bardzo wzruszyło 🥲Doskonale wiem ile ta choroba zabiera z człowieka. Nie ma nic gorszego jak niepamięć, uwierzcie mi. Człowiek staje się jak małe dziecko, a jego funkcje poznawcze i życiowe zmieniają się diametralnie. Historii Marie- Louise i Clémence nie zapomnicie na długo. Kwiat niezapominajki już zawsze będzie kojarzył mi się z tą książką, ilekroć na nią spojrzę 🥺 To przepięknie zilustrowana powieść! Wielkie brawa dla ilustratorki Alix Garin. Nie dziwię się, że zdobyła wiele nagród, zasłużenie.  Bardzo polecam tę książkę każdemu ❤️

W życiu nie ma nic na zawsze, nawet wspomnienia bywają ulotne, dlatego zadbajcie o to, by zawsze znaleźć czas dla tych, których kochacie. Nasze życie jest jak piasek w klepsydrze, dopilnujcie, aby żadne ziarenko nie zostało zmarnowane 🙏🏻

„Nie zapomnij mnie” Alix Garin.

🗯️ książki 🗯️

Cześć i dzień dobry!

Kiedy ostatni raz mieliście w ręce komiks? Przyznam, że ja ostatni raz jak byłam podrostkiem, jednak tego komiksu nie mogę porównać do żadnego innego. Choć, jak na komiks przestało grafika to grafika, ale te krótkie dialogi znaczyły więcej niż tysiąc słów. Ta powieść graficzna złamie Ci serce na kawałki,...

"Babcia zawsze była dla mnie jak matka"

„Nie zapomnij mnie” to przepiękna powieść graficzna o niezadanych pytaniach, milczących odpowiedziach. Tęsknocie i ciekawości. Powrocie do miejsc dzieciństwa i wspomnieniach, które już nigdy nie zostaną odnowione. O niewykorzystanych chwilach i spontanicznych decyzjach mających długotrwałe konsekwencje.

W głowie każdego człowieka kołacze się wiele pytań, znaczna część już na zawsze pozostanie bez odpowiedzi. Niektóre z nich chcielibyśmy zadać naszym bliskim, ale wydają się niewłaściwe. No bo, jak zapytać rodzica o to "jaki był twój pierwszy raz?", "Z czym się zmagałxś przez całe życie?". Tego typu rozmowy dalej są tematem tabu.

Ludzie z natury oceniają to co widzą, nie analizują czyjegoś zachowania na podstawie dawnych schematów, przeżyć i doświadczeń. Łatwiej jest w takim razie zapytać o mało istotne sprawy zamiast zapytać „Hej, jesteś szczęśliwy/a?”. Nikt też nie spojrzy i nie zastanowi się dlaczego szklą wam się oczy na widok z pozoru błahych rzeczy.

Nigdy nie miałam bezpośredniego kontaktu z osobą chorą na alzheimera. I jestem za to wdzięczna, bo chyba nie ma nic gorszego niż niepamięć. Zdawałam sobie sprawę, że ta historia otworzy z trudem zamknięte drzwi. Czułam, że ta przeprawa będzie bolesna i pewnie długo nie będę mogła się po niej pozbierać i poniekąd właśnie tak było. Jednak znalazłam w niej ukojenie, bezpieczną przystań i cóż… Uwielbiam tę powieść. Jest przepiękna i chwytająca za serce. Miewa zabawne, rozczulające momenty. Na pewno jeszcze nie raz do niej wrócę.

Współpraca reklamowa @mlodybook

"Babcia zawsze była dla mnie jak matka"

„Nie zapomnij mnie” to przepiękna powieść graficzna o niezadanych pytaniach, milczących odpowiedziach. Tęsknocie i ciekawości. Powrocie do miejsc dzieciństwa i wspomnieniach, które już nigdy nie zostaną odnowione. O niewykorzystanych chwilach i spontanicznych decyzjach mających długotrwałe konsekwencje.

W głowie każdego człowieka...

Kiedy sięgam pamięcią wstecz, do wczesnych lat słodkiego dzieciństwa, z rozrzewnieniem wspominam beztroskie wakacje spędzane u dziadków na wsi. Jeszcze dziś, niemal ćwierć wieku później czuję smak mleka pitego prosto od krowy, słyszę pianie koguta o świcie i widzę babcię siedzącą na ganku przed domem. To właśnie ten czas jest dla mnie synonimem bezgranicznego szczęścia, a relacja z babcią jedną z najpiękniejszych więzi, którą miałam okazję doświadczyć.
Powieść graficzna Alix Garin o sugestywnym tytule „Nie zapomnij mnie” zabrała mnie właśnie do tamtych lat szczęśliwości. Autorka, inspirując się własnymi przeżyciami, stworzyła poruszającą, poetycką, miejscami pełną humoru opowieść – jedną z tych, które trwale zapisują się w naszej pamięci i dotykają serca. Komiks opowiada historię podróży młodej dziewczyny imieniem Clemence z chorą na Alzheimera babcią. Wnuczka, widząc rozpacz tracącej powoli pamięć kobiety, postanawia uprowadzić ją z domu opieki, w którym ta przebywa, i wyruszyć w drogę, aby spełnić marzenie babci o powrocie do domu, w którym ta spędziła dzieciństwo.
Szybko okazuje się, że podróżowanie z seniorem chorym na Alzheimera wiąże się z wieloma wyzwaniami, przez co obie kobiety podczas wspólnej przygody, przeżywają zarówno wzloty, jak i upadki. Czy ta wspólna wyprawa okaże się ucieczką przed tym, co nieuniknione, czy raczej okazją do odnalezienia siebie nawzajem? A może pożegnaniem?
W ciągu naszego całego czytelniczego życia, niezwykle rzadko udaje się nam natrafić na prawdziwą literacką perłę, która będzie w stanie poruszyć najczulsze struny naszej duszy. Niektórzy z nas, wytrwale będą takiej poszukiwać, a jeszcze inni nigdy nie znajdą książki, która chwyci ich za serce tak mocno, że nie będą mogli przestać o niej myśleć. Cóż... Ja właśnie ją odnalazłam. Powieść graficzna „Nie zapomnij mnie” to absolutne arcydzieło. Przygotujcie chusteczki, bo to prawdziwy literacki cud.

Kiedy sięgam pamięcią wstecz, do wczesnych lat słodkiego dzieciństwa, z rozrzewnieniem wspominam beztroskie wakacje spędzane u dziadków na wsi. Jeszcze dziś, niemal ćwierć wieku później czuję smak mleka pitego prosto od krowy, słyszę pianie koguta o świcie i widzę babcię siedzącą na ganku przed domem. To właśnie ten czas jest dla mnie synonimem bezgranicznego szczęścia, a...

"Nie zapomnij mnie" autorstwa Alix Garin wydane na łamach Wydawnictwa Młody Book
#współpracabarterowa

Wnuczka próbuje zapewnić radość w ostatnich chwilach chorującej na Alzheimera babci i zabiera ją w podróż do jej rodzinnego domu, w którym spędziła dzieciństwo.

Od lat w mojej nerwicy natręctw mam pewną obsesyjną obawę o zapomnieniu czegoś ważnego i nawet trudno jest mi sobie wyobrazić jak bym się czuł, gdy nawet mógłbym zapomnieć o najbliższych mi osobach... albo o całym swoim życiu od pewnego momentu. To głęboko poruszająca opowieść o pożegnaniu, ale i o poszukiwaniu siebie oraz samoakceptacji.

Trudno zżyć się z postaciami przez 30 minut czytania, ale osoba autorska świetnie oddała ciężar sytuacji walki z chorobą i powolnej akceptacji rodziny tym stanem. Opieka nad takimi osobami na pewno jest trudna, ale bardzo skłania do refleksji na temat znaczenia naszego istnienia jeśli nawet mogą nam wspomnienia zostać odebrane. Historia zabiera nas przez wiele etapów wypełnionych smutkiem zapomnienia, ale i radości - momentami wręcz dziecięcej radości osoby starszej, która jedynie pamięta swoje życie przez pryzmat dzieciństwa.

To dzieło równie wspaniałe co filmy pixara w których można zarówno płakać ze śmiechu jak i wzruszenia czy smutku. Całościowo zamknięta piękna historia, która otula i wzbogaca nas jako ludzi. Coś co na pewno długo nie wyjdzie mi z głowy mimo krótkiej lektury.

Na szczęście chora na Alzheimera babcia to nie jedyny wątek tej powieści. Znacząco jest tu również nakreślona sytuacja jej wnuczki, która niez była tolerowana i akceptowana w toku swojego życia i przez kolejne elementy podróży stara się to przepracować, nawet mimo kolejnych kłód rzucanych pod nogi.

Komiks słusznie został nagrodzony wieloma nagrodami, jest przyjemny w odbiorze i został przepięknie narysowany. Prostota kreski i uproszczenie wielu elementów np. anatomii ludzkiej nie sprawia, że całość wydaje się mało szczegółowa. Wręcz przeciwnie - nabiera indywidualnego charakteru, podkreślając cały styl wyrazistymi pastelowymi kolorami. To opowieść na raz, która znajdzie swoje miejsce w Waszych sercach, a także porusza problem który nie widnieje w wielu powieściach graficznych. Także polecam!

"Nie zapomnij mnie" autorstwa Alix Garin wydane na łamach Wydawnictwa Młody Book
#współpracabarterowa

Wnuczka próbuje zapewnić radość w ostatnich chwilach chorującej na Alzheimera babci i zabiera ją w podróż do jej rodzinnego domu, w którym spędziła dzieciństwo.

Od lat w mojej nerwicy natręctw mam pewną obsesyjną obawę o zapomnieniu czegoś ważnego i nawet trudno jest mi...

Powiem tak - dawno nie spłakałam się tak na żadnej historii. Zwyczajnie - każdy z nas powinien przeczytać ten komiks. Niesamowita historia i piękna kreska.

Powiem tak - dawno nie spłakałam się tak na żadnej historii. Zwyczajnie - każdy z nas powinien przeczytać ten komiks. Niesamowita historia i piękna kreska.

Jest to pierwsza powieść graficzna, którą zdecydowałam się przeczytać i wydaje mi się, że lepiej nie mogłam zacząć. Historia ta była piękna i poruszyła mnie dogłębnie. Przedstawia ona niesamowitą relacje między babcią i wnuczką.

Ukazuje ona również trudności jakie muszą pokonywać osoby z choroba Alzheimera, oraz jak wpływa to na ich bliskich. Jest to druzgocący obraz, niesamowicie ciężko patrzy się na rozpacz i zapomnienie krążące wokół tej przypadłości.

W komiksie tym ukazany jest pięknie proces dorastania i przemijania. Autorka pokazuje nam jak zmieniamy się, często nie doceniając tego co mamy blisko siebie, co kiedyś było dla nas ważne. Czasami w drodze zwanej, życiem możemy się zgubić i ciężko będzie nam wrócić na właściwy tor.

Bardzo poruszyły mnie słowa Babci Marie.

„ „Za późno”przychodzi szybciej, niż się spodziewamy. Obiecaj Clémence, że nigdy tego nie zapomnisz.”

Cytat ten pokazuje jak bardzo ważnym jest mówienie rzeczy, które chcemy powiedzieć, odpowiednim osobą, żeby się nie ograniczać w tym co robimy. Cieszmy się tym co mamy i nie rezygnujmy z marzeń.

Podczas czytania tego komiksu wylałam wiele łez, nie zdawałam sobie sprawy, że tak krótka forma przekazu może mnie tak dotknąć. Bardzo cieszę się, że trafiłam na „Nie zapomnij mnie”, na pewno o niej nie zapomnę a słowa zawarte w tej historii zostaną w moim sercu na długo.

Jest to pierwsza powieść graficzna, którą zdecydowałam się przeczytać i wydaje mi się, że lepiej nie mogłam zacząć. Historia ta była piękna i poruszyła mnie dogłębnie. Przedstawia ona niesamowitą relacje między babcią i wnuczką.

Ukazuje ona również trudności jakie muszą pokonywać osoby z choroba Alzheimera, oraz jak wpływa to na ich bliskich. Jest to druzgocący obraz,...

Przepiękna opowieść narysowana tak, że szczęka opada. Miałam okazję przeczytać ten komiks w wersji angielskiej - co tu dużo mówić... Powalił mnie. Na tak piękną historię o dorastaniu, szacunku i czułości wobec życia, które dobiega końca i wzruszającej więzi między wnuczką a babcią nie trafiłam nigdy przedtem.

Rzadko płaczę przy lekturze, ale tu nie sposób było się nie wzruszyć. Polecam serdecznie nie tylko miłośnikom komiksu, bo tak poruszające, a przy tym oszczędne w wyrazie, wysmakowane perełki zdarzają się bardzo rzadko.

Jestem bardzo ciekawa kolejnych książek Alix Garin, bo ma wielki talent!

Przepiękna opowieść narysowana tak, że szczęka opada. Miałam okazję przeczytać ten komiks w wersji angielskiej - co tu dużo mówić... Powalił mnie. Na tak piękną historię o dorastaniu, szacunku i czułości wobec życia, które dobiega końca i wzruszającej więzi między wnuczką a babcią nie trafiłam nigdy przedtem.

Rzadko płaczę przy lekturze, ale tu nie sposób było się nie...

Chryste panie, nie podchodźcie do tego komiksu bez tony chusteczek! Mimo, że nie miałam styczności z osobami chorymi na Alzhaimera, ta historia trafiła prosto w moje serce i złamała je na kawałki. Jest jednocześnie nieopisanie piękna i cholernie smutna, a do tego zawiera kilka ciekawych plot twistów.

Clemence porywa swoją ukochaną babcię z domu opieki i zabiera ją w ostatnią podróż do domu jej rodziców. To podróż pełna wspomnień, bezgranicznej miłości, ale trochę też historia o poszukiwaniu siebie i odnajdywaniu się na nowo. Podróż, która zaczyna się jako spontaniczny impuls zmienia się w wyprawę, który wywraca życie Clemence do góry nogami.

Kocham każdą stronę, płaczę, ale też się śmieję i chyba właśnie jeszcze bardziej pokochałam niezapominajki. Jednocześnie uwielbiam tytuł - jednocześnie daje nam pogląd na to, o czym jest komiks (bo czyż każdy z nas nie boi się zapomnienia),a gdy zapoznamy się z treścią - doceniamy symbolikę malutkiego niebieskiego kwiatka. Zdecydowanie skłania do refleksji.

Czytajcie, proszę!

Chryste panie, nie podchodźcie do tego komiksu bez tony chusteczek! Mimo, że nie miałam styczności z osobami chorymi na Alzhaimera, ta historia trafiła prosto w moje serce i złamała je na kawałki. Jest jednocześnie nieopisanie piękna i cholernie smutna, a do tego zawiera kilka ciekawych plot twistów.

Clemence porywa swoją ukochaną babcię z domu opieki i zabiera ją w...