Hedvigis. Tom III Gwiazda Polaków

#hedvigis tom trzeci i ostatni losów Jadwigi Andegaweńskiej, kobiety, która została królem.

Autor @krzysztofkonopka_autor prowadzi czytelnika przez burzliwe dzieje Polski tamtych czasów.

Jadwiga zmaga się z trudnymi doświadczeniami, ale wprowadza również wiele zmian, dzięki nim staje się legendą już za życia, staje się Lilią Wawelu.

Podoba mi się prostota tekstu, a przy tym oddanie emocji i przede wszystkim podanie historii w sposób, który czyta się jak dobry kryminał.
Krzysztof Konopka zaskakuje plastycznością opisów, słowa tworzą w głowie czytelnika barwne obrazy pełne dynamiki. Przenosi nas w zamkowe komnaty, ale ukazuje również znoje podróży. Otwiera puszkę dworskich intryg, jak i politycznych gier.

Od zawsze lubiłam historię, ale przyznam, że odkrycie iż może ona być przedstawiana bez suchej formy jest dla mnie wciąż jeszcze jakimś objawieniem. Z przyjemnością oddaję swój wolny czas takiej lekturze, a na dodatek nie tylko miło go spędzam, ale dowiaduję się więcej o historii naszego kraju.

O Jadwidze wiedziałam niewiele i gdyby nie te książki, nie miałabym pojęcia jak wielką rolę udało jej się odegrać.

Bardzo dziękuję Autorowi za egzemplarz, a Was zachęcam do przeczytania wszystkich trzech tomów, wcześniejsze mam za sobą i to była doskonała literacka przygoda 😀

#hedvigis tom trzeci i ostatni losów Jadwigi Andegaweńskiej, kobiety, która została królem.

Autor @krzysztofkonopka_autor prowadzi czytelnika przez burzliwe dzieje Polski tamtych czasów.

Jadwiga zmaga się z trudnymi doświadczeniami, ale wprowadza również wiele zmian, dzięki nim staje się legendą już za życia, staje się Lilią Wawelu.

Podoba mi się prostota tekstu, a przy...

Dwie korony. Dwie drogi. Jedna nadzieja.

Schyłek XIV wieku. W Polsce nadal panuje Jadwiga. Lud ją uwielbia, ona stara się rozwijać kraj. Ma przed sobą wiele wyzwań.

Są też kruche sojusze, zakon, wrogowie.

Maria także nie ma łatwo. Okazuje się że jej mąż chce zgadnąć polskie ziemię.

To wciągająca historia opisana w barwny sposób.

Dwie korony. Dwie drogi. Jedna nadzieja.

Schyłek XIV wieku. W Polsce nadal panuje Jadwiga. Lud ją uwielbia, ona stara się rozwijać kraj. Ma przed sobą wiele wyzwań.

Są też kruche sojusze, zakon, wrogowie.

Maria także nie ma łatwo. Okazuje się że jej mąż chce zgadnąć polskie ziemię.

To wciągająca historia opisana w barwny sposób.

Ramy czasowe, do których przenosimy się czytając tę powieść, to idealny okres w dziejach dla miłośników historycznych lektur. Takich, gdzie prócz wciągającej fabuły oraz wplecenia ważnych i ciekawych wydarzeń z epoki, otrzymamy również obiektywnie zarysowanych, i intrygujących bohaterów.

Wiążąc z tą pozycją duże nadzieje, nader się rozczarowałam. Liczyłam na to, że wśród historycznej tandety, znalazłam ciekawą, obfitującą w prawdziwe i, dobrze zrozumiane przez Pisarza, wydarzenia oraz niestronniczo ukazane postaci.

Zastanawiam się, czym Autorowi zawinił król Zygmunt Luksemburski, że stworzył na kanwie wątku Węgier personę, która nie ma za wiele wspólnego z historyczną postacią owego władcy. W Hedvigis ten monarcha jest wręcz groteskowo ukazany, przerysowany, pełen samych negatywnych cech. Można wręcz rzec, że to człowiek patologiczny, zimny, bezrefleksyjny, wyprany z głębszych uczuć. Przy końcu powieści, owszem, zdaje się, że Pisarz próbował jakoś "naprawić" tego bohatera, jednak odrobinę za późno, by pozwolić czytelnikowi na własny osąd króla. Tutaj raczej całokształt budowania jego sylwetki niemal narzuca nam antypatię do niego. Warto by było pozwolić odbiorcy na samodzielną ocenę każdej postaci.

W III tomie serii o siostrach z rodu d'Anjou znajdziemy również i przemoc psychiczną, idealizowanie polskich wątków kosztem węgierskich, a nawet ośmielę się powiedzieć, ahistoryczne motywy, jakie nimi kierują. Podobało mi się natomiast to, jak jest ukazana relacja sióstr Andegawenek na gruncie prywatnym.

Druga osoba, równie po macoszemu i bez dogłębniejszej analizy źródeł, potraktowana w tej lekturze, to żona Zygmunta – król Węgier, Maria Andegaweńska. W powieści dochodzi do kuriozalnych sytuacji z jej udziałem. Niewiasta zdaje się być kreowana na szpiega we własnym zamku, czy obawiać się o własne życie, co można wysnuć, dobrze czytając między wierszami. W dodatku donosi siostrze na poczynania Luksemburczyka, co jest równe ze zdradą stanu, nielojalnością wobec Królestwa, którego była dziedziczką i władcą.

Z najnowszych badań wynika, że małżeństwo Zygmunta i Marii było co najmniej zgodne, pełne szacunku oraz przyjaźni. Wystarczy zerknąć do obcojęzycznych, dostępnych prac naukowych. Z owych wynika i to, że spędzali ze sobą naprawdę sporo czasu, ponieważ nawet od 6 do 8 miesięcy w ciągu roku. Kolejna ciekawostka, której zabrakło w Hedvigis, to podróże Marii, jakie bardzo często odbywała w trakcie swego panowania.


I choć bibliografia jest bogata i obfituje w wiele ważnych, wręcz kanonicznych pozycji, patrząc na to, jak przeinaczone czy nielogicznie opisane są w tym tomie wątki polityczne, czy niezgodnie z prawdą ukazane postaci, odważę się poddać w wątpliwość skrupulatność analizy owych źródeł przez Autora.

Ramy czasowe, do których przenosimy się czytając tę powieść, to idealny okres w dziejach dla miłośników historycznych lektur. Takich, gdzie prócz wciągającej fabuły oraz wplecenia ważnych i ciekawych wydarzeń z epoki, otrzymamy również obiektywnie zarysowanych, i intrygujących bohaterów.

Wiążąc z tą pozycją duże nadzieje, nader się rozczarowałam. Liczyłam na to, że wśród...

Odrobinę naiwne i świątobliwe, ale w sumie to nasza polska historia więc UROCZO.

Odrobinę naiwne i świątobliwe, ale w sumie to nasza polska historia więc UROCZO.